— Ды так, няважна. Проста неяк дзіўна, калі твар як быццам знаёмы і ў той самы час страшэнна незнаёмы.
— Як вас завуць, маленькая міс Кліры?
— Мэгі.
— Мэгі... Ніякай важнасці няма, зусім не для вас імя. На мой густ, вам больш падыходзіць Белінда ці Мадлен, але раз ужо вы нічога лепшага прапанаваць не можаце, я згодзен і на Мэгі. А як поўнасцю — Маргарэт?
— He, Мэген.
— А вось гэта ўжо лепш! Буду зваць вас Мэген.
— He, не будзеце! — адрэзала Мэгі. — Імя гэтае я цярпець не магу.
Але ён толькі рассмяяўся.
— Дужа вы збалаваная, паненачка Мэген. Калі захачу, ведаеце, буду называць вас хоць Яўгенія Сафронія Аўгуста.
Яны пад’ехалі да коннага двара; Люк О’Ніл саскочыў з гнядой, саўгануў ёй у храпу кулаком — кабыла намерылася яго ўкусіць, але, атрымаўшы ўдар, адхапіла галаву і ўціхамірылася, — і яўна чакаў, што Мэгі працягне да яго рукі, каб ён дапамог сысці з сядла. Але Мэгі кранула буланую абцасамі і ступою паехала далей па дарозе.
— Вы што ж, не пакідаеце вашай далікатнай дамачкі з простымі рабацягамі? — крыкнуў ён наўздагон.
— Вядома, не, — адказала Мэгі, не павярнуўшы галавы.
Так несумленна! Ён і на нагах падобны на айца Ральфа — той самы рост, такія ж шырокія плечы і вузкія клубы, і нават нейкая тая ж зграбнасць у рухах, але праяўляецца яна іначай. У айца Ральфа жэсты, як у танцора, у Люка О’Ніла — як у атлета. У яго такія ж цёмныя густыя хвалістыя валасы, такія ж сінія вочы, такі ж тонкі прамы нос і такія ж прыгожа вытачаныя губы. I ўсё ж ён мала падобны на айца Ральфа, ну... як... як прывіды-эўкаліпты, высокія, светлыя, прыгожыя, на блакітныя эўкаліпты — таксама высокія, светлыя і прыгожыя.
Пасля гэтай выпадковай сустрэчы Мэгі натапырвала вушы, як толькі пры ёй пачыналі гаварыць пра Люка О’Ніла. Боб і астатнія хлопцы былі задаволеныя яго працай і, відаць, нядрэнна ладзілі з ім; гультаяваць ён не любіць, казаў Боб. Нават Фія аднойчы вечарам між іншым зазначыла, што ён вельмі відны хлопец.
— А ён нікога табе не нагадвае? — быццам незнарок папыталася Мэгі, лежачы ніцма на дыване з кніжкай.
Фія мінуту падумала.
— Ну ён, бадай, крыху падобны на айца дэ Брыкасара. Такі ж постаццю, такога ж колеру вочы і валасы. Толькі падабенства не такое ўжо і вялікае — надта ўжо яны розныя людзі. ...Мэгі, я б хацела, каб чытала ты, седзячы ў крэсле, як належыць выхаванай дзяўчыне. Калі ты ў брыджах, гэта яшчэ не значыць, што можна зусім забывацца аб прыстойнасці.
— А-а!.. Каму якая справа! — адказала Мэгі.
I зноў думкі... Твары нечым падобныя, але людзі яны зусім розныя; падабенства мучыла толькі адну Мэгі, бо яна кахала аднаго з гэтых мужчын і яе брала злосць, што другі вельмі прывабны. Аказалася, на кухні ён ужо быў усеагульны любімец, і нарэшце Мэгі зразумела, чаму ён дазваляе сабе такую раскошу — раз’язджаць па выганах у белым адзенні: не ўстаяла перад яго заўсёднай далікатнасцю і абаяльнасцю місіс Сміт і мыла і прасавала яго белыя кашулі і брыджы.
— Ах, які ён чалавек, сапраўдны ірландзец! — у захапленні ўздыхнула Міні.
