– Strasznie mi przykro – powiedziałem.

– Co gorsza, okazało się, że ma raka. Drugie jajco też mu wycięli. Gizelle zupełnie szaleje.

– To rzeczywiście pech.

– Właśnie, właśnie… Piszę do niej, wydzwaniam… robię co mogę. W dodatku są akurat w połowie zdjęć…

(Wszystko zawsze działo się w połowie zdjęć.) Gizelle była we Francji znaną aktorką. Mieli z Jonem wspólne mieszkanie w Paryżu.

Próbowaliśmy pocieszyć Jona. Jego dziewczyna rzeczywiście miała pecha. Jon rozpakował długie cygaro, polizał, odgryzł koniuszek, zaciągnął się i wypuścił pierwszy pióropusz egzotycznego dymu.

– Wiesz co, Hank, zawsze czułem, że napiszesz dla mnie scenariusz. Są takie rzeczy, które człowiek po prostu wie. Ja już od dawna wiedziałem. I od dawna starałem się o forsę na ten cel, na długo przed tym, zanim zgłosiłem się do ciebie.

– A jeśli napiszę bardzo kiepski scenariusz?

– Niemożliwe. Przeczytałem wszystko, co dotąd napisałeś.

– To przeszłość. Wśród pisarzy spotyka się więcej minionych świetności niż w jakimkolwiek innym fachu.

– To się nie odnosi do ciebie.

– On chyba ma rację, Hank – wtrąciła Sara. – Jesteś po prostu urodzonym pisarzem.

– Ale scenariusz! Jakbym, kurwa, jeździł całe życie na wrotkach, a tu nagle wypychają mnie na lodowisko!

– Dasz sobie radę. Wiem, że dasz sobie radę. Byłem tego pewien już w Rosji.

– W Rosji?

– Tak, zanim się z tobą spotkałem, pojechałem do Rosji załatwić pieniądze na realizację scenariusza, który miałeś napisać.

– A o którym ja jeszcze nic nie wiedziałem?

– Otóż to. Nikt oprócz mnie nie wiedział. Wracając do rzeczy: z poufnych źródeł dowiedziałem się, że w Rosji mieszka kobieta, która ma 80 milionów dolarów w banku szwajcarskim.

– Brzmi jak scenariusz kiepskiego filmu sensacyjnego.

– Wiem o tym. Jednak postanowiłem spróbować. Mam niezawodne źródło informacji tego typu. Nie mogę więcej zdradzić…

– Wolimy nic nie wiedzieć – uprzedziła Sara.

– No więc skombinowałem adres tej damy. Zaczęły się mozolne podchody. Na początku pisałem do niej listy…

– Jakie listy? – zainteresowała się Sara. – Czy dołączałeś swoje akty en face?

– A może fotografowałeś się od tyłu? – podsunąłem.

– Nie od razu. Z początku pisałem do niej w oficjalnym tonie. Opisałem, jak w przedziwnych okolicznościach znalazłem w pewnej szafie w Paryżu jej adres nagryzmolony na skrawku papieru ukrytym w pudle na buty. Podsunąłem jej, że w naszym spotkaniu maczało palce Przeznaczenie. Nie masz pojęcia, ile pracy włożyłem w te listy.

– To wszystko robiłeś po to, żeby zdobyć pieniądze na produkcję filmu?

– Nie takie rzeczy robiłem!

– Zabiłbyś dla sprawy?

– Proszę, nie zadawaj takich pytań. W każdym razie słałem do niej list za listem, powoli przerzucając się na ton listów miłosnych.

– Nie wiedziałam, że znasz rosyjski zdziwiła się Sara.

– Pisałem po francusku. Dama miała swoją tłumaczkę. Odpisywała mi po rosyjsku, a tłumaczka przekładnia listy na francuski.

– Takiego chwytu nie użyliby w najpodlejszej szmirze – skomentowałem.

– Zgadza się. Ale myślałem o tych 80 milionach w banku szwajcarskim i moje listy nabierały coraz większej doskonałości. Listy miłosne. Namiętne i żarliwe.

– Strzel sobie jeszcze – powiedziałem, napełniając mu kieliszek.

– No więc zaprosiła mnie wreszcie, żebym ją poznał. I nagle ni stąd, ni zowąd znalazłem się pośród śniegów Moskwy…

– Śniegów Moskwy…

– Dostałem pokój, w którym KGB zainstalowało podsłuch. Wygląda na to, że mieli podsłuch nawet w ubikacji. Mogli słuchać, jak wyciskam gówno.

– Mam wrażenie, że to raczej ty usiłujesz nam wcisnąć jakieś gówno…

– Nic podobnego, posłuchajcie… Umówiłem się wreszcie na spotkanie z damą. Poszedłem pod wskazany adres i zastukałem. W drzwiach stanęła przepiękna dziewczyna. W życiu nie widziałem równie pięknej dziewczyny.

– Zlituj się, Jon, na miłość boską…

– Niestety, to nie była dama, tylko jej tłumaczka.

– Jon – zaniepokoiła się Sara – co ty jeszcze piłeś oprócz tego wina?

