— Што гэта за хвароба Вейля, Люк? Ты пісаў, нічога небяспечнага, а па табе адразу відаць, што хварэў ты вельмі моцна.

— Ды не, гэта накшталт жаўтухі, рана ці позна яе падхопіць кожны секар. Яе разносяць трысняговыя пацукі; калі ў цябе парэз ці драпіна, заразы не мінуць. Я хлопец здаровы, таму вырабіўся лёгка, другія куды цяжэй хварэюць. Дактары кажуць, я як бач зноў буду малайцом.

Па глыбокай, густа зарослай лесам цясніне дарога караскалася ўгару, у глыбіню мацерыка; на дне цясніны раўла і грукатала набухлая, паўнаводная рэчка, а ў адной мясціне аднекуль зверху ў яе зрываўся, перасякаючы дарогу, незвычайны вадаспад. I яны праехалі паміж стромаю скалою і дугою вадаспада, пад зіхатліваю волкаю аркаю — дзівосным спляценнем святла і ценяў. Чым вышэй угару, тым халадней станавілася, у паветры разлівалася дзівосная свежасць, — а Мэгі ўжо і забылася, як лёгка дыхаецца, калі прахалода. Джунглі нагіналіся над дарогаю, уставалі збоку суцэльнаю страшнаю, непрагляднаю сцяною. Ствалоў дрэваў нельга было разгледзець пад цяжкім покрывам густалістых ліянаў, яны пералазілі з вяршыні на вяршыню, цягнуліся неразрыўна, несканчона, быццам на ўвесь лес накінуты вялізны дыван зялёнага аксаміту. Але пад гэтымі зялёнымі скляпеннямі перад вачыма ў Мэгі мільгалі то дзівосная кветачка, то матылёк, то кола павуціны і, быццам яе нерухомая вось, вялізны, у прыгожых крапінках, павук, то незвычайныя грыбы, якія ўядаюцца ў парослы мохам ствол, то птушкі з доўгімі, распушанымі пунсовымі і залацістымі хвастамі.

Возера Ічэм ляжала на пласкагор’і, прыгожае ў бездакорнай рамцы няходжаных берагоў. Перад захадам сонца Мэгі з Люкам выйшлі на веранду пансіёна паглядзець на гэтае хараство ціхай вады. Мэгі хацелася паглядзець, як вялікія кажаны, пажыральнікі пладоў (яшчэ іх называюць лятучымі лісамі), злятаючыся на кармленне, кружацца ў небе, быццам вестуны Страшнага суда. З выгляду яны пачварныя і агідныя, але надзіва палахлівыя і няшкодныя. Калі бачылася цёмная чарада, якая трапяталася ў расплаўленым золаце захаду, замірала сэрца; у Хімельхоху Мэгі кожны вечар выходзіла паглядзець на іх.

А якое гэта шчасце — мяккая халаднаватая пасцель, тут не страшна і зварухнуцца, прасціна не прамокне ад поту і не трэба будзе асцярожна пасовацца на другую мясціну, ведаючы, што тая ўсё роўна не прасохне. Люк дастаў з свайго чамадана пляскаты карычневы пакет, выняў прыгаршчы нейкіх кружочкаў і расклаў іх радком на начным століку.

Мэгі ўзяла адну такую штучку, пакруціла ў руцэ. Папыталася з цікаўнасцю:

— Што гэта?

— Французскі гасцінчык. — Люк паспеў забыцца пра сваё рашэнне двухгадовай даўнасці — не казаць ёй, што ён карыстаецца процізачаткавымі сродкамі. — Я спярша надзяю гэту штучку, а ўжо потым можна і да цябе. А не дык, напэўна, можна дзіця прыстарацца, а нам нельга сабе гэтага дазволіць, пакуль у нас няма свайго дома. — Ён сядзеў з краю на ложку голы, схуднелы, скура ды косці. Але сінія вочы яго блішчалі, ён пацягнуўся да Мэгі, сціснуў руку, у якой яна ўсё яшчэ трымала «французскі гасцінчык». — Мы ўжо амаль дайшлі да мэты, Мэг, амаль дайшлі да мэты! Паводле маіх разлікаў, яшчэ пяць тысяч — і мы зможам купіць найлепшую сядзібу, якая знойдзецца на захад ад Чартэрс Таўэрс.

— Тады лічы, што мы ўжо яе купілі, — вельмі спакойна, роўным голасам сказала Мэгі. — Я напішу епіскапу дэ Брыкасару і папрашу ў яго пазычыць гэтыя пяць тысяч. Ён не будзе браць з нас працэнтаў.

— I не думай! — крыкнуў Люк. — Чорт вазьмі, Мэг, ёсць у цябе гонар? Мы сваё заробім, а пазычаць ні ў кога не станем! Зроду я ні ў кога не пазычаў ні капейкі і пазычаць не буду.

Яна не слухала, толькі глядзела на яго, вочы завалакло чырвоным туманам. Яшчэ ніколі ў жыцці яна не ведала такога шаленства. Хлус, жулік, эгаіст! Ды як ён пасмеў гэтак ашукаць яе, пазбавіць дзіцяці, марочыць байкаю, быццам хоча стаць жывёлаводам! Яму і так выдатна жывецца — з гэтым Арнэ Свенсанам, на высечцы трыснягу.

Яна і сама дзівілася, як змагла схаваць шаленства, і зноў загаварыла пра тое, што ляжала ў яе на далоні.

