„…Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by ludzie się dopuścili, będą im odpuszczone” [44].

Jest zatem tylko Niebo dla każdego, z tą jednakże różnicą, iż dusze zatwardziałych, nieprzejednanych grzeszników, a zwłaszcza obłudników – najostrzej piętnowanych przez Jezusa – jak również tych, którzy mając pokaźny bagaż własnych win, nie potrafili zdobyć się na akt przebaczenia wobec innych – dusze te będą odczuwały wstyd i wyrzuty sumienia. Obmyje je niewyczerpana Łaska przebaczenia Zbawiciela, ale właśnie ten wspaniałomyślny akt Bożej Miłości, a nade wszystko ciężkie grzechy popełnione za życia, rozpalą w nich „niegasnący” płomień żalu. Zakłóci to wieczną radość i szczęście zbawionych, jednak nie będzie to związane z żadną karą, ingerencją ani też wyrokiem ze strony Boga. Da o sobie znać po prostu jedna z niezbyt miłych konsekwencji wolnej woli i samostanowienia człowieka.

Jeden z tzw. ojców Kościoła porównał kiedyś, bardzo trafnie, dusze przebywające w Niebie do różnej wielkości naczyń. Każde naczynie napełnione jest po brzegi wodą tak, jak każdą zbawioną ludzką duszę przepełnia bezmiar szczęścia. Istotną, zasadniczą różnicę stanowi rozmiar, pojemność naczynia – duszy. Chodzi tu o pewnego rodzaju zdolność odczuwania szczęścia, duchową głębię, wielko – lub małoduszność. Bóg daje nam wszystkim po równo, ale indywidualne posiadanie jest uzależnione od tego, jaką tak naprawdę przedstawiamy wartość my sami; wartość, którą możemy kształtować i pomnażać w czasie ziemskiego życia. Wielu z nas, musimy to szczerze przyznać, po prostu nie stać na pewne szlachetne zachowania; nie potrafimy wspiąć się na wyżyny człowieczeństwa, choć robimy wszystko, co w naszej mocy. Szukając analogii, np. w życiu małżeńskim, można posłużyć się następującym porównaniem: niektóre pary mogą nie kłócić się ze sobą przez dzień lub dwa, a inne wytrzymują ponad tydzień. Nie ulega przy tym wątpliwości, że dla dobra związku oraz dobra własnego – wszyscy starają się jak mogą, aby żyć w zgodzie.

Długo można by wymieniać przejawy i konkretne dowody próżności oraz samowoli Kościoła, ale chyba największym jest „ustanowienie” czyśćca. Doszło do tego w 1438 roku. Był to klasyczny przypadek manipulacji Bożym Objawieniem; więcej – stworzono coś z niczego!

Matka Kościół naucza, że w chwili śmierci dusze, które mają na koncie choćby jeden grzech ciężki – natychmiast idą do piekła na wieczne męki. Ktoś miał na przykład pecha: jechał na spowiedź ze śmiertelnym przewinieniem i miał po drodze śmiertelny wypadek – koniec…kropka, zabrakło parę minut, a tak – na rozpałkę! Nie ważna jest szczera intencja poprawy i żal za grzechy, bo nie zaistniał jeden z warunków pokuty – wyznanie grzechu przed kapłanem.

O pewnym szczęściu mogą natomiast mówić denaci z grzechami lekkimi, ci idą do czyśćca – po „oczyszczającą pokutę” przed wstąpieniem do Nieba.

Papież uznał, że nie wypada wszystkich jak leci wtrącać do piekła. Nagroda Nieba była zarezerwowana dla duchownych, tych którzy kupili sobie odpusty zupełne oraz nielicznych świętych, wyznaczonych przez papieża. Dużą cześć całej reszty postanowiono „upchnąć” gdzie indziej.

Męki czyśćcowe są, według doktryny katolickiej, nie mniejsze od piekielnych i polegają na „karach zmysłowych” m.in. „rzeczywistym ogniu” oraz opóźnieniu w oglądaniu Boga. Ich dobrą stroną jest natomiast ograniczenie w czasie. Najwięcej szczęścia będą mieli ci, którzy odwiedzą czyściec tuż przed końcem świata, gdyż Kościół naucza, że ta „pralnia z wybielaczami” dla duszyczek będzie funkcjonowała tylko do dnia Sądu. Pokutujące dusze, wspierane dodatkowo modlitwami żyjących – najczęściej bliskich – mogą poza tym obejmować okresowe amnestie, związane ze wstąpieniem do Nieba.

