– No a po co mam mówić? O żadnym małżeństwie mowy nie ma, a zarabiam prawdopodobnie lepiej od niego. Alimentów od niego nie chcę. Nie potrzebuję nijakich zależności. Poradzę sobie, rodzinka mi pomoże…

– Wicia, poczekaj, nie rozpędzaj się tak. – Pawełek przechylił się do przodu i usiłował mi zajrzeć w oczy, co miał utrudnione, ponieważ siedziałam tyłem do niego. – Nie pