W sumie nie mam zielonego pojęcia, dlaczego okłamałem brunecicę z pawilonu Relay. Dlaczego powiedziałem, że „Playboya" kupuję regularnie i nie dalej jak trzy dni temu kupiłem, tutaj u pań, najnowszy lipcowy numer? Chciałem, by ukłuło ją żądło zazdrości? Wolę rywalizacji z gołymi modelkami pragnąłem w niej wzbudzić? Bardzo możliwe. Nigdy nie kupowałem „Playboya". Wiele, pewnie znacznie więcej, niż mi się wydaje, cech mam po moim starym, ale kultu kolorowych pism z rozebranymi dupami nie wziąłem po nim z całą pewnością. Stary tak, stary kupował, stary gromadził, dla starego pojawienie się na początku lat dziewięćdziesiątych polskiej wersji „Playboya" było doniosłym wydarzeniem historycznym. Przed tym przełomem miał tylko trzy przemycone z Zachodu numery. Przechowywał je niczym relikwie i, gdy przyszła wolność, nadawały się jeszcze do jakiego takiego użytku. -

Oto kamień węgielny moich zbiorów! Oto znak łączności pomiędzy dawnymi a nowymi czasy! – wykrzykiwał podczas rytualnych domowych imprez i wstawał zza stołu i unosił – niczym hostię lub transparent – trzy święte zeszyty.

Mniej więcej dwa tygodnie po przygodzie z Wową pojechałem do Granatowych Gór i wydobyłem z perfekcyjnie ułożonej sterty poprzedni, czerwcowy numer sławnego miesięcznika i pobieżnie go przekartkowałem. Pobieżnie, bo też nie było o czym mówić. No gdzie! Gdzie te planetarne arcylaski, a gdzie kloszard z Dworca Centralnego! Pod koniec kartkowania trafiłem jednak na coś zaskakującego, pewien materiał w numerze głęboko mnie zastanowił, przerwałem kartkowanie, zaparzyłem sobie filiżankę mocnej herbaty i raz jeszcze, tym razem powoli i metodycznie analizowałem fotografię po fotografii.

Tiffany Taylor na okładce odpadała zdecydowanie. Nawet zakładając, że Wowa w poprzednim wcieleniu był nie wiem kim, że należał do samej wierchuszki ruskiej elity, że grał w szachy jak Kasparow, że tańczył jak Barysznikow, że skakał jak Bubka, ani on, ani żaden z wymienionych nie był w stanie zajść tak wysoko, żeby dymać kogoś takiego jak Tiffany Taylor. To było jasne i wykluczone.

Tiffany Taylor nie tylko nie mogła pojawić się w jakiejś fizycznie wymiernej bliskości Wowy, ona w zasadzie w ogóle nie mogła występować w przyrodzie, w każdym razie w świecie typowo zbudowanych śmiertelników nie było dla niej miejsca. Jeśli nie wierzycie, znajdźcie w domowych archiwach ten właśnie numer „Playboya" z Tiffany na okładce i pomyślcie, co by się z wami stało, gdyby ta dziewczyna znalazła się w zasięgu waszych zmysłów… Ja wiem, co by się z wami stało: skonalibyście apoplektycznie. A Wowa? A spowity żółtawym obłokiem dworcowego smrodu Wowa? Wowa w obecności Tiffany po prostu wyleciałby w powietrze. Napięcie estetyczne, nie tylko zresztą estetyczne, także antropologiczne, wszelkie zresztą możliwe napięcia pomiędzy nią a nim były tak niewyobrażalne, że niechybnie doszłoby do wybuchu, a wybuch byłby taki, że wyniósłby go, kto wie, może nawet na jakieś sputnikowe orbity.

