Tymczasem Austin toczył beznadziejną bitwę o utrzymanie uszkodzonego samolotu w powietrzu. Siedział wychylony do połowy z kokpitu, jak żeglarz balastujący łódź, zaciskał zęby i przygotowywał się na twarde lądowanie.

Kaela Dorn wstrzymała oddech, gdy dziwaczny samolocik runął korkociągiem w dół. W ostatniej sekundzie poderwał się gwałtownie. Wznosił się tak i opadał jak latawiec na niewidzialnym sznurku.

W końcu pilot jakoś zdołał opanować maszynę i podszedł lotem ślizgowym do lądowania. Zanim jednak usiadł, lewe skrzydło przechyliło się ostro i zaryło w miękkim piasku. Odłamało się tuż przy kadłubie i samolocik uderzył pod kątem w ziemię. Ślizgał się przez kilka metrów, wreszcie zatrzymał gwałtownie z zadartym wysoko ogonem. Silnik zgasł i na plaży nagle zaległa cisza. Słychać było tylko szum fal i trzask płonącej trawy.

Uciekinierzy gapili się na wrak samolotu szeroko otwartymi oczami. Nie mieli sił się ruszyć. Kaela była w najlepszej formie, ale miała nogi jak z ołowiu. Kiedy po raz pierwszy zobaczyli pękaty samolocik, nie wiedzieli, czy to wróg, czy przyjaciel. Nie mieli jednak wątpliwości co do zamiarów jeźdźców. Dzikie okrzyki i uniesione szable mówiły same za siebie: ludzie na koniach łaknęli krwi.

Samolot wyglądał jak ptak, który wpadł między łopatki wentylatora. Wydawało się niemożliwe, żeby pilot wyszedł z tego cało. Jednak w kokpicie coś się poruszyło. Pojawiła się jedna noga, potem druga i lotnik wygramolił się na zewnątrz. Najwyraźniej nic mu się nie stało. Obszedł maszynę i obejrzał uszkodzenia. Kopnął w skrzywione koło, jakby sprawdzał stary samochód, i pokręcił głową. Potem odwrócił się do ekipy telewizyjnej, pomachał przyjaźnie ręką i ruszył w ich kierunku. Utykał lekko.

Lombardo i Dundee dla bezpieczeństwa wzięli Kaelę między siebie. Przyglądała się ciekawie pilotowi. Był wysoki, zbudowany jak bramkarz z nocnego klubu. Miał na sobie niebieską bluzę sportową i brązowe szorty. Podszedł bliżej i zdjął czapkę baseballową. Ukazały się stalowoszare, niemal platynowe włosy. Opalona twarz była gładka, z wyjątkiem drobnych zmarszczek od śmiechu wokół oczu i ust. Wyglądał na mniej więcej czterdzieści lat.

Po jego policzku spływała krew, przesiąkając przez chustę zawiązaną na głowie. Lądowanie musiało być mocnym przeżyciem, ale miał taką minę, jakby wracał z kortu tenisowego.

– Dzień dobry – odezwał się z uśmiechem. – Wszyscy cali i zdrowi?

– Tak, dziękuję, nic nam nie jest – odrzekła ostrożnie Kaela. – Ale pan krwawi.

Dotknął z roztargnieniem rany.

– To tylko drobne skaleczenie. Poza tym jestem mniej więcej w jednym kawałku. Szkoda, że nie mogę tego powiedzieć o moim środku transportu. Już nie robią ich tak, jak kiedyś. Nie macie państwo przypadkiem taśmy samoprzylepnej?

Kaela uśmiechnęła się smutno.

– Pańskiego samolotu nie da się już posklejać. Ludzie z ubezpieczeń powiedzieliby, że jest skasowany.

– Obawiam się, że to prawda, pani…

– Dorn. Kaela Dorn. To mój producent, Mickey Lombardo, a to jego asystent Hank Simpson. Robimy serial telewizyjny Niewiarygodne tajemnice.

– Tak myślałem. Nazywam się Kurt Austin. Jestem z NUMA.

– NUMA?! – wykrzyknął Lombardo, podszedł i potrząsnął dłonią Austina. – Miło pana widzieć! Mieliśmy fart, że się pan zjawił.

– To nie tylko fart – odrzekł Austin. – Szukałem was. Mieliście być na “Argo” dziś rano.

– Przepraszamy – powiedział Lombardo. – Zrobiliśmy mały skok w bok, żeby zbadać starą ruską bazę okrętów podwodnych. Powinna gdzieś tu być.

– Kapitan “Argo” jest trochę wkurzony. Psujecie mu rozkład jazdy. Mogliście nas zawiadomić, że zmieniliście plany.

Austin uśmiechał się, ale mówił z wyczuwalną przyganą.

– To moja wina – powiedział Kaela. – Myśleliśmy, że zajmie nam to tylko kilka godzin. Chcieliśmy powiadomić was z morza, ale na naszym wynajętym kutrze nie działało radio. Kapitan zawrócił do portu, bo nawalał mu silnik. Miał też naprawić radio i połączyć się z wami.

