Шулай икән… Узмас дип йөрмә гомерне... Җил сыман уза икән! Әнә бит – Хәтта йолдызлар Картая, туза икән... Куәт бир Саф мәхәббәтне Ашкынып көткәннәргә – Җилләр гел уңай булсыннар Юл дәвам иткәннәргә! Юкса бит Якты йолдыз да Сүрелә, туза икән... Сөеп яшәгән гомерләр Нишләп тиз уза икән? ...Әллә ни булмас... Китәрмен Галәмгә ялгыз гына, Суыныр, сүнер, югалыр Ялгыз бер йолдыз гына... Иярде дә китте Актарды җил каен ябалдашын! Яшел шавы шушы каенның Иярде дә китте таң җиленә – Җил зәхмәте аңа кагылды. Һәм туй итте дөнья киңлегендә Каен шавы белән таң җиле – Шул зәхмәтле туйның гайрәтеннән Шау өермә купты, билгеле... Бу өермә, Тәңре Үзе кушкач, Әверелде кинәт адәмгә. Ак кәгазьгә иелде ул адәм Һәм үрелде кулы каләмгә... Каләменнән төшкән хәрефләргә Сыйды аһлы һәм шат гомерләр!.. ...Әнә шулай пәйда була тора Сәер затлар – әһле шагыйрьләр... Шагыйрь дуска Өметсезлек мәңге гамьсез Бушлыкларга тиң икән, – Син түгел гомер итүче, Бүтән әллә кем икән! Җан асрау сине уята... Юк, бөек эшләр түгел! Җан атып яшәү гайрәтен Оныткан инде күңел... Оныткан инде күңелең Биеккә үрелгәнне, Сөйгәнең керфек какканда, Мең үлеп терелгәнне... Оныткан инде Хыяллар Канатын каккан мәлне, Яңа уй балкып киткәнне Утыдай яшеннәрнең... Төшләреңә, өннәреңә Җанны бәйләр көч тула: «...Ялгыз башка кайда да бер – Таң ата да кич була...» ...Югыйсә уйлар уеңны Шигъранә тыңла икән, – Өметеңә җан өрердәй Чын сихер шунда икән! Уйларыңны сал шигырьгә! Хәтерләп шәп чакларын, Ашкынып күккә дөрләсен Хыялның учаклары! Үзгәртсен сүзләр асылын! Сүзгә яңа көч тула: – Шагыйрь җанга кайда да шәп! – Таң ата бит! Кич була! Уян, күңел! Шундый чак бит! Һәр мәле бер шигырьлек – Сылу бер керфек какканга Мең үлеп терелерлек! Шигърият иңгән минутлар Мәңгелеккә иш була – Билләһи, һәрбер хәрефтә Таң ата да кич була! Яратулы һәр сулышка Җан атып тора күңел... Уян бөек эшләр өчен – Җан асрар өчен түгел! Кайчан, кайда?
Елларның сер төеннәрен Берәмләп сүтеп барам, Сизми дә калдым шикелле – Гомерне үтеп барам... Сизми дә калдым бугай ла Сөйгәнне, сөелгәнне – Җилләрдә өшәнгәннәрне, Гөлләргә күмелгәнне! Хәер, язмышның җилләре Миңа гел исте уңай, – Бәхетнең килеп киткәнен Сизми дә калдым бугай... Елларым ел гына түгел – Ташкынның үзе иде... Булды – әйткәнем дәвернең Бердәнбер сүзе иде! «Әссәлам!» – дим Яшәп узган, Яшәләсе елларга – Дөньяның иң гүзәл серен Ачмыйча үтеп барам... Нишләптер уза бу вакыт – Рөхсәтләр тормый сорап... Киләчәк әнә якында, Яшәгән генә – ерак... ...Сизмәдем газиз гомернең Җилдәй җилеп үткәнен – Мин яшәмим – еллар серен Сүтәмен дә сүтәмен... Вакыт исә – сүтә-сүтә Сүтелепләр бетмәс сер... Кайчан килдең? Кай сәгатьтә Тәмамланырсың, гомер? Бердәнбер очыш I Хуш Җил исте... Яфрак дертләде, Сискәнгән сыман итте: – Агачым, хуш... Инде безгә Хушлашыр минут җитте. Үткән дә киткән бер җәйлек Бу гүзәл гомеркәйләр, – Яңа җәйдә җилләр яңа Яфракларны иркәләр... Тормышның гаҗәп ямьлесен, Шаулысын бирде Ходай, Гел ямьле һәм тәмле булып Җәй кабатлансын шулай! Нәкъ Ходай теләгәнчә, без Яшәдек, гомер иттек, Минем бердәнбер очышка – Көземә килеп җиттек. Беренче һәм соңгы очыш! Китүләр гүзәл икән – Елап югалмыйм, агачым, Мин бары... очып китәм! Әйт миңа хәзер, агачым, Әйт миңа үз «Хуш»ыңны Һәм карап кал минем шушы Бердәнбер очышымны! ...Өзелде яфрак тын гына... Гүяки ул терелеп Чыкты бердәнбер очышка Һәм очты бөтерелеп! ...Соңгы очышларга чыксаң, Ерак китешледер ул – Җанның төсе булса әгәр, Шул яфрак төследер ул... Туфракка төшеп ятканчы Безнең җанның да шулай Бар микән соңгы очышы? – Шулай булсачы, Ходай!.. |