– Nic! Absolutnie nic! To wszystko prawda. Wchodzę do pokoju, a tam siedzi ta stara jędza, cała w czerni. Nie ma ani jednego zęba, za to cała twarz w brodawkach. Podszedłem do niej, skłoniłem się, wziąłem ją za rękę, przymknąłem oczy i pocałowałem. Tłumaczka przypatrywała się nam ze swojego stołka. „Chciałbym zostać sam na sam z tobą” – zwróciłem się do tłumaczki. Powiedziała coś do starej, po czym przemówiła do mnie. „Metra też pragnie zostać z tobą sam na sam, ale w cerkwi. Metra jest bardzo pobożna.” „Czuję, że jestem w tobie zakochany” – powiedziałem do tłumaczki. Tłumaczka powiedziała coś do starej. Stara odpowiedziała tłumaczce. „Metra nie wyklucza wzajemności, ale najpierw musisz z nią pójść do cerkwi”. Skinąłem głową na znak zgody. Stara dama powoli podniosła się z fotela. Wyszliśmy razem z pokoju, zostawiając tę młodą, piękną dziewoję…

– Ta pieprzona opowieść mogłaby trafić Oscara – stwierdziłem.

– Daruj sobie. Wiesz przecież, że robiłem to dla pieniędzy na twój przyszły scenariusz.

– Wiem. Proszę cię, Jon, nie przerywaj sobie. Co było dalej?

– No dobra, idziemy do tej cerkwi, klękamy w ławkach. Nie chodzę do kościoła. Klęczymy przez jakiś czas w milczeniu. Wreszcie Metra ciągnie mnie za połę. Wstajemy i podchodzimy do ołtarza. Ołtarz tonie w świecach. Niektóre się palą, większość jest pogaszona. Wargi Metry drżą, strumyczek śliny spływa z kącików ust, niknąc w zmarszczkach. Wierzcie mi, proszę, że nie mam nic, ale to nic przeciwko starości! Dlaczego jednak niektórzy starzeją się o tyle gorzej od innych? – Nie mam pojęcia – przyznałem – ale odnoszę wrażenie, że ludzie, którzy nie myślą zbyt wiele, wyglądają młodziej.

– Nie wydaje mi się, żeby ona zbyt wiele myślała… W każdym razie po zapaleniu tych wszystkich świec znów się podnieciła. Łapie mnie za rękę i ją miażdży. To była niezwykle krzepka staruszka. Ciągnie mnie pod figurę Chrystusa…

– Tak…

– Puszcza moją rękę, klęka i zaczyna całować stopy posągu. Odlatuje na amen. Obślinia każdziutki palec. Drży w uniesieniu. Wreszcie podnosi się z klęczek, bierze mnie za rękę i zaczyna popychać w stronę stóp figury. O, kurwa, pomyślałem, ale potem przypomniałem sobie o 80 milionach dolarów, ukląkłem i ucałowałem stopy. Jak się domyślacie, w Rosji tych stóp za bardzo się nie myje. Ślina Metry… i kurz… Najwyższym wysiłkiem woli zmusiłem się do pocałunku. Wstałem z klęczek. Metra z powrotem prowadzi mnie do ławki. Znowu klękamy. Nagle łapie mnie i zaczyna całować w usta. Zrozumcie, nie mam nic przeciwko podeszłemu wiekowi, ale to było tak, jakbym całował dół kloaczny. Żołądek podjechał mi do gardła. Podszedłem do konfesjonału, rozsunąłem zasłonki, wszedłem do środka, ukląkłem i puściłem pawia. Podniosłem się z klęczek. Razem wyszliśmy z cerkwi. Odprowadziłem ją pod drzwi. Kupiłem butelkę wódki i wróciłem do pokoju hotelowego.

– Wiem, ale zaczekaj. To jeszcze nie koniec. Pijąc wódkę, przemyślałem wszystko od a do zet. Zdecydowałem się nie wycofywać. Stara niewątpliwie była szurnięta. Czy kto widział, żeby całować się w cerkwi? Chyba że na ślubie. A więc tak sprawy wyglądają…

– Pocałowali się, a, potem żyli długu szczęśliwie, co? – odgadłem.

– Widzisz, chciałem sobie zagwarantować te 80 milionów. Wykończyłem butelkę i zabrałem się za długi miłosny list do Metry. Pisząc, cały czas myślałem o tłumaczce. Wyszedł mi całkiem niezły list. Między miłosnymi wyznaniami wyjaśniłem, że chciałbym nakręcić film o nas dwojgu i że słyszałem o jej koncie w Szwajcarii, z którym zresztą moja wizyta w Moskwie nie ma nic a nic wspólnego, tyle tylko że nie mam dostatecznych funduszy, żeby przenieść historię naszej miłości na ekran i udostępnić szerokiej publiczności oraz czcicielom Chrystusa.

– I to wszystko po to, żeby zdobyć pieniądze na realizację scenariusza, którego Hank nie tylko że jeszcze nie napisał, ale nawet nie wiedział o jego istnieniu? – zdumiała się Sara.