Гараджане — мужчыны і жанчыны — абурылі Мэгі сваім выглядам. Сабраўшыся павячэраць і прайсціся з Люкам, яна апранулася як належыць: туфлі на высокіх абцасах, шаўковыя панчохі, атласная камбінацыя, свабодная шаўковая сукенка з поясам і рукавамі да локця. На галаве — шыракаполы саламяны капялюш, на руках — пальчаткі. Але Мэгі з прыкрасцю заўважыла, што адчувае сябе няёмка — прахожыя вытрэшчвалі на яе вочы, быццам не яны апрануты непрыстойна, а яна, Мэгі!

Мужчыны ходзяць босыя, галаногія, амаль усе голыя да пояса — у адных толькі жаўтавата-зялёных шортах, а тыя нямногія, што ўкрываюць спіну і грудзі, носяць не кашулі, а спартыўныя безрукаўкі. Жанчыны — яшчэ горш. Некаторыя ў куцых, вузкіх сукеначках, пад якімі яўна больш нічога не надзета, без панчох, у разбітых сандалях. А большасць — у зусім кароценькіх штоніках, басанож, і грудзі ледзь прыкрытыя да непрыстойнасці вузенькай камізэлечкай. Данглаў усё ж не пляж, а цывілізаваны горад. Але белыя карэнныя жыхары разгульваюць ледзь не галышом; кітайцы апранаюцца ўжо больш прыстойна. I куды ні глянь — веласіпеды, сотні іх, аўтамабіляў мала, коней зусім няма. He, гэта не Джылі. А як горача тут, горача, горача... Вулічны градуснік, што вісеў на адным доме, паказваў дзевяноста — проста не верылася: у Джылі і пры стапятнаццаці не адчуваеш такой гарачыні. Мэгі здавалася, што яна праціскаецца скрозь шчыльнае, густое паветра, рассякае яго целам, як расталае масла, ад якога ідзе пара, і з кожным уздыхам уцягвае ў лёгкія не паветра, а нейкую жыжу.

— Люк, я больш не магу! Прашу цябе, можа, вернемся? — ледзь не задыхаючыся, узмалілася Мэгі, калі яны не прайшлі яшчэ і паўмілі.

— Як хочаш. Ты не прывычная да высокай вільготнасці. Яна тут рэдка калі бывае ніжэй за дзевяноста працэнтаў — што зімою, што летам, а тэрмометр амаль заўсёды паказвае восемдзесят пяць — дзевяноста пяць градусаў. Змена пораў года мала што мяняе, толькі ўлетку, калі стаіць страшэнная спёка, мусоны даводзяць вільготнасць аж да ста працэнтаў.

— Тут што, дажджы летам, не зімой?

— Круглы год. Мусоны дзьмуць амаль бесперастанку, а не мусоны, дык пасаты з паўднёвага ўсходу. Яны таксама не скупяцца на дажджы. У Данглаў за год выпадае ад адной да трох соцень цаляў.

На трыста цаляў дажджу ў год! Уся няшчасная джыланбаўнская акруга аж скача ад радасці, калі прырода расшчодрыцца хоць на пятнаццаць цаляў, а тут, за дзве тысячы міль ад Джылі, выпадае да трохсот!

— Хоць ноччу тут спёка спадае? — папыталася Мэгі ўжо ў гасцініцы; самыя спякотныя ночы ў Джылі былі лягчэйшыя за гэту парылку.

— He надта. Але ты прывыкнеш. — Люк адчыніў дзверы іхняга нумара, саступіў убок, прапусціў Мэгі. — Я ў бар спушчуся, піўка вып’ю, праз паўгадзіны вярнуся. Так што часу табе хопіць.

Мэгі ўскінула на яго спалоханыя вочы.

— Добра, Люк.

Данглаў ляжыць на семнаццатай паралелі на поўдзень ад экватара, і ноч тут раптоўная, як удар грому; здаецца, сонца вось толькі кранулася лініі далягляду, і праз імгненне ўсё залівае густая і цёплая, як патака, чорная-чорная цемра. Калі Люк вярнуўся з бара, Мэгі ўжо патушыла святло і ляжала ў пасцелі, закрыўшыся прасціной да падбародка. Люк са смехам сарваў прасціну і кінуў на падлогу.

— I так горача, мілачка! I зусім прасціна нам без патрэбы.

Яна чула, як ён ходзіць па пакоі, цьмяна бачыла яго абрысы — ён распранаўся.

— Піжама твая на туалетным століку, — прашаптала Мэгі.

— Піжама? Такой гарачынёй? Ну ясна, у Джылі ўсіх хапіў бы ўдар — падумаць толькі: мужчына і без піжамы! Але тут Данглаў, мілачка! Няўжо ты начную сарочку надзела?

— Ага.

— Дык скінь. Нашто яна, адна чортава марока.

Мэгі нехлямяжа выкруцілася з доўгай батыставай начной сарочкі, якую місіс Сміт клапатліва вышыла ёй да шлюбнай ночы: дзякуй богу, зусім цёмна, і Люк не ўбачыць. Але яго праўда — ляжаць без усяго нашмат прыямней — не так горача, ветрык з раскрытых жалюзі злёгку абвявае скуру. Адно непрыемна: у пасцелі з ёю будзе яшчэ адно гарачае цела.

