No i od wpuszczenia tego nowego zaczęło się, tak po nastojaszczy moje wydobywanie się z młyna, bo z niego był taki wredny i zjadliwy poprzeczniak a nie więzień, z brudem na mózgu i samo plugastwo w myślach, że jeszcze tego dnia się zaczęły kłopoty. Niemożebnie się chełpił i do każdego z nas wziął się przydzierać z tym szyderstwem na ryju i gromko a z pyszna. Że on jedyny w całej wupie jest horror szoł po nastojaszczy przystupnik i że wykonał to i tamto, i zabił rrraz i dziesięciu gliniarzy jedną ręką i cały ten szajs. Ale nie zaimponował tym nikomu, braciszki. Wiec przysrał się do mnie, że byłem najmłodszy, i starał się wcisnąć, że jako ten najmłodszy to ja mam kimać na podłodze, nie on. Ale wsie postawili się za mną i krzyknęli: — Zostaw go, ty zimny łobuzie! — wiec on dał się w ten stary skowyt, że nikt go nie kocha. I tej samej nocy zbudziłem się i patrzę, a ten ohydny zek już leży ze mną na pryczy co była dolna z trzech pięter i wąziutka, i truje mi jakiś brud miłosny i głach głach głaska mnie! To ja się dopiero wściekłem i łomot! choć nie za bardzo horror szoł było widno, tylko ta malutka czerwona lampka w przejściu na zewnątrz. Ale wiedziałem, że nikt inny, tylko ten cuchnący skurwysyn, a potem, jak wybuchła już po nastojaszczy zadyma i światła się zapaliły, to zobaczyłem ten jego przeciwny ryj cały we krwi cieknącej z pyska, gdzie mu przyłożyłem z rozcapierzonej graby.

No i potem co się stało, wiadomo, że ci w mojej celi zbudzili się i dawaj mieszać, łup lup i w półmroku trochę na dziko, cała kondygnacja się rozbudziła od zgiełku i już słychać na balszoj krzyk i walenie blaszanymi kubkami o ściany, jakby wszystkim zakluczonym we wszystkich klatkach przywidziało się, że idzie na gromadny wyłom, o braciszkowie moi. Wtedy zapalili te światła i ciurmaki wlecieli w koszulach, sztanach i czapkach, wymachując pałami. Dopiero uwidzieli my swoje czerwone gęby i rozlatane piąchy, a skrzyku co niemiara i twojamaci. To ja wniosłem skargę i wsie ciurmaki oświadczyli, że i tak czy siak, o braciaż wy moi, wszystko to nawierno zaczął Wasz Pokorny i Piszący Te Słowa, bo wyszedłem daże nie draśnięty, a ten w mordę dziobaty zek juchą krasno i przekrasno farbował z pyska od mojej rozcapierzonej graby. Dopiero poczułem się z uma szedłszy. I powiadam, że ani nocy dłużej nie spędzę w tej celi, skoro Dyrekcja Więzienia pozwala, żeby mi jakiś ohydny prześmiardły woniejący zboczeniec i przystupnik na płyć rzucał się, kiedy ja śpię i daże bronić się nie mogę. — Wytrzymaj aby do rana — odrzekli. — Czy osobistego apartamentu z łazienką i telewizją życzy sobie Wasza Wysokość? Oczywiście! z rana to się załatwi. A jak na razie, drużku, to kładź ty swój dziobany czerep na tej słomianej poduchnie i żeby nam więcej nikt nie podskoczył. Zrozumiano i recht recht recht? — Po czym udalili się z poważnym ostrzeżeniem dla wsiech, po czym zaraz światła pogasły i ja oświadczyłem, że przesiedzę ostatek nocy, a najpierw jeszcze powiedziałem temu ohydnemu przystupnikowi: — No jazda, bierz tę moją prycz, jak ci pasuje. Mnie ona już obrzydła. Uczyniłeś z niej brud, smród i fekał, żeś położył na niej tę płyć swoją szajsowatą. — Ale tu reszta się wkluczyła. Wielki Żyd, jeszcze spocony od tej drobnej harataniny w ciemnościach, zagaił sepleniąc jak następuje:

— Już co to, nie, bracia, tak się nie robi. Nie dawaj dla tego karypla. — A ten mu na to:

— Hałt pysk i bubeł w kubeł, uś, ty parchu! — czyli przymknij się, ale niegrzecznie. Na to już Wielki Żyd rozmachnął się, żeby mu przydziarmażyć.

