— Што ты будзеш рабіць, калі ён вернецца, Мэгі?

Мэгі пагардліва пырхнула.

— Вернецца ён, а як жа.

— Усё можа быць, — загадкава сказала Фія.

I ў снежні ён вярнуўся. Без шуму, нікога не папярэдзіўшы, прыехаў на спартыўнай машыне, сам вёў яе ўсю дарогу ад Сіднея. Hi слова пра яго прыезд у Аўстралію не прасачылася ў друк, нікому ў Драгедзе і не снілася, што ён раптам явіцца. Калі машына спынілася на высыпанай пяском пляцоўцы збоку каля Вялікага дома, тут не было ні душы і ніхто, мусіць, не чуў, як яна пад’ехала, ніхто не выйшаў на веранду.

Усёю сваёю істотаю, усім целам Ральф пазнаваў кожную мілю дарогі ад Джылі, удыхаў пах кустоўя, авечак, сухіх траў, якія пераменліва паблісквалі на сонцы. Кенгуру і эму, гала з ружовым падкрыллем і яшчаркі гааны; звіняць, гудуць, трапечуць крыламі мірыяды насякомых, ручаямі цёмнай патакі перасякаюць дарогу мурашыныя паходныя калоны; і ўсюды — сытыя авечкі. Яму так гэта ўсё дарагое, бо ў пэўным сэнсе гэты свет і спакой — увасабленне ўсяго, чым ён даражыць. Мінулыя гады тут як быццам нічога ні на волас не перайначылі.

Вось толькі сетка ад мух — гэта навіна, але Ральф з усмешкаю зазначыў сам сабе, што веранду ад джыланбаўнскай дарогі Фія абцягнуць сеткаю не дазволіла, абцягнуты толькі вокны, што выходзяць на гэтую веранду. Што ж, правільна, вялізнае палотнішча дробнай драцяной сеткі знявечыла б прыгожы фасад у геаргіянскім стылі. Цікава, колькі гадоў могуць жыць прывідныя эўкаліпты? Саджанцы тутэйшых, мусіць,прывезены былі з глыбіні Мёртвай пустыні восемдзесят гадоў назад. Верхняе голле бугенвілеі гнецца ад медна-чырвовых і ліловых кветак.

Ужо лета, усяго два тыдні засталося да каляд, і ружы ў Драгедзе сама расцвілі. Ружы ўсюды — белыя і ружовыя, чайныя, крывава-чырвоныя і пунсовыя, быццам кардыналава сутана. Павойныя ружы сплятаюцца з зялёнымі ў гэты час галінкамі гліцыніі, дрымотна спакойныя, белыя і ружовыя, звісаюць з даху веранды, закрываючы драцяную сетку, любоўна туляцца да чорных аканіц другога паверха, цягнуць зялёныя вусікі яшчэ далей, да неба. Апоры вялізных цыстэрнаў на ваду цяпер ужо зусім закрытыя гэтым цвітучым дываном, не відны і самі цыстэрны. А найболей ружаў аднаго колеру — пяшчотна-ружовых з серабрыстым адлівам. Попел ружаў? Ага, так называецца гэты колер. Мабыць, іх пасадзіла Мэгі, канешне Мэгі, болей няма каму.

Тут ён пачуў смех Мэгі і замёр, аслупянеў ад жаху, потым праз сілу рушыў у той бок, дзе звінеў гэты залівісты смех. Гэтак яна смяялася, калі была яшчэ маленькая. Вунь гэта дзе! За вялізным пышным кустом папялястых ружаў, каля перцавага дрэва. Ральф рукою адхінуў усыпаныя кветкамі галінкі, галава кружылася ад іх духмянасці і ад гэтага смеху.

Але не, гэта не Мэгі, — у густой зялёнай траве сядзіць на кукішках хлопчык і цвеліць маленькага ружовага парсючка, а той раптам недарэчна кідаецца, наскоквае на яго, галопам кідаецца прэч і зноў бачком, бачком да яго падкрадваецца. He заўважаючы сведкі, хлопчык закінуў залацістую галаву і зноў засмяяўся. З незнаёмых губ злятае смех Мэгі. Міжволі кардынал выпусціў галінкі і, не заўважаючы калючак, напрасткі ступіў наперад. Хлопчык — амаль падлетак, на выгляд яму можна даць гадоў дванаццаць — чатырнаццаць — спалохана падняў вочы; парсючок віснуў, падняў хвосцік-кручок і кінуўся наўцёкі.

Хлопчык — босы, амаль голы, у адных толькі старых шортах колеру хакі, вельмі загарэлы, гладкая чыстая скура трошкі залаціцца; у гнуткім хлапечым целе ўжо ўгадваецца будучая сіла: шырока развінутыя роўныя плечы, мускулістыя ногі з моцнымі лыткамі, упалы жывот, вузкія клубы. Палевыя, быццам таго самага колеру, што і выгаралая на сонцы трава ў Драгедзе, валасы даўгаватыя і мякка кучаравяцца, а вочы ў нечакана чорных, небывала густых вейках сінія-сінія. Як быццам збег на зямлю маладзенькі анёлак.

— Здароў, — з усмешкаю сказаў хлопчык.

— Здароў, — адазваўся кардынал Ральф, нельга было стрымацца перад чароўнасцю гэтае ўсмешкі. — Хто ты?

— Я Дэн О’Ніл, — сказаў хлопчык. — А вы хто?

— Мяне завуць Ральф дэ Брыкасар.

