– Owszem jesteśmy w stanie – moje przeczucia, że blond urzędniczka będzie chłodna w obejściu, potwierdzają się z kolosalną nadwyżką: ona jest po prostu lodowata.

– Mam też dla niego pewną przesyłkę – wyjąłbym zza pazuchy kopertę – i proszę, by państwo zechcieli mu to przekazać.

– Pan go zna?

– Kogo?

– Jak to kogo? Właściciela karty! – infantylna odruchowość mojego pytania rozwścieczyłaby ją skrajnie.

– Oczywiście, że go nie znam. Jakbym go znał, nie zawracałbym pani głowy.

– Ciekawe. Nie zna pan człowieka, a przekazuje mu przesyłkę. Kartę, jak rozumiem, pan znalazł, tak?

– Tak.

– Swoją drogą ciekawe, gdzie?

– Pod bankomatem. Leżała na ziemi.

– A koperta? Koperta też tam leżała?

– Nie, koperta jest ode mnie – byłbym pełen podziwu dla własnego spokoju.

– A czy może mi pan powiedzieć – blond urzędniczka cedzi jadowicie – co jest w tej kopercie? Przepraszam, że pytam, ale my nie możemy przyjmować ani tym bardziej przechowywać przesyłek o niewiadomej zawartości.

Rzecz jasna, nie byłbym przygotowany na taką ewentualność. Jak to wszakże bywa w chwilach bezwyjściowego stresu, nagle znalazłbym rozwiązanie.

– W kopercie jest krótki list, w którym wyjaśniam okoliczności znalezienia karty oraz podaję – na wypadek gdyby roztargniony nieznajomy chciał się ze mną skontaktować – swój adres i numer telefonu. Jest tam również wycięty z pewnego tygodnika artykuł opisujący zasady działania i korzystania z bankomatów, a także wszelkie udogodnienia i niebezpieczeństwa, jakie ten wynalazek ze sobą niesie.

Jakbym w te słowa się odezwał, jakbym tak to rozegrał, byłoby pół biedy. Ale we mnie, jakby już doszło do groteskowej wizyty w banku oraz do nerwowej wymiany zdań, we mnie z całą pewnością zagrałaby słynna krew jedynego sprawiedliwego w Sodomie i oczywiście postanowiłbym ją ukarać. Postanowiłbym tak pojechać, by sama moja przemowa była karą i cały dalszy ciąg dopiero byłby groteskowy i dopiero nerwowy! Poszedłbym, jak słowo daję, poszedłbym na całkowitą całość.

Położyłbym kopertę na marmurowym kontuarze i cyk, cyk, cyk – delikatnymi pstryknięciami przesuwam ją w jej kierunku.

– To jest napad – powiedziałbym cicho – nie ruszaj się, bo zginiesz. Jesteś podejrzliwa, co? Jesteś podejrzliwa… jesteś… jesteś. Teraz wszyscy są bardzo podejrzliwi… A jak wszyscy są podejrzliwi, to wiesz, co to znaczy? Wiesz czy nie wiesz? Nie wiesz? Dziwne. Wyglądasz, jakbyś wiedziała wszystko. W każdym razie przed chwilą tak wyglądałaś. Powiem ci, co to znaczy. Jak wszyscy są podejrzliwi to znaczy, że wszyscy są podejrzani. Nie ruszaj się! To jest napad! Nie ruszaj się! Nie wiesz, co jest w tej kopercie! Jeden nieostrożny ruch i wszyscy zginą! Zginą w męczarniach! Jeden nieostrożny ruch! Jeden podmuch! Jedno słowo! – chłodna w obejściu blondynka spoglądałaby na

mnie, a nawet nie tyle na mnie, co na jakiś punkt ponad moją głową, w całkowitym osłupieniu, byłaby jak sparaliżowana, ja byłbym w amoku.

– Wszyscy podejrzliwi i wszyscy podejrzani! Podejrzani Wojewodowie! Podejfzany sześćdziesięciolatek w wykwintnych płótnach! Podejrzana arcydupa w białej bluzce! Podejrzany kloszard na Dworcu Centralnym! Podejrzany mój stary na parapecie dwunastego albo piętnastego piętra! Podejrzana Konstancja Wybryk i podejrzani jej impotenci! Podejrzani policjanci! Podejrzani pederaści! Podejrzany papież i podejrzany Pan Bóg wszechmogący! Podejrzani wszyscy! Wszyscy! Wszyscy! Wszyscy za sprawą tej koperty zginą w męczarniach! – Poczułbym, że mam usta pełne śliny, którą, jak tak dalej pójdzie, zaraz się udławię, kręciłoby mi się we łbie, przecież zaraz – uświadomiłbym sobie – rozlegnie się alarm, podjadą radiowozy, pojawi się brygada antyterrorystyczna, obezwładnią mnie ochroniarze. Właściwie dziwne, że ciągle jeszcze nic takiego się nie dzieje, ale niewątpliwie lada moment się zacznie. Nagle nagły szał by minął, poczułbym rezygnację i machnął na wszystko ręką.

– Słuchaj, lodowa panienko za siedem punktów, wiesz, co jest w tej kopercie? Nie chce mi się już do ciebie gadać, ale to jeszcze ci powiem. W tej kopercie są pieniądze. Trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt złotych. Podjąłem je z konta Dziewiątego PINu, bo zasłużył na karę. Nie wybałuszaj na mnie gał, bo mówię prawdę. Ponieważ to, co mówiłem do tej pory, wydawało ci się podejrzanym krętactwem, masz teraz przed sobą prawdę w całej jej prostocie. Masz: sadzę ci całą nagą prawdę prosto w oczy! Radź sobie z tym! Te pieniądze należą do Dziewiątego PINu! Wyjąłem je z jego konta dzięki temu – palec wskazujący prawej ręki, którym wciąż przygważdżałbym kopertę do marmurowego blatu, teraz uniósłbym ku górze i dotknął opuszkiem małżowiny – dzięki temu, że, jak mówi pewna

moja znajoma: jestem słyszący inaczej. Rozumiesz? Przedtem, jak kłamałem, nie rozumiałaś i teraz, jak mówię prawdę, też nie rozumiesz? Trudno. Mogę jeszcze dodać, że kwota trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt złotych to jest dokładna wysokość grzywny, którą wymierzyłem Dziewiątemu PINowi za pożałowania godny wygląd zewnętrzny i zaniedbane imponderabilia. Prawda, jakie jasne? Człowiek mnie rozdrażnił i musiał zapłacić. A teraz mi przeszło i zwracam pieniądze. Wymierzyłem mu grzywnę, ale grzywnę zwrotną. Rozumiesz!?

Nie ma co mieć złudzeń, że mówiłbym podniesionym głosem. Gdzie tam! Darłbym się jak opętany, bo jakbym wreszcie umilkł, cisza w filii Banku Lwowsko-Wileńskiego byłaby straszna, straszna. I w tej ciszy raz jeszcze pchnąłbym kopertę w stronę immanentnie lodowatej i chwilowo osłupiałej urzędniczki, po czym spokojnie obróciłbym się i wolnym krokiem, przez nikogo nie zatrzymywany ani nie niepokojony – ruszyłbym do wyjścia. A i potem, jak znalazłbym się na ulicy, nikt by nie reagował, życie dookolne jak zwykle płynęłoby na oślep. Kroczyłbym dość spiesznie i oglądał się raz po raz, i ciężki lęk w moim sercu ustępowałby miejsca lekkiemu rozczarowaniu: nie szłaby za mną żadna pogoń.

Tak. Gdybym poszedł tam osobiście, gdyby podkusiło mnie licho, byłyby niezłe afery. Ale nie poszedłem, jedynie wyobraziłem sobie taki absurd i przedstawiłem krótko absurdalną scenę. Mam nadzieję, że odpowiednio krótko, z całego serca bowiem gardzę teatrem absurdu oraz poetyckimi powabami trybu przypuszczającego. Umrzeć można z nudów. Nie absurdalnie, a rzeczowo i nie w poetycznym trybie przypuszczającym, a w prozaicznie oznajmującym, na byle jakiej, wyrwanej z zeszytu kartce napisałem list do Dziewiątego PINu.

Szanowny i drogi Panie! Dnia tego a tego zostawił pan swój cudny prostokącik z magnetycznym paskiem i domieszką tytanu w bankomacie na placu Wieży. To się może zdarzyć każdemu, niestety, Pański pech polegał na tym, że Pańską kartę znalazłem ja, mściciel. Jak Pan widzi, bez trudu wszedłem w Pańskie zasoby. Dla swojej zabawy i dla Pańskiego ostrzeżenia wyjąłem pewną sumę, którą ter aż odsyłam. Niech Pan nie próbuje mnie szukać, bo żadnym sposobem mnie Pan nie znajdzie. Jeśli nie odnotuję poprawy choćby w Pańskim wyglądzie zewnętrznym – jeszcze się do Pana odezwę. Jak mi się będzie chciało – oczywiście. Bądź zdrów, Dziewiąty PINie – Mściciel.

Postawiłem kropkę, przeczytałem dokładnie, potem raz jeszcze przeczytałem pobieżnie, niczego nie zmieniałem, żadnych potknięć logicznych i gramatycznych nie poprawiałem, zamazałem jedynie flamastrem słowa: „choćby w Pańskim wyglądzie zewnętrznym", włożyłem list i pieniądze do koperty, na kopercie napisałem adres małej filii Banku Lwowsko-Wileńskiego na placu Wieży, następnie na poczcie po przeciwnej stronie placu Wieży list wrzuciłem do skrzynki i oficjalnie uznając sprawę za zamkniętą, w głębi duszy czekałem na dalszy przebieg wydarzeń.