Зарыпелі спружыны; Мэгі адчула дотык вільготнай скуры да свайго пляча і здрыганулася. Люк павярнуўся на бок, прыцягнуў яе да сябе і стаў цалаваць. Спярша яна ляжала нерухома, старалася не заўважаць яго шырока раскрытага рота і непрыстойна назойлівага языка, потым пачала вырывацца, не хацела абнімацца — і так горача, не хацела пацалункаў, ды і самога Люка не хацела. Цяпер усё зусім не так, як было тады, у «ролс-ройсе», калі яны вярталіся з Радна-Ханіша. Мэгі адчувала, што цяпер Люк зусім не думае пра яе, толькі настойліва прынікае да яе цела, кароткімі вострымі пазногцямі ўпіваецца ў яе ззаду. Спалох перарос у жах, яна аказалася бездапаможнай перад яго сілай і ўпартасцю, і не толькі целам — Люк нібы забыўся, што яна жывы чалавек. I раптам ён выпусціў яе, сеў і неяк незразумела пачаў корпацца ў сябе, важдацца з нечым.

— Лепш засцерагчыся, — выдыхнуў ён. — Лажыся, як трэба, пара! Ды не так! Вось гэтак! Госпадзі, ты што, зусім нічога не разумееш?

He разумею, Люк, нічога не разумею! — хацелася ёй закрычаць. Гэта агідна, непрыстойна; тое, што ты са мной робіш, ужо ж напэўна супраць законаў божых і чалавечых! Ён наваліўся на яе ўсім целам, адной рукой націскаў на плячо, другой так учапіўся ў яе валасы, што Мэгі не магла варухнуць галавой. Уздрыгваючы ад чужога, невядомага, яна спрабавала пакарыцца Люку, але ён быў большы і шырэйшы, і ад яго напору, ад непрывычнай позы ёй сутаргай звяло бёдры. Нават скрозь туман страху і знямогі яна адчула напорыстую сілу, і раптам у яе вырваўся пранізлівы, працяжны крык.

— Цішэй ты! — глуха буркнуў Люк, адпусціў яе валасы і паспешліва заціснуў ёй рот далонню. — Хочаш, каб уся гасцініца падумала, што я рэжу цябе? Ляжы ціха, балець будзе, колькі трэба, і ўсё. Ціха ляжы!

Як апантаная, яна адбівалася ад нечага бязлітасна жорсткага, але Люк прыціснуў яе ўсім сваім цяжарам, далонню заглушыў яе крыкі, і мукам не было канца. Ён не абудзіў у ёй ніякага пачуцця, і яе цела не гатова было да гэтай блізкасці, а Люк не сунімаўся. Раптам ён заціх, пакінуў яе і перакуліўся на спіну. Пякучы боль крыху прыглух, перайшоў у шчымлівы.

— Другі раз табе ўжо лягчэй будзе, — ледзь выдыхнуў Люк. — Жанчынам заўсёды баліць першы раз.

Дык што ж ты мне перш не сказаў — хацела са злосцю крыкнуць яму Мэгі, але не было сілы вымавіць гэтыя словы, усёй істотай яна прагнула смерці. He толькі ад болю, але і ад таго, што зразумела: сама яна для Люка нішто, толькі прылада для ўцехі.

А Люк злаваў, не разумеў, чаму яна зноў, другі і трэці раз, адбіваецца ад яго і крычыць, нарэшце адвярнуўся ад яе і заснуў. А Мэгі ляжала на спіне, слёзы каціліся па яе скронях на валасы; памерці лепш, памерці альбо вярнуцца да ранейшага жыцця ў Драгедзе.

Дык вось пра што гаварыў айцец Ральф, калі шмат гадоў таму назад сказаў, што той патаемны шлях у яе целе звязаны з нараджэннем дзяцей? Прыемнае адкрыццё, няма чаго казаць. He дзіва, што ён не захацеў тлумачыць падрабязней. Але Люку гэта вельмі падабаецца. Яму дык, ясна, не баліць. I таму яна ненавідзіць і яго самога, і ўсё гэта.

Зусім зняможаная, адчуваючы пакутлівы боль пры кожным руху, Мэгі цераз сілу павярнулася на бок спінай да Люка і заплакала, уткнуўшы твар у падушку. Сон не браў яе, а Люк спаў моцна, і, калі Мэгі асцярожна і ціхенька варушылася, рытм яго роўнага дыхання ні разу не перабіўся. Спаў ён спакойна, не соп, не хроп, не варочаўся з боку на бок, і, чакаючы позняга світання, Мэгі думала: калі б толькі вось так ляжаць побач з Люкам у ложку, з ім, бадай, жыць было б можна. Развіднела таксама раптоўна і бязрадасна, як вечарам сцямнела, і так дзіўна было і нязвыкла: ні спеваў пеўняў, ні іншых гукаў і галасоў — бляяння авечак, іржання коней, рохкання свіней, брэху сабак, як было ў Драгедзе, калі яна абуджалася.

Прачнуўся Люк, перавярнуўся да Мэгі; яна адчула — ён цалуе ёй плячо, але так знясілела, так затужыла па доме, што не думала ўжо аб сарамлівасці, не стала ўкрывацца.

— Ану, Мэген, дай на цябе паглядзець, — скамандаваў ён і паклаў руку ёй на бядро. — Будзь разумненькай, павярніся да мяне.