Chase popatrzył na niego spod oka, gotów do ostrej reakcji. Potem jednak wzruszył tylko ramionami. Billy nie miał niczego złego na myśli.

– Twoja siostra mnie walnęła.

– Naprawdę? – spytał z uśmiechem chłopiec, a w jego jasnych oczach błysnęło zdziwienie.

– Nie widzę w tym niczego zabawnego – odparł Chase cierpko, przymrużając powieki.

– Ja się wcale nie śmieję – zapewnił szybko chłopiec. – Po prostu… tak sobie pomyślałem, że Jessie tylko trochę mnie przerasta, a pan jest dwa razy większy od niej. No ale po Jessie można się czegoś takiego spodziewać. Ona wszystko potrafi.

Chase pokręcił głową.

Billy najwyraźniej uznał Jessie za swego idola. Ciekawe, czy ich matka była tego świadoma.

– Lubisz ją, prawda? – spytał "ucho.

– Pewnie. Nawet nie wiedziałem, że mam siostrę, dopóki mama nie dostała tego listu i nie powiedziała mi

0 Jessice, to znaczy o Jessie – poprawił się natychmiast. -Ona nie lubi, by nazywać ją Jessicą. I jest zupełnie inna niż wszystkie dziewczyny. W dodatku piękna. Chłopaki z Chicago nigdy mi nie uwierzą, gdy o niej opowiem. – Ściszył głos. – Bardzo bym chciał, żeby mnie lubiła. Choć trochę.

– Jak to? – żachnął się Chase. – Na tobie też się wyżywa? Billy z zażenowaniem odwrócił wzrok.

– To jeszcze by wcale nie było najgorsze – powiedział. -Ona mnie ignoruje. Chyba ją jednak jakoś do siebie przekonam – dodał z zapałem. – Ona zachowuje się w ten sposób, bo uważa, że nie może inaczej. Chyba ją rozumiem. Ma osiemnaście lat i musi rządzić starszymi od siebie mężczyznami. Dziewczyna powinna być twarda, jeśli chce, by jej się to udało.

Chase'owi zabrakło głosu z wrażenia. Ten logiczny wywód wygłosił właśnie dziewięcioletni chłopiec. Summers długo nie mógł przyjść do siebie ze zdziwienia. Wszystko, co mówił Billy, miało naprawdę głęboki sens. Tłumaczyło też pewne zachowania dziewczyny. Chase ujrzał nagle Jessicę Blair w innym świetle.

Popatrzył na chłopca.

– A może wybierzesz się na przejażdżkę ze mną? Jak-sam mówiłeś, twoja siostra musi zajmować się ranczem

1 pewnie nie starcza jej czasu na wycieczki.

Kiedy Jessie wjechała późnym wieczorem na podwórko, była wykończona. Żałowała, że nie przenocowała przy ognisku i nie wyruszyła w drogę powrotną bladym świtem. Niedawno rozpoczął się spęd bydła, toteż kilka następnych tygodni miało jej upłynąć pod znakiem ciężkiej, nieprzerwanej pracy. Ciekawość wzięła jednak- górę i dziewczyna wróciła do domu, by sprawdzić, czy przyjaciel matki odjechał.

Uzyskała odpowiedź na to pytanie w chwili, gdy wprowadziła Blackstara do stajni – obok starego deresza Jeba w boksie stał piękny, złoty palomino. Ku swemu wielkiemu zdziwieniu, Jessie nie potrafiła określić uczuć, jakie wywołał w niej ten widok. Odczuwała jednak zbyt wielkie znużenie, aby się nad tym zastanawiać.

Perspektywa zdejmowania piętnastokilogramowego siodła z grzbietu Blackstara całkowicie odbierała jej energię. Dziewczyna zapaliła lampę i wprowadziła konia do boksu, żałując, iż Jeb poszedł już spać.

Nie miała innego wyjścia jak wykonać swoje obowiązki i wreszcie się położyć. Była bardzo głodna, ale nie starczyłoby jej sił na przygotowywanie posiłku. Opuściła swych towarzyszy, gdy siadali przy ognisku do kolacji, po czym ruszyła w trzygodzinną drogę na ranczo.

– Potrzebujesz pomocy?

Jessie drgnęła i popatrzyła na Chase'a Summersa, opierającego się o boks Blackstara. Rozchylona koszula, wetknięta niedbale w czarne spodnie, odsłaniała gęstwinę ciemnych włosów na torsie. Nieoczekiwanie atrakcyjny wygląd Summersa wywarł ogromne wrażenie na Jessie. Poczuła przypływ żalu, gdy uświadomiła sobie nagle, iż nigdy nie polubi tego człowieka.

– Nie mogłem spać i zobaczyłem światło – powiedział Chase przyjaznym tonem. – Pomyślałem więc, że wyjdę zobaczyć, kto jeszcze nie śpi.

