Литмир - Электронная Библиотека
Содержание  
A
A

Filippo Lonicero, da[n]n[ato] aut[ore]

Flauio Vopisco

L. Floro

Francesco Bisio

Francesco Baldillo

Francesco Irenico

Francesco Serdonati

Gafparo Hedione, dannato aut[ore]

Gasparo Peucero

Gasparo Tigurino, da[n]n[ato] aut[ore]

Geremia Russo

Gerrardo Rudingero

Gioanni Aubano

Gioanni Aulentio, donnato aut[ore]

Gioanni Battista

Gioanni Botero

Gioanni Cocleo

Gioanni Curopalato

Gioanni Dubrauio

Gioanni di Essendia

Gioanni Herburto

Gioanni Laziardo

Gioanni Magno Gotho

Gioanni Leunclauio, dannato aut[ore]

Gioanni Nauclero

Gioanni Villano

Gioanni Stadio

Gioanni Goroppeio

Gioanni Gobellino

Gioanni Monaco

Gioanni di Thvuocz

Gioanni Tigurino

Gioanni Pineto

Giacomo Castaldo

Giacomo Meiero

Giacomo Viselingio

Giacomo Spigelio

Giacomo Ziglero, dannato autore

Giorgio Gedreno

Giorgio Fabritio, dannato aut[ore]

Giorgio Pachimero

Giorgio Tirio

Giorgio Vverenhero

Giornardo Alano

Girolamo Dottore

Girolamo Bardi

Girolamo Ruscelli

Giulio Faroldo

Giustino Giunio Cordo

Godifredo Monaco

Gothfrido Viterbiense

Gregorio Dottore

Gulielmo Cantero

Gulielmo Frisio

Gunthero Poeta

Hartmanno Schedel

Helmoldo Prete

Henrico di Eruordia

Hermanno Contratto

Hermanno Hamelmanno

Hermanno Schodel

Herodiano

Herodoto Alicernaseo

Huldrico Mutio, dannato autore

Hunibaldo

Ioachimo Cureo

Isacio Tzetze

Ifidoto Hispalense

Ifigonio appresso Plinio

Kiriaco Spangebergio

Lamberto Schaffnaburgense

Laonico Calcondila, dannato aut[ore]

Laurentio Suro

Leonardo Aretino

Libro delle Cognitioni

Libro delle parti di Pregadi di Rausa

Lodouico Ceruino

Lucano

Lucio Faunno

Lucio Floro

Luigi Contarino

Lupoldo Bambergio

Luit prando Ticiniense

Marcelino Conte

Mariano Scoto

Marino Barletio

Marino Benchemio

Martino

Martino Abbate

Martino Cromero

Martino Vescouo Cossentino

Martino Segonio

Martino Vagneto

Marziano Capella

Matthia Meccouita

Mazochio

Metello Tigurino

Metodio Historico

Michel Riccio

Michel Salonitano

Modesto

Nazario Mamertino

Niceforo Gregora

Nicete Coniato

Nicolo Doglioni

Nicolo Marscalco

Nicolo Stobeo

Olao Magno

Onesimo

Origine de'Gothi

Ottone Frigigense

P. Ouidio Nasone

Paolo Barnefrido

Paolo Diacono

Paolo Emilio

Paolo Niuemontano

Paolo Giouio

Paolo Langio

Paolo Orosio

Paolo Paruta

Paolo Scaligero

Petancio

Pier Francesco Giambulari

Pietto Artopeo, dannato autore

Pietro Bellonio

Pietro Bizaro

Pietro de Castro Pere

Pietro Crusber

Pietro Echilino

Pietro Giustiniano

Pietro Liuio

P. Piteo

Pio Secondo

Plinio

Plutarco

Polibio

Porfirio

Pomponio Leto

Priuilegi di Cataro

Procopio di Cesarea

Prospero Aquitano

Rafaelo Volazerano

Reginone Abbate

Registro delle Croniche

Reinnero Reinecio, dannato aut[ore]

Ricardo Bartolino

Rinaldo Britanno

Roberto Gaguino

Roberto Valturio

Sassone Grammatico

Sebastian Munstero, dannato aut[ore]

Scolastico Smirneo

Scipione AmmiratoSeruio

Sidonio Apollinaro

Sigiberto Gemblacese

Sigismondo Herbersteino

Silberto Genebrardo

Socrate Historico

Solino Sozimeno

Speccio de'Sassoni

C. Statio Poeta

Stefano Bizantio

Strabone

Suffrido Pietro Misnense

Suida

Soplimento di Eutropio

Suetonio Tranquillo

Suffrido Misnense

Symmaco

Teoderico

Teodoro Spandugino

Teopompo Chio

Teodolo

Tito Liuio

Tolomeo Alessandrino

Toma Ebendorfio

Trebellio Pollione

Trogo Pompeo

Tugenone Patauino

Valerio Massimo

M. Vatone

F. Vegetio

C. Velleio Pateruelo

Venceslauo Boemo

Vernero Rolenuick

Vettore Vticense

Vgo Fuluonio

Vitichindo Olandese

Vitichindo Sassone

Vitichindo Vagriese

Vnefrido Inglese

Vuolgfango Lazzio

Vuolgfango Olandese

Zacaria Lilio

Zonara

Zofino

Приложение 2

Отрывок из книги Мавро Орбини «ORIGINE DE GLI SLAVI & PROGRESSO DELL'IMPERIO LORO»

(Перевод с итальянского Ю. Е. Куприкова) Приведем фрагмент книги Mauro Orbini «Origine de gli Slavi & progresso deirimperio loro», pp. 89—116, в переводе Ю. Е. Куприкова (механико-математический факультет МГУ). Сохранена оригинальная орфография. Далее следует текст Орбини.

