У гэтым горадзе
я маю некалькі знаёмых мужчын
і, прынамсі, адну жанчыну.
Цягнік прыходзіць раніцой,
ў той самы дзень
можна сустрэцца з усімі.
(Месцы даўно вызначаныя.)
Магістра Гераніма Праскага,
прагуляўшыся па Карлавым мосьце,
што нагадвае ня надта маркотную дарогу
ў чысьцец,
буду чакаць
з бляшанкай пльзэнскага піва
ля каменнага вогнішча
сьвятога Віта,
дзе я выцягну дыктафон,
каб запісаць адно з казаньняў,
прачытаных магістрам
праз тры гады пасьля Грунвальду
ў царкве Яна Багаслова ў Віцебску,
дзе магістар не галіў танзуры і,
сьмешна памыляючыся,
утрапёна прамаўляў перад вернікамі
па-ліцьвінску,
у выніку чаго
пяць тысяч маіх продкаў
выправіліся на падмогу гусітам.
З Францам Кафкам
убачымся
на старых габрэйскіх могілках,
дзе надмагільляў хапіла б
на брукаванку да Ерусаліму,
а пісьмёнаў — на Стары Запавет.
Лекамі ад зьбянтэжанасьці
будзе няведаньне мовы,
што надасьць майму маўчаньню
незаслужаную шматзначнасьць.
(Урэшце, мне даўно вядома:
зь пісьменьнікамі
лепей абменьвацца
ня словамі, а позіркамі.)
Я прынцыповы вораг
аднастайнасьці,
аднак
месцам сустрэчы
з Ларысай Геніюш
зноў будуць могілкі,
дзе пахаваныя
два прэзыдэнты БНР і
закаханы ў маю візаві тэнар.
Магчыма, сярод помнікаў і я
нарэшце прызнаюся ёй
у каханьні,
бо паміж намі
ўжо на пятнаццаць гадоў менш,
чым у тыя часы,
калі мы звалі яе Бабуляй.
Прафэсар Карлавага ўнівэрсытэту
Вацлаў Жыдліцкі
прызначыць сустрэчу
ў яго на Бэнэдыктынскай,
над піццэрыяй
і над старанна прыхаванымі,
але цалкам заслужанымі
крыўдамі на беларусаў,
якія добра запіваць бэхераўкай,
што афарбуе вечар
зялёнай гамаю,
чамусьці прынесшы згадкі
пра паручніка Лукаша,
што лічыў усіх чэхаў,
якія гавораць па-чэску,
нечым накшталт карбанарыяў.
Набярэжная Вэлтавы
будзе філіялам
гэтага таемнага таварыства,
прапанаваўшы багатыя магчымасьці
параўнаньня праскіх ножак
з тваімі,
якія захочацца разбудзіць
у ранішнім нумары
цёплага восеньскага гатэлю,
над кавярняй
з свойскаю назвай «Чартоўка»,
дзе ў сьпісе заўсёдных кліентаў
значыцца пара лебедзяў,
што будуць цярпліва чакаць,
пакуль мы пакінем
яхту нашага ложка,
спусьціўшыся на прыстань,
дзе можна карміць белых птушак,
замаўляючы віно,
пакуль Градчаны
не паплывуць па-над местам,
як славянскія думкі
Вэлтавы.
