На Кальварыйскiх могiлках уладарыў спакой i панавала вусцiш. Нябожчыкi адпачывалi ў залатым пяску пад срэбнымi сумётамi. На базальтавых крыжах iскрылася месяцавае святло. У чырвонай каплiцы, у каменнай труне, чакаў свайго часу крыважэрны Вупыр. Ягоныя вочы былi шырока расплюшчаныя i пазiралi ў бязмежны морак. Ягоныя вусны мелi свежае ружовае адценне ад выпiтай чалавечай крывi. На доўгiх пальцах паблiсквалi вастрадзюбыя пазногцi. Вупыр быў гатовы да выхаду. Як толькi хмурынка прыкрыла месяц, ён адсунуў века труны.

Адсутнасцi Актора на навагоднiм банкеце нiхто не заўважыў. Кардонныя дурылкi меркавалi, што ён з’ехаў у роднае мястэчка на калядныя вакацыi. Таму толькi ў сярэдзiне студзеня, напярэдаднi чарговай "Снежнай каралевы" яго хапiлiся. Як-нiяк, ён iграў ажно тры ролi: найгалоўнейшага з троляў, ляснога бандыта i старэнькую чараўнiцу, што мела цудадзейны сад з вечнымi кветкамi. Дырэктар тэатра захваляваўся, заперажываў i звярнуўся да мiлiцыянтаў, якiя неўзабаве ўварвалiся ў бабыльскую кватэру. Аголены труп Актора ляжаў на разабранай канапе. Поўнае цела жахлiва распухла i пачарнела. Скура пайшла пухiрамi, нiбыта пасля апёкаў. Вялiкiя пухiры патрэскалiся. У шчылiнах жаўцеў гнойны тлушч. Задранае ўгару падбароддзе пакрыла двухтыднёвая шчэць. На прасцiнах, на стале, на падлозе па ўсёй кватэры цямнелi плямiны засохлай крывi. Мiлiцыянты распачалi следства.

Па тэатральным асяроддзi пачалi поўзаць чуткi, плёткi, версii i здагадкi. Намеснiк дырэктара сказаў, што ў нябожчыка былi звязаныя рукi, у роце сядзеў кляп, вочы закрывала клейкая стужка, у вушах тырчалi цвiкi, а пад пазногцямi сядзелi iголкi. Кардонныя дурылкi-мужчыны шапталi, што Актора закатавалi лiтавальнай лямпаю. А кардонныя дурылкi-жанчыны пагаворвалi пра распалены лiтоўнiк, якi ўстаўлялi ва ўсе адтулiны. Тэатральны мастак запэўнiваў даверлiвых асоб у тым, што Актора забiлi беларускiя экстрэмiсты — за адмаўленне садзейнiчаць тэрарызму. Кантралёркi высунулi думку, што пакутнiка замардаваў каханак-гомасексуалiст — за здраду, бо апошнiм часам Актор сiмпатызаваў тэатральнай буфетчыцы. Пра схiльнасцi да мужчынскага кахання казаў i тэатральны крытык, але, на ягоную думку, забойцам была жанчына-крывасмок, бо плямiны крывi засталiся па ўсёй кватэры. Лiтаратурны кансультант меў перакананне, што Актора абрабавалi i замардавалi бандыты. А мiлiцыянты настойлiва паўтаралi гiпотэзу пра кровазлiццё ў мозг. На думку судовых экспертаў, у арганiзме ў нябожчыка знаходзiлася небяспечная колькасць алкаголю, у якасцi доказу фiгуравала недапiтая пляшка гарэлкi i толькi адна чарка. Думак i здагадак было шмат.

На пахаваннi кардонныя дурылкi наладзiлi спробу адчынiць века труны з Акторавым целам. Мiлiцыянты не далi ўскрываць труну i запэўнiлi прысутных, што за чорным мошастам i сасновымi дошкамi ёсць толькi рэшткi тленнага цела, якое даўным-даўно пакiнула творчая душа.

У бабыльскай кватэры Вупыр падпiльноўваў Актора, стаiўшыся ў прыбiральнi. Праз замочную шчылiну ён сачыў, як той разбiраў канапу, як пiў гарэлку, як распранаўся. Вупыр наважыўся высмактаць акторскую кроў даўно, яшчэ тады, калi высочваў свайго смяротнага ворага — тэатральнага крытыка, якi публiчна абражаў род Вупыроў, называючы iх бруднымi. Палюючы на крытыка, Вупыр паклаў вока i на Актораву шыю. I загнаў у тую шыю iклы, калi п’яны Актор спрабаваў заснуць. Толькi з першае спробы Вупыру не ўдалося насмактацца беларускай крывi. Актор ускочыў, скiнуў Вупыра i паспрабаваў уцячы. Кроў свiстала з пракушанай артэрыi. Сiлы iмгненна пакiнулi Актора. Вупыр зацягнуў ахвяру на канапу, дзе i прыпаў распухлымi ад частага смактання вуснамi да Акторавых грудзей.

Вострым, як змяiнае джала, языком Вупыр рассунуў рэбры i працяў чалавечае сэрца. Высмактаўшы ўсё чыста, ён умела замазаў грымам невялiчкiя ранкi на шыi i пад левым саском.

Актора пахавалi ў залаты пясок недалёка ад неагатычнай каплiцы, дзе ўдзень адпачывае Вупыр.

08.03.1996

На шашы Мiнск-Мазыр стаяў мужчына ў чорных акулярах. Перад фiрмовым аўтобусам ён ускiнуў руку. Аўтобус спынiўся. На кодабе зiхацеў надпiс "Тэатр моды".

