Korytarz ciągnął się w nieskończoność. Korytarz był betonowy. Betonowe były ściany, sufit, podłoga. Na podłodze leżał czerwony chodnik, wytarty już nieco przez miliony par butów, które po nim przeszły. Chodnik tak jak korytarz ciągnął się w dal, w szary półmrok, aż znikał, zjedzony przez perspektywę. Jakub Wędrowycz dreptał cierpliwie. Obok niego kroczył ni to przewodnik, ni to strażnik. Ponury wachman, solidnie zbudowany, z automatem Kałasznikowa w owłosionej łapie. Do jego charakterystyki należałoby dodać, że miał kilka orderów upiętych tu i ówdzie na piersi. Twarz wachmana była lekko biaława, jak brzuch śniętej ryby, co przyjemnie współgrało z równie chorobliwą barwą ścian.

– Sympatycznie tu – zakpił Jakub. – Zupełnie jakw kwaterze głównej KGB. – To jest kwatera główna KGB – odezwał się wachman, a potem zamilkł. – A gdybym tak zażądał polskiego konsula? – zapytał chytrze Wędrowycz… – To jedno z najściślej tajnych miejsc na ziemi. Niewpuszczamy tu obcych dyplomatów. A w każdym razie już ich potem nie wypuszczamy. – A gdybym spróbował stawiać opór? Wachman nic nie odpowiedział, ale jego automat znalazł się niespodziewanie w pozycji gotowej do strzału.Dobra, dobra, tak tylko zażartowałem – odepchnął lufę dłonią. Zatrzymali się przed stalowymi drzwiami. Wachman zapukał i wrota otworzyły się ze zgrzytem. Za drzwiami stało więcej wachmanów. Niektórzy mieli nawet psy na smyczy. Wszyscy byli rośli i mieli ordery.Generał czeka – powiedział jeden z nich. Weszli do niewielkiego gabinetu. Gabinet także wykonany był z betonu, choć trochę staranniej niż korytarz, na przykład zbrojenia nie sterczały ze ścian. W gabinecie znajdowało się biurko, stołek przykręcony śrubami do betonowej podłogi oraz wiszący na ścianie nad biurkiem portret aktualnego, generalnego sekretarza. Podłoga była pokryta plamami brązowego koloru, a tu i ówdzie wyrysowano na niej kredą leżące sylwetki. Sylwetki pasowały trochę do znajdujących się na ścianach krwawych rozbryzgów i dziur po kulach. – Jakub Wędrowycz? – upewnił się generał.

– Aha – przyznał się egzorcysta. Generał kontemplował przez chwilę, stojący przed nim na biurku krwistoczerwonej barwy telefon, po czym zaczął mówić.

– Nasza przodująca, radziecka nauka rozwiązała w ostatnich latach szereg nierozwiązywalnych zdawałoby się problemów. – Etanol z trocin? – Jakub wykazał żywe zainteresowanie.

– Między innymi – wtrącił wachman.

– Dacie przepis towarzyszu?Generał trzasnął pięścią w stół. Nie czas tu na wygłupy! Jesteście towarzyszu Wędrowycz egzorcystą. Brwi więźnia uniosły się do góry.Czy wasza, przodująca, radziecka nauka nie udowodniła czasem, że nie ma żadnych zjawisk paranormalnych? Nasza, przodująca, radziecka nauka, udowodniła wiele rzeczy, ale niektóre dogmaty musieliśmy zweryfikować… Nieważne. Jest ci zapewne wiadomo, po swojej śmierci wielki Lenin… – A kto to jest Lenin? – zaciekawił się egzorcysta.Wachman z trzaskiem odbezpieczył karabin. – Zastrzelić?

– Już nie trzeba, przypomniałem sobie! Nie strzelaj – polecił generał. – Po swojej śmierci, nasz nauczyciel został zabalsamowany. Rozumiesz, co to znaczy? Jakub uwielbiał grać wioskowego przygłupa. Tym razem też nie odmówił sobie tej przyjemności.Znaczy takim tym balsamem do włosów? – upewnił się.Ja go jednak zastrzelę – poprosił wachman.Zamknij się idioto, bo ciebie zastrzelę! A ty słuchaj. Lenin został zmumifikowany.

– Znaczy zasolony, tak jak egipskie faraony?

– Coś w tym rodzaju. Zakonserwowano go specjalnąsubstancją o ściśle tajnej recepturze. – Mam ją odtajnić? – Jakub palił się do czynu.

– A skąd! Nasz problem polega zupełnie na czymś innym. – generał zniżył głos. – Otóż ostatnio, na dniach,wartownicy pilnujący szklanej trumny wodza zauważyli,że ten zaczął się poruszać. – To da się bardzo łatwo wyjaśnić.

