Джасціна зарагатала.

— Ну што вы, Артур! Я дык спадзяюся, што будзе найхутчэй доўгае і пранізлівае. Толькі, калі ласка, без месяца і ружаў. Я не створана для пяшчоты, мне ад яе млосна.

Ён паглядзеў на яе здзіўлена і не без смутку, памахаў галавою.

— Ох, Джасціна! Усе на свеце створаны для пяшчоты, нават вы, неадчувальная вясталка. Калі-небудзь вы ў гэтым пераканаецеся. Вам яшчэ так захочацца гэтае самае пяшчоты.

— Пф-ф! — Яна ўстала. — Хадземце, Артур, кончым з гэтым, пакуль я не перадумала.

— Як? Проста цяпер?!

— А чаму ж не? Калі ў вас не хапае грошай на нумар у гасцініцы, дык у мяне поўна.

Да атэля «Метраполь» было зусім недалёка; Джасціна бесцырымонна ўзяла Артура пад руку, і яны, смеючыся, пайшлі па дрымотна-ціхіх вуліцах. У гэты час, вельмі позні тым, хто выпраўляецца вячэраць у рэстаран, але яшчэ ранні тэатральнаму раз’езду, на вуліцах было амаль бязлюдна, толькі дзе-нідзе — кучкі пушчаных на бераг амерыканскіх матросаў ды чародкі дзяўчатак, якія нібыта разглядаюць вітрыны, але цэляцца на тых самых матросаў. На Артура з яго спадарожніцаю ніхто не звяртаў увагі, і гэта яго зусім задавальняла. Пакінуўшы Джасціну каля дзвярэй, ён забег у аптэку і праз мінуту выйшаў, вельмі задаволены.

— Ну вось, усё ў парадку, мая дарагая.

— Чым гэта вы запасліся? «Французскімі гасцінчыкамі»?

Ён зморшчыўся.

— Божа барані. Гэтая гадасць атручвае ўсё задавальненне. He, я ўзяў табе пасту. А адкуль ты ведаеш пра «французскія гасцінчыкі»?

— Пасля сямі гадоў вучобы ў каталіцкім пансіёне? Па-вашаму, мы там толькі тое і рабілі, што чыталі малітвы? — Джасціна ўсміхнулася. — Рабіць дык мала што рабілі, а гаворана было пра ўсё.

Містэр і місіс Сміт агледзелі свае ўладанні, якія аказаліся не такія ўжо благія, мяркуючы па сіднейскіх гасцініцах тых часоў. Эпоха раскошных атэляў «Хілтан» яшчэ не надышла. Нумар быў прасторны, з цудоўным відам на гавань і Сіднейскі мост. Без ванны, зразумела, але з вялізным мармуровым умывальнікам са збаном і тазам, гэта пасавала астатняму абсталяванню пакоя — мастадонтам у віктарыянскім стылі.

— Ну, а цяпер што я павінна рабіць? — папыталася Джасціна і расхінула фіранкі. — Прыгожы від, праўда?

— Прыгожы. А што рабіць... ну, ведама, зняць з сябе лішняе.

— Толькі лішняе? — яхідна папыталася Джасціна.

Ён уздыхнуў.

— Скінь усё! Трэба адчуваць другога ўсёю скураю.

Хутка, акуратна, без ніякага сораму Джасціна раздзелася, падышла да ложка і раскінулася на ім.

— Гэтак, Артур?

— О божа літасцівы! — выдыхнуў ён, старанна складваючы штаны: жонка заўсёды правярала, ці не пакамечаны яны.

— А што? У чым справа?

— Вось што значыць сапраўдная рыжая дзяўчынка.

— А вы думалі, на мне чырвонае пер’е?

— Кінь жартачкі, дзетка, цяпер гэта зусім недарэчы. — Ён уцягнуў жывот, павярнуўся, малайцавата падышоў і, прыладзіўшыся побач, стаў умела асыпаць кароткімі пацалункамі Джасцініну шчаку, шыю, грудзі. — М-м-м, ты такая прыемная. — Ён абняў яе. — Вось гэтак! Прыемна, га?

— Прыемна, напэўна. Ага, нават вельмі прыемна.

I наступіла маўчанне, чуліся толькі пацалункі ды зрэдку незразумелы шэпт. У нагах пры ложку высіўся старамодны туалетны стол, нейкі эратычна настроены іх папярэднік нахіліў люстэрка так, каб у ім адлюстроўвалася арэна любоўных бітваў.

— Патушы святло, Артур.

— He, не, мая краса! Урок нумар адзін; у каханні няма такіх паваротаў, якія не трывалі б святла.

Умела яе падрыхтаваўшы, Артур распачаў галоўнае. Джасціна не адчула асаблівае нязручнасці — трохі балюча і і ніякага такога захаплення, а зрэшты, нейкае ласкава паблажлівае пачуццё; цераз Артурава плячо вочы яе ўпёрліся ў люстрэка ў нагах за ложкам... Відовішча вельмі пацешнае.

Яна зірнула раз, другі. Парывіста прыціснула да вуснаў кулак, прыкусіла костачкі пальцаў, неяк захліпнулася стогнам.

— Ну-ну, нічога, мая краса! Усё прайшло, цяпер ужо моцна балець не будзе, — шапнуў Артур.

Грудзі ў яе сутаргава калаціліся, быццам ад плачу; ён абняў яе мацней, неразборліва замармытаў ёй нейкія ласкавыя словы.

Раптам Джасціна адкінула галаву, жаласна застагнала і зайшлася залівістым, нястрымным смехам. I чым бяссільней злаваўся збянтэжаны, ашалелы Артур, тым адчайней яна рагатала, рагатала да слёз і толькі ледзь паказвала пальцам на люстэрка ў нагах за ложкам. Усё цела яе здрыгалася — але, на жаль, трохі не гэтак, як смакаваў наперад злашчасны Артур.

У многіх адносінах Джасціна была намнога бліжэй да Дэна, чым маці, але тое, што абое яны адчувалі да мацеры, заставалася само па сабе. Пачуццё гэтае ніколечкі не замінала і не пярэчыла таму, што звязвала брата і сястру. Тое, другое, паяднала іх вельмі рана і трывала, і з гадамі толькі мацнела. Калі Мэгі вызвалілася нарэшце ад працы на выганах, якая гадамі не давала ёй ні адпачынку, ні часу, дзеці падраслі ўжо настолькі, што вучыліся пісаць за кухонным сталом місіс Сміт, а падтрымку і суцяшэнне назаўсёды прывыклі знаходзіць адно ў аднаго.

Характары ў іх былі вельмі розныя, але нямала агульных густаў і схільнасцяў, а калі яны ў густах разыходзіліся, дык ставіліся да гэтага памяркоўна: чуццё падказвала паважаць дзівацтвы другога і нават цаніць несупадзенне, інакш ім аднаму з адным стала б, напэўна, сумнавата. Яны выдатна вывучылі адно аднаго. У Джасціны было натуральна асуджаць заганы ў другіх і не заўважаць іх у сабе, у Дэна ж натуральна разумець і дараваць чужыя заганы, але бязлітасна асуджаць свае. Джасціна ў сабе адчувала непераможную сілу, Дэн сябе лічыў безнадзейна слабым.

I нейкім чынам з усяго гэтага нарадзілася ледзь не ідэальная дружба, тая, у якой няма на свеце немагчымага. Але Джасціна была куды болей гаваркая, а таму Дэн дазнаваўся пра яе і пра яе пачуцці намнога болей, чым яна — пра яго. У сэнсе маралі яна была часам тупаватая, не прызнавала нічога святога, і Дэн лічыў, што павінен абудзіць у сястры затоенае сумленне. А таму ён пакорліва выслухоўваў усё, што яна ні гаварыла, з пяшчотаю і спагадаю, якія злавалі б яе бязмежна, калі б яна пра іх здагадвалася. Але яна нічога такога не заўважала; яна выкладвала цярпліваму слухачу выключна ўсё з таго даўняга часу, калі малы толькі-толькі навучыўся слухаць і нешта разумець.

— Угадай, што я ўчора рабіла вечарам? — папыталася яна, клапатліва папраўляючы шыракаполы саламяны капялюш, каб твар і шыя заставаліся ў цяні.

— Першы раз выступала ў галоўнай ролі? — сказаў Дэн.

— Доўбня! Няўжо я не паклікала б, каб ты паглядзеў! Гадай яшчэ.

— Злаўчылася нарэшце — не дала Бобі набіць Білі?

— Холадна, холадна.

Дэн паціснуў плячыма, яму ўжо трохі надакучыла.

— Паняцця не маю.

Яны сядзелі на траве ў царкоўным садзе, каля вялізнага гатычнага Храма прасвятое дзевы. Дэн па тэлефоне папярэдзіў сястру, што будзе слухаць нейкую асаблівую службу — ці не прыйдзе Джасціна да храма трошкі раней, яны б пабачыліся? Джасціна, ведама, згадзілася, ёй не цярпелася расказаць пра сваю прыгоду.

Дэн вучыўся ў Рыверв’ю-коледжы апошні год, да заканчэння заставалася зусім нядоўга; ён быў цяпер старастам школы, капітанам крыкетнай каманды, і рэгбі, і тэніснай, і па ручным мячы. I ў дадатак яшчэ першы вучань у класе. Яму мінула семнаццаць, рост — шэсць футаў і два дзюймы, звонкі хлапечы голас даўно перайшоў у барытон, і пры гэтым Дэн шчасліва пазбегнуў напасці пераходнага ўзросту: ні прышчоў, ні няўклюднасці, ні вытырклага кадыка. Пушок на шчоках такі светлы, што брыцца яшчэ неабавязкова, але ў астатнім гэта ўжо не хлапчук, а дарослы юнак. Толькі па форменным адзенні і пазнаеш, што ён яшчэ школьнік.

Дзень выдаўся сонечны. Дэн зняў саламяны капялюш, выцягнуўся на траве; Джасціна, седзячы побач, сагнулася, абхапіла калені рукамі, ад страху перад вяснушкамі трэба хаваць ад сонца кожную лапінку аголенай скуры. Дэн ляніва праплюшчыў адно сіняе вока, паглядзеў на сястру.

— Што ж ты ўчора вечарам рабіла, Джас?

— Страціла сваю цнатлівасць. Па крайняй меры, гэтак я думаю.

Абодва вокі шырока расплюшчыліся.