— Вы на свята? — мужчына ўладкаваўся каля дзвярэй на фатэлi-круцёлцы.

— Едзем на Мазырскi нафтаперапрацоўчы камбiнат, — адказала мадэлька ў лiсiным футры.

— Столькi прыгажунь, i ўсе на завод?

— А што дзiўнага? — мадэлька сцепанула плячыма.

На твары ў пасажыра заружавела ўсмешачка:

— Вас, мусiць, нiхто не папярэдзiў, што здараецца з маладымi жанчынамi на камбiнаце?

— Са мною ўсё кепскае ўжо здарылася, — адрэзала прыгажуня ў футры.

— Памыляецеся! Мазырскiя жахi ёсць толькi ў Мазыры.

Мадэлька скептычна пераглянулася з шафёрам. Пасажыр тым часам працягваў:

— На будоўлi камбiната працавала кладаўшчыца. У яе нарадзiлася дзiця. Пра хлопчыкавага бацьку нiхто нiчога не ведаў. Казалi рознае: i што жыд, i што цыган, i што чэчэнец... Пляткарам раты не закрыеш. Плявузгалi i плявузгалi. У радзiльнi дактары адхiленняў i анамалiяў у бязбацькавiча не заўважылi. Кладаўшчыцу выпiсалi. Яна вярнулася ў iнтэрнат. I тут суседзi пачалi скардзiцца, нiбыта па начах з яе пакойчыка чуюцца нялюдскiя крыкi. Кладаўшчыца адмоўчвалася цi даводзiла, што так плачуць звычайныя дзецi. А праз якi месяц яна пацiху некуды з’ехала. Калi камендант iнтэрната зразумеў, што мацi-самотнiца ўцякла i не вернецца, — узламалi пакой i жахнулiся: мэбля, падлога i нават лiштвы былi пагрызеныя, нiбыта бабрыная зграя шалела там цэлы тыдзень. Тады нiхто нават i не падумаў на маленькага бязбацькавiча. А кладаўшчыца, уцякаючы з Мазыра, пакiнула тое пачварнае дзiцятка на сметнiку; бо праз тыдзень пасля нараджэння ў хлопчыка выраслi пацучыныя зубы. Дзiця грызла ўсё чыста. Маладая мацi спачатку навязвала хлопчыка на брызентавыя лейцы, але лейцаў хапала на гадзiну. Жанчына здагадалася прымацаваць да батарэi сабачы ланцуг; тады суседзi i пачулi нялюдскае скавытанне. Мацi навязвала сына, бо баялася, каб не загрыз яе ўначы. А калi зразумела, што неўзабаве не дапаможа i ланцуг, пасадзiла бязбацькавiча ў мех, занесла на сметнiк, укiнула ў кантэйнер, зачынiла, сабрала ў iнтэрнаце рэчы i з’ехала.

А на сметнiку вырасла з таго байструка пачвара, якую мазыране назвалi Нафтавiк, бо бязбацькавiч любiць прагульвацца вакол нафтаперапрацоўчага камбiната. Цяпер Нафтавiк палюе на самотных жанчын. I колькi нi лавiлi гэтага гада, нiчога не атрымалася; Нафтавiк, як здань, няўлоўны. Аднойчы... — Мужчына ў чорных акулярах перарваў апавяданне, папрасiўшы шафёра спынiцца.

Калi апавядальнiк сышоў, мадэлька ў лiсiным футры падсумавала:

— Правiнцыйныя байкi, лухта.

— Але цiкава, — запярэчыў ёй малады шафёр.

Пасля выступленняў на свяце горада Мазыра змучаныя мадэлькi Тэатра моды пасялiлiся ў гатэлi "Прыпяць"... Прыгажуня, якая насiла лiсiнае футра, займела аднамясцовы люкс. Калi яна змыла сцэнiчны макiяж i зiрнула ў люстэрка, то ўбачыла: за спiнаю стаiць чарнатварая пачвара. Мадэлька адчула атрутны дух бензiну.

— Няпра-а-а-ўда! — прыгажуня звярнулася да люстэрка, дзе адбiваўся цёмны, аблiты нафтаю твар.

— Пр-р-р-аўда! — правуркатаў Нафтавiк.

Пераляканая мадэлька памкнулася ўцячы, але Нафтавiкова рука ў гумовай пальчатцы схапiла яе за горла.

— Не люблю гвалцiць мерцвякоў! — рукi ў пальчатках сарвалi з жанчыны вопратку. У вачах у знябожанай мадэлькi заззяла жудасць.

— Упрыся рукамi ў сцяну!

Жанчына скарылася. Чэлес трапiў у похву. Нафтавiк заторгаўся, жанчына заплюшчыла вочы, закусiла нiжнюю губу i засапла.

Анi ахвяра, анi гвалтаўнiк не чулi, як у нумар зайшоў малады шафёр з шампанскiм у руцэ.

Удар бутэлькаю па шыi звалiў Нафтавiка на падлогу. Жанчына абсунулася па сцяне, пад таршэр.

— Няўжо забiў? — шафёр паклаў шампанскае ў рукамыйнiк i пусцiў ваду. Згвалтаваная мадэлька захiнулася ў прасцiну.

— Што рабiцьмем з трупам?

Шафёр набраў у шклянку вады i пляснуў Нафтавiку на твар. Той расплюшчыў вочы i паспрабаваў устаць, але не змог.