— Я ашаломлены, ваша высокапраасвяшчэнства. Раней я і ўявіць не мог, як высока стаяць кардыналы. Мне і не снілася, што мяне сустрэнуць у аэрапорце і што я буду піць чай з вамі!

— Ведама, гэта не зусім звычайна... можа нават растрывожыць, разумею. А вось і чай! — Ён з задавальненнем сачыў, як на століку расстаўляюць усё, што патрэбна, потым перасцярог, падняўшы палец. — Не-не! «Гаспадынькаю» буду я сам. Як вам наліць, Дэн?

— Таксама як Ральфу, — сказаў Дэн і пачырванеў да вушэй. — Даруйце, ваша высокапраасвяшчэнства, я незнарок агаварыўся.

— Нічога, Дэн, кардынал ды Канціні-Верчэзе разумее. Мы з табою пазнаёміліся некалі проста як Дэн і Ральф і таму толькі лепей пазналі адзін аднаго, праўда? А царкоўнае абыходжанне нам яшчэ новае. Я хачу, каб у прыватным жыцці мы заставаліся адзін аднаму Ральфам і Дэнам. Монсеньёр не будзе пярэчыць — праўда, Віторыё?

— Праўда. Я і сам люблю называць людзей па імені. Але вернемся да таго, што я гаварыў пра высокапастаўленых сяброў, сын мой. Якую б семінарыю вы ні выбралі, калі вы туды паступіце, даўняя дружба з нашым Ральфам можа паставіць вас трохі ў няёмкае становішча. Вельмі цяжка будзе даваць тлумачэнні кожны раз, як нехта нешта заўважыць наконт гэтага. Гасподзь часам дазваляе нам ману дзеля выратавання, — кардынал Віторыё ўсміхнуўся, бліснуў залатымі зубамі, — і для ўсеагульнае зручнасці я за тое, каб мы пакарысталіся такою маленькаю бяскрыўднаю выдумкаю. Растлумачыць проста і зразумела тонкія повязі дружбы — задача не з лёгкіх. Затое вельмі лёгка і проста растлумачыць повязі крэўнага сваяцтва. А таму скажам усім, што кардынал дэ Брыкасар даводзіцца вам родным дзядзькам, друг мой Дэн, гэтак і вырашылі, — з ласкаваю ўсмешкаю дагаварыў кардынал Віторыё.

Дэн яўна быў ашаломлены і збянтэжаны, кардынал Ральф пакорна схіліў галаву.

— He расчаруйцеся ў вялікіх свету гэтага, сын мой, — мякка сказаў кардынал Віторыё. — I ў іх ёсць свае слабасці, і яны таксама для зручнасці часам карыстаюцца бяскрыўднаю маною дзеля выратавання. Вы цяпер атрымалі вельмі карысны ўрок, хоць, відаць, наўрад ці ім калі-небудзь пакарыстаецеся. Аднак вам трэба зразумець, што мы, паны ў чырвоным адзенні, дыпламаты да мозгу касцей. Паверце, сын мой, я клапачуся толькі пра вас. Злосць і зайздрасць жывуць не толькі ў свецкіх інстытутах, але і ў духоўных семінарыях. Вам давядзецца цярпець нядобразычлівасць сваіх семінарыстаў, ад таго, што яны будуць лічыць Ральфа вашым дзядзькам, братам вашае мацеры, але давялося б выцерпець многа болей, калі б думалі, што вас не яднаюць крэўныя сувязі. Усе мы найперш людзі — і тут, гэтаксама як і ў любым іншым асяроддзі, вы будзеце мець справу з людзьмі.

Дэн схіліў галаву, потым выцягнуў руку, хацеў быў пагладзіць кошку, але прыпыніўся.

— Можна, ваша высокапраасвяшчэнства? Я люблю кошак.

Нельга было б знайсці шляху правільнейшага і карацейшага да старога, нязменнага ў сваёй улюбёнасці сэрца.

— Можна. Прызнаюся, мне яна становіцца цяжкаватая. Яна вялікая ласуха — праўда, Наташа? Ідзі да Дэна, ён маладзейшы і дужэйшы.

Джасціне не так проста было перанесціся з усімі сваімі манаткамі з паўднёвага паўшар’я ў паўночнае, як Дэну; ён пражыў у Рыме ўжо два месяцы, калі сястра кончыла сезон у Калаўдэнскім тэатры і не без шкадавання развіталася са сваёю кватэраю ў Босуэл-гардэнс.

— I адкуль у мяне набралася гэтулькі барахла? — дзівілася яна, складваючы раскіданыя па пакоі сукенкі, газеты, каробкі.

Мэгі, седзячы на кукішках на падлозе, падняла галаву, яна трымала ў руках каробку з драцянымі мачалкамі, што шараваць каструлі.

— А гэта навошта табе пад ложкам?

На расчырванелы даччын твар раптам найшла вялікая палёгка.

— Ох, слава табе божа! Вунь яны дзе! А я думала, іх злопаў дарагі пудзель нашай місіс Дзівайн, ён ужо цэлы тыдзень нешта кісне, і я проста баялася сказаць, што мае мачалкі недзе дзеліся. Была ўпэўненая, што ён іх зжор, гэты сабачына лопае ўсё, што не можа злопаць яго самога. А ўвогуле, я ані не засмуцілася б, калі б ён выправіўся да прабацькоў, — дадала яна задумліва.

