Сёньня на досьвітку,
зьмяшаўшыся з крывёю
і рэшткамі ўчарашняга віна,
пацёк па маіх жылах
час мінулае восені,
які пахне
гарачымі булачкамі з цынамонам
зь пікантным дадаткам
танчэйшага за францускія духі
водару жаночага поту;
час, які гаворыць
ламанай ангельскай моваю
панка з ваяўнічым індыгавым грэбнем
на люстрана выгаленай галаве —
акурат яйка,
што ў часы канкістадораў
зьнесла зь пярэпалаху
ацтэцкая пачвара
Далемскага музэю,
паблізу якога вас
(каб вам пашчасьціла прыйсьці на сьвет
заходнебэрлінскім сабакам)
пахавалі б на шыкоўных могілках,
паставіўшы мармуровы помнік
з фатаграфіяй або бюстам
(кажуць, там ёсьць і парачка магілаў
з крыжамі —
напэўна, іхнія,
так бы мовіць, жыхары
пасьпелі прыняць перад сконам
хрысьціянства),
а паміж выбітымі на помніку
датамі бесклапотнага жыцьця
сабачыя псыхолягі за прыстойную плату
(запіс да канца году звычайна закончаны)
апавядалі б вашым гаспадарам,
што вы пра іх думаеце —
на самоце і ў цеснай кампаніі
ўкормленых дыплямантаў і мэдалістаў —
і, вяртаючыся дахаты,
вашы гаспадары
кідалі б няўважлівае вока
на вокладку порначасопісу
(каітус на парашуце)
або на рэкляму супэркамфортнага ложка,
забясьпечанага на ўсялякі выпадак
утульным пэналам для каханка,
або чыталі б узор нямецкага гумару —
«15 дзяцей — дастаткова!»,
транспарант над засьмечанай вуліцай
у турэцкім раёне Кройцбэрг,
дзе турыстычныя даведнікі
ня раяць бадзяцца з надыходам цемры,
каб не папоўніць сваімі імёнамі
газэтныя калёнкі крымінальнае хронікі,
у раёне Кройцбэрг,
дзе мы зьявіліся
(прагнучы ня толькі кавы па-турэцку)
якраз той парою,
калі вечар
нядбайным рухам падпітага швайцара
разнасьцежвае дзьверы ночы,
а тутэйшых сутэнэраў
лёгка зблытаць з муэдзінамі
(няхай доўжыць Алаг вашыя цені!),
дзе нашы незалежныя маршруты,
наварожаныя мне
цыганкаю з Камароўкі,
прадказаныя табе
цыганкаю з гановэрскага дзяцінства,
перасякаюцца за столікам
турэцкага рэстаранчыка,
у якім Эўропу,
што засталася за Басфорам і Дарданэламі,
прадстаўляем толькі мы
і зь якога нават з гэтае прычыны
трэба хутчэй выбірацца,
пагатоў паліцэйская сырэна,
далёкая, як поўня над мінарэтам,
уносіць поўную яснасьць:
па адным мы ня вырвемся, бо
адлік ідзе ўжо на сэкунды,
часу на прывыканьне рук
не засталося,
галоўнае — не азірацца:
ні ідучы да дзьвярэй,
ні спыняючы таксоўку,
ні на ранішняй Alt Moabit,
ні на праспэкце Ракасоўскага ў Менску,
дзе сёньня лёг першы сьнег,
дзе сарокі пабіліся з галкамі
за пустое гняздо,
дзе я спалю ў попелцы
тваё дзіцячае фота
з дарослым надпісам па-нямецку,
які мне пераклалі толькі тут:
«Целам ня трэба перакладчыкаў».