— Растлумач, што такое гэтыя гасцінчыкі. Чаму праз іх у мяне няма дзіцяці?

Люк падышоў, прыпыніўся ў яе за спінаю, і Мэгі здрыганулася; ён падумаў, што яго дотык яе хвалюе, але Мэгі разумела — ёй агідна.

— Ты што, зусім нічога не ведаеш, Мэг?

— Нічога, — схлусіла яна; зрэшты, пра такое яна і праўда нічога не ведала, не помніла, каб пра такія штукі гаварылася хоць у адной кнізе.

Яго неспакойныя рукі ціскалі ёй грудзі.

— Разумееш, калі я... гатоў... без гэтага ўсё застаецца ў табе, і тады атрымліваецца дзіця.

Дык вунь яно што выходзіць! Знайшоў ахову ад дзяцей! Жулік!

Люк патушыў святло, завабіў Мэгі на ложак, і вельмі хутка Мэгі пачула тыя самыя гукі, што тады ў гасцініцы ў Даніі, і цяпер зразумела: ён рыхтуецца. Жулік! Але як яго перахітрыць?

Яна цярпела, стараючыся не паказаць, як ёй баліць. Чаму павінна гэтак балець, калі тое, што яны робяць, зусім натуральнае?

— Табе гэта не падабаецца, Мэг? — папытаўся потым Люк. — Відаць, ты зусім для гэтага не вырасла, калі табе і цяпер гэтак баліць, а не толькі першы раз. Добра, болей не буду. Ты ж не супраць, калі мне хапае тваіх грудзей, праўда?

— Ох, ці не ўсё роўна? — стомлена адазвалася Мэгі. — Калі ты не будзеш рабіць мне балюча, хай будзе гэтак.

— Малавата ў табе запалу, Мэг!

— На гэта во?!

Але ён ужо зноў загарэўся; цэлыя два гады ў яго не было на гэта ні часу, ні сілы. Напраўду, здорава гэта — быць з жанчынаю, бударажлівае і забароненае задавальненне. Ён зусім не адчувае сябе мужам Мэг, не, гэта ўсё роўна што забаўляцца з дзяўчом на выгане дзе-небудзь за Кайнунскім заезным дваром ці прыціскаць да сцяны стрыгальні фанабэрыстую ганарліўку міс Кармайкл. Грудзі ў Мэг што трэба, тугія, якраз яму да смаку, недарэмна яна столькі ездзіла верхам, і, далібог, так нават лепей, прыладзішся паміж імі — і не патрэбны ніякія «гасцінчыкі». Гэтая французскія штучкі моцна адбіваюць уцеху, а без іх нельга — так і глядзі, каб не нарвацца.

Лежачы дагары, ён завабіў да сябе Мэгі, прысмактаўся да яе грудзей. Невыказная пагарда паднялася ў Мэгі; мужчыны проста смешныя, у такія хвіліны яны і на людзей не падобныя. Вось ён зусім сябе не помніць, камечыць яе лапамі і бурчыць, быццам нейкае вялізнае кацяня ссе кошку... I раптам яна адчула сцягном тое самае, на гэты раз нічым не ахаванае.

Усё, што адбывалася, ані не хвалявала Мэгі, думкі аставаліся ясныя. I яна прыдумала. Паволі, непрыкметна Мэгі пасунулася бліжэй да яго — і, сцяўшы зубы, стрымаўшы дыханне, каб не пакінула мужнасць, злучылася з ім. Ведама, балюча, але, выходзіць, і напалавіну не так балюча, як раней. Гэтак намнога лягчэй і трываць можна.

Люк расплюшчыў вочы. Паспрабаваў адштурхнуць Мэгі, але... божа літасцівы, нічога падобнага ён яшчэ не адчуваў! Ніколі раней ён не быў з жанчынаю без гэтае перашкоды, ён і не здагадваўся, якая вялікая розніца. I ў яго не стала сілы яе адштурхнуць, яму было ўжо не да колішняга задавальнення, пад канец ён нават абняў яе і моцна прыціснуў да сябе. Мужчыну не гадзіцца стагнаць і крычаць, але ён не стрымаўся і пасля ўсяго пяшчотна пацалаваў жонку.

— Люк...

— Што?

— Чаму нельга заўсёды гэтак?

— Нам і цяпер нельга было рабіць гэтак, Мэг, і болей ужо, ведама, нельга. Я не паспеў уцячы...

Мэгі нахілілася над ім, пагладзіла яго па грудзях.

— Ох, Люк, калі ласка! Так намнога лепей і амаль не баліць. Я асцярожная, усё абыдзецца. Калі ласка!

Ці знойдзецца на свеце чалавек, здольны выстаяць, калі так пераканаўча прапануюць зноў зведаць невыказную асалоду? Люк кіўнуў, саступаючы спакусе, быццам прабацька Адам, бо ў гэтую хвіліну ён ведаў намнога меней, чым Мэгі: яна ўжо разумела, як яго перахітрыць.

— Мусіць, ты праўду кажаш, а мне куды прыемней, калі ты не супраць. Добра, Мэг, надалей будзем рабіць па-твойму.

I Мэгі, задаволеная, усміхнулася ў цемры. Вось гэтак, мой любы, я табе пакажу! Ты ў мяне дачакаешся, Люк О’Ніл! Асцярожная, ха! Жыць не буду, а дзіцятка нараджу!