– No to mówcie, egzorcysto. Powtarzacie od siedemdziesięciu lat, że Lenin jest wiecznie żywy i w końcu uwierzył. Ba, kto by nie uwierzył. – Powtarzamy także inne hasła, a jakoś nie widać… generał był wyraźnie zaskoczony taką interpretacją. – Och, to bardzo proste. Większe jest prawdopodobieństwo, że Lenin zasolony tym tajnym polimerem siedemdziesiąt lat temu jest nadal żywy, niż że proletariusze się połączą, czy że każdemu będzie wedle jego potrzeb.

– Trzeba go odesłać w niebyt.Hm?

– Trzeba go wykończyć. – I wy marksiści – leniniści chcecie zaprzepaścić taką szansę?Jaką szansę?

– Pod wodzą nieśmiertelnego wodza, będziecie mogli przeprowadzić rewolucję światową! – Wolimy służyć idei…

– A jaki to byłby wspaniały argument za wprowadzeniem komunizmu. Wachman uniósł karabin, ale generał uspokoił go jednym gestem. – I co poradzicie, towarzyszu specjalisto?

– A co mam radzić? Wezmę osikowy kołek i niech sobie leży kolejne siedemdziesiąt lat. – Kołkiem naszego wodza? Nie widzę innej możliwości. Chyba, żeby mu wbić srebrny albo żelazny gwóźdź w czoło.W czoło nie można, bo turyści go oglądają.

– No to został tylko kołek. Mogę go wbić tak, żeby nie wystawał. Założycie na wierzch nową marynarkę i będzie gut. – A nie dałoby się wbić kołka od spodu?

– Ni. Po pierwsze będzie wam wyciekał ten tajny sos,a po drugie łopatka zasłania serce. – Jeszcze jedno. Przydałoby się wykryć winnych takiego stanu rzeczy i oczywiście surowo ich ukarać. – Myślę, że powinniście podejrzewać tych towarzyszy,którzy byli na placówkach na Haiti. – Dlaczego?

– Tamtejsi Murzyni mają taką zabawną religię, nazywa się voo doo, ożywianie trupów. Generał mrugnął i wydobył spod biurka butelkę spirytusu.Wudu powiadacie? No to wypijmy za owocną współpracę – zachęcił. Wypili. Dwie butelki później, Jakub zaczął nudzić, że warto by zabrać się wreszcie do roboty.No to chodźmy – powiedział generał, podnosząc się ciężko. Ruszyli długimi, betonowymi korytarzami, przy czym egzorcysta, co parę kroków, musiał potrząsać generałem i pytać go o dalszą drogę. Niebawem po zagłębieniu się w wąski korytarzyk zatrzymali się przed masywnymi drzwiami. Drzwi były wykonane ze stali. – To tutaj – powiedział generał, a potem oparł się o ścianę i zachrapał. – Wstawaj! Gdzie jest klucz? Generał otworzył leniwie jedno oko i wygrzebał z kieszeni płaski kluczyk. – Mmmasz!

– No co ty, to przecież nie od tych drzwi.

– Jjjasne mmmordeczko! To kluczyk od sejfiku.

– Jakiego znowu sejfiku?

– W Genewie. A w sejfiku milion zielonych papierków dla ciebie, bo jesteś moim najlepszym przyjacielem. – A order będzie? – zaciekawił się Jakub bez żenady,chowając klucz od sejfu do kieszeni. Generał odpiął z własnej piersi order Lenina i podał nowemu kumplowi.Masz! To ze złota. Kupisz za niego kiełbasy, czy innetakie. Jakub umieścił order w kieszeni na piersi.Otwieraj wrota. Generał otworzył. Weszli po wąskich schodkach na piętro. Tu znajdowały się kolejne drzwi. Były niemniej potężne, nie miały dziurki od klucza, a za to tarczę, jak w telefonie. Generał znowu zaczął drzemać oparty o ścianę.Te, generał, jaki jest szyfr? Generał wyjął z kieszeni ołówek i nie otwierając oczu, zapisał na ścianie rząd cyfr. Jakub wykręcił je na tarczy, ale nic się nie stało.No co ty? Nie otworzyły się. Generał otworzył jedno oko. Popatrzył mętnie na drzwi.A, to do tych drzwi – powiedział. – Myślałem, żechodzi ci o kod do głowic. Nowy rządek cyfr okazał się lepszy. Drzwi odjechały w bok. Weszli do sporego pomieszczenia. Wódz leżał w trumnie i robił miny. Szkło było w kilku miejscach pęknięte. – Kto to tak porozbijał?

– Wartownik przestraszył się i walił kolbą. Już go rozstrzelaliśmy.No to do dzieła – zaczął odkręcać śruby.Zaledwie zdjęli pokrywę, wiecznie żywy wódz usiadł. Jakub popchnął go z powrotem do pozycji leżącej.Narzędzia – polecił.Generał dał mi kołek i młotek, ale wtedy Lenin zaczął wyłazić z trumny – powiedział Jakub i zrobił przerwę na jeszcze jedno piwo. Masz chłopie fantazję – powiedział jakiś menel z Uhań. – Ale z tym Leniem wyłażącym z trumny to bujda na resorach. – Ja łżę? – wściekł się Jakub.No pewnie!