– Ale mamy inny problem – zauważył.

– Jaki?

Sięgnął do kieszeni po chusteczkę i wytarł czoło. – Po drodze nie ma żadnych wentylatorów, które mogłyby ci podwiewać sukienkę.

Pomyślałam o tej scenie w Słomianym wdowcu, kiedy Marilyn Monroe stanęła nad kratą wentylacyjną metra, a sukienka podfrunęła jej aż do bioder tuż przed śliniącym się Tomem Ewellem, i wybuchnęłam śmiechem.

– To dopiero scena dla panów – powiedziałam.

Keith objął mnie ramieniem i poszliśmy ulicą.

– Mam nadzieję, że twoim zdaniem nie była zbyt obcesowa – stwierdził.

Ciekawe, z jakimi dziewczynami umawiał się wcześniej, skoro przejmował się czymś takim? Chyba Rowena nie była szczególnie pruderyjna? W porównaniu do Moskwy – Szanghaju film wydawał się niezwykle grzeczny.

– Nie. Marilyn Monroe jest bardzo ładna – oznajmiłam.

– Nie tak ładna jak ty.

– Ja uważam inaczej – stwierdziłam z uśmiechem.

– Poważnie? No to się mylisz.

Po powrocie do mieszkania usiadłam przy oknie i obserwowałam pianę tańczącą na czarnym oceanie. Fale przetaczały się w rytmie mojego oddechu. Dobrze bawiłam się z Keithem. Przed drzwiami pocałował mnie w policzek, ale jego dotyk był lekki i ciepły, nie kryło się pod nim żadne oczekiwanie. Umówiliśmy się na następną sobotę.

– Lepiej zaklepię sobie termin, zanim ubiegnie mnie inny facet – stwierdził.

Keith był uroczy, ale kiedy weszłam do łóżka i przymknęłam powieki, myślałam o Iwanie.

W czwartek pracowałam krótko, bo skończyłam artykuł na dwa tygodnie przed czasem. Miałam punktualnie wyjść z pracy i zrobić zakupy przed powrotem do domu. W lodówce została mi tylko jedna mrożonka od Iwana, wyobraziłam sobie, jak ją podgrzewam i wślizguję się do łóżka z książką. Zeszłam do recepcji i nagle zatrzymałam się gwałtownie na widok Iwana. Miał na sobie elegancki garnitur, ale jego włosy były w nieładzie, a twarz blada.

– Iwan! – wykrzyknęłam, prowadząc go ku jednej z kanap. – Co się stało?

Nic nie odpowiedział, zaczęłam się martwić. Czyżby moje złe przeczucia zaczęły się sprawdzać? W końcu Iwan popatrzył na mnie.

– Musiałem się z tobą zobaczyć. Chciałem poczekać, aż wrócisz do domu, ale nie mogłem.

– Iwan, nie rób mi tego – błagałam. – Mów, co się stało?

Przycisnął dłonie do kolan i spojrzał mi prosto w oczy.

– Ten mężczyzna, z którym się widujesz… Czy to coś poważnego?

Miałam pustkę w głowie. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

– Może. – Tylko tyle zdołałam wymyślić.

Moja odpowiedź najwyraźniej go uspokoiła.

– Nie jesteś pewna? – zapytał.

Czułam, że wszystko, co powiem, będzie bardziej zobowiązujące, niż powinno, więc milczałam, uznawszy, że lepiej najpierw wy – słuchać Iwana.

– Aniu. – Przejechał dłońmi po włosach. – Naprawdę nie umiałabyś mnie pokochać?

Wydawał się zły. Przeszył mnie dreszcz.

– Spotkałam Keitha, zanim na ciebie wpadłam. Dopiero się poznajemy.

– Wiedziałem, co do ciebie czuję, w chwili gdy zobaczyłem cię na Tubabao i później, na plaży. Sądziłem, że może teraz, gdy się odnaleźliśmy, zdołasz dojść do ładu ze swoimi emocjami.

Nie miałam pojęcia, co czuję do Iwana. Czułam coś do niego, to oczywiste, inaczej nie przejęłyby mnie jego słowa. Może jednak nie kochałam go tak, jak tego pragnął. Był zbyt opiekuńczy, przerażał mnie. Swobodniej czułam się z Keithem.

– Nie wiem, co czuję…

– Nieszczególnie sobie z tym poradziłaś, Aniu – przerwał mi. – Chyba ciągle żyjesz w emocjonalnym zamieszaniu.

Teraz ja miałam prawo wpaść w złość, ale recepcja zapełniała się wychodzącymi pracownikami „Sydney Herald”, więc nadal mówiłam cicho.

– Może gdybyś nagle nie atakował mnie swoimi uczuciami, potrafiłbyś zrozumieć moje. Brak ci cierpliwości, Iwan. I wyczucia.

Nie odpowiedział, przez chwilę oboje milczeliśmy.

– Co ci może dać tamten mężczyzna? – zapytał w końcu. – To Australijczyk?

Zastanawiałam się nad tym pytaniem.

– Czasem łatwiej jest być z kimś, dzięki komu można zapomnieć – odezwałam się w końcu.

Iwan wstał i spojrzał na mnie tak, jakbym go spoliczkowała.

Obejrzałam się przez ramię, mając nadzieję, że nikt z działu kobiecego – ani, co gorsza, Keith – nas nie widzi.

– Istnieje coś ważniejszego od zapomnienia, Aniu – powiedział. – To zrozumienie.

Odwrócił się gwałtownie i wybiegł z recepcji, a po chwili zniknął w tłumie na ulicy. Patrzyłam na strumień garniturów i sukienek, usiłując zrozumieć, co zaszło. Ciekawe, czy Caroline czuła takie samo zdumienie i niedowierzanie w dniu, w którym potrącił ją tramwaj.

Nie wróciłam do domu na relaksujący wieczór, jak wcześniej planowałam. Siedziałam na plaży w sukience do pracy, pończochach i butach, z torebką u boku. Szukałam ukojenia w oceanie. Może pisana mi była samotność, może nie potrafiłam nikogo pokochać.

Ukryłam twarz w dłoniach, usiłując połapać się w swoich emocjach. Niczego nie zdecydowałam w sprawie Keitha, nawet po wybuchu Iwana nie zaczęłam odczuwać żadnego przymusu. Poza tym od śmierci Dymitra byłam zmęczona i znużona. Jakaś część mnie nie widziała przed sobą żadnych perspektyw, niezależnie od moich postanowień.

Siedziałam i patrzyłam na zachodzące słońce, aż w końcu się ochłodziło. Powlokłam się promenadą i przez dłuższy czas stałam przed naszym domem, spoglądając w górę. We wszystkich oknach z wyjątkiem moich paliły się światła. Wepchnęłam klucz w zamek drzwi wejściowych i podskoczyłam, kiedy znienacka się otworzyły.

W korytarzu stał Witalij.

– Ania! Cały wieczór na ciebie czekamy! – powiedział wyjątkowo napiętym tonem. – Szybko, wchodź!

Poszłam za nim do mieszkania Betty i Ruseliny. Starsze panie siedziały na kanapie, Irina też tu była, przycupnęła w fotelu.

Podskoczyła na mój widok i uścisnęła mnie mocno.

– Po tych wszystkich latach ojciec Witalija dostał list od swojego brata! – krzyknęła. – Są tam wieści o twojej matce!

– O matce? – wybełkotałam, kręcąc głową.

Witalij zrobił krok do przodu.

– Do listu do ojca dołączono Oddzielny list do ciebie. Ojciec wysłał ci go poleconym.

Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. Ta chwila wydała mi się snem. Czekałam tak długo, że teraz nie bardzo wiedziałam, jak zareagować.

– Ile to potrwa? – zapytałam. Mój głos brzmiał tak, jakby należał do obcej osoby. Do trzynastoletniej Ani Kozłowej: małej, prze – straszonej, zagubionej.

– Przyjdzie za tydzień do dziesięciu dni – odparł Witalij.

Ledwie go usłyszałam. Nie wiedziałam, co robić. Właściwie nie mogłam zrobić nic. Chodziłam po pokoju, przytrzymując się mebli, żeby ochłonąć. To, wraz ze wszystkim, co dziś zaszło, sprawiło, że świat przestał być dla mnie bezpiecznym miejscem. Ziemia usuwała mi się spod nóg, czułam się jak na statku, który wiele lat temu zabrał mnie z Szanghaju. Będę musiała czekać od siedmiu do dziesięciu dni na wiadomość, na którą czekałam niemal pół życia.

W oczekiwaniu na list z Ameryki nie mogłam normalnie funkcjonować. Tylko chwilami czułam się spokojna. Po trzy razy czytałam ten sam tekst w gazecie i nic do mnie nie docierało. W sklepie bezmyślnie kupowałam puszeczki i wracałam do domu z kompletnie nieprzydatnymi rzeczami. Nabiłam sobie mnóstwo siniaków, wpadając na stoły i krzesła. Bez rozglądania się wchodziłam wprost na jezdnię, a klaksony i wściekli kierowcy mnie zawracali. Na pokazy mody wkładałam pończochy na lewą stronę, mówiłam Betty do Ruseliny, Ruselino do Betty, a do Witalija Iwan. Czułam ściskanie w żołądku, jakbym wypiła zbyt dużo kawy. W nocy budziłam się z gorączką. Byłam zupełnie sama, nikt nie mógł mi pomóc, nikt nie mógł mnie pocieszyć.

Na pewno w liście były złe wiadomości, w innym wypadku nie wysłano by go osobno do mnie. Może rodzice Witalija prze – czytali list i zamiast stać się posłańcami złych wieści, przekazali go dalej.

Mimo tej podświadomej racjonalizacji i czekania na najgorsze, miałam wielką nadzieję, że matka żyje i to ona do mnie napisała, choć zupełnie nie mogłam sobie tego wyobrazić.