Исчерпав запас наших сведений о славянах пруссах (degli Slaui Prussi), перейдем к славянам Руссии (a gli Slaui di Russia), которых теперь принято называть московитами (Moscouiti). Когда все остальные славяне оставили Сарматию (Sarmatia) и направились кто к Немецкому морю (il mar Germanico), кто, избрав иной путь, к Дунаю (il Danubio), московиты остались на своих исконных землях. Древние писатели называли их по-разному. Элий Спартиан (Elio Spartiano) и Капитолин (Capitolino) в «Жизнеописании Пия» и Флавий Вописк (Flauio Vopisco) в «Жизнеописании Аврелиана» называли их роксоланы (Rossolani), Плиний (Plinio) (IV, 12) называл их токсоланы (Tossolani), Птолемей (Tolomeo) — троксоланы (Trossolani), Страбон (Strabone) (VII) — расналы и роксаны (Rhassnali & Rhossani), Рафаэль Волатеранский (Rafael Volaterrano) и многие другие называли их рутенами (Ruteni).

Сейчас же их принято называть русскими (Russi), т. е. рассеянными (Disseminata), так как по-русски или по-славянски (nella lingua Russa, о' Slaua) Россея (Rosseia) означает не что иное, как рассеяние. И не без основания прозвали их руссами или рассеянными, ведь после того, как славяне заняли всю Европейскую и часть Азиатской Сарматии (tutta la Sarmatia Europea, е alcuna parte di quella dell'Asia), их колонии рассеяны от Ледовитого океана (dall'Oceano agghiacciato) до Средиземного моря (al mare Mediterraneo) и Адриатического залива (Golfo Adriatico), от Большого моря (dal mar Maggiore) до Балтийского Океана (fin'all'Oceano Baltico). Более того, славяне руссы, по свидетельству Иоахима Мейера (Giacomo Meyero) (I), высылали колонистов и во Фландрию (nella Fiandra), где их теперь называют рутенами (Ruteni). По этой же причине и греческие писатели, как сообщает Прокопий Кесарийский (Procopio di Cesarea), называли их споры (Sporri), т. е. рассеянный народ.

Сейчас, как и в прежние времена, живут они в Европейской Сарматии, значительно раздвинув силой оружия границы своей империи. Как пишет Сигизмунд Герберштейн (Sigismondo Herbersteino), руссы потому достигли такого могущества, что все иные народы, жившие среди них, они либо изгнали, либо заставили принять их образ жизни. Таким образом, держава руссов (il Regno di Russia) простирается на востоке до реки Танаис (la Tana fiume) и Меотийского болота (la Palude Meotide), на севере до Литвы (la Lituania) и реки Певки (il fiume Peuce), а также до другой реки по имени Польма (ch'è detto Polma), отделяющей Русь от Финляндии (da Finlandia), которую, говорит Герберштейн, руссы на своем языке называют Хайнска Земля (Chainscha Semla), на западе до Ливонии, Пруссии и Польши (Liuonia, Prussia, & Polonia), на юге до Сарматских гор (i mõti Sarmatici) и реки Тирас (il fume Tira), называемой теперь Нисто (Niesto).

Среди указанных земель находится также Югария (Iugaria) или, как ее называют руссы, Югра (Iuhra), из которой в прошлом вышли гунны (gli Vnni) и, заняв Паннонию (la Pannonia), под предводительством Аттилы (Attila) разгромили многие страны Европы. Поэтому руссы гордятся тем, что их подданные в прежние времена подчинили себе великие страны в Европе. Итак, живя в Сарматии, руссы, как сообщают Джамбулари (Giambulari) и Гюнтер (Guntero) (IV), прослыли за людей воинственных и неукротимых. В прежние времена именно они оказали помощь Римской Империи (l'Imperio Romano) в войне, которую Помпей Великий (Pompeo il grande) вел с понтийским царем Митридатом (Mitridate Rè di Ponto). Руссы под началом князя Тазоваза (Tasouaz Principe) (Страбон (Strabone) и Блонд (Biondo) называют его Тазий (Tasio)) сражались на стороне Помпея. По свидетельству Страбона (VII), вооружение руссов состояло из меча, лука, копья, панциря и щита из бычьей шкуры. Вели они нескончаемые войны не только с соседями, но и с другими, весьма далекими от них народами, царствами и империями. Ведь еще во времена императора Вителлия (Vitellio), как сообщает Иоанн Авентинский (Gioanni Auentino) (II), они переправились через Дунай (il Danubio) и, разбив два легиона римских солдат, вторглись в Мезию (Mesia) и убили консуляриса и наместника Агриппу (Agrippa Consolare, & Presidente).

67
{"b":"121500","o":1}