– To musiał być ten kuter, który widziałem po drodze.

Przytaknęła.

– Miał nas stąd zabrać jutro rano. Dzięki za uratowanie nam życia. Przepraszam, że narobiliśmy panu tyle kłopotu.

Austin nie chciał już ich męczyć.

– Żaden kłopot – odparł i popatrzył na zdemolowany samolocik. – No… może niewielki. Dlaczego przewrócił się wam ponton?

– Ktoś na brzegu strzelał do nas i zabił Turka przy sterze – wyjaśniła Kaela. – Z boku uderzyła fala i przewróciła łódź. Schowaliśmy się pod spodem, chcieliśmy odpłynąć od plaży, ale fale były za silne i wylądowaliśmy tutaj. – Obejrzała się na wydmę. – Wie pan, kim byli tamci ludzie na koniach?

Austin nie odpowiedział. Przyglądał się jej. Kaela zdała sobie sprawę, że mokra koszulka i szorty oblepiają ciasno jej ciało. Austin wyczuł zażenowanie Kaeli i przeniósł wzrok na dymiącą wydmę.

– Nie wyglądali na uczniów z miejscowej szkółki jeździeckiej – odrzekł. – Rozejrzyjmy się.

Ruszył w górę pochyłej plaży. Reszta ostrożnie wspięła się za nim. Ogień dogasał. Przeszli przez spaloną trawę na szczycie wydmy. Austin zauważył na ziemi coś błyszczącego. Podszedł bliżej. Szabla. Podniósł ją i wypróbował w dłoni. Długie, zakrzywione ostrze było doskonale wyważone. Austin zacisnął zęby. Wyobraził sobie, co może zrobić z ludzkim ciałem klinga ostra jak skalpel. Oglądał napis wygrawerowany cyrylicą na ostrzu, kiedy zawołał go Australijczyk. Dundee stał po kolana w kępie ocalałej z pożaru trawy i coś pokazywał.

– Go tam? – zapytał Austin.

– Sztywny facet.

Austin wbił szablę w piasek i podszedł. U stóp Australijczyka leżał na plecach mężczyzna z otwartymi, szklistymi oczami. Miał czarną, zapiaszczoną brodę i wąsy. Wyglądał na czterdzieści kilka lat. Głowa była wygięta pod nienaturalnym kątem. Z boku zapadniętej twarzy ciekła krew.

– Pewnie spadł z konia… – domyślił się Austin – i dostał kopytem w głowę.

Nie żałował zabitego jeźdźca.

Lombardo wydobył kamerę z pontonu wyciągniętego na brzeg i filmował miejsce potyczki. Podszedł z Kaela do trupa i gwizdnął cicho.

– Co to za przebieraniec?

Austin przyklęknął obok zwłok.

Martwy mężczyzna miał na sobie długi szary płaszcz i workowate spodnie, wpuszczone w czarne buty z cholewami. Kilka kroków dalej leżała czarna futrzana czapa. Ramiona jeźdźca zdobiły czerwone epolety. Z szerokiego skórzanego pasa zwisała kabura pistoletu i pochwa szabli. Na piersi krzyżowały się pasy z nabojami. Na szyi miał zawieszony sztylet w pochwie.

– Jezu! – powiedział zdumiony Dundee. – Ten gość to chodzący arsenał.

Austin przeszukał trawę dookoła. Kilka metrów dalej znalazł karabin.

Przyłożył kolbę do ramienia i otworzył dobrze naoliwiony zamek. Na lufie, podobnie jak na ostrzu szabli, widniał napis wygrawerowany cyrylicą. Austin kolekcjonował pistolety do pojedynków i znał się na starej broni. Karabin systemu Mosin-Nagant miał ponad sto lat, ale był w doskonałym stanie. Całe szczęście, że jeźdźcy nie mieli nowocześniejszej broni automatycznej. Jeden kałasznikow posiekałby “Gooneya” na strzępy.

Oddał karabin Australijczykowi i przeszukał kieszenie trupa. Pusto. Odpiął od czapki lśniący metalowy emblemat i schował. Lombardo skończył filmować pole bitwy i Kaela zaproponowała, żeby zrobić kilka ujęć parterowych betonowych budynków w głębi lądu.

– Niezbyt dobry pomysł – odrzekł Austin i wskazał ślady kopyt, biegnące w tamtym kierunku. – Lepiej stąd zniknąć.

Obawiał się, że jeźdźcy mogą wrócić. Oparł karabin o ramię, wziął szablę i ruszył z powrotem w kierunku plaży. Na szczycie wydmy dogoniła go Kaela.

– Wie pan, o co tu chodzi? – zapytała. – Dlaczego tamci ludzie chcieli nas załatwić?

– Wiem tyle, ile pani. Dopóki nie zaczęli do mnie strzelać, myślałem, że kręcą film.

– Mieliśmy fart, że kiepsko celowali – zaczęła i urwała, bo Austin znów przyglądał się jej twarzy. – Coś nie w porządku?