– Шыкоўна… – прамаўляе ён пазней, акідваючы позіркам начны горад.

Ён сядзіць па-турэцку, заплюшчыўшы вочы. Тут, угары, так ціха, што нават чуваць, як вецер калмаціць ягоныя светлыя кудзеркі.

– Ты хто такі?

– Хлопец з сякімі-такімі здольнасцямі. У іншым звычайны. Ну, бацькі ў мяне са сваімі прыбабахамі. Хачу ўжо ад іх сысці, усё адно я сам сябе кармлю.

Мілана сядае таксама і туліцца спінай да Лукаша. Адкуль гэтае дзіўнае спалучэнне дзіцячай наіўнасці і старэчай мудрасці? А яшчэ гэтая здольнасць прымаць чужы боль…

– І, дарэчы, я не цікаўлюся дзяўчатамі, – абвяшчае Лукаш. – Таму калі ты меркавала мяне зняць…

– Мела такую думку, – прызнаецца Мілана. – І ўсё ж: адкуль ты прыйшоў?

Лукаш змоўк. А ягоная спадарожніца проста хацела пацверджання сваёй здагадкі.

– Я – выгнаны з Раю, – урэшце прызнаўся ён.

Гэтага і варта было чакаць. Мілана раней толькі чула пра існаванне такіх, як Лукаш, але сама ніколі не сустракала.

– А пра мяне не хочаш спытаць?

– Я не люблю задаваць пытанні, калі ведаю, што на іх не хочацца адказваць. Я здагадваюся, хто ты такая. Чуў пра цябе. Можаш не апавядаць, дзе ты зламала шыю.

– Але можна я запытаюся? Табе паставілі ўмову наконт дзяўчат, так?

Хлопец адно ўздыхнуў, і Мілана пашкадавала, што пацікавілася такімі відавочнымі рэчамі.

– Такое правіла, – распачаў ён. – Я трымаюся ад іх як найдалей, каб не спакушацца. Фізіялагічна я звычайны хлопец, у мяне ўсё добра са здароўем, і гэта дзіка нязручна. Калі ў мяне з’явіцца дзяўчына і я не стрымаюся, тады я страчу свае здольнасці і памру, як чалавек, без права вярнуцца… Разумееш, мне тут кепска, асабліва ў гэтым горадзе, але я не маю права пакінуць яго надоўга – яшчэ адно правіла. Раней нікога з нас не скіроўвалі сюды. Нас надзвычай рэдка высылаюць на Зямлю, а каб яшчэ і ў гэтую краіну…

– За што цябе так?

– Выказаў сумнеў у вінаватасці Евы. Цяпер я змушаны ахоўваць край. Таму пераезд пад забаронай. І дзяўчаты таксама.

Мілана болей не задае пытанняў. Калі робіцца ўжо зусім халодна, яна запрашае Лукаша ў госці. Мурмур некуды знік – яму часам хочацца пабыць на самоце, а можа быць, ён зноў залез у філармонію праз сутарэнне, каб паслухаць сімфанічны канцэрт. Вернецца ў полудзень, эстэт чортаў.

Дзіўна: патрэбнага ёй сілкавання не было, але яна адчувае сябе адноўленай і бадзёрай. Мілана не пытаецца, як Лукашу гэта змаглося. Яны п’юць каву на кухні і не заўважаюць, што спакваля надыходзіць дзень.

– Я люблю світанні і заходы, бо тады святло сустракаецца з цемрай, – сказаў Лукаш.

– Мая хата з Новага года вызваляецца. Хочаш яе зняць і зваліць ад бацькоў?

– Было б файна. А гаспадыня падпіша са мной дамову? Мне ж яшчэ нельга… амаль год нельга нічога падпісваць.

– Я таксама маю сякія-такія здольнасці. Мы яе намовім, абяцаю.

На развітанне ён злёгку цісне левую руку Міланы. Бачыць на ейным запясці пляму як ад апёку – стары месяц з крыжыкам. Сумна ўсміхаецца. Лукаш сыходзіць, а Мілане мрояцца іскрыстыя промні, як ад сонца, і лёгкія абрысы белых крылаў.

Зіма ў той год прыйшла заўчасна, і моцныя маразы ляснулі ўжо пры канцы лістапада. Самагубцы перасталі прагнуць смерці і занурыліся ў ліпучую дэпрэсію ажно да вясны, а паэты перасталі пісаць вершы.

Юрась Карповіч дапісваў свой раман у стылі палітычнага фэнтэзі. Ён не быў дэпрэсіўным суіцыднікам і паэтам таксама не быў. Ён меркаваў, што ягоны раман зломіць паліцы культавага прыватнага выдавецтва. Заставалася дапісаць апошнія раздзелы пра катастрофу крывавага Уладара і пра паўстанне, на якое натхніла зацюканы народ пекная Міліца. Яна знайшла чароўны камень, у якім схаваная сіла, здольная зваліць Уладара… што рабіць з тым каменем, Юрась не прыдумаў, не было часу. Ён цяпер працаваў у шалёным рытме, бо ў Мінску ўрэшце зрабілася сапраўды весела, і журналісту было пра што пісаць.

