Cień Mój cień jak błazen za królową. Kiedy królowa z krzesła wstanie, błazen nastroszy się na ścianie i stuknie w sufit głupią głową. Co może na swój sposób boli w dwuwymiarowym świecie. Może błaznowi źle na moim dworze i wolałby się w innej roli. Królowa z okna się wychyli, a błazen z okna skoczy w dół. Tak każdą czynność podzielili, ale to nie jest pół na pół. Ten prostak wziął na siebie gesty, patos i cały jego bezwstyd, to wszystko, na co nie mam sił – koronę, berło, płaszcz królewski. Będę, ach, lekka w ruchu ramion, ach, lekka w odwróceniu głowy, królu, przy naszym pożegnaniu, królu, na stacji kolejowej. Królu, to błazen o tej porze, królu, położy się na torze. Reszta Ofelia odśpiewała szalone piosenki i wybiegła ze sceny zaniepokojona, czy suknia nie pomięła się, czy na ramiona spływały włosy tak, jak trzeba. Na domiar prawdziwego, brwi z czarnej rozpaczy zmywa i – jak rodzona Poloniusza córka – liście wyjęte z włosów liczy dla pewności. Ofelio, mnie i tobie niech Dania przebaczy: zginę w skrzydłach, przeżyję w praktycznych pazurkach. Non omnis moriar z miłości. Clochard W Paryżu, w dzień poranny aż do zmierzchu, w Paryżu jak w Paryżu, który (o święta niaiwności opisu, wspomóż mnie!), w ogrodzie koło kamiennej katedry (nie zbudowano jej, o nie, zagrano ją na lutni) zasnął w sarkofagowej pozie clochard, mnich świecki, wyrzeczeniec. Jeżeli nawet miał coś – to utracił, a utraciwszy, nie pragnie odzyskać. Należy mu się jeszcze żołd za podbój Galii – przebolał, już nie stoi o to. Nie zapłacono mu w piętnastym wieku za pozowanie do lewego łotra – zapomniał, przestał czekać już. Zarabia na czerwone wino strzyżeniem okolicznych psów. Śpi z miną wynalazcy snów do słońca wyroiwszy brodę. Odkamieniają się szare chimery (fruwale, niżły, małpierze i ćmięta, grzaby, znienacki, głowy samonogie, wieloractwo, gotyckie allegro vivace) i przyglądają mu się z ciekawością, jakiej nie mają dla nikogo z nas, roztropny Piotrze, czynny Michale, zaradna Ewo, Barbaro, Klaro. Słówka
– La Pologne? La Pologne? Tam strasznie zimno, prawda? – spytała mnie i odetchnęła z ulgą. Bo porobiło się tych krajów tyle, że najpewniejszy jest w rozmowie klimat. – O pani – chcę jej odpowiedzieć – poeci mego kraju piszą w rękawicach. Nie twierdzę, że ich wcale nie zdejmują; jeżeli księżyc przygrzeje, to tak. W strofach złożonych z gromkich pohukiwań, bo tylko to przedziera się przez ryk wichury, śpiewają prosty byt pasterzy fok. Klasycy ryją soplem atramentu na przytupanych zaspach. Reszta, dekadenci, płaczą nad losem gwiazdkami ze śniegu. Kto chce się topić, musi mieć siekierę do zrobienia przerębli. O pani, o moja droga pani. Tak chcę jej odpowiedzieć. Ale zapomniałam, jak będzie foka po francusku. Nie jestem pewna sopla i przerębli. – La Pologne? La Pologne? Tam strasznie zimno, prawda? – Pas du tout – odpowiadam lodowato. Elegia podróżna Wszystko moje, nic własnością, nic własnością dla pamięci, a moje, dopóki patrzę. Ledwie wspomniane, już niepewne boginie swoich głów. Z miasta Samokow tylko deszcz i nic prócz deszczu. Paryż od Luwru do paznokcia bielmem zachodzi. Z bulwaru Saint-Martin zostały schodki i wiodą do zaniku. Nic więcej niż półtora mostu w Leningradzie mostowym. Biedna Uppsala z odrobiną wielkiej katedry. Nieszczęsny tancerz sofijski, ciało bez twarzy. Osobno jego twarz bez oczu, osobno jego oczy bez źrenic, osobno źrenice kota. Kaukaski orzeł szybuje nad rekonstrukcją wąwozu, złoto słońca nieszczere i fałszywe kamienie. Wszystko moje, nic własnością, nic własnością dla pamięci, a moje, dopóki patrzę. Nieprzebrane, nieobjęte, a poszczególne aż do włókna, ziarnka piasku, kropli wody – krajobrazy. Nie uchowam ani źdźbła w jego pełnej widzialności. Powitanie z pożegnaniem w jednym spojrzeniu. Dla nadmiaru i dla braku jeden ruch szyi. |