— Ён аўстраліец, — адрэзала Мэгі задзірліва.
— Ну, можа, і нарадзіўся тут, міс Мэгі, даражэнькая, толькі калі ў каго прозвішча О’Ніл, дык той чыстай ірландскай крыві, як Пэдзевы свінкі, не ў крыўду кажучы святому вашаму бацьку, мір праху яго, і хай ён вечна спявае з анёламі. Як жа ж гэта містэр О’Ніл не ірландзец — з такімі чорнымі валасамі і сінімі вачамі? У даўнейшыя часы О’Нілы сядзелі каралямі ў Ірландыі.
— А я думала, каралямі былі О’Конары, — з хітрынкай зазначыла Мэгі.
У круглых вачах Міні таксама бліснуў задзірысты агеньчык:
— Ну і што з таго, міс Мэгі, краіна ж была вялікая. — Сказалі! Амаль такая, як наша Драгеда! I ўсё роўна О’Нілы былі аранжысты, вы мяне не абдурыце.
— Правільна. Але гэта знатнае ірландскае прозвішча. О’Нілы былі, калі пра аранжыстаў яшчэ і почуту не было. Толькі родам яны з Ольстэра, вось нехта з іх і перакінуўся да аранжыстаў, ясна? Але да таго быў О’Ніл з Кландбоя і О’Ніл Мур, міс Мэгі, даражэнькая.
Мэгі адмовілася ад далейшай барацьбы — калі Міні і натхняў калі-небудзь ваяўнічы запал феніяў, яна даўно ўжо астыла і магла без ярасці вымаўляць слова «аранжыст».
Прыкладна праз тыдзень Мэгі зноў сутыкнулася з Люкам О’Нілам. У яе мільганула падазрэнне, ці не наўмысна ён чакаў яе тут, у засадзе, але што было рабіць, калі нават і так?
— Добры дзень, Мэген.
— Дзень добры, — адказала яна, пазіраючы проста між вушэй сваёй буланкі.
— У суботу вечарам будуць танцы на воўнавым складзе ў Брэйх-і-Пвле. Паедзеце са мной?
— Дзякуй за запрашэнне, толькі я не танцую. Таму і ехаць няма сэнсу.
— А гэта не перашкода, я ўмомант вас навучу. I раз я ўжо еду туды з гаспадаровай сястрой, як па-вашаму, ці дасць мне Боб «ролс-ройс», ну не новы, дык хоць стары?
— Я ж сказала, не паеду! — праз зубы працадзіла Мэгі.
— Вы сказалі, што не ўмееце танцаваць, а я сказаў, што навучу вас. Вы ж не гаварылі, што не пайшлі б са мной, нават калі б і ўмелі, значыць, я так зразумеў, што вы толькі супраць танцаў, а не супраць мяне. А цяпер што — задні ход?
Выведзеная з сябе, Мэгі люта бліснула на яго вачамі, але Люк толькі рассмяяўся ёй у твар.
— Вы страшэнна збалаваная, паненачка Мэген, але не век жа вам капрызіць.
— I зусім я не збалаваная!
— Каму другому кажыце! Адзіная сястрыца, брацікі ўвіхаюцца вакол вас, зямлі і грошай процьма, шыкоўны дом, прыслуга! Ведаю, гаспадар тут каталіцкая царква, але сямейцы Кліры таксама манеты хапае.
Вось яна, самая вялікая розніца паміж імі! — узрадавалася Мэгі; гэта якраз тое, што ўнікала ад яе ўвесь час пасля першай сустрэчы з Люкам. Айца Ральфа ніколі не ашукаў бы вонкавы, парадны бок, а ў гэтага чалавека няма тонкасці ўспрымання, няма чуцця, якое падказала б яму, што хаваецца пад паверхняй. Носіцца па жыцці, не маючы ніякага ўяўлення, колькі ў ім, у гэтым жыцці, складанасцей і пакут.
Вельмі здзіўлены, Боб пакорліва аддаў ключы ад новага «ролс-ройса», мінутку моўчкі паглядзеў на Люка, потым шырока ўсміхнуўся:
— Ніколі і ў галаву не прыходзіла, што Мэгі пачне хадзіць на танцы, ды што ж, вязі яе, Люк, будзь ласкавы! Спадзяюся, сястрычцы гэта спадабаецца, бедненькай. Яна ж амаль ніколі нідзе не бывае. Самім бы звазіць яе куды-небудзь, ды вось жа ж не дадумаліся.
— А чаму б і вам з Джэкам і Х’югі не паехаць? — папытаўся Люк, які быў, відаць, не ад таго, каб сабраць большую кампанію.
Боб у жаху адхіснуўся і пакруціў галавой:
— He, не, што ты, дзякуй. Мы не аматары танцаў.
Мэгі апранула сваю попельна-ружовую сукенку — другіх убораў у яе не было; ёй і ў галаву не прыходзіла частку грошай, што збіраліся на яе рахунку ў банку, які завёў айцец Ральф на яе імя, патраціць на сукенкі для вечарынак і баляў. Да гэтага ёй удавалася адмаўляцца ад запрашэнняў, бо такія людзі, як Інак Дэвіс і Аластар Маккуін, адразу бянтэжацца, варта толькі сказаць ім цвёрдае «не». У іх няма такога нахабства, як у Люка О’Ніла.
Але пазіраючы на свой адбітак у люстры, Мэгі падумала: на гэтым тыдні мама, як звычайна, паедзе ў Джылі, і добра было б паехаць з ёю, зайсці да старой Герты і заказаць некалькі новых сукенак.
А гэту сукенку ёй вельмі не хацелася надзяваць, яна мігам скінула б яе, каб мела што-небудзь болып-менш прыстойнае. Іншы час, іншы цёмнавалосы спадарожнік; a сукенка так жыва напамінае пра каханне і мары, пра слёзы і адзіноту, што апранаць яе дзеля такога вось Люка О’Ніла проста кашчунства. Мэгі прывыкла ўжо хаваць свае пачуцці і на людзях заўсёды бывала спакойная і знешне шчаслівая. Яна шчыльней закрывалася панцырам самавалодання, чым дрэва сваёй карой, але іншы раз пасярод ночы, як падумае пра маці, яе пачынала калаціць.
Няўжо і яна, як мама, урэшце адрачэцца ад усіх чалавечых пачуццяў? Мусіць, так і пачыналася ў мамы тады, калі яна была з бацькам Фрэнка? I што б, скажыце, зрабіла, што б сказала мама, калі б дазналася, што Мэгі ведае праўду пра Фрэнка? Тая стычка ў доме свяшчэнніка! Як быццам учора гэта было — тата і Фрэнк стаяць твар у твар, а Ральф да болю сціскае ёй плячо. Якія жахлівыя словы крычалі яны адзін аднаму. I ўжо тады ёй усё стала ясна. I як толькі яна зразумела, ёй здалося, што яна заўсёды ведала. Яна ўжо досыць дарослая, цяпер разумее, што і дзеці паяўляюцца на свет не так проста, як раней думала, — патрэбна нейкая фізічная блізкасць, забароненая ўсім, акрамя мужа і жонкі. Колькі ж ганьбы, колькі знявагі выцерпела, напэўна, бедная мама праз Фрэнка! He дзіва, што стала такая. Калі б гэта здарылася са мною, падумала Мэгі, лепш ужо памерці. У кніжках толькі самыя нявартыя, самыя нікчэмныя жанчыны маюць дзяцей не ў шлюбе; але ж мама не была, ніколі не магла быць нікчэмнай і нявартай. Мэгі да болю хацелася, каб маці ўсё ёй расказала ці каб у яе самой, у Мэгі, хапіла смеласці загаварыць. Можа, ад гэтага маме хоць крышачку стала б лягчэй. Але не такая яна жанчына, да яе не падступішся, а сама мама, вядома ж, не пачне расказваць. Мэгі ўздыхнула, пазіраючы на свой адбітак у люстры, і ў душы яе нарадзілася надзея, што з ёю ніколі нічога падобнага не здарыцца.