Гэта ж інфармацыйнае прыволле, калі тузін палітыкаў штурмуе фатэль Уладара Усяе Беларусі. Юрась Карповіч, прыйшоўшы позна ўвечары пасля чарговай прэсавай канферэнцыі ці вандроўкі па рэгіёнах, сядаў за свой раман і ўсё не мог выціснуць з сябе канцоўку. А што, калі «нашыя перамогуць», і раман станецца неактуальны? Такія кнігі добрыя, калі трэба падтрымліваць у людзях надзею і веру, а калі ўсе мары здзяйсняюцца, людзям не да раманаў.

Аднойчы Юрась завітаў пасля працы да бацькоў, выпіў хатняга лікёру і пастанавіў заначаваць на роднай тахце. У тэлефоне сеў акумулятар, зараднік застаўся ў рэдакцыі. Ну, такой бяды, падумалася яму. Раніцай, выйшаўшы на працу і паставіўшы тэлефон на сілкаванне, ён пабачыў пяць прапушчаных выклікаў і столькі ж непрачытаных смс ад Веранікі. Юрася загрызла сумленне, і ён патэлефанаваў, патлумачыў, што быў у бацькоў.

– А чаму адразу не паведаміў? Я хвалявалася.

Ён пачаў апраўдвацца, ды так нязграбна, што сам адчуў: жонка падазрае яго ў тым, што ён не чыніў. Юрась хуценька вымысліў легенду для шэфа і адпрасіўся з працы. Кінуўся ў краму і набыў парфуму, якой Вераніка даўно прагнула. Дарогаю набыў яшчэ кветак і ўвесь такі галантны з’явіўся на ганку дзіцячага садка, дзе жонка адбывала сваё размеркаванне. Юрась калі-нікалі любіў пацешыць уласны ПУЗ шырокімі жэстамі.

Вераніка акурат піла гарбату з выхавацелькай ясельнай групы, якая толькі што паклала малых спаць. Цяпер выхавацелька давала псіхалагічную падтрымку дыпламаванаму псіхолагу.

– Калі мужык загуляе, ён звычайна пачуваецца вінаватым, – навучала яна Вераніку. – Вось як пачне апраўдвацца, будзе занадта лагодны, тады і хвалюйся. А тут, можа, сапраўды ў бацькоў начаваў, га?

Вераніка спакутавана ўсміхнулася, бо ёй карцела, каб гэтая недалёкая кабета мела рацыю. У гэты момант увайшоў Юрась з ніштаватым венікам ружаў і прэзентам, запакаваным на нейкім там другім паверсе ГУМа. Ён быў вельмі мілы з жонкай і калі сыходзіў, то верыў, што ўсё зрабіў слушна.

– Дакладна загуляў… – рэзюмавала выхавацелька.

Літаратурную творчасць Юрась вырашыў адкласці да лепшых часоў, то бок да перамогі дэмакратыі. Тады ж і прыдумаць фінал. А гераічную Міліцу зрабіць бландзінкай або наагул рудой, як жонка.

Маскоўскія сябры даволі хутка ўзялі след, таму варта было прыспешваць працэсы, каб не зацягваць чаканне. Мілана мусіць знікнуць, а замест яе на сцэну выйдзе зусім іншая асоба. Але спачатку трэба падчысціць канцы – намовіць Раба на начное спатканне.

Зайчыкаў быў гатовы служыць ёй ва ўсім, але рабіўся ўпарты, калі заходзіла пра час і месца сустрэчы. Раб сам абіраў тэрыторыю і час, прычым свае рабскія справы ён рабіў у абедзенны перапынак або прыдумляў нейкія неадкладныя нарады ды інспекцыі пасярод дня, а сам ехаў пакаштаваць звонкага бізуна Спадарыні. Як быццам адчуваў, што ўначы можа здарыцца нешта некантраляванае.

Мілана пачала яго шантажаваць: паведаміла, што больш ніколі не прыйдзе. Ён не мог доўга пярэчыць сваёй Спадарыні і ў выніку ўсё спланаваў так, каб вызваліць сабе ноч.

Спадарыня гэтым разам затрымлівалася. Зайчыкаў пачаў турбавацца: Міланін тэлефон маўчаў. Толькі блізу першай задзынкаў дамафон, і Раб нарэшце пачуў у слухаўцы ейны голас.

– Адчыняй!

Сёння яна была апранутая вельмі звычайна і нават не ўзяла бізун. Паводзілася не як строгая Спадарыня, а як нахабная дзеўка, што занадта шмат сабе дазваляе. Гэта было парушэнне правілаў гульні, і Раб пачаў ператварацца ў Васіля Мікалаевіча Зайчыкава. О, ён умее матыліцу з галавы выганяць!

– Загадаю, каб цябе ў лесе адымелі дзесяць дзецюкоў, а потым, калі выжывеш, прыстрэлілі і ў тым лесе закапалі.

– Ты ведаеш, варыянт! – амаль са смехам прамовіла дзеўка, і Васіль Мікалаевіч паглядзеў са здзіўленнем. – Я акурат думаю, як гэта ўсё зладзіць… ты ж дамовіўся наконт пашпарта для маёй сястры, так?