W piątek Holly wstała bardzo wcześnie. Chociaż poprzedniego dnia położyła się pełna optymizmu, rankiem znów ogarnął ją nieprzebrany smutek. Każda minuta niosła coraz większe cierpienie. Znów obudziła się w pustym domu, tyle że – odnotowała – po raz pierwszy bez pomocy telefonu.

Wzięła prysznic, włożyła swe ulubione dżinsy, podkoszulek, tenisówki. Skrzywiła się do swojego odbicia w lustrze. Podkrążone oczy, spierzchnięte wargi, potargane włosy. Powinna zacząć od wizyty u fryzjera. Byle tylko szybko ją przyjął.

– Chryste Panie! – zawołał Leo na jej widok. – Jak mogłaś doprowadzić się do takiego stanu! Ludzie, z drogi! Kobieta w potrzebie!

Puścił do niej oko, przepychając się między klientami. Podsunął jej uprzejmie fotel.

– Dziękuję, Leo. Od razu się lepiej poczułam… – mruknęła.

– Nie możesz czuć się dobrze z takimi włosami. Sandro, przygotuj mi ten sam kolor co zawsze. Colin, podaj folię. Taniu, skocz na górę po moją kosmetyczkę. Aha, i powiedz Paulowi, żeby się nie wybierał na obiad. Ma przejąć moją klientkę z godziny dwunastej.

Leo wydawał polecenia, machając rękami, jak gdyby zabierał się do nagłej operacji.

– Przepraszam, Leo, nie chciałam ci rozwalać dnia.

– Robię to dla ciebie jednej na świecie, moja droga. A teraz opowiadaj, jak się miewasz.

Oparł kościsty tyłek na blacie, siadając naprzeciwko Holly. Dobiegał pięćdziesiątki, ale cerę miał nieskazitelną, a włosy, oczywiście, tak piękne, że wyglądał najwyżej na trzydzieści pięć lat. Łatwo się było przy nim poczuć okropnie.

– Koszmarnie.

– I tak wyglądasz. Obiecuję zadbać o twoje włosy. Ale o serce musisz zatroszczyć się sama.

Holly uśmiechnęła się z wdzięcznością na ten dziwny sposób okazywania zrozumienia.

– Dzięki, Leo – powiedziała.

Zabrał się do jej głowy z takim namaszczeniem, że nie mogła się nie roześmiać.

– Śmiej się, śmiej. Zaraz zrobię ci głowę w paski. Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni.

– Jak tam Jamie? – spytała Holly, żeby zmienić temat.

– Rzucił mnie – powiedział Leo i wdepnął tak gwałtownie pedał fotela, że aż podskoczyła na siedzeniu.

– Och, Leo, tak mi przykro. Byliście taką dobraną parą. Przestał unosić fotel i zamyślił się.

– Ale już nie jesteśmy, kochanie. Chyba kogoś ma. O właśnie. Zmieszam ci dwa odcienie, złoty z tym blond, który miałaś wcześniej. Nie możemy dopuścić, by wyszedł mosiądz, zarezerwowany dla prostytutek.

– Tak mi przykro. Gdyby miał choć trochę oleju w głowie, wiedziałby, co traci.

– Niepotrzebny mi jego olej. Rozstaliśmy się dwa miesiące temu. Mam dość facetów. Zamierzam przestawić się na dziewczyny.

– Oj, Leo, w życiu nie słyszałam niczego głupszego.

Wyszła z salonu bardzo z siebie zadowolona. Jako że nie było przy niej Geny’ego, kilku mężczyzn obejrzało się za nią. Poczuła się nieswojo. Pobiegła do samochodu, by skryć się przed natrętnymi spojrzeniami. Dzisiejszy dzień rozpoczął się całkiem dobrze. Mądrze zrobiła, że wybrała się do Leo. Chociaż sam przeżywał katusze, bardzo się starał, żeby ją rozśmieszyć. Potrafiła to docenić.