Pismo Święte, które (podaję do wiadomości hierarchów Kościoła Katolickiego) zawiera Boże Objawienie – ani jednym słowem, aluzją czy też podtekstem, nie sugeruje istnienia czegoś podobnego do czyśćca. Nie można doszukać się go nawet pomiędzy wierszami, ani w Starym, ani w Nowym Testamencie. Ten ostatni za to wielokrotnie podkreśla, iż tylko dla Boga i Jego Syna zarezerwowane jest oczyszczenie ludzi z ich grzechów, a jakiekolwiek samooczyszczenie, pokuta czy też zasługi po śmierci są niemożliwe. Katolicka doktryna po raz kolejny uwłacza więc najdoskonalszej Ofierze Chrystusa na krzyżu, pomniejszając jej wartość. Tylko „krew Jezusa Chrystusa, Syna Jego oczyszcza nas z wszelkiego grzechu” [45]. W Biblii nie ma też żadnej wzmianki o ogniu karzącym albo oczyszczającym dusze (jak to ma być podobno w czyśćcu).

Nauka o czyśćcu wywodzi się, jak większa część doktryny katolickiej, z wierzeń pogańskich odziedziczonych po starożytnym Egipcie, Grecji oraz Rzymie, który asymilował wpływy tych pierwszych. Egipcjanie dla przykładu wierzyli w „oczyszczającą wędrówkę dusz” wchodzących w tym celu w różne zwierzęta. Ten pogląd, znany nam dziś doskonale z Hinduizmu, był głęboko zakorzeniony w wielu innych religiach Wschodu.

Najlepszym sposobem skrócenia cierpień czyśćcowych, było do niedawna nabycie odpustu od kilku do nawet kilkuset lat „oczyszczania”, a dzisiaj – kupno Mszy w podobnej intencji. Ceny odpustów w kuriach i u miejscowych plebanów oczywiście wzrastały proporcjonalnie do długości okresu darowanej kary. Na szczęście ofiary za Msze są w miarę stałe. Nie można odmówić mądrości ówczesnemu papieżowi – za jednym zamachem upiekł dwie pieczenie dla Kościoła – dał „szansę zbawienia” całym rzeszom wiernych i zyskał dozgonną wdzięczność duchowieństwa, nabijając mu (i sobie) kiesy pieniędzmi za odpusty. Rzeczywiście, dochody kapłanów i papiestwa wzrosły od tego czasu niepomiernie. Większość ludzi była już zdegustowana i zniechęcona ciągłym straszeniem ich piekłem i torturami; tym skwapliwiej więc kupowali odpusty i Msze za zmarłych, dające im choć cień szansy na zbawienie.

Kościołowi w niczym nie przeszkadza fakt, że wyraźnie faworyzuje bogaczy zakupujących więcej Mszy. Oni przecież o wiele łatwiej osiągną zbawienie! Najbiedniejsi, których nie stać choćby na Msze rocznicowe (nie mówiąc już o „gregoriankach” czy „wypominkach”) nie wejdą do Królestwa Niebieskiego, bo nie „posmarowali” proboszczowi.

Wprost nie do wiary, jak daleko Kościół Katolicki odszedł od Ewangelii. Jawnie szydząc ze wskazań Jezusa, kupczy dla pieniędzy nawet ludzkim zbawieniem. Poniża i odbiera nadzieję tym, nad którymi z największą miłością pochylał się Jezus! Jakież to bolesne i smutne! W taki oto sposób czyściec stał się jednym z najbardziej aroganckich i perfidnych matactw Kościoła.

Ktoś powie – skąd takie gromkie oskarżenia pod adresem czcigodnych, przewielebnych i świątobliwych autorytetów w sutannach? Co za nowe teorie, rewolucyjne idee!? Kto mnie upoważnił, dał mandat na prawdę? Kto pozwolił mi głosić tak postępowe nauki – skoro już wszystko zostało wcześniej ustalone i przypieczętowane papieskim herbem, zatwierdzone przez powszechny sobór. Jak w ogóle śmiem poddawać w wątpliwość „niepodważalne”, „nieomylne” – dogmaty Kościoła Katolickiego!? Mam na to trzy odpowiedzi.

Po pierwsze – nie zagłębiając się zbytnio w istotę rzeczy wykazałem, że „uświęcone prawdy” ogłoszone przez Święte Magisterium Kościoła są nielogiczne, często zupełnie ze sobą sprzeczne i tak się mają do Prawdy Objawionej przez Boga, jak biblijne świnie do pereł. Kościelne dogmaty są w większości wynikiem kościelnych manipulacji na najwyższych szczeblach. Śledząc historię ich formułowania na przestrzeni wieków, widać aż nazbyt wyraźnie zbieżności samej treści ustaw z aktualnie panującymi trendami w polityce Watykanu. Boże Objawienie, niezmienne teraz i na wieki, było i jest nadal dopasowywane do ludzkich intryg.

Takie przekręcanie Słowa Bożego obciążone jest sankcją wielkiego grzechu zgorszenia i wprowadzania w błąd całych pokoleń!!! Jezus nie wahał się ani na chwilę przebaczając cudzołożnicom, celnikom, łotrom, a nawet mordercom. Czynił to z radością i satysfakcją, ale dla obłudnych faryzeuszów, zwodzących Jego owce, którzy uczynili z siebie świętych i nieomylnych, miał zawsze w zanadrzu „wiązankę” najgorszych epitetów i gróźb, w stylu: