— He, я еду ў Рым, да кардынала дэ Брыкасара. Мама ўжо ўсё ўладзіла.
— Што ты, Дэн! У такую даль!
— А чаму і табе не паехаць ну хоць бы ў Англію? Пры тваёй падрыхтоўцы і здольнасцях напэўна ўжо не так цяжка паступіць у якую-небудзь трупу.
Джасціна сядзела перад люстэркам, яшчэ ў уборы Электры, здымала грым; дзіўна падведзеныя, у чорных кругах, незвычайныя вочы яе здаваліся яшчэ болей незвычайнымі. Яна паволі кіўнула.
— Ды, мабыць, і я магу паехаць, праўда? — задумліва сказала яна. — Даўно пара... у Аўстраліі становіцца цеснавата... Правільна, дружа! Ты пацэліў! Англія дык Англія!
— Выдатна! Ты толькі падумай! У мяне ж будуць канікулы, у духоўных семінарыях семінарыстаў адпускаюць, усё роўна як ва універсітэтах. Мы вымеркуем так, каб адпачыць разам, пападарожнічаем трохі па Еўропе, а потым з’ездзім дадому, у Драгеду. Я ўсё-ўсё абдумаў, Джас! Калі яшчэ і ты будзеш паблізу, усё проста выдатна!
Джасціна заўсміхалася.
— Дзіва што! Калі я не змагу з табою пабалбатаць, хіба гэта жыццё?
— Вось-вось, нездарма я баяўся, што ты гэтак скажаш. — Дэн таксама ўсміхнуўся. — He, сур’ёзна, Джас, ты мяне непакоіш. Хачу, каб ты была бліжэй і нам можна было б хоць зрэдку бачыцца. A то хто ж стане ў цябе голасам сумлення?
Ён праслізнуў паміж шлемам антычнага воіна і жахліваю маскаю Піфіі, сеў на падлозе, сціснуўся ў камячок, каб меней займаць месца, — цяпер ён бачыў сястрын твар і ні ў кога не блытаўся пад нагамі. У Калаўдэнскім тэатры толькі ў дзвюх «зорак» былі асобныя прыбіральні, а Джасціна пакуль яшчэ не стала зоркаю. Яна адзявалася ў агульным артыстычным пакоі, дзе безупынку сноўдаліся яе таварышкі.
— Каб яго чорт узяў, гэтага кардынала дэ Брыкасара! — сказала яна са злосцю, — Я яго з першага пагляду зненавідзела.
Дэн засмяяўся.
— Нічога падобнага, гэта ты выдумляеш.
— He, зненавідзела!
— Нічога падобнага. Цётка Эн мне аднаго разу на каляды расказвала, а ты не ведаеш.
— Чаго я не ведаю? — апасліва папыталася Джасціна.
— Калі ты была маленькая, ён паіў цябе з пляшачкі і закалыхаў і ты заснула ў яго на руках. Цётка Эн кажа, маленькая ты была страшная капрызуля і цярпець не магла, калі цябе бралі на рукі, а калі ён цябе ўзяў, табе нават вельмі спадабалася.
— Хлусы!
— He, не хлусы. — Дэн усміхнуўся, — А цяпер, папраўдзе, чаго ты яго ўжо гэтак ненавідзіш?
— Ненавіджу, і ўсё. Худы стары сцярвятнік, мяне ад яго ванітуе.
— А мне ён падабаецца. I заўсёды падабаўся. Айцец Уоці называе яго — сапраўдны пастыр. I я таксама гэтак думаю.
— Пайшоў ён...
— Джасціна!!!
— Ага, нарэшце зняважылі твае найлепшыя пачуцці! Ты думаў, я і слоў гэтакіх не ведаю.
Вочы ў Дэна заіскрыліся смехам.
— А ты ведаеш, што гэта значыць? Ну, Джасі, давай растлумач мне!
Калі Дэн пачаў яе пацвельваць, Джасціна стрываць не змагла, яе вочы таксама весела заблішчалі.
— Ну, можа, ты збіраешся стаць святым, доўбня няшчасная, але калі ты да гэтага часу не ведаеш, што гэта такое, дык лепей і не дазнавайся.
Дэн стаў сур’ёзны.
— He бойся, не буду.
Каля яго паявілася пара стройных жаночых ножак, крута павярнулася. Дэн падняў вочы, загарэўся чырванню, адвёў вочы, сказаў абыякава:
— А, Марта, прывітанне.
— Прывітанне.
Дзяўчына была надзіва прыгожая, талентам не вылучалася, але адным сваім паяўленнем на сцэне ўпрыгожвала любы спектакль; яна была нібыта створана для Дэна, і Джасціна не раз чула, як ён ёю захапляўся. Высокая, тое, што кінакрытыкі называюць секс-бомба — вельмі чорныя валасы, чорныя вочы, беласнежная скура, высокія грудзі.
Марта ўселася на край Джасцінінага стала, спакусліва закінула нагу на нагу перад самым носам у Дэна і скіравала на яго прыхільны пагляд, гэта яго яўна бянтэжыла. Госпадзі, такі прыгожы хлопец! Дзіўна, адкуль у непрыгожай Джас узяўся такі прыгажунчык брат? Мабыць, яму не болей за васемнаццаць, і гэта, мусіць, будзе спакушэнне дзіцяці, — ну і напляваць!
— Можа, зойдзеце да мяне, вып’еце кавы і яшчэ чаго-небудзь? — прапанавала Марта, гледзячы зверху ўніз на Дэна. — Я вам абаім кажу, — неахвотна дадала яна.
Джасціна рашуча пакруціла галавою, у вачах у яе ўспыхнула нейкая нявыказаная думка.
— He, дзякуй, няма мне калі. Давядзецца табе задаволіцца адным Дэнам.
Але і Дэн пакруціў галавою гэтаксама рашуча, аднак не без шкадавання, відаць, спакуса і праўда была вялікая.
— Дзякуй, Марта, але я не маю часу. — Ён зірнуў на гадзіннік, як на якар выратавання. — Ох, мне трэба бегчы. Ты хутка, Джас?
— Мінут праз дзесяць буду гатовая.
— Я пачакаю на дварэ, добра?
— Трус! — усміхнулася Джасціна.
Марта праводзіла яго задумлівым поглядам чорных вачэй.
— Такі прыгожы. Толькі чаму ён на мяне не глядзіць?
Джасціна крыва ўсміхнулася, нарэшце зняла яна грым.
Зноў вылезлі на свет вяснушкі. Можа, хоць Лондан паможа ад іх збавіцца, там няма сонца.
— Глядзіць, не хвалюйся. I ён бы не супраць. Ды толькі не стане. Гэта ж Дэн.
— А чаму? Што з ім, папраўдзе, такое? Толькі не гавары мне, што ён гомік! Чорт, чаму, колькі я ні сустракаю прыгожых мужчын, усе аказваюцца гомікі? Але пра Дэна я ніколі не думала, па-мойму, зусім не падобна.
— Прытрымай язык, дурніца няшчасная! Ніякі ён не гомік. Паспрабаваў бы ён паглядзець на міленькага Уільямса, на нашага героя-палюбоўнічка, я ім адразу абодвум галовы адарву.
— Ну добра, калі ён не такі і калі не супраць, за чым жа затрымка? Можа, ён мяне не зразумеў? А можа, ён думае, што я яму старая?
— Дзіцятка, не хвалюйся, звычайнаму мужчыну ты і ў сто гадоў не будзеш старая. He, гэты дурань на ўсё жыццё адмовіўся ад сексу. Ён думае стаць свяшчэннікам.
Пухлыя губы ў Марты здзіўлена растуліліся, яна адкінула сваю чорную грыву за спіну.
— Кінь жартаваць!
— Я праўду кажу.
— Дык што, усё гэта прападзе дарэмна?
— Баюся, што гэтак. Ён усё аддае госпаду богу.
— Тады гасподзь бог сам гомік, болей чым міленькі Уілі.
— Мусіць, ты праўду кажаш, — сказала Джасціна. – Жанчыны яму, ва ўсякім разе, не даспадобы. Мы другі гатунак, галёрка. Ложы і першыя рады ў партэры — толькі мужчынам.
— О-о.
Джасціна выблыталася з адзення Электры, нацягнула лёгкую паркалёвую сукеначку; успомніўшы, што на дварэ холад, надзела наверх джэмпер і спагадліва пагладзіла Марту па галаве.
— He засмучайся, дзетачка. З табою гасподзь бог абышоўся вельмі велікадушна — не даў мазгоў. Павер, без іх куды зручней. Ты ніколі не будзеш саперніцаю моцнага полу.
— Ну, не ведаю, я зусім не супраць пасапернічаць з госпадам богам з-за твайго брата.
— Нават не думай. Святое царквы не адолееш, безнадзейная задума. Міленькага Уілі — і таго ты хутчэй спакусіш, можаш мне паверыць.
Машына, прысланая з Ватыкана, сустрэла Дэна ў аэрапорце і памчала па выцвілых сонечных вуліцах, поўных прыгожых усмешлівых людзей; ён так і прыліп да акна, не помнячы сябе ад захаплення, вось дык шчасце — убачыць сваімі вачыма ўсё, што ведаў толькі па карцінках: калоны Рыма, раскошныя палацы і сабор святога Пятра ва ўсёй велічы Рэнесансу.
I — на гэты раз увесь у чырвоным з галавы да ног — яго чакае Ральф Рауль, кардынал дэ Брыкасар. Выцягнута рука, зіхаціць пярсцёнак; Дэн стаў на калені, пацалаваў пярсцёнак.
— Устань, Дэн, дай на цябе паглядзець.
Ён устаў, усміхнуўся кардыналу; абодва вельмі высокія, яны былі аднаго росту і проста глядзелі адзін аднаму ў вочы. Дэну здавалася, гэты чалавек выпраменьвае недаступную розуму веліч духу, ён болей падобны на папу, чым на святога, але вось вочы не як у папы, бясконца журботныя. Колькі ж ён, пэўна выпакутаваў і з якою высакароднасцю ўзвысіўся над сваёю пакутаю, каб стаць самым дасканалым з пастыраў.
А кардынал Ральф глядзеў на сына, не здагадваючыся, што гэта яго сын, і думаў, нібыта юнак мілы яму таму, што гэта — сын любае Мэгі. Вось такога ён хацеў бы бачыць свайго роднага сына, калі б гэта было магчыма, — такога высокага, зграбнага, далікатнага, надзіва прыгожага. Ніколі і ні ў кога ён не бачыў такой вытанчанасці ў кожным руху. Але непараўнана болей уцехі ад адкрытага хараства душы, чым ад вонкавага хараства. У гэтым хлопчыку адчуваецца анёльская сіла і нешта анёльскае, незямное. А сам ён — ці быў ён такі ў васемнаццаць гадоў? Кардынал спрабаваў прыпомніць, вярнуцца назад гадоў на трыццаць, да свайго такога багатага на падзеі жыцця; не, такі ён не быў ніколі. Можа, таму, што гэты папраўдзе сам выбраў сваю долю? А Ральф дэ Брыкасар не выбіраў сам, хоць схільнасць і адчуваў, у гэтым ён не сумняваўся і цяпер.
