Czy młoda wampirzyca jest w Krakowie? Trzeba będzie sprawdzić. Jeśli tu żyje, wcześniej czy później łowca trafi na jej ślad. Niewiele o niej wie, ale zebrane informacje od biedy powinny wystarczyć.

Płaszcz jest wilgotny, buty też jeszcze nie wyschły. Na razie Węgier nie będzie wychodził na dłuższe spacery. Musi jeszcze odpocząć. Ale oknem należy zająć się od razu. Dom powinien wyglądać na opuszczony. Światło lampy będzie widoczne z ulicy, a to, niestety, wróży natychmiastowe kłopoty.

Trzeba zamaskować szyby czymś nieprzejrzystym. Jest tu stół, ale blat ma za duży, poza tym będzie mu jeszcze potrzebny. Resztki zasłon odpadają – za cienkie. Widział niedawno coś odpowiedniego. Gdzieś niedaleko.

Na dole, na latarni, wiszą dwa piękne, wielkie kawały dykty. Przymocowano je drutem, ale nie jest to duży problem… Na obu płytach nalepiono krzywo plakaty z podobizną jakiegoś gościa. Laszlo ogląda je uważnie. Koleś ma gębę zawodowego złodzieja, spojrzenie psychopaty, a na wargach lizusowski, knajacki uśmieszek. Jednak, sądząc po fryzurze, uciekł od czubków, a nie z pudła. Jednak nigdzie nie podano ceny, a zatem nie jest to list gończy. Co zatem, u diabła?

Dokładne oględziny łupu pozwalają odkryć mały, dwukolorowy emblemat. Najwyraźniej jest to plakat pozostały z wyborów. Ciekawe, czy ktokolwiek głosował na tego drania? Laszlo starannie przybija znalezionymi pineskami dyktę do ramy okna. Portretem do środka, nie wolno straszyć przechodniów.

Pociąg InterCity z Wiednia zatrzymał się pod wiatą dworca Kraków Główny. Burty pięknych, nowoczesnych wagonów lśnią lakierem, szyby zachowały ciągle krystaliczną przejrzystość. Zamiast przedziałów umieszczono wewnątrz dwa rzędy lotniczych siedzeń. Szumi klimatyzacja. Drzwi odsuwają się z delikatnym sykiem pneumatycznych siłowników. Tłum przyjezdnych wylewa się burzliwą rzeką. Na samym końcu z jednego z wagonów wysiada jeszcze jeden podróżny.

Miękkie, skórzane buty bezszelestnie stykają się z granitowymi płytami peronu. Koniec laski, okuty stalą, przeciwnie – stuka mocno. Przybysz ma starannie przyciętą, białą jak mleko bródkę i rozwichrzoną, siwą czuprynę. Okulary w drucianej oprawce pamiętają czasy cesarza Franza Josefa. Spod krzaczastych brwi spoglądają zuchwale nieco wyblakłe oczy. Staruszek wygląda, wypisz, wymaluj, jak szalony dziewiętnastowieczny naukowiec. I nie tylko wygląda…

Wciąga nosem powietrze, długo nie wypuszcza go z płuc, smakuje. Wie, że to dobry czas i dobre miejsce.

Księżniczka usiadła w ławce i rozłożyła laptopa. Przybyła do szkoły grubo przed dzwonkiem. Dwadzieścia minut to szmat czasu… Ksiądz wszedł i postawiwszy torbę na podłodze, zajął miejsce za biurkiem. Widać i on szuka odrobiny spokoju… Monice duchowny spodobał się od pierwszego wejrzenia. Młody, wysoki i chudy jak szczapa. Typ prawdziwego ascety. Twardy jak kawałek dębowego polana, idący przez życie z wysoko podniesionym czołem, by głosić prawdy wiary nie tylko słowem, ale i przykładem. A przy tym niewątpliwy erudyta. Umie mówić o tym, co wie, umie słuchać, gdy czegoś nie wie. Niewielu takich się spotyka.

Z kieszeni wyciągnął kanapkę zawiniętą w kawałek aluminiowej folii. Widocznie nie zdążył zjeść śniadania. Też poczuła się głodna. Sięgnęła po swoje jabłko. Ksiądz położył kanapkę na blacie i odpakował. Brwi księżniczki uniosły się w zdumieniu. Dwie kromki chleba, każda gruba na kilka milimetrów. Pomiędzy nimi cień wędliny. Spostrzegł jej zdziwienie i uśmiechnął się.

– Lepiej niech grzeszne ciało pęknie, niżby się miały zmarnować dary Boże – szepnął konfidencjonalnie.

