Мы сустрэнемся
на пецярбурскім гасьцінцы,
недзе каля Клясьціцкай царквы,
а найверагодней — карчмы,
пад Янаў дзень,
бо ты ужо мусіш прайсьці
большую частку шляху
з Санкт-Пецярбургу ў Полацак
(гэты шлях, між іншым,
карацейшы, чым наадварот).
Ты будзеш ісьці,
адпачываючы ад прыватных урокаў
лаціны і грэцкай,
згадваючы ўхвальныя словы
самога Міцкевіча
(зрэшты, безь вялікага піетэту),
які два-тры разы пагартаў
твае вершы.
Ёселевы прусакі
ня здолеюць атруціць
смаку журавінавай палёнкі
(хоць у полацкіх айцоў-езуітаў
яна, безумоўна, мацнейшая).
Кабета Інсэкта зь Белай Сарокай
пакінуць нас у спакоі,
праўда,
мільгануцца перад агменем
велізарныя цені
Стаўраў і Гаўраў.
Урэшце
ў доме павятовага маршалка
сьцьвярджаюць, што і ты
частку дарогі з сталіцы
адольваеш наўпрост
у абліччы розных нязвыклых істотаў.
(Чаго ні наплятуць жаночыя языкі,
тонка ўсьміхаесься ты,
унікаючы адказу.)
Кашэчы кароль Варгін
і мышыны Паднор
угамуюць сваіх шматлікіх падданых,
дамовіўшыся пра нешта з Будзімірам,
каралём усіх пеўняў.
Полацкія чарнакніжнікі
нарэшце спахопяцца,
паветра ў карчме загусьцее
да кансыстэнцыі палёнкі,
час упакорыцца чарам, і
ня будзе аніякай гарантыі,
што мы ня выйдзем з карчмы,
цьвёрда трымаючыся на нагах,
у пухкую завею
з далёкай сьвечкаю
на падвоканьні шляхціча Завальні.