Zaskoczona podejrzaną zmianą frontu, Jessie nie odezwała się ani słowem. Nie potrafiła zapomnieć, jak ten mężczyzna ją potraktował. Dlaczego zachowywał się tak uprzejmie po tym, gdy go uderzyła? Nos nie był zresztą bardzo spuchnięty, nieznacznie zmienił jedynie kolor. Niezadowolona z takiego obrotu sprawy, przysięgła sobie w duchu, że następnym razem weźmie większy zamach.

Odwróciła się i zaczęła rozpinać rzemienie w nadziei, że jeśli będzie konsekwentnie ignorować Summersa, to się go w końcu pozbędzie. Ale w chwili, gdy zdjęła siodło, Chase pojawił się natychmiast tuż przy niej i z łatwością przerzucił je za zaporę boksu. Jessie nie podziękowała mu jednak za pomoc ani nawet na niego nie spojrzała. Zajęła się oporządzaniem i karmieniem konia.

Gdy skończyła, nadal nie wypowiadając ani słowa, minęła Chase'a, zgasiła lampę i ruszyła w stronę domu. Summers nie odstępował jej jednak ani na krok.

– Niczego mi nie chce pani ułatwić, prawda? – spytał cicho i westchnął, jako że znów napotkał barierę milczenia. – Panno Blair, nasza znajomość nie zaczęła się najlepiej, ale po co to ciągnąć? Chciałbym panią przeprosić.

Jessie nie zatrzymała się, ale po krótkiej chwili postanowiła mimo wszystko przemówić.

– Za co mnie pan przeprasza?

– Za… wszystko.

– Naprawdę jest panu przykro czy też Rachel Ewing pana przysłała?

Słysząc chłód, z jakim Jessie wypowiedziała nazwisko matki, Chase skrzywił się. Rachel nie przesadzała. Córka naprawdę jej nienawidzi. Summers bardzo pragnął poznać przyczyny takiego stanu rzeczy, ale nie nadeszła jeszcze na to pora. Udało mu się w końcu nawiązać jakiś kontakt z dziewczyną, toteż wolał zachować ostrożność.

– Nieczęsto zdarza mi się przepraszać. Na pewno bym tego nie uczynił, gdybym nie odczuwał takiej potrzeby.

– A więc chce pan wyjechać?

Chase stanął jak wryty i spojrzał ze zdziwieniem na dziewczynę.

– Nie może pani po prostu przyjąć moich przeprosin?

– Oczywiście, że mogę – odparła lekko, nie przerywając marszu. – Ale nie odpowiedział pan na pytanie.

Jessie najwyraźniej nie zamierzała czekać. Korzystając z tylnych drzwi, szybko weszła do kuchni i dolała nafty do lampy pozostawionej przez Rachel na stole.

Chase wkroczył do kuchni w chwili, gdy dziewczyna -stojąc do niego tyłem – otwierała puszkę z fasolką. Widząc, że Jessie zaczyna jeść zimną potrawę, wykrzywił z niesmakiem usta.

– Brakowało nam pani przy kolacji – powiedział, zamykając za sobą drzwi. – Chyba coś zostało w piecyku, proszę sobie wziąć, jeśli jest pani głodna.

Odwróciła się z płonącymi oczyma. Pojął natychmiast, że dotknął drażliwego tematu. Jessie nie zasiadła bowiem do żadnego ze wspaniałych posiłków przyrządzonych przez Kate, odkąd na ranczo przybyła Rachel z Billym. Pragnęła w ten sposób zademonstrować, że nieproszeni goście zmuszają ją do opuszczania własnego domu. W rzeczywistości sama dokonała takiego wyboru, lecz to w niczym nie zmieniało istoty rzeczy.

– Dziś jednak kolacja była gorsza niż zwykle – skłamał Chase, by ułagodzić dziewczynę. Udało mu się to zresztą znakomicie – Jessie przestała na niego łypać i zabrała się znowu do swojej zimnej fasoli.

Zanim spotkała Chase'a, właściwie nie planowała posiłku, gdyż tak naprawdę pragnęła tylko udać się wreszcie na spoczynek. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu przestała jednak odczuwać zmęczenie.

– Znowu wykręca się pan sianem i nie podejmuje tematu – stwierdziła obojętnie.

– Nie przypominam sobie, żeby w ogóle chciała pani ze mną rozmawiać – odparł z uśmiechem, starając się nadać rozmowie żartobliwy charakter.

– Mimo to odpowiedziałam na jedyne pytanie, jakie miał prawo pan zadać. Wyjaśniłam, dlaczego pana okłamałam. Poruszyłam ponadto kwestię, która nadzwyczaj mnie interesuje. Byłabym bardzo wdzięczna, gdyby pan odpowiedział wprost.

– Ale co właściwie chciała pani wiedzieć? Jessie odstawiła puszkę z fasolą.

– Pan mnie celowo prowokuje?

– Zawsze jest pani taka poważna? Nigdy pani nie żartuje? Proszę zaczekać! – zawołał, chwytając ją za ramię, gdy zrobiła kilka kroków w stronę drzwi.