Druga lekcja. 8.55 rano… Dla Moniki, która wstaje zazwyczaj o wpół do szóstej, jest już skandalicznie późno. Jej koleżanki, oparte brodami o ławki, jeszcze drzemią. Kiedyś słyszała o czymś, co nazywano syndromem chronicznego zmęczenia. Ale u całej klasy? Ano nic, zaraz się obudzą. Zagraniczny prelegent to dość nieoczekiwany przerywnik szarej monotonii szkolnego życia…

Alchemik uśmiechnął się pod nosem. Gdy ostatnio pracował w Krakowie jako nauczyciel, trwała wojna ze Szwedami o ujście Wisły… Uczennice spoglądały na niego z cielęcym zaciekawieniem.

– Przejrzałem wasze zeszyty – powiedział spokojnie. – Jak widzę, wasz poprzedni nauczyciel był kryptolamarckistą, a zatem pora przywrócić wam pion intelektualny. Na początek zajmiemy się Darwinem. Czy któraś z was może wykazać najsłabszy punkt jego teorii?

Uczennice popatrzyły po sobie. Tego nie było w podręczniku. Monika podniosła rękę do góry. Na szczęście pamięta jeszcze polemiki prasowe, które wybuchły, gdy Anglik ogłosił swoją koncepcję.

– Proszę.

– Darwin uważał, że jedne gatunki drogą ewolucyjną mogą przekształcać się w inne i decyduje tu dobór naturalny. Tymczasem brakuje form pośrednich. Są antylopy i żyrafy, ale nie ma łącznika między nimi.

– Zapominasz o okapi – odparował natychmiast i bez namysłu.

Nie dała się zbić z tropu.

– Owszem, jest spokrewnione z żyrafami i bardzo podobne do antylopy, ale ma krótką… – zabrakło jej słowa.

– Szyję – podpowiedział.

– Może te ogniwa pośrednie po prostu wymarły? – zasugerowała Gosia, przygryzając koniec warkocza.

– Nie da się wykluczyć, ale w materiale kopalnym brakuje ogniw pośrednich. Nie ma antylop z długimi szyjami, które mogłyby być przodkami żyraf.

Zamilkły.

– Może nie było ich dużo? – odezwała się któraś z dziewcząt. – Może doszło do mutacji, pojawiło się, ja wiem, kilkanaście takich, potem kolejna mutacja i tak powstały pierwsze żyrafy. Potem się rozmnożyły.

– Czy wiecie, jaki jest główny problem z populacją polskich żubrów?

Niespodziewane pytanie zupełnie je zaskoczyło. Wreszcie uniosła się niepewnie jedna ręka.

– Proszę.

– Chorują na płuca i są bardzo podatne na pasożyty. Poza tym spada ich płodność.

– Właśnie. Stada nasze i białoruskie odtworzono dzięki intensywnej hodowli z zaledwie kilkudziesięciu osobników. Pula genetyczna jest zbyt uboga, ujawniają się cechy recesywne i wady genetyczne spowodowane chowem wsobnym. Te zwierzęta są zbyt blisko spokrewnione. Degenerują się – wyjaśnił.

– Czyli mutacja zamieniająca okapi w żyrafy musiałaby objąć sporą populację? – zauważyła Gosia.

– Oczywiście. Co najmniej kilka tysięcy osobników. Tylko że mutacja nie atakuje tych samych genów w dużej liczbie zwierząt. Zobaczcie, co się stało w Czarnobylu. Pojawiają się setki defektów u zwierząt i ludzi. Spora część zmian wywołuje skutki letalne. Praktycznie żadna mutacja nie powtarza się u dwu osobników. I jeszcze jedno: tylko jedna na milion jest pozytywna.

– Jest jeszcze czerwony darwinizm Trofima Łysenki – wtrąciła Monika. – On, zdaje się, uważał, że zmiany gatunków powoduje środowisko, w którym się rozwijają…

– Owszem. Tylko że ten typek sądził, iż jaja kukułek znajdowane w gniazdach innych ptaszków robią się z normalnych jajek pod wpływem czynników zewnętrznych.

Myślała przez chwilę.

– Wykluczamy Lamarcka, Darwina i Łysenkę. Czyli zostaje nam kreacjonizm.

– Niekoniecznie. Czy któraś z was słyszała o tak zwanym kluczu Gagarina?

Odpowiedziały mu zaskoczone spojrzenia.

– Nie mam tu, oczywiście, na myśli radzieckiego kosmonauty, ale norweskiego genetyka Henry’ego Gagarina. W 1984 roku opracował bardzo ciekawą teorię, wyjaśniającą luki w twierdzeniach darwinistów. Wiecie, jak działają wirusy?

– Wnikają do komórki i replikują swoją informację genetyczną, wykorzystując DNA ofiary – zasugerowała Magda.

– Znakomicie. W efekcie powstaje dużo nowych wirusów… W niektórych przypadkach jednak dochodzi do innego rodzaju ataku. Wirus wnika do komórki i przykleja się do jej DNA, pozostaje jednak nieaktywny. Sam staje się częścią pamięci genetycznej organizmu.