Ты спусцiўся ў бар, i Тунельнiк запрапанаваў будзённы кубачак капучына за кошт "Бар-тунеля". Ты выпiў. Кава крышку гарчыла i мела прысмак мiндалю. Дробязi. Неiстотна. Тунельнiк усмiхаецца. У яго белазубая ўсмешка. У барменаў павiнны быць iдэальныя зубы i дагледжаныя пазногцi. Тунельнiк з такiх. Толькi чаму ўстанова зачыненая? Дзе наведвальнiкi? Нашто ты пiў горкую каву? Ты не адкажаш. Ты павалiшся на белыя дошкi i памрэш. Тунельнiк атруцiў цябе мыш’яком.

Ён перацягнуў цела ў сутарэннi, а там загарнуў у пыльны мех. З такiм мехам Тунельнiк ездзiць па вугаль для маленькага камiна. Ён любiць увечары пасядзець у крэсле i паглядзець у агонь. Аднаго разу, седзячы з келiхам марцiнi, ён згадае, як уночы вывез цябе ў лес i закапаў. I ад той згадкi ў Тунельнiка пацяплее на душы.

03.10.1995

На дзень нараджэння народу сабралася шмат: поўная чатырохпакаёўка. У гасцёўнi чакаў стол. Госцi належным чынам павiншавалi Iмянiннiка, выпiлi, закусiлi i разбрылiся па кватэры. Хто пайшоў у варэльню палiць, хто пачаў пераабсталёўваць кабiнет у залу для танцаў, а хто застаўся за сталом напампоўвацца алкаголем. Маладыя гады, маладыя жаданнi.

Iмянiннiку споўнiлася дваццаць два. Яго добра падвесялiлi дзве чарачкi каньяку i гара розных падарункаў. Iмянiннiк быў у гуморы, i яму захацелася жанчыны. Ён безразважна накiраваўся да купкi дзяўчат, што перабiралi кампакт-дыскi, i, выбраўшы найпрыгажэйшую, прапанаваў дапамагчы перанесцi акустычныя калонкi. Так ён адлучыў прыгажуню ад сябровак. У вiтальнi Iмянiннiк угаварыў дзяўчыну зачынiцца разам у ванным пакоi, а там дамогся блiзкасцi. Кахацца стоячы нязручна, але Iмянiннiк даволi хутка дасягнуў асалоды.

Ён пакiнуў прыгажуню рабiць водныя працэдуры i вярнуўся да гасцей, што апантана танчылi ў паўцёмным кабiнеце. Iмянiннiк сабраўся далучыцца да вясёлых скокаў, але раптам спахмурнеў i вярнуўся да дзвярэй у ванны пакой. Стукаў ён настойлiва.

— Хто? — пачулася адтуль.

— Адчыняй...

— Нешта забыўся? — аголеная прыгажуня абцiралася ружовым ручнiком.

— Не, я нiчога не згубiў, i майткi надзеў не шыварат-навыварат. — Iмянiннiк прысеў на край ванны.

— Захацелася працягу?

— Так, але iншага. Можаш палiчыць мяне за поўнага вар’ята, але даслухай да канца.

— Вырашыў пазычаць грошы? — прыгажуня ўсцягнула чорныя бiкiнi.

— Якiя грошы? Нiчога не збiраюся пазычаць... А хiба ў цябе ёсць грошы?

— Няма. Толькi так выбачаюцца, калi намерваюцца перахапiць. — Прыгажуня забрала ў станiк акуратныя грудзi.

— Я не выбачаюся, а прашу дазволу. Можна называць цябе Сiзi? — Iмянiннiк зазiрнуў на спод вачэй каханкi.

— Табе не падабаецца маё сапраўднае iмя? — Яна зашмаргнула маланку на спаднiцы.

— Наадварот, вельмi падабаецца — i тваё iмя, i тваё прозвiшча...

— Дык што тады? — жанчына апранула бялюткую, як уяўны снег, кашулю.

— Каханне вымагае змены iмёнаў. Павер. Разам з пачуццямi нараджаюцца словы. Спачатку мне захацелася назваць цябе Сфiнкс. Чаму? Не ведаю! Можа з-за валасоў залацiстых, а можа з-за крылаў, якiя ўявiў за тваiмi плячыма. Толькi Сфiнкса ведаюць. Iмя Сфiнкс — агульнага карыстання. Давялося пераўтварыць Сфiнкса ў Сiзi.

— Мне цяжка будзе прывыкнуць да новага iмя. — Прыгажуня наблiзiла твар да люстэрка i пачала падфарбоўваць вусны.

— Не-не, ты не павiнна нiкому казаць пра тое, што я называю цябе Сiзi, гэта iнтымна.

— Больш iнтымна за тое, чым мы толькi што займалiся? — яна расцягнула вусны i падвяла абрыс верхняй губкi.

— Вядома, больш. Нiякай таямнiцы няма ў тым, што мужчыны сыходзяцца з жанчынамi. Таямнiца ў тым, што яны кахаюць адно аднаго. Дык дазволiш называць цябе Сiзi?

— Я не буду крыўдаваць, калi пачую Сiзi, толькi не рабi гэтага на людзях.

— Канешне, Сiзi.

— Цяпер я выйду першай. А ты зрабi выгляд, што кепска, што апаласкваеш твар i чысцiш зубы. Дарэчы. Твае словы можна лiчыць прызнаннем у каханнi?

— Напэўна, не. — Iмянiннiк засумняваўся, захацелася аспрэчыць сябе i сказаць, што ён прызнаецца ў каханнi, але ж змаўчаў. Прыгажуня пакрыўдзiлася, выйшла з ваннага пакоя i далучылася да танцораў.

