– To prawda, tak? – spytał.

– Nic nie powie – wtrąciła Hester Crimstein.

– Tak, prawda – potwierdziła Bonnie.

– Ale nie wiedziałaś, co się z nią stało. Zawahała się.

– Wtedy nie.

– Co ci powiedział Clu?

– Że ją również przekupili – odparła. – Tak jak policjantów. Że zapłacili jej za milczenie. Myron skinął głową. To by się zgadzało.

– Nie rozumiem jednego – powiedział. – Kilka lat temu o zniknięciu Lucy Mayor zrobiło się głośno. Na pewno widziałaś jej zdjęcie w gazetach.

– Tak.

– Nic nie skojarzyłaś?

– Nie. Żeby skojarzyć, musisz kogoś pamiętać. A ja widziałam ją tylko ten jeden raz. Znałeś Billy'ego Lee. Co wieczór inna dziewczyna. Ja i Clu siedzieliśmy z przodu. Ona miała inny kolor włosów. Była wtedy blondynką. Więc nie rozpoznałam jej.

– Clu również.

– Tak.

– Ale w końcu poznałaś prawdę.

– W końcu.

– Hola! – wtrąciła Hester Crimstein. – Nic z tego nie rozumiem. Co wypadek drogowy sprzed lat ma wspólnego z zamordowaniem Clu?

– Wszystko – odparł Myron.

– Niech pan to wyjaśni. A przy okazji, jak w tę sprawę została wciągnięta Esperanza?

– Przez pomyłkę.

– Co?

– To nie ją chciano wrobić, tylko mnie.

Yankee Stadium kulił się wieczorem, garbiąc nisko, jakby chciał uciec przed łuną własnych świateł. Myron wjechał na parking czternasty, gdzie stały samochody zarządu klubu i graczy. Tym razem były zaledwie trzy. Nocny strażnik w wejściu dla prasy przekazał mu, że Mayorowie spotkają się z nim na boisku. Myron zszedł z dolnej kondygnacji i przeskoczył murek blisko bazy – mety. Światła się paliły, lecz ani żywej duszy. Stanął na murawie, zrobił głęboki wdech – nawet w Bronksie baseballowy diament pachniał swoiście – obrócił się w stronę ławki drużyny gości, przesunął wzrokiem po niższych lożach i odnalazł miejsca, na których tyle lat temu siedzieli on i jego brat. Dziwne, co człowiekowi zostaje w pamięci. Po szeleszczącej pod stopami trawie przeszedł do stanowiska miotacza, przysiadł na białej gumie i czekał. Domena Clu. Jedyne miejsce, gdzie Clu Haid zawsze był spokojny.

Powinni go tu pochować, pomyślał. Tu, skąd rzucał.

Objął spojrzeniem tysiące krzesełek, pustych jak oczy nieboszczyka, stadion bez widzów – ciało bez duszy. Białe linie były brudnawe, zatarte. Jutro, przed meczem, miano je odnowić.

Powiadają, że baseball to metafora życia. Patrząc na linię główną, Myron uznał, że coś w tym jest. Że linia oddzielająca dobro od zła niewiele się różni od tej na boisku. Zrobiona z substancji tak nietrwałej jak wapno, z upływem czasu zanika. Wciąż trzeba ją poprawiać. Gdy przejdzie po niej odpowiednio wielu graczy, rozmazuje się i zaciera tak bardzo, że to, co prawidłowe, zmienia się w przekroczenie i vice versa – podobnie w życiu, też czasem nie sposób odróżnić dobra od zła.

– Powiedział pan, że znalazł moją siostrę – przerwał ciszę głos Jareda Mayora. Myron spojrzał w kierunku ławki graczy.

– Skłamałem – odparł.

Po betonowych schodach zstępowali Jared z matką. Myron wstał. Jared zaczął coś mówić, ale Sophie położyła mu rękę na ramieniu. Szli jak para trenerów na rozmowę z miotaczem, który zmienia poprzednika.

– Pańska siostra nie żyje – dodał. – O czym oboje wiecie. Szli dalej.

– Zginęła w wypadku samochodowym. W chwili zderzenia.

– Być może – odparła Sophie.

– Być może? – zdziwił się Myron.

– Może w chwili zderzenia, a może nie. Clu Haid i Billy Lee Palms nie byli lekarzami, tylko głupimi pijanymi baseballistami. Lucy mogła być jedynie ranna. Może żyła. Jakiś lekarz mógłby ją uratować.

– Niewykluczone – przyznał Myron.

– Niech pan mówi – zachęciła. – Chcę posłuchać, co pan ma do powiedzenia.

– Bez względu na stan faktyczny pani córki po wypadku Clu i Billy Lee byli pewni, że nie żyje. Clu się przeraził. Już sama jazda po pijanemu była poważnym przestępstwem, a co dopiero spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym. Coś takiego nie upiecze się nikomu, choćby nie wiem jak świetnie podkręcał piłki. Clu i Billy Lee wpadli w popłoch. Nie znam szczegółów tej historii. Zna je zapewne Sawyer Wells. Domyślam się, że ukryli zwłoki. Ta droga była rzadko uczęszczana, ale i tak nie mieli dość czasu, żeby pogrzebać Lucy przed przyjazdem policji i karetki. Tak więc najpewniej schowali ją w krzakach. A kiedy się uspokoiło, wrócili i ją zakopali. Jak wspomniałem, nie znam szczegółów. Wątpię, czy mają większe znaczenie. Ważne, że Clu i Billy Lee pozbyli się ciała.

– Nie ma pan na to żadnych dowodów – oświadczył Jared, stając naprzeciwko Myrona. Myron zareagował, cały czas wpatrując się w Sophie Mayor.

– Mijają lata. Lucy dawno nie ma. Ale nie w głowach Clu Haida i Billy'ego Lee Palmsa. Być może nadinterpretuję, może oceniam ich zbyt łagodnie. Niemniej to, co zrobili tamtej nocy, zdecydowało o całym ich życiu. O skłonnościach obu do samodestrukcji. O narkotykach…

– Ocenia pan ich zbyt łagodnie – powiedziała Sophie Mayor. Czekał na dalszy ciąg.

– Niech pan nie przypisuje im wyrzutów sumienia – dodała. – To nikczemnicy.

– Być może ma pani rację. Niepotrzebnie wdałem się w analizę. Lecz to nic nie zmienia. Clu i Billy Lee sami stworzyli sobie piekło, ale nie aż takie, jak cierpienie, którego doświadczyła pani rodzina. Mówiła mi pani, jak straszną udręką jest to, że się nie zna prawdy, życie z tą świadomością na co dzień. Odkrycie, jak zginęła i została pogrzebana córka, wzmogło udrękę.

Sophie Mayor wciąż trzymała głowę wysoko. Ani drgnęła.

– Wie pan, jak dowiedzieliśmy się wreszcie, co się stało z Lucy? – spytała.

– Od Sawyera Wellsa – odparł Myron. – Jego ósma zasada brzmi: „Wyznaj coś o sobie przyjacielowi, coś strasznego, czego za nic nie chciałeś zdradzić nikomu. Poczujesz się lepiej. Przekonasz się, że zasługujesz na miłość”. Wells zajmował się narkomanami w Rockwell. Billy Lee był tam pacjentem. Domyślam się, że Wells przyłapał go w trakcie odwyku. Zapewne w momencie, kiedy majaczył i szalał. Billy zrobił to, czego zażądał terapeuta. Przyznał się do najgorszego, do tej chwili w życiu, która przesądziła o wszystkich innych. Wells dostrzegł w tym dla siebie wygraną, loteryjny los do zdobycia rozgłosu. Bogatą rodzinę Mayorów, właścicieli firmy Mayor Software. Zgłosił się więc do pani i męża i podzielił się z wami tym, co usłyszał.

– Nie ma pan na to żadnych dowodów! – powtórzył Jared. Sophie znów uciszyła go gestem.

– Niech pan mówi, Myron. Co dalej?

– Dzięki tej informacji odszukaliście ciało córki. Nie wiem, czy znaleźli je wynajęci prywatni detektywi, czy może wasze pieniądze i wpływy zamknęły władzom usta. Dla kogoś z waszą pozycją to nic trudnego.

– No dobrze, ale skoro to wszystko jest prawdą, dlaczego tego nie ujawniłam? Dlaczego nie wniosłam oskarżenia przeciwko Clu i Billy'emu Lee… albo panu?

– Bo nie miała pani podstaw.

– Jak to?

– Zwłoki leżały w ziemi przez dwanaście lat. Nie było żadnych dowodów. Samochód dawno przepadł, więc też nie mógł być dowodem. W protokole policji stwierdzono, iż badanie alkomatem wykazało, że Clu nie był pijany. Czym pani dysponowała? Bredzeniem ćpuna po nagłym odstawieniu narkotyków? Sawyer Wells prawdopodobnie wymusił na Billym Lee wyznanie, a jeśli nawet nie wymusił, co z tego? Twierdzenie Palmsa o przekupieniu policji opierało się wyłącznie na pogłosce, bo przecież nie był świadkiem wręczenia łapówki. Zdawała pani sobie z tego sprawę, prawda?

Sophie Mayor milczała.

– Oznaczało to, że wymierzenie sprawiedliwości, to, czy Gary i pani pomścicie śmierć córki, zależy od was. – Myron urwał, spojrzał na Jareda i znów na Sophie. – Powiedziała mi pani o pustce. Że woli pani wypełnić ją nadzieją.

– Tak.

– A kiedy nadzieja przepadła, sczezła po odkryciu szczątków waszej córki, pani i mężowi pozostało wypełnić tę pustkę czym innym.

– Tak.