Яна падышла да акна, паглядзела на непрыглядную маленькую плошчу — брукаваны прамавугольнік, на ім два чэзлыя платаны, пад платанамі тры столікі, па адзін бок — царква, пабудаваная без асаблівага клопату пра вытанчанасць і прыгажосць, тынкоўка аблупілася.

— Дэн...

— Га?

— Я ўсё разумею, далібог.

— Ведаю, Джас. — Усмешка збегла з яго твару. — Вось калі б і мама мяне зразумела.

— Мама іншая справа. ЁЙ здаецца, што ты ёй здрадзіў, ёй няўцям, што ніякая гэта не здрада. He засмучайся. Паступова да яе дойдзе.

— Спадзяюся. — Дэн засмяяўся. — Дарэчы, ты сёння сустрэнешся не з маімі прыяцелямі з семінарыі. Я не адважыўся б ні іх, ні цябе падводзіць да такое спакусы. Мы п’ём чай у кардынала дэ Брыкасара. Я ведаю, ты яго не любіш, але абяцай быць цацаю.

Вочы ў Джасціны ўспыхнулі чароўнаю хітрасцю.

— Абяцаю! Я нават перацалую ўсе яго пярсцёнкі!

— А, ты не забылася! Я вельмі зазлаваўся на цябе тады, трэба ж было гэтак мяне перад ім асарамаціць.

— 3 таго часу я многа чаго перацалавала, і гэта было яшчэ меней гігіенічна, чым свяшчэннікаў пярсцёнак. У акцёрскім класе ёсць адзін агідны прышчаваты юнак, у яго не ў парадку міндаліны і страўнік і смярдзіць з рота, а мне

-давялося цалаваць яго роўна дваццаць дзевяць разоў, так што пасля гэтага мне ўжо нічога не страшна. — Джасціна прыгладзіла валасы, адвярнулася ад люстэрка. — Паспею я пераадзецца?

— Можаш не трывожыцца, ты і так добра глядзішся.

— А хто яшчэ там будзе?

Сонца ўжо стаяла так нізка, што не грэла гэтай старадаўняй плошчы, ствалы платанаў з аблупленаю карою здаваліся хворымі і трухлявымі, быццам пашкоджанымі праказаю. Джасціна здрыганулася, ёй стала зябка.

— Будзе яшчэ кардынал ды Канціні-Верчэзе.

Імя гэта было знаёмае Джасціне, вочы ў яе сталі зусім круглыя.

— Ого! Ты бываеш у такіх высокіх сферах?

— Ага. Стараюся гэта заслужыць.

— А можа, праз гэта ў іншым асяроддзі табе з людзьмі даводзіцца нялёгка, Дэн? — пранікліва заўважыла сястра.

— Ды не, па сутнасці. Няважна, хто з кім знаёмы. Я зусім пра гэта не думаю, і другія таксама.

Што за пакой, што за людзі ў чырвоным! Ніколі яшчэ Джасціна так востра не разумела, што ёсць мужчыны, у чыім жыцці жанчынам няма месца. У гэтыя хвіліны яна ўваходзіла ў свет, дзе жанчыны дапускаліся толькі як пакорныя прыслужніцы-манашкі. На ёй быў той самы пакамечаны ў вагоне аліўкава-зялёны палатняны касцюм, які яна надзела, выязджаючы з Турына, і, ступаючы па мяккім пунсовым дыване, яна ў думках кляла Дэна — трэба ж было яму гэтак спяшацца сюды, дарэмна яна не пераадзелася з дарогі!

Кардынал дэ Брыкасар ступіў з усмешкаю ёй насустрач; ужо вельмі немалады, але да таго прыгожы!

— Джасціна, дарагая. — Ён падаў руку з пярсцёнкам, паглядзеў не без яхіднасці: яўна помніць тую, колішнюю сустрэчу; дапытліва ўгледзеўся ў яе твар, быццам нечага шукае, а чаго — незразумела. — Вы зусім не падобныя на сваю маці.

Яна стала на адно калена, пацалавала пярсцёнак, пакорна ўсміхнулася, устала, усміхнулася ўжо не так пакорна.

— Ніколечкі не падобная, праўда? Пры маёй прафесіі мне зусім не зашкодзіла б маміна прыгажосць, але на сцэне я сяк-так спраўляюся. Там, ведаеце, зусім няважна, які ў цябе твар на самай справе. Важна, ці ўмееш ты, актрыса, пераканаць людзей, што ён у цябе такі, як трэба.

У крэсле воддаль нехта коратка засмяяўся; Джасціна падышла і пачціва пацалавала яшчэ адзін пярсцёнак на высахлай старэчай руцэ, але цяпер на яе глядзелі чорныя вочы, і вось што дзіўна: глядзелі з любоўю. 3 любоўю да яе, хоць гэты стары бачыў яе першы раз і наўрад ці што пра яе чуў. I ўсё-такі ён глядзеў на яе з любоўю. Да кардынала дэ Брыкасара яна і цяпер зусім не адчувае пяшчоты, як не адчувала і ў пятнаццаць гадоў, а вось гэты стары адразу ёй спадабаўся.

— Сядайце, дарагая. — I кардынал Віторыё паказаў ёй на крэсла побач з сабою.

— Вітанне, кіска, — сказала Джасціна і пачухала шыю дымчатай кошцы, якая разлеглася ў яго на каленях, абцягнутых чырвоным шоўкам — Такая слаўная, праўда?

— Вельмі.