Następna goła panienka nosiła imię Caprice, jej małe zdjęcie było przedrukiem z poprzedniego numeru i ilustrowało seksopoddańczy list czytelnika. „Smukłe ciało Caprice i jej wyraziste oczy są naprawdę zniewalające – pisał czytelnik, a raczej nie tyle pisał, co dawał bezpośrednią, choć poetyczną transmisję ze swego branzlu i faktycznie: także Wowa mógł w najlepszym razie – jeśli idzie o jego związek z fotografią jasnowłosej Caprice – zrobić to samo. Narzeczoną jego nie była ona z całą pewnością

Dalej szły pod względem negliżu bardzo dyskretne podobizny modelek reklamujących kosmetyki albo telefony komórkowe, nie brałem ich pod uwagę. Jeśli tu w ogóle o coś szło, to szło, to musiało iść o widoki niepowściągliwe. Tak jak na kolejnym zestawie fotografii prezentujących cztery gołe laski na łonie natury. Każda z nich kolejno i odpowiednio występowała bez majtek bądź bez biustonosza, były bardzo smaczne i bardzo niezłe – nieporównanie wprawdzie banalniejsze od Tiffany – ale i tak całkowicie poza zasięgiem Wowy.

Polska modelka Sylwia rocznik 1980, która na kolejnych stronach prezentowała kreacje sportowe (beżowa bluza „Americanos" stosowna do wizyty w kręgielni), geograficznie i kulturowo była – jako Polak stwierdzałem to z bólem – w jakiś sposób bliższa Wowie, ale tym silniejszy był mój – nie ma co ukrywać: patriotyczny, a nawet ocierający się o nacjonalizm – opór przed jakimkolwiek rozpatrywaniem ich nawet abstrakcyjnego związku. Czyli – stwierdzałem z ulgą – Sylwia pa, pa, tym bardziej pa, pa, że odziana była jak na „Playboya" ze szczelnością

płetwonurka. Powściągliwość jej kręgielnianych kreacji – nawet czerwona sukienka mini miała w sobie jakiś purytański rys – w zaraniu rujnowała logikę jego pretensji – o ile nie był on całkowitym świrem. Oczywiście Wowa mógł być całkowitym świrem, mógł mieć pretensje i mógł cierpieć nawet z powodu – jakby takie zostało opublikowane – paszportowego zdjęcia swojej dziewczyny. Tak jest: Wowa mógł działać w ogóle poza jakąkolwiek logiką, ja jednak, jako detektyw tej historii, musiałem trzymać się, przynajmniej jakiej takiej, racjonalności.

Potem były w miarę wyuzdane zdjęcia Izabelli Scorupco, Famke Janssen, Michelle Yeoh, Teri Hatcher, Denise Richards, Sophie Marceau oraz ołówkowa rycina przedstawiająca pisarkę Hannę Krall – czyli, powiedzmy sobie jasno, same wolne żarty. Nawet jeśli ja, Patryk Wojewoda, wyznałbym wam, że miałem choć jedną z tych gwiazd – nie uwierzylibyście, a cóż dopiero, gdyby o takich romansach zapewniał biedny Wowa.

Dziewczyną miesiąca była w tym numerze Anita Prądzyńska z Bytowa, rocznik: 1975, biust: 90, talia: 60, biodra: 90, wzrost: 170, waga: 51, znak zodiaku: Waga. Powiem krótko: Anita była bardzo zgrabna, miała bardzo ładną i przyjazną buzię i kompletnie mnie nie brała, w związku z czym nie miałem żadnych zastrzeżeń, żeby to akurat ona była dziewczyną Wowy. Gdybym widział ją na żywo, pewnie przyznałbym jej dziewięć, a może nawet pełne dziesięć punktów. Trzymałem się zasady, że przyznaję punkty wyłącznie realnie istniejącym i naocznie widzianym panienkom. W końcu dawanie punktów fotografiom, zwłaszcza fotografiom z „Playboya", to by była jednak dziecinada, i to dziecinada monotonna: same frajersko maksymalne albo same frajersko przekraczające kategorie noty. Jeśli Wenus w białej bluzce dałem jedenaście, ile dać Tiffany? Piętnaście? Pięćdziesiąt? Sto? A może