Iмянiннiк усiх запрасiў за стол. Госцi працягвалi вiншаваннi i чоканне поўнымi чаркамi ды келiхамi. Святкаванне дня нараджэння неўпрыкмет перарасло ў п’янку. Прыгажуня выпiла столькi ружовага шампанскага, што ўзлезла на стол i сказала:

— Ён прызнаўся мне ў каханнi i папрасiў дазволу называць iнакш...

Жанчына спрабавала згадаць новае iмя, але не змагла. Яна папрасiла Iмянiннiка нагадаць ёй iнтымнае iмя. Але той адмовiўся.

05.11.1995

У Рок-спевака быў шаманскi барытон. Падобныя галасы з’яўляюцца раз на сто гадоў.

Тут ёсць падабенства з тым, як пралятае над светам агромнiстая вогненная камета. Людзi спыняюцца, уздымаюць галовы, шэпчуць:

— Зiрнiце! Паглядзiце на дзiва!

А потым ф’ю-ю-юць, i каметы няма. Цiшыня. Цемра. I нiхто нiколi не пабачыць нiчога падобнага. Але тыя, хто бачыў агнiсты палёт, не змогуць яго забыць.

Ноч стаяла спякотная. Стадыён, падрыхтаваны да выступлення Рок-спевака, болей падыходзiў да правядзення палiтычнага мiтынгу анархiстаў, чым для музычнага шоу.

Нiводзiн з гуртоў, якiя павiнны былi разагрэць i разгайдаць публiку, не дайграў свае праграмы да канца. Пакрыўджаныя музыкi пакiдалi сцэну пад свiст, скавытанне i ўлюлюканне раз’юшанага натоўпу.

Народ шалеў у чаканнi кумiра. Падлеткi, не хаваючыся, пiлi алкаголь, палiлi тытунь i анашу, а найбольш адвязаныя мастурбавалi i займалiся сексам з проставалосымi сяброўкамi. Натоўп перад сцэнаю сабраўся настолькi вялiкi i агрэсiўны, што ахоўнiкi i не спрабавалi наводзiць парадку.

У Рок-спевака быў цёмны настрой. Раздражнялi i бянтэжылi жарты, якiмi музыкi перакiдвалiся з ахоўнiкамi. Рабiлася млосна ад успамiнаў пра сварку з сяброўкаю, якая адбылася за гадзiну да канцэрта. Дзяўчына схавала шпрыц з ампуламi какаiну. I, апрача ўсяго, лiпучая гарачыня. А ягоныя музыкi пiлi колу i бестурботна радавалiся жыццю. Iх iмпэт згас толькi тады, калi першую кампазiцыю давялося пачынаць трэцi раз. Публiка ж паставiлася да правалу найлепшым чынам. Непрафесiйнасць, нязграбнасць, нахабства кумiра яшчэ болей узбудзiлi фанатаў. Рок-спявак толькi напрыканцы другой песнi пачаў трапляць у танальнасць. I чым далей спяваў, тым лепей гучаў боскi голас. Ён лунаў над галовамi юнакоў залатакрылым Анёлам, i душы жывых чулi ягоны поклiч.

Натоўп вар’яцеў i раз’юшваўся. Нарэшце натоўп закiпеў, i пачаўся штурм сцэны. Душачыся, топчучы адзiн аднаго, фанаты лезлi да кумiра. Ахоўнiкi бiлi iх гумовымi дручкамi, лупцавалi кулакамi, мясiлi каленямi i папiхалi чаравiкамi. Аглушаныя, акрываўленыя, абражаныя ахвяры падалi назад у натоўп.

Немаведама чым бы скончылася бойка памiж фанатамi i ахоўнiкамi, каб Рок-спявак не спынiў канцэрт.

— Хопiць! — пачуў ацiхлы стадыён. — Вы прыйшлi не слухаць музыку. Разумею. Вы прыцягнулiся з усiх закуткаў смярдзючага горада, каб павесялiцца, пакайфаваць, папiць пiва, пафачыцца. Якая музыка? Да д’ябла спевы! Галоўнае — паглядзець на дзiвосы. Галоўнае — пабачыць што-небудзь зачаравальнае, чаго больш нiдзе не пакажуць. Што мне рабiць? Я ў вас, вырадкi, пытаюся?..

Стадыён маўчаў. Над галовамi лётаў чорны Анёл злосцi.

— А што, калi я вам, сляпым i глухiм, пакажу фалас? Вы ж гэтага чакаеце! Гэтага? — Рок-спявак выцягнуў з нагавiцаў даўгакрысую кашулю i пачаў танцаваць вакол мiкрафоннай стойкi.

Ён то ўздымаў фалды кашулi, то апускаў iх.

— Вы бачылi? Бачылi? Вось ён, паглядзiце. Гэта найлепшы фалас у свеце. Паглядзiце на яго яшчэ раз.

Натоўп выбухнуў. Пачалася бойка. Музыкi, пахапаўшы iнструменты, паўцякалi. Рок-спявак укленчыў i ашчаперыў галаву рукамi. Гумовы дручок начальнiка стадыённай аховы апусцiўся Рок-спеваку на спiну. Другi ўдар ён атрымаў чаравiкам у скронь. Нi трэцяга, нi астатнiх удараў ён не адчуў. Вярнуўся да свядомасцi толькi пад ранiцу. Ляжаў, апрануты, на ложку ў пакойчыку ў сяброўкi.