Zajechała pod dom rodziców w Portmarnock. Wzięła głęboki oddech. Ku zaskoczeniu mamy, zadzwoniła z samego rana, żeby się z nimi umówić na popołudnie. Dochodziła czwarta, a Holly siedziała w aucie i czuła ściskanie w dołku. Rzadko spędzała teraz czas z rodziną. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy rodzice odwiedzili ją zaledwie kilka razy. Nie chciała, żeby ktokolwiek się nad nią użalał, nie miała ochoty na pytania, jak się czuje i co zamierza zrobić ze swoim życiem. Ale najwyższy czas odrzucić strach. W końcu są jej najbliższą rodziną.

Dom rodziców znajdował się dokładnie naprzeciwko plaży Portmarnock. Zaparkowała i przez dłuższą chwilę nie wychodziła z samochodu, wpatrując się w morze po drugiej stronie ulicy. Mieszkała tu od urodzenia aż do dnia, w którym wyprowadziła się, żeby zamieszkać z Gerrym. Uwielbiała budzić się, słysząc plusk fal o skały i podniecone krzyki mew. Za rogiem mieszkała Sharon. W gorące dni dziewczęta przechodziły przez ulicę, żeby wypatrywać na plaży najprzystojniejszych chłopców. Holly i Sharon różniły się od siebie jak ogień i woda – Sharon była szatynką o jasnej karnacji i z dużym biustem, Holly miała złociste włosy, smagłą cerę i małe dziewczęce piersi. Sharon zaczepiała kilku chłopaków naraz, Holly potrafiła utkwić wzrok w tym, który jej się najbardziej podobał i nie odrywać go, dopóki jej nie zauważył. Niewiele się od tamtej pory zmieniły.

Nie miała zamiaru siedzieć u rodziców zbyt długo. Wpadła, żeby chwilę porozmawiać i zabrać list, o którym mówiła mama. Zadzwoniła, starając się nadać twarzy pogodny wyraz.

– Witaj, kochanie! Chodź do domu – zawołała mama. Zawsze witała Holly tak samo serdecznie.

– Cześć, mamo. – Holly weszła do środka. – Jesteś sama?

– Tak. Ojciec pojechał z Declanem po farbę do jego pokoju.

– Tylko nie mów, że wciąż utrzymujecie mojego braciszka.

– Może ojciec, bo ja nie. Declan pracuje, więc ma własne pieniądze. Chociaż my nie oglądamy z nich ani pensa.

Roześmiała się, wprowadziła Holly do kuchni, nastawiła czajnik.

Declan był najmłodszym bratem Holly i pupilkiem rodziny. Ten dwudziestodwuletni dzieciak studiował w akademii produkcję filmową. Nie rozstawał się z kamerą na krok.

– Jaką ma pracę?

Mama wzniosła oczy do nieba.

– Gra w jakimś zespole, który nazywa się Orgiastyczna Ryba, czy jakoś tak. Ciągle gada, jaki to on będzie sławny. Można oszaleć.

– Biedny Deco. Nie martw się, w końcu do czegoś dojdzie.

– Wiem, wiem. Znajdzie swoją życiową drogę. Zaniosły kubki do salonu i usiadły przed telewizorem.

– Dobrze wyglądasz, kochanie. Naprawdę świetnie ci w tej fryzurze. A co z pracą?

– Jeszcze nic, mamo. Nawet nie zaczęłam się rozglądać. Właściwie to nie wiem, co chciałabym robić.

Mama westchnęła.

– Dobrze się nad tym zastanów, żebyś nie wylądowała w miejscu, które znienawidzisz, jak to było ostatnim razem.

Holly pracowała jako sekretarka apodyktycznego łajdaka w biurze radcy prawnego. Musiała złożyć wymówienie. Ten cham nie rozumiał, że powinien dać jej urlop, by mogła czuwać przy umierającym mężu. Powinna poszukać nowej posady.

Na razie jednak nie potrafiła sobie wyobrazić, że miałaby rano wychodzić do pracy.

Holly porozmawiała trochę z mamą, trochę pomilczała. Wreszcie zdobyła się na odwagę, żeby poprosić o kopertę.

– Już ci ją daję, kochanie. Na śmierć o niej zapomniałam. Mam nadzieję, że to nic ważnego.