Дэн О’Ніл. Дык гэта сын Мэгі. Значыць, яна ўсё ж не пайшла ад Люка О’Ніла, вярнулася да яго і нарадзіла гэтага прыгожага хлопчыка, які мог бы быць яго, Ральфавым сынам, калі б не звязаў ён некалі свайго лёсу з царквою. А колькі гадоў было яму, калі ён пайшоў у свяшчэннікі? Ён быў не намнога старэйшы, не намнога сталейшы за гэтага хлопчыка. Пачакаў бы ён яшчэ трошкі — і хлопчык мог бы быць яго сынам. Што за лухта, кардынал дэ Брыкасар! He прысвяціў бы ты сябе царкве, дык астаўся б у Ірландыі, гадаваў бы коней і ніколі не ведаў бы свайго лёсу, не ведаў бы ні Драгеды, ні Мэгі Кліры.

— Магу я вам чым-небудзь памагчы? — ветліва папытаўся хлопчык і падняўся; нейкая вельмі знаёмая гнуткая зграбнасць у яго руках, мусіць, і гэта ад Мэгі.

— Твой бацька дома, Дэн?

— Бацька? — тонка абведзеныя цёмныя бровы ссунуліся. — He, яго няма. Ён тут не жыве.

— А, разумею. Ну, а мама дома?

— Яна паехала ў Джылі, хутка вернецца. А бабуля дома. Хочаце яе бачыць? Я вас завяду. — Сінія-сінія, васільковыя вочы, скіраваныя на прыезджага, раптам расхінуліся і зноў напалавіну схаваліся пад вейкамі. — Ральф дэ Брыкасар. Я нешта пра вас чуў. О, вы — кардынал дэ Брыкасар! Даруйце мне, святы айцец! Я не хацеў быць недалікатным.

Хоць Ральф і замяніў кардынальскае адзенне на белую кашулю, брыджы і боты для верхавой язды, але на пальцы ў яго зіхацеў рубінавы пярсцёнак, які яму нельга было здымаць да самай смерці. Дэн О’Ніл укленчыў, тонкімі рукамі ўзяў тонкую кардыналаву руку і пачціва пацалаваў пярсцёнак.

— Нічога, Дэн. Я прыехаў сюды не як кардынал. Я тут проста як сябар твае мамы і твае бабулі.

— Даруйце, святы айцец, я павінен быў адразу зразумець, як толькі вы назвалі сябе. Мы тут часта пра вас гаворым. Але вы сказалі гэта трохі іначай, і мяне збіла імя Ральф. Мама будзе вельмі радая вас бачыць.

— Дэн, Дэн, дзе ты? — нецярпліва паклікаў нізкі, звонкі, з чароўнаю хрыпатою голас.

Навіслае ледзь не да зямлі голле перцавага дрэва расхінулася, з-пад яго, згінаючыся, выйшла дзяўчына гадоў пятнаццаці, парывіста выпрасталася, I Ральф імгненна пазнаў гэтыя незвычайныя вочы. Дачка Мэгі. А далікатны тварык з рэзкімі абрысамі — увесь у вяснушках, да крыўды не падобны на Мэгі.

— А, вітанне! Прабачце, я не ведала, што ў нас госць. Мяне завуць Джасціна О’Ніл.

— Джэсі, гэта кардынал дэ Брыкасар, — моцна прашаптаў Дэн. — Пацалуй пярсцёнак, хутчэй!

Светлыя, быццам невідушчыя вочы бліснулі пагардаю.

— Ты зусім здурнеў, святоша! — Яна нават не панізіла голасу. — He буду я цалаваць пярсцёнка, гэта негігіенічна. Дый адкуль мы ведаем, што гэта кардынал дэ Брыкасар? Па-мойму, ён падобны на самага звычайнага фермера. Выліты містэр Гордан.

— Ды не, гэта кардынал! — настойваў Дэн. — Калі ласка, Джэсі, ну будзь разумная! Я цябе вельмі прашу!

— Добра, буду разумная, калі ўжо ты просіш. А пярсцёнка ўсё роўна не пацалую, нават дзеля цябе. Гэта агідна. Адкуль я ведаю, хто яго цалаваў да мяне? Можа, хто-небудзь з насмаркам?

— Табе зусім неабавязкова цалаваць мой пярсцёнак, Джасціна. Я тут на адпачынку, у гэтую хвіліну я не кардынал.

— Вось і добра, бо, скажу вам шчыра, я непабожная, — абыякава заявіла дачка Мэгі Кліры. — Я правучылася чатыры гады ў манашак у Кінкапелі і лічу, што ўся гэтая балбатня пра бога — бязглуздзіца.

— Ты маеш поўнае права не верыць, — сказаў кардынал Ральф, з усяе сілы стараючыся трымацца з такою самаю годнасцю, як і гэтая дзяўчынка. — Можна мне пайсці пагаварыць з вашаю бабуляю?

— Канешне, — дазволіла Джасціна. — Правесці вас?

— Дзякуй, не трэба. Я дарогу ведаю.

— Вось і добра. — Яна павярнулася да брата, які, як і раней, не зводзіў вачэй з кардынала. — Хадзем, Дэн, памажы мне. Ды хадзем жа!

Яна балюча сціснула яго плячо, тузанула, але Дэн стаяў і глядзеў услед кардыналу, пакуль той, высокі, зграбны, не схаваўся за кустамі ружаў.

— Доўбня ты, Дэн, святоша няшчасны! Ну што ты ў ім такое ўбачыў?