Jeszcze tydzień temu nie mogłam sobie nawet wyobrazić, że kiedykolwiek znajdę się w Dogewie, w dodatku w interesach. Do skończenia szkoły pozostawał półtoraroczny zapas niezgryzionego granitu nauki, chociaż z niektórych przedmiotów zauważalnie wyprzedzałam nie tylko adeptów z mojego rocznika, ale i nauczycieli. Co tam ukrywać, nawet mistrz nie zawsze mógł rozeznać się w przytaczanych przeze mnie abstrakcjach. Mistrz nauczał magii praktycznej, zaczynając od drugiego roku studiów – wymagający, zrzędliwy i kapryśny jak stara panna. Bardzo trudno było zrobić cokolwiek tak, żeby mu odpowiadało. A trzeba nadmienić, że ja nienawidzę się dopasowywać. Przez jakiś czas całkiem serio rozważałam, czy nie rzucić całego tego kramu i nie przenieść się na Wydział Wróżbiarstwa albo Zielarstwa. Ale przyzwyczaiłam się, wciągnęłam, straciłam połowę kolców i zaczęłam zwracać na mistrza nie więcej uwagi, niż na gałąź jeżyn, która co prawda kłuje i czepia się ubrania, ale przynosi pewien pożytek. “Magia praktyczna nie jest dla dziewczyn" – mawiali adepci, zazdroszcząc mi zdolności. Mieli rację. Byłam jedyna w całym roczniku, pozostałe pięć czy sześć odpadło po pierwszym semestrze. Fakt, dziewczynie wypada raczej opiekować się chorymi, przyjmować porody albo uzdrawiać rany – czyli leczyć albo chować błędy w sztuce pod ziemią. Na bakałarza magii praktycznej czekały uroczyska ze strzygami, zrzędliwe smoki, nieśmiałe bazyliszki i ogólnie naprawianie umiarkowanie przyjemnych sytuacji. Chyba za mało było we mnie współczucia, bym miała leczyć ludzi. A strzygi chyba współczucia nie wymagają.

Osiem lat temu, gdy nieśmiało stuknęłam młotkiem w mosiężną blachę na bramie Szkoły, nikt nie wierzył, że wyjdzie ze mnie choćby zielarka. Byłam dzikim dziesięcioletnim niedorostkiem ze średniostatystyczną ilością pryszczy przemieszanych z piegami. I masą talentów schowanych tak głęboko, że na rozmowie kwalifikacyjnej ich nie wychwycono. Nawet nikt szczególnie nie próbował. Szkoła wolała przyjmować miejskie dzieciaki z majętnych rodzin, mniej więcej wykształcone, dobrze wychowane i gotowe w razie czego udzielić uczelni materialnego wsparcia. Na rozmowie długo próbowano mi wytłumaczyć, czym lewa ręka różni się od prawej, którą powinnam była położyć na kartce papieru i wyobrazić sobie, jak ten zwęgla się pod falangami palców. Co to były te “falangi", również nie wiedziałam. Innymi słowy, Szkoła stała i zamierzała stać dalej bez mojego udziału. Pamiętam, że siedziałam na ziemi przy bramie i na poły łykałam, a na poły rozmazywałam po twarzy duże łzy złości wbrew woli toczące się z oczu. Na moje szczęście (albo nieszczęście?) mistrz nie należał do komisji rekrutacyjnej i właśnie wracał z długiej podróży dyplomatycznej, a ja siedziałam na jego drodze.

– Czy magiczce wypada płakać? – zapytał surowo, zawisając nade mną jak brodata skała z laską.

Hałaśliwie wytarłam nos.

– A ja nie jestem magiczką! I mogę płakać gdzie chcę!

– O masz ci los! – zdziwił się mistrz, sadowiąc się na brzeżku kamiennej donicy z kwiatami. – A wiesz, że kiedy małe dziewczynki gorzko płaczą, psuje się pogoda? Oj zobacz, przywołasz jeszcze deszcz na moją siwą głowę.

– Nie przywołam.

– A to czemu?

– A bo pan jest czarodziejem i na pana nie kapie. Mistrz ni to zaśmiał się, ni to zakasłał w brodę.

– I dlatego chciałaś zostać magiczką? A kim? Zielarką czy pytią?

– Nie! Prawdziwą magiczką! Żeby tak strasznie czarować i żeby się wszyscy mnie bali!

– Nekromantką? – uśmiechnął się mistrz.

– Ne kro… czego?

– Złą wiedźmą – wyjaśnił.

– A dobre wiedźmy bywają? – spytałam po chwili namysłu.

– Czemu nie, bywają. Nazywa się je magami praktykami albo magami wojownikami.

– O to, to! To mi pasuje.

– A strzyg się nie boisz?

– Niee. Ja się tylko karaluchów boję. I trochę szczurów – przyznałam z westchnieniem.

– No właśnie. A mag nie powinien się bać niczego.

– I pan się niczego, niczego nie boi?

Mistrz chwilę pomyślał, a potem poskrobał się w czubek głowy.