– Za chwilę się dowiem.

Zaraz potem się pożegnały. Holly chciała jak najszybciej wyjść.

Usiadła na trawie, skąd rozciągał się piękny widok na plażę i morze, pogłaskała grubą brązową kopertę. Z adresu na naklejce, wypisanego na maszynie, nie mogła się nawet domyślić nadawcy. Nad adresem widniało jedno słowo bijące w oczy wersalikami i wytłuszczonym drukiem – LISTA.

Drżącymi palcami rozerwała delikatnie przesyłkę i wytrząsnęła zawartość. Wypadło dziesięć kopertek, w jakich załącza się wizytówki do wiązanek kwiatów, a na każdej widniała nazwa innego miesiąca. Serce zaczęło jej łomotać jak szalone, kiedy ujrzała arkusz papieru. List był od Gerry’ego.

Ze łzami w oczach patrzyła na znajome pismo. Pogładziła papier, wiedząc, że on ostatni dotykał tej kartki.

Kochana Holly,

Nie wiem, gdzie jesteś ani w jakich okolicznościach czytasz ten list. Mam tylko nadzieję, że jesteś cała i zdrowa. Nie tak dawno temu szeptałaś mi, że nie poradzisz sobie sama. Poradzisz sobie. Jesteś silna i odważna. Spędziliśmy razem mnóstwo fantastycznych chwil, dzięki Tobie miałem wspaniałe życie. Ale ja jestem tylko rozdziałem w Twoim. Zachowaj nasze piękne wspomnienia, ale nie bój się tworzyć nowych.

Dziękuję Ci za ten wielki dar, że byłaś moją żoną. Za wszystko jestem Ci wdzięczny na wieki. Nie załamuj się, pamiętaj, że jestem z Tobą.

Na zawsze Twój, Gerry

PS Obiecałem Ci listę, oto i ona. Załączone koperty otwieraj dokładnie w oznaczonych miesiącach. Proszę, zastosuj się do moich wskazówek. Jestem przy Tobie, więc będę wszystko wiedział.

Holly ogarnął przemożny smutek. Jednocześnie odczuwała radość, że jeszcze przez jakiś czas Gerry będzie przy niej obecny. Przejrzała plik białych kopert. Był kwiecień. Przegapiła marzec. Delikatnie ujęła kopertę i otworzyła ją. Wyjęła bilecik z odręcznym pismem Gerry’ego:

Oszczędź sobie siniaków i kup nocną lampkę! PS Kocham Cię…

Jej płacz zamienił się w śmiech. Gerry wrócił!

Przeczytała list jeszcze kilka razy, jakby chciała wskrzesić męża do życia. Kiedy już nie widziała słów przez łzy, spojrzała na morze.

Zamknęła oczy i zaczęła oddychać miarowo, w rytm cichego szumu fal. Przypominała sobie, jak leżała przy Gerrym w ostatnich dniach i wsłuchiwała się w jego oddech. Bała się go zostawić choćby na minutę by nie opuścić go w chwili, w której zdecyduje się odejść. W milczeniu, przerażona, wpatrywała się w jego klatkę piersiową.

Nie poddawał się. Zdumiewał lekarzy swoją wolą życia; do ostatka zachował dobry humor. Nawet kiedy był już bardzo słaby, zaśmiewali się czasem z Holly do późna w nocy. Zdarzały się też wieczory, gdy leżeli razem w objęciach i płakali. Holly trzymała się ze względu na niego. Teraz, sięgając myślą wstecz, zrozumiała, że potrzebowała Gerry’ego bardziej niż on jej.

Drugiego lutego o czwartej nad ranem ściskała Gerry’ego za rękę, kiedy wydał ostatnie tchnienie. Nie chciała, żeby się bał ani by czuł, że ona się boi. Zresztą wtedy wcale się nie bała. Czuła raczej ulgę, że ból ustąpił raz na zawsze i że w tym momencie była przy nim. Pomogła jej miłość. Jej miłość do niego i jego miłość do niej. Pomogła jej świadomość, że odchodząc, widział uśmiech na jej twarzy, miał pewność, że może już przerwać walkę.