— А як яе завуць?

— Наташа.

Дзверы адчыніліся, але паявіўся не чайны столік. Увайшоў, слава табе божа, зусім звычайна адзеты чалавек. Яшчэ адна чырвоная сутана — і я зараву, як бык, падумала Джасціна.

Але гэта быў не зусім звычайны чалавек, хоць і не свяшчэннік. Напэўна, у іх тут у Ватыкане ёсць яшчэ і такі парадак, мільганула ў бязладных Джасцініных думках, што звычайным людзям сюды доступу няма. Гэты не тое каб малы ростам, але на рэдкасць моцнага складу і таму здаецца каржакаватым: магутныя плечы, шырокія грудзі, вялікая львіная галава, рукі доўгія, як у стрыгаля. Нешта ў ім малпінае, але ўсё аблічча дыхае розумам, і па рухах і паходцы адчуваецца — ён хуткі, як маланка, калі нечага захоча, адразу схопіць, апамятацца не паспееш. Схопіць і, можа быць, сцісне ў руцэ і раздушыць, але не бязмэтна, не бяздумна, а з найтанчэйшым разлікам. Скура ў яго смуглявая, а густая львіная грыва — дакладна колеру тонкага стальнога дроту і, мабыць, такая самая навобмацак, калі стальны дрот, хай сабе самы тонкі, можна ўкласці акуратнымі мяккімі хвалямі.

— Вы якраз у пару, Ліан, — сказаў кардынал Віторыё ўсё яшчэ па-англійску і паказаў на крэсла па другую руку ад сябе. — Дарагая мая, — сказаў ён Джасціне, калі той пацалаваў яго пярсцёнак і падняўся, — пазнаёмцеся, гэта мой блізкі друг, гер Ліан Мёрлінг Хартгейм, Ліан, гэта Джасціна, Дэнава сястра.

Хартгейм цырымонна пакланіўся, цокнуў абцасамі, коратка, даволі холадна ўсміхнуўся Джасціне і сеў воддаль, так што яна са свайго крэсла не магла яго бачыць. Джасціна ўздыхнула з палёгкаю; а тут яшчэ Дэн са звыклаю прастатою апусціўся на падлогу каля крэсла кардынала дэ Брыкасара, якраз напроці яе. Пакуль яна бачыць хоць адзін знаёмы, а тым болей любы твар, ёй нічога не страшна. Аднак гэты пакой і людзі ў чырвоным, а цяпер яшчэ і гэты, смуглявы і пануры, пачыналі яе злаваць куды болей, чым супакойвала Дэнава прысутнасць: адгарадзіліся ад яе, даюць зразумець, што яна тут чужая! Што ж, яна перагнулася ў крэсле і зноў пачала чухаць кошку, адчуваючы, што кардынал Віторыё заўважыў яе злосць і гэта яго забаўляе.

— Яе апрацавалі, кацянят не будзе?

— Ведама.

— Ведама! Хоць не ведаю, чаго вы баяліся. Даволі ўжо толькі жыць у гэтых сценах, тут хто хочаш стане бясполы.

— Наадварот, мая дарагая, — з сапраўдным задавальненнем гледзячы на яе, запярэчыў кардынал Віторыё. Мы, людзі, самі зрабілі сябе псіхалагічна бясполымі.

— Дазвольце з вамі не згадзіцца, ваша высокапраасвяшчэнства.

— Значыць, наш сціплы гурток вам не спадабаўся?

— Ну, скажам так, я адчуваю сябе тут трошкі лішняю, ваша высокапраасвяшчэнства. Прыемна пабыць у вас у гасцях, але жыць тут заўсёды я б не хацела.

— He магу вас за гэта асуджаць. Я нават не ўпэўнены, што тут вам прыемна гасцяваць. Але вы да нас прывыкнеце, бо, спадзяюся, будзеце ў нас частаю госцяю.

Джасціна ўсміхнулася.

— Цярпець не магу быць выхаванаю, — прызналася яна. — Ува мне адразу абуджаюцца самыя шкодныя якасці характару... Дэн, ведама, ужо ад мяне жахаецца, я і не гледзячы на яго гэта адчуваю.

— Я толькі гадаў, ці надоўга хопіць твае выхаванасці, — ані не бянтэжачыся, адазваўся Дэн. — Джасціна ж увасоблены дух непакоры і супярэчнасці. Таму я і не жадаю лепшае сястры. Сам я зусім не бунтар, але захапляюся непакорнымі.

Хартгейм трохі перасунуў сваё крэсла, каб не губляць Джасціны з вачэй, калі яна перастала дурэць з кошкаю і выпрасталася. Рука з незнаёмым жаночым пахам ужо надакучыла пушыстай прыгажуні — і яна, не падымаючыся, гнуткім рухам перабралася з каленяў, абцягнутых чырвоным, на шэрыя, скруцілася ў клубок пад ласкаю моцных, шырокіх далоняў гера Хартгейма і замурлыкала так моцна, што ўсе засмяяліся.

— Такая ўжо я ўрадзілася, без ніякае выхаванасці, — сказала Джасціна, нясмеласці яна не паддавалася, як бы ні было ёй не па сабе.

— Матор у гэтага звера працуе выдатна, — заўважыў гер Хартгейм, вясёлая ўсмешка непазнавальна перамяніла яго твар. Па-англійску ён гаварыў выдатна, без ніякага акцэнту, хіба што «р» у яго гучала раскаціста, на амерыканскі лад.