– Widzisz, mimo wszystko istnieje ktoś, kogo mag powinien się bać. On sam. Magia to nie kuglarskie sztuczki z kulkami i kartami, może być mroczna i jasna, dobra i zła, destrukcyjna i tworząca, i to, jaka będzie w twoim ręku, zależy tylko od ciebie, a to ogromna odpowiedzialność. Patrz – powiedział, odwracając rękę dłonią do góry, by zmaterializować nad nią zlepek niebieskiego płomienia. – Ładna kulka, prawda? I jaka nieszkodliwa z wyglądu. Zobacz, jak spokojnie leży w mojej dłoni. Jak myślisz, czy będzie tak samo posłuszna w cudzym ręku?

Nie lubiłam odpowiadać na prowokacyjne pytania, więc bez wahania złapałam kulkę obiema rękoma.

– Uj, ale ona jest lodowata! – zakrzyknęłam z zachwytem, zapominając o łzach. – I się rusza!

Mistrz odpowiedział po chwili. Z trudem podciągnął opadniętą szczękę i słabym głosem poprosił, żebym “wyrzuciła to paskudztwo" gdzieś daleko. Zdziwiłam się, ale posłuchałam. Błysnęło i zagrzmiało, a gdy dym się rozwiał, zobaczyliśmy dach odległej stodoły. Przez chwilę wisiał w powietrzu, a potem z łomotem opadł na zgliszcza.

– Co tu się dzieje?! Ksander, znowu pańskie durne eksperymenty? – zagrzmiało za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam niziutkiego pulchnego maga o wyłupiastych oczach, w nieokreślonym wieku, z haczykowatym nosem i szczotką rudych wąsów.

– A, Pitrim – niedbale powiedział mistrz, nawet się nie odwracając. – Jak ci się udało przegapić taką perłę? Niesamowity dar kierowania energią, zdolności telekinetyczne – urodzony praktyk. Biorę ją do swojej grupy.

Pitrim jest rektorem i kierownikiem ds. nauczania w jednej osobie. Wykłada nekromancję, ale to tak mimochodem, ponieważ bakalaureat ma z magii żywiołów. Imię ma długie i poskręcane jak zwinięta w kłębek żmija. Podał je na zajęciach wprowadzających, ale tak szybko i niewyraźnie, że nikt nie zdążył nawet zanotować. Adepci zwracali się do niego per “wielce szanowny profesor Pitrim". Wykładowcy opuszczali “wielce szanownego". A mistrz – również “profesora".

Gdy nie słyszał natomiast, używano określenia “nekropiernik". Przy czym mówili tak zarówno adepci, jak i wykładowcy.

Pitrim zmierzył mnie pogardliwym spojrzeniem.

– Brak miejsc – odburknął. – I tak mamy o siedmiu uczniów za dużo, a wszystko dzięki panu. Zbiera ich pan z ulicy jak zmokłe kociaki, a potem zaczyna się cała ta głupia kołomyja ze skreślaniem, która tworzy niebezpiecznych dla społeczeństwa niedouczonych magów.

Na chwilę powietrze między magami zgęstniało i zrobiło się ciemniejsze. Ale tylko na sekundę.

– Chodź, dziecko – powiedział mistrz, nie opuszczając oczu. – Dostałaś się. Od tej chwili jesteś adeptką Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa.

Po Szkole już od dawna chodziły pogłoski, że w Dogewie źle się dzieje, ale co konkretnie – nie wiedział nikt. Wszyscy tylko snuli domysły z tak mądrymi minami, jak gdyby dyplom pytii I stopnia już mieli w kieszeniach. Wszystkie rozmowy z Dogewą prowadził mistrz. Profesor Pitrim się nie wtrącał, ale rozwinął aktywną działalność “w celu utrzymania sytuacji pod kontrolą", czyli przeprowadzał dziennie po dwie-trzy narady, po których rozwścieczony mistrz zaczynał wykład magii praktycznej huraganem pytań, bez litości posyłając na dno pozbawione balastu wiedzy młode łódeczki rozumu. Powietrze iskrzyło od magii. Posłania z Dogewy przekazywane były telepatycznie, po łańcuszku osiadłych w miastach magów. No bo fakt – niby gdzie można znaleźć gońca, który zgodzi się zostać posłańcem u wampirów? W promieniu dziesięciu mil od Dogewy nie ma ani jednej ludzkiej osady. Boją się. Co w tym dziwnego? Wampiry! Krwiopijcy! Strach i kossszzzmar! Zamykać drzwi i jeść czosnek!

Na wykładach z “Ras rozumnych" wampiry plasowały się pomiędzy elfami i krasnoludami, w dziale “Sojusznicy". Niestety, “Rasy…" wykładał Pitrim – w sposób nudny, pokrętny i ze swojego punktu widzenia. Za elfami nie przepadał, krasnoludów się obawiał, o trollach powiedział parę niecenzuralnych słów, a wampiry tak obsmarował, że nic tylko strugać kołki i iść na wojnę. Z powodu jego uprzedzeń w zasadzie niczego tak naprawdę o wampirach nie wiedzieliśmy, a na egzaminie wystarczyło palnąć pod ich adresem coś wrednego, by mieć zagwarantowaną piątkę. Przeważająca część bakałarzy i adeptów podzielała punkt widzenia Pitrima. O ile lesze, rusałki czy nawet gobliny znajdowały jakichś obrońców, o tyle chwalić wampirów nikt się nie odważał.