Мэгі, усё яшчэ седзячы на кукішках, засмяялася.

— Ну-ну, Джас! З табою не замаркоцішся. — Яна кінула каробку з мачалкамі на ложак, дзе ўжо ляжалі кучы ўсяго-ўсялякага. — Ты не шануеш Драгеды, любая мая. А мы стараліся, прывучалі цябе да чысціні і акуратнасці.

— Марная праца, я табе даўно магла гэта сказаць. Можа, возьмеш гэтыя мачалкі назад у Драгеду? На параход я магу ўзяць багажу колькі хочаш, але ў Лондане, трэба думаць, мачалак хапае.

Мэгі адклала каробку ў вялікую кардонную скрынку з надпісам «Місіс Д.».

— Аддамо іх гаспадыні, ёй трэба будзе добра папрацаваць, пакуль яна зноў зможа здаць гэтую кватэру. Пасля цябе тут жыць нельга. — На адным канцы стала грувасціліся стогам нямытыя талеркі, на іх сям-там распаўзлася плесня. — Ты што, зусім ніколі посуду не мыеш?

Джасціна пырхнула — яна і не думала каяцца.

— Дэн кажа, я посуд не мыю, а брыю.

— Спярша табе давядзецца яго падстрыгчы. Чаму не вымыць талерку адразу пасля яды?

— Таму што давялося б лішні раз падарожнічаць на кухню, а я звычайна ем пасля паўночы, у гэты час ніхто не захапляецца маёю лёгкаю паходкаю.

— Дай мне якую-небудзь пустую скрынку. Я адразу занясу іх уніз і кончу з гэтым, — пакорна сказала Мэгі.

Калі яна падрадзілася прыехаць і памагчы дачцэ сабрацца, яна прадбачыла, што яе чакае, і нават з задавальненнем гэта наперад смакавала. Джасціна не часта прымала чыю-небудзь дапамогу, і кожны раз, прапануючы нешта ёй зрабіць, Мэгі пад канец адчувала сябе дурною. Але на гэты раз усё наадварот, па гаспадарцы памагай колькі душа жадае, і можна не адчуваць сябе дурною.

Са зборамі сяк-так справіліся, і ў тым самым фургоне, які Мэгі прыгнала з Джылі, яны з Джасцінаю паехалі ў атэль «Аўстралія», дзе Мэгі наняла вялікі нумар.

— He кепска было б нашай сям’і купіць дом на Палм Біч ці ў Авалане, — сказала Джасціна, ставячы чамадан на падлогу ў другой спальні. — Тут проста жах, над самаю плошчаю, а там, уяўляеш, два крокі — і ты на пляжы. Можа, тады вы спакусіцеся і станеце часцей вылятаць з Джылі?

— А чаго мне выбірацца хоць бы і ў Сідней? За апошнія сем гадоў я тут усяго другі раз, праводзіла Дэна, а цяпер вось цябе. Калі б у нас яшчэ недзе быў свой дом, ён бы заўсёды пуставаў.

— Лухта.

— Чаму?

— Чаму? Ды таму, што свет не сышоўся клінам на гэтай паршывай Драгедзе, каб яе чорт узяў! Я калі-небудзь звар’яцею ад гэтае глухамані!

Мэгі ўздыхнула.

— Можаш мне паверыць, Джасціна, калі-небудзь цябе моцна пацягне дадому, у гэтую самую Драгеду.

— I Дэна, па-твойму, таксама?

Маўчанне. He гледзячы на дачку, Мэгі ўзяла са Стача сваю сумку.

— Мы познімся. Мадам Рашэ чакае нас у дзве гадзіны. Калі ты хочаш, каб сукенкі былі гатовыя да твайго ад’езду, нам трэба спяшацца.

— Вось мяне і паставілі на месца, — усміхнулася Джасціна.

— Паслухай, Джасціна, а чаму ты мяне не знаёміш ні з кім са сваіх сябровак? Апрача місіс Дзівайн, я ў доме ні душы не бачыла, — сказала Мэгі, калі яны ўжо сядзелі ў атэлье Жармэн Рашэ і перад імі адна за адною выступалі, ахарошваючыся, млявыя, какетлівыя манекеншчыцы.

— Ну, яны такія сарамлівыя... Мне падабаецца вунь тая, аранжавая, а табе?

— Да тваіх валасоў не падыходзіць. Лепей гэтая, шэрая.

— Пф-ф! Аранжавы выдатна ідзе да маіх валасоў.

А ў шэрай я буду нібыта здохлая мыш, якую кошка яшчэ і па гразі правалакла. Адстаеш ад веку, мама. Рыжым цяпер зусім няма чаго адзявацца толькі ў белае, шэрае, чорнае, ізумрудна-зялёнае ці ў гэты жахлівы колер, які ты страшэнна любіш, — як бо яго, колер ружы? Віктарыянская старажытнасць!

— Назву гэтага колеру ты запомніла, — пацвердзіла Мэгі. Павярнулася, паглядзела на дачку. — Страшыдла ты, — прабурчала яна сярдзіта, але з пяшчотаю.

Джасціна і вокам не маргнула, ёй не першы раз было гэта чуць.

— Я вазьму аранжавую, ярка-чырвоную, паркалёвую з ліловым узорам, светла-зялёную, вішнёвы касцюм...