dwieście? Stawiałem więc punkty wyłącznie żywym obiektom, ale tym razem dla pewności werdyktu przeprowadziłem eksperyment myślowy i wyobraziłem sobie, ile bym dał punktów żywej Anicie Prądzyńskiej. Jeśli byłaby warta maksymalnej noty, nie odpaliłbym jej Wowie. Jej jednak – po długich oględzinach stwierdzałem to z czystym sumieniem – należała się nota bardzo wysoka, ale nie maksymalna: dziewięć – powtarzam – góra dziesięć punktów. Proszę bardzo, bierz ją sobie chłopie, jest twoja. A jednak nie. A jednak nie jest, nie była i pewnie nigdy nie będzie twoja. Oprócz fotografii Anity trzeba było bowiem dokładnie przestudiować także jej znajdujący się na początku pictorialu biogram, czego lekkomyślnie zaniedbałem i co uczyniłem jedynie po łebkach. Kiedy zaś zaniedbanie uzupełniłem, to w sposób zgoła nieubłagany okazało się, że Anita jakiś czas temu wyszła za mąż za Amerykanina i na stałe zamieszkała w Austin w Teksasie. Proste? Proste. Być może Wowa z Dworca Centralnego ma narzeczoną, która pozuje do zdjęć w „Playboyu", ale przypuszczenie, że jest to mieszkająca w Teksasie mężatka jest zbyt komiczne. Świat jest komiczny, ale nie do tego stopnia.

Wnimanije! Wnimanije! Slieduszczaja stancija: Finalnaja! Istotnie: finałową stacją tej drogi przez poprzedni, czerwcowy numer „Playboya" był opublikowany na stronach 164171 plon konkursu Foto Erotica. Ten właśnie materiał zastanowił mnie na początku i teraz potwierdzał, że wart był namysłu. Prawdę powiedziawszy, wszystkie dotychczasowe racjonalne wątpliwości, zdroworozsądkowe argumenty, logiczne dociekania oraz kąśliwe szyderstwa mogłem tym miejscu spokojnie odłożyć na bok. Absolutnie bowiem nie dało się wykluczyć, że na którymś z tych amatorskich – choć jak podkreślali w ogłoszonym obok werdykcie jurorzy: nieustępujących w niczym profesjonalnym – zdjęć faktycznie figurowała dziewczyna Wowy.

Nie wiem, jak często „Playboy" publikuje akty nadsyłane przez czytelników, w tym akurat czerwcowym „Playboyu" były takie akty i o tym akurat czerwcowym „Playboyu" mówił Wowa… Przypadkowa zbieżność? Jeśli nawet, to bardzo niepokojąco przypadkowa. W każdym razie: jeśli kiedykolwiek w jakimkolwiek numerze „Playboya" miałyby się ukazać zdjęcia osoby, którą w mniej lub bardziej naciągany sposób można by nazwać dziewczyną Wowy – był to ten właśnie numer!

Jeśli tak, to która? Ta na wersalce? Ta w diademie i czarnych kozaczkach? Ta oparta o wagę sklepową? Ta w trawie? Ta w rajstopach siatkowych? Ta w pończochach samonośnych? Ta tyłem? Ta przodem? Ta bokiem? Ta zasłonięta liściem? Woalką? Kapeluszem? Większość z tych desperatek miała, niewątpliwie z powodów rodzinnych, zasłonięte twarze, co fundamentalnie utrudniało domysły. Pochylałem się nad stronami 164171 czerwcowego numeru „Playboya", wytężałem wszystkie moje intuicje, wytężałem wszystkie zmysły, pilnie strzygłem moim nieziemskim uchem – wszystko na nic, nie dochodził mnie nawet najcichszy szmer wschodniego akcentu.