Тут, удалечыні ад спякотнай, удушлівай сырасці прыбярэжных раўнін, Люк хутка выздаравеў. Ён еў са смакам, стаў прыбаўляць вагі і ўжо не палохаў ненатуральнаю худзізною, са скуры зліняла хваравітая жаўцізна, і яна зноў стала смуглявая. Мэгі палка і ахвотна адказвала на яго пяшчоту, таму і не вельмі цяжка было ўгаварыць яго замест двух тыдняў, як было задумана, прабыць яшчэ і трэці тыдзень, а там і чацвёрты. Але ў канцы месяца ён узбунтаваўся.

— Хопіць, Мэг. Я зноў здаровы як бык. А мы з табою залішне раскашуемся і дарэмна трацім грошы. I я патрэбен Арнэ Свенсану.

— Можа, перадумаеш, Люк? Калі ты напраўду хочаш купіць ферму, можаш купіць яе хоць цяпер.

— Давай яшчэ крыху пацерпім, Мэг.

I, безумоўна, ён змоўчаў пра другое: яго неадольна цягнула на плантацыі трыснягу, гэта была характэрная некаторым мужчынам дзіўная цяга да самай цяжкай працы, якая забірае чалавека ўсяго, без астатку. Пакуль ён малады і дужы, трыснягу не здрадзіць. У Мэгі аставалася адна надзея — можа, яна прымусіць яго перадумаць, калі народзіць яму дзіця, наследніка іх зямлі ў наваколлі Кайнуна.

I вось яна зноў у Хімельхоху, чакае і спадзяецца. Ёй вельмі, вельмі патрэбна дзіця! Калі будзе дзіця, развяжуцца ўсе вузлы, толькі б ёй дзіця. I выявілася: дзіця будзе. Яна сказала Эн і Людвігу, і абое ўзрадаваліся. У Людвіга былі проста залатыя рукі. Ён выдатна шые і вышывае — ні таму, ні гэтаму Мэгі так і не паспела навучыцца, — і вось мазолістымі ўмелымі рукамі ён шчыруе з маленькаю іголачкаю і з тонкаю, далікатнаю тканінаю, а Эн з Мэгі рыхтуюць дзіцячы пакой.

Адна бяда, яшчэ да нараджэння малое не давала спакою — ці то ад спякоты, ці то праз тое, што маці не была шчаслівая, гэтага Мэгі і сама не разумела. Яе ванітавала не толькі раніцаю, а цэлымі днямі, і даўно пара спыніцца ванітаванню, а яму не відно было канца; вагі Мэгі прыбаўляла мала і паволі, а між тым яе моцна мучылі ацёкі і так падскочыў ціск, што доктар Сміт затрывожыўся. Спярша ён хацеў да самых родаў пакласці яе ў бальніцу ў Кэрнсе, але потым пасля вялікага роздуму вырашыў: калі няма каля яе ні мужа, ні сяброў, дык лепей ёй заставацца дома: Эн і Людвіг глядзяць яе добра. А ўжо на апошнія тры тыдні ёй абавязкова трэба паехаць у Кэрнс.

— I пастарайцеся выклікаць мужа, няхай прыедзе, пабачыцца з ёю! — сярдзіта крыкнуў ён Людвігу.

Мэгі адразу напісала Люку пра сваю цяжарнасць, яна часта па-жаночы меркавала, быццам дазнаўшыся, што нежаданае ўжо збылося. Люк не проста змірыцца з непазбежным, а ўзрадуецца. Яго пісьмо мігам рассеяла яе ружовыя мары. Люк проста ашалеў. Стаць бацькам — яму гэта і значыла толькі, што раней трэба было пракарміцца адно самому, а цяпер будуць на шыі два едакі. Горкая гэта была пілюля Мэгі, але давялося праглынуць — выбару не аставалася. Будучае дзіця прывязвала яе з гэтага часу да Люка гэтаксама моцна, як і гонар.

Але цяпер яна зусім хворая і бездапаможная, і ёй так не хапае любові; дзіця — і тое яе не любіць, яно зачата проці свае волі і не жадае паяўляцца на свет. Мэгі адчувала, маленькая істота ўсярэдзіне пратэстуе як можа, не хоча расці і жыць. Калі б у яе была сіла праехаць дзве тысячы міль па чыгунцы, яна вярнулася б дахаты, але доктар Сміт і слухаць пра гэта не хацеў. Тыдзень,а то і болей у цягніку, нават з перапынкамі, — дзіцяці гэта немінучая смерць. I хоць Мэгі была такая няшчасная, такая расчараваная, свядома нашкодзіць дзіцяці яна не хацела. Але час ішоў — і патухала яе радасць, мара пра жывую істоту, якая належала б ёй адной, якую можна было б любіць без аглядкі: яшчэ не народжанае малое давалася ёй усё цяжэй, усё горай ладзіла з ёю.

Доктар Сміт пачаў пагаворваць пра тое, каб хутчэй яе выправіць у Кэрнс; ён не зусім упэўнены, што роды ў Данглаў пройдуць добра, бо тут не бальніца, а так сабе, хатка-ізалятар. Крывяны ціск у Мэгі часта падскоквае, ацёчнасць павялічваецца; доктар Сміт загаварыў пра таксікоз, пра эклампсію, вымаўляў яшчэ нейкія незразумелыя словы і так напалохаў Эн і Людвіга, што яны згадзіліся на Кэрнс, як ні хацелася ім, каб дзіця нарадзілася ў іх, у Хімельхоху.

Канчаўся май, аставалася чакаць яшчэ месяц, праз месяц Мэгі нарэшце збавіцца ад гэтага няўдзячнага малога. Яна ўжо пачала яго ненавідзець — таго самага малога, якога так жадала, пакуль не зведала, колькі ад яго непрыемнасці. Ну адкуль яна ўзяла, быццам Люк узрадуецца, калі дазнаецца, што дзіця ўжо жыве і павінна нарадзіцца? Па яго паводзінах з таго часу, як яны жанатыя, магла б зразумець — на гэта спадзявацца няма чаго.

Пара прызнаць: усё абвалілася, пара адкінуць дурны гонар і паспрабаваць выратаваць з руінаў тое, што яшчэ можна выратаваць. Яны пажаніліся, кіруючыся непраўдзівымі жаданнямі, — Люк паквапіўся на яе грошы, а яна хацела ўцячы ад Ральфа дэ Брыкасара і адначасна спрабавала зберагчы яго дзеля сябе. Яны і не прыкідваліся, што любяць адно аднаго, а між іншым толькі любоў магла б памагчы ім адолець цяжкую блытаніну, якая ўзнікла ад таго, што яны зусім рознага хацелі і да рознага імкнуліся.

I вось якое дзіва: Мэгі не адчувала сапраўднае нянавісці да Люка, а ўсё часцей, усё мацней ненавідзела Ральфа дэ Брыкасара. А Ральф, па сутнасці, абышоўся з ёю дабрэй і справядлівей, чым Люк. Ён заўсёды стараўся, каб яна бачыла ў ім толькі сябра і духоўнага пастыра, не болей, і хоць ён двойчы яе пацалаваў, абодва разы першы крок зрабіла яна.

Тады чаго ж на яго гэтак злавацца? З якой прычыны ненавідзець Ральфа, а не Люка? Вінаватая яна сама, нічога не разумее ў жыцці, яе страхі вінаватыя і непамерная злосная крыўда на яго за тое, што ён упарта яе адштурхоўваў, а яна так любіла яго, так прагнула яго любові. I яшчэ вінаваты бяздумны парыў, які штурхнуў яе выйсці за Люка О’Ніла. Яна здрадзіла і сабе, і Ральфу. Такая важнасць, калі ёй і нельга было стаць яго жонкаю, спаць з ім, нарадзіць ад яго дзіця. Такая важнасць, калі ён і не хацеў яе, а ён і напраўду яе не хацеў. Важна адно: ёй патрэбен толькі ён, і не трэба было мірыцца з меншым.

Але зразумець памылку яшчэ не значыць яе паправіць. Яна застаецца жонкаю Люка О’Ніла і дзіця народзіць ад Люка О’Ніла. Як жа ёй цешыцца з будучага Люкавага дзіцяці, калі сам Люк гэтага дзіцяці не жадае? Беднае малое. Але, па крайняй меры, калі яно народзіцца, яно будзе само па сабе, зусім новы чалавечак, і можна будзе любіць яго самога. Ды толькі... Вось калі б гэта было дзіця Ральфа дэ Брыкасара! А гэта немагчыма, гэтаму не бываць. Ральф служыць царкве, а царква патрабуе яго ўсяго без астатку, патрабуе нават і тое, што ёй не патрэбна, — яго мужчынскі пачатак. Святая царква патрабуе, каб яго ахвяравалі ёй, гэтым яна сцвярджае сваю ўладу над сваім слугою — і знішчае яго, выкрэслівае яго з жыцця, бо калі ён перастане дыхаць, ён нікога не пакіне пасля сябе. Але прыйдзе дзень, і яна паплаціцца за сваю прагнасць. Прыйдзе дзень — і не застанецца болей Ральфаў дэ Брыкасараў, бо яны пачнуць цаніць у сабе мужчынскі пачатак і зразумеюць, што царква патрабуе ад іх ахвяры дарэмнай, зусім неразумнай...

Мэгі рэзка паднялася, цяжка ступаючы, прайшла ў гасцёўню — там Эн чытала забаронены раман Нормана Ліндсея, цешачыся з кожнага забароненага слова.

— Эн, здаецца, выйдзе па-вашаму.

Эн рассеяна падняла галаву.

— Пра што вы, дарагая?

— Пазваніце доктару Сміту. Я нараджу гэтага няшчаснага малога тут, у вас, і вельмі хутка.

— О божа! Ідзіце ў спальню і кладзіцеся — не да сябе, у нашу спальню!

Кленучы капрызы лёсу і рашучасць дзяцей, доктар Сміт прымчаўся з Данглаў на сваёй старой, растрэсенай машыне, прыхапіўшы мясцовую акушэрку і ўсе інструменты і лякарствы, якія знайшліся ў яго глухой бальнічцы. Класці Мэгі ў гэтую ўбогую бальнічку няма ніякага сэнсу — усё, што можна зрабіць там, ён зробіць і ў Хімельхоху. Вось калі б у Кэрнс, тады іншая справа.

— Мужу паведамілі? — папытаўся ён, узбегшы на ганак. Услед за ім ішла акушэрка.

— Паслалі тэлеграму. Мэгі ў маім пакоі; я падумала, там вам будзе прастарней.

I Эн зачыкільгала за прыезджымі ў спальню. Мэгі ляжала на ложку, глядзела шырока расплюшчанымі вачыма, але нічым не паказвала, што ёй баліць, толькі зрэдку сутаргава сціскала рукі і курчылася. Яна павярнула галаву, усміхнулася Эн — і ў гэтых шырока расплюшчаных вачах Эн убачыла бязмежны страх.