A Doktor się odezwał:

— Ależ panowie, po co nam tu awantura, nieprawdaż? — tym głosem z najwyższych sfer towarzyskich. Ale ten nowy przystupnik się po nastojaszczy dopraszał i krugom pokazywał, jak uważa się za gromadnego i wielkiego flimona i że to ubliża jego nadzwyczajnej godności, aby dzielił celę z sześcioma i spał na podłodze, aż ja wykonałem ten gest. Więc postarał się jechidno po swojemu zażyć Doktora i tak się odezwał:

— Euuuu, więc nie ouudpouuwiada ci już awantuuura, czyż nie taaak, Archijajcu? — A na to włączył się Jajasio, zły i cięty i żylasty, jak następuje:

— Skoro już nie można spać, to można zająć się edukacją. Naszemu przyjacielowi, który się od niedawna wśród nas pojawił, przyda się lekcja. — Mimo że specjalizował się Jajasio w napaściach seksualnych, ale przemawiał kulturalnie, z cicha i tak jakby starannie. Więc nowy tylko się obszczerzył:

— Łap i łyp i łup, ty małe fizdejko! — I dopiero zaczęło się po nastojaszczy, ale tak po czudacku i jakby z lekka, że po prawdzie nikt nie podniósł głosu. Ten nowy z początku ciut nicmnożko pokrzykiwał, ale jak Murko wziął i piąchnął go w usto, podczas gdy Wielki Żyd stojącego udzierżał przy kratach, aby go było widno w tym czerwonym światełku z przejścia, to już tylko wydawał o! o! o! Nie był to za mogutny członio, bardzo słaby w tym, jak pytał się oddać łup za łup, i wydaje mi się, że to właśnie nadrabiał przez ten oczeń huczny głos i chełpliwość. Tak czy siak, ale zobaczywszy, jak ta stara czerwień płynie krwawo w pur pur purowym świetle, poczułem, że mi jakby podchodzi do góry po staremu w kiszkach ta radocha i odezwałem się:

— Zostawcie go dla mnie, no już, niech ja go dostanę, o braciszkowie moi. Na co Wielki Żyd wyseplenił:

— Tak, tak, chłopaki, to jest fer. Załatwiaj go, Alex. — I stanęli tak w kółko, a ja łomotałem tego flimona prawie po ciemku. Z piąchy mu dawałem, ile wlazło, i tańcowałem z buta, mimo że bez sznurowadeł, a w końcu go podciąłem i ruchnął bach bach łubudu na podłogę. To dałem mu jeszcze raz po nastojaszczy horror szoł fajnego kopa w czaszkę i on zrobił oooch-ch-ch i tak jakby odchrapał się w głęboki sen, i Doktor powiedział:

— W porządku, sądzę, że ta lekcja będzie wystarczająca — i szczurzył się, aby dojrzeć tego powalonego i zdziarganego członia na podłodze. — Niech mu się przyśni, jak to w przyszłości będzie może lepszym chłopakiem. — No i wleźliśmy apiać na swoje kojki, już bardzo ustawszy. Co mi się przyśniło zaś, o braciszkowie moi, to że byłem w jakiejś oczeń gromadnej orkiestrze, liczącej się na setki i setki, a dyrygent jakby skrzyżowany z Ludwika Van i G. F. Händla, widział się całkiem głuchy i ślepy i mający już dość tego świata. Ja w dętych bywszy instrumentach, ale to, na czym grałem, to jakby na biało niby różowawym fagocie z ciała i wyrastającym z mojej płyci, akurat pośrodku brzucha i jak w niego dmuchałem, to musiałem się ześmiać ha ha ha bardzo głośno, bo tak jakby mnie łaskotało, i na to Ludwik Van G. F. pokazał się razdraz i całkiem z uma szedłszy. Po czym dawaj bliżej do mordy i uwrzasnął mi się gromko w same ucho, i zbudziłem się cały spotniawszy. Oczywiście ten gromki szum to faktycznie był więzienny budzik z tym brrrrr brrrrr brrrrr. Zimowy poranek i oczy moje sawsiem klejaszcze od tego śpiku, a jak je rozwarłem, to rozbolały mnie w tym elektrycznym świetle, co je wkluczyli w całej wupie. Po czym luknąłem w dół i uwidziałem tego nowego zeka, jak leży na podłodze, na balszoj krwawy i pobity i ciągle aut aut i aut. Przypomniała mi się ubiegła noc i zaśmiałem się ciut kusoczek.

Ale jak wylazłem z kojki i pichnąłem go bosą nogą, poczułem jakby sztywny chłód i podszedłem do pryczy Doktora i potrząsłem go, bo rano zawsze się powoli rozbudzał. Ale na ten raz wyprygnął z kojki dość rychło, inni też, a wyjątkiem był Murko, który spał jak kawał martwego mięcha. — Bardzo niefortunnie się stało — powiedział Doktor. — Niewątpliwie byt to atak serca. — Po czym rozejrzał się po nas wszystkich i rzekł: — Doprawdy nie powinniście go aż tak dekować. To było doprawdy nieroztropne.

Rzekł na to Jajasio:

— No no, doktorku, też nie byłeś całkiem do tyłu, jak mu przyszło dać chytrze co nieco z piąchy. — A potem Wielki Żyd obrócił się do mnie i wyraził:

— Alex, ciebie za bardzo poniosło. Ten ostatni kop to był bardzo bardzo niecharoszy. — Więc ja przez to wszystko poczułem się już oczeń razdraz i powiadam: