Цяпер ужо Мэгі было ўсё адно; моршчачыся ад болю, яна павярнулася на другі бок і ўзняла на Люка мутны позірк.
— Мне не падабаецца «Мэген», — сказала яна — толькі на такі пратэст яе і хапіла. — Калі ласка, заві мяне Мэгі.
— А мне не падабаецца «Мэгі». Але калі ты так ужо неўзлюбіла «Мэген», дык буду зваць цябе Мэг. — Люк летуценна абвёў усю яе позіркам. — Як ты прыгожа складзена. — Ён дакрануўся да яе грудзей, да вялага ружовага саска. — А гэта — проста цуд. — Узбіў вышэй падушкі, адкінуўся на іх і ўсміхнуўся: — Ну, пацалуй мяне, Мэг. Цяпер твая чарга любіць; можа, так табе будзе болып даспадобы, га?
Ніколі, да самай смерці, не захачу цалаваць цябе, падумала Мэгі, глянуўшы на яго доўгае, мускулістае цела, зарослае цёмнай шэрсцю на грудзях, якая вузкай палоскай збягала па жываце і зноў разрасталася ўнізе, дзе прытаілася тое, што прычыняла такі боль. А якія ў яго валасатыя ногі! Мэгі расла сярод мужчын, якія ніколі пры жанчынах не знімалі з сябе адзення, і толькі ў спёку пры расшпіленым каўняры кашулі відаць былі валасы на грудзях. Але нічога тут прыкрага не было — усе яны светлавалосыя, а гэты чарнявы чалавек — нейкі чужы і агідны. У Ральфа галава была такая ж цёмная, але Мэгі добра памятала, што грудзі ў яго былі гладкія, смуглыя, безвалосыя.
— Ну, што я сказаў, Мэг! Пацалуй мяне!
Яна перагнулася да яго і пацалавала; ён кубачкам падставіў далоні да яе грудзей і патрабаваў, каб яна цалавала яго яшчэ і яшчэ, потым пацягнуў адну яе руку ўніз. Яна адарвала губы ад паднявольнага пацалунка і спалохана глянула на тое, што расло і мянялася ў яе пад рукой.
— О не, больш не трэба, Люк! — ускрыкнула яна. — Прашу цябе, не трэба больш, не трэба, прашу!
Сінія вочы дапытліва прабеглі па ёй.
Ён пацягнуў яе на сябе, прыпаў губамі да яе грудзей, як той ноччу ў машыне, калі яна звязала сябе абяцаннем стаць яго жонкай. Толькі целам Мэгі была з ім і цярпела; добра хоць, што ён не чапае яе і няма таго болю, толькі калі паварухнешся, баліць. Што за дзіўныя стварэнні мужчыны, быццам ім няма большай асалоды. Гэта агідна, нейкая насмешка над каханнем. Калі б не надзея, што ўсё гэта завершыцца нараджэннем дзіцяці, яна б наадрэз адмовілася займацца такімі справамі.
— Я знайшоў табе работу, — сказаў Люк, калі яны снедалі ў сталовай гасцініцы.
— Работу? Калі я яшчэ і ў доме не навяла чысціні і парадку? Калі яшчэ і самога дома няма?
— Нам няма сэнсу арандаваць дом, Мэг. Я адпраўляюся сячы цукровы трыснёг, усё ўжо дамоўлена. Самая лепшая арцель секараў ва ўсім Квінслендзе — шведы, палякі, ірландцы — на чале з адным хлопцам па імені Арнэ Свенсан; пакуль ты адсыпалася пасля поезда, я хадзіў да яго. Яму не хапае аднаго работніка, і ён згадзіўся ўзяць мяне на спробу. Значыць, я буду жыць з імі з усімі ў бараку. Працаваць будзем шэсць дзён у тыдзень, ад цямна да цямна. Мала таго, мы будзем ездзіць па ўсім узбярэжжы, гледзячы дзе знойдзецца работа. Чым больш насяку, тым больш грошай зараблю, а калі спраўлюся і Арнэ пакіне мяне ў арцелі, буду выганяць не менш як дваццаць фунтаў у тыдзень. Дваццаць! Уяўляеш?
— Выходзіць, мы будзем жыць паасобку, Люк?
— Інакш нельга, Мэг! Арцельшчыкі не захочуць, каб разам з імі ў бараку жыла жанчына, а табе адной навошта дом наймаць? Ты таксама можаш працаваць, усе грошы, што заробім, згадзяцца нам на ферму.
— А дзе я жыць буду? I на якую работу пайду? Я магла б авечак пасвіць, толькі ж іх тут няма.
— Няма, на вялікі жаль. Таму я знайшоў табе работу з жыллём, Мэг. I харч дармовы, не будзе ў мяне выдаткаў на цябе. Пойдзеш служыць пакаёўкай у Хімельхох, у дом Людвіга Мюлера. У яго самыя багатыя плантацыі цукровага трыснягу ва ўсёй акрузе, а жонка хворая, не ўпраўляецца адна ў доме. Заўтра раніцай я звязу цябе туды.
— Калі ж мы будзем бачыцца, Люк?
— Па нядзелях. Лудзі ведае, што ты мая жонка, і згодзен у нядзелю цябе адпускаць.
— Цудоўненька! Ты ўсё наладзіў як мага зручней для сябе, праўда?
— А што ж ты думала! Але ж, Мэг, мы разбагацеем! Будзем упарта працаваць і адкладаць кожны мядзяк, і вельмі хутка зможам купіць найлепшы ўчастак у Заходнім Квінслендзе. У банку ў Джылі ў мяне чатырнаццаць тысяч, і штогод нарастае па дзве тысячы, ды яшчэ тысячу трыста ў год, калі не больш, з табою мы заробім. Гэта ненадоўга, мілачка, слова даю. Усміхніся ж, пастарайся для мяне, га? Што за радасць жыць у наёмным доме, лепш папрацуем цяпер на поўную сілу — і чым больш напружымся, тым хутчэй ты станеш гаспадыняй на сваёй уласнай кухні.
— Ну што ж, калі ты так хочаш. — Мэгі зазірнула ў сваю сумачку. — Люк, ты ўзяў мае сто фунтаў?
— Я паклаў іх у банк. Такіх грошай з сабою не носяць, Мэг.
— Але ж ты ўзяў усё да апошняй манеткі! У мяне не засталося ні пені! А калі мне спатрэбіцца што-небудзь купіць?
— А што табе так закарцела грошы траціць? Заўтра раніцай ты будзеш у Хімельхоху, а там няма за што іх аддаваць. За нумар у гасцініцы я сам заплачу. Пара ўжо зразумець, Мэг, муж твой — рабочы чалавек, і ты не распешчаная дачка авечага багацея, каб грашамі раскідацца. Тваю плату Мюлер будзе класці адразу на мой рахунак у банку, і мой заробак пойдзе туды. На сябе я нічога не трачу, Мэг, сама ведаеш. Да таго, што ў банку, ні ты, ні я не дакранёмся, бо гэта наша будучае, наша ферма.
— Ага, я разумею. Ты дужа разважлівы, Люк. Ну, а што, калі ў мяне будзе дзіця?
На міг яму захацелася сказаць ёй праўду — ніякага дзіцяці не будзе, пакуль не ажыццявіцца яго мара аб ферме, але нешта ў выразе яе твару вымусіла яго прамаўчаць.
— А што загадзя галаву ламаць, га? Па мне дык лепш спярша ферму займець, а тады ўжо дзіця, і будзем спадзявацца, так і выйдзе.
Hi дома, ні грошай, ні дзяцей. I мужа, калі хочаце, няма... Мэгі засмяялася. I Люк засмяяўся, падняў кубак з чаем, быццам за здароўе.
— П’ю за французскія штучкі! — сказаў ён.
Раніцай прыгарадны аўтобус —: старэнькі драхлы «фордзік» усяго на дванаццаць месц, без адзінай шыбы ў акенцах — павёз іх у Хімельхох. Мэгі адчувала сябе лепш, бо Люк больш не мучыў яе, яна сама падставіла яму грудзі — яму, відаць, падабалася гэта не менш, чым тая, другая жудасць. А ёй, хоць яна вельмі хацела дзяцей, проста здрадзіла мужнасць. У першую нядзелю, калі ўсё зажыве, можна будзе зноў паспрабаваць. А можа, дзіця ўжо і так паявіцца, і яна і думаць пра гэта пакіне, пакуль не захоча мець яшчэ адно. Вочы Мэгі пасвятлелі, і яна пачала з цікавасцю пазіраць з акна аўтобуса, які натужліва поўз па чырвонай грунтавой дарозе.
Дзіўны, цудоўны край, зусім не падобны на джыланбаўнскі, і, трэба прызнацца, ёсць у ім веліч і прыгажосць, якіх там і заваду няма. Адразу відаць, засухі тут не бывае. Глеба колеру свежапралітай крыві, ярка-пунсовая, і там, дзе зямля не пад папарам, цукровы трыснёг прыгожа кантрастуе з ёю — доўгае і вузкае светла-зялёнае лісце калышацца на бардовых сцяблах таўшчынёй з Люкаву руку, узвышаючыся над імі на пятнаццаць — дваццаць футаў. Нідзе на свеце, з захапленнем тлумачыў Люк, трыснёг не расце такі высокі і такі багаты на цукар, не дае такога ўраджаю. Пласт гэтай ярка-чырвонай глебы таўшчынёй больш за сто футаў, насычаны самымі пажыўнымі рэчывамі, акурат колькі трэба, і трыснёг паняволі расце тут найлепшы — яшчэ ж і дажджы тут шчодрыя. I нідзе болып на свеце не сякуць яго белыя, а белы чалавек у пагоні за грашыма працуе напорыста і хутка.
— З цябе выйшаў бы цудоўны вулічны аратар, Люк, — з іроніяй сказала Мэгі.
Люк падазрона пакасіўся на яе, але змоўчаў, бо аўтобус спыніўся на абочыне, ім трэба было выходзіць.
Хімельхохам называўся вялікі белы дом, які стаяў на самай вяршыні ўзгорка ў акружэнні какосавых і бананавых пальмаў і крыху меншых, але вельмі прыгожых пальмаў, лісце якіх раскрывалася веерам, як хвост у паўліна. Бамбукавы гай у сорак футаў вышынёй ахоўваў дом ад моцных паўночна-заходніх мусонных вятроў, і хоць яго ставілі на высокім узгорку, усё роўна паднялі на пятнаццаціфутавыя палі.
Люк нёс чамадан Мэгі; яна, цяжка дыхаючы, праз сілу паднімалася на ўзгорак па чырвонай дарозе ў сваіх нязменных панчохах і туфлях на высокіх абцасах, у капялюшыку з паніклымі вакол яе твару палямі. Трысняговага магната дома не было, але калі госці паднімаліся па прыступках, на веранду насустрач ім выйшла, абапіраючыся на мыліцы, яго жонка. Яна ўсміхалася. Мэгі паглядзела на яе добры, мілы твар, і на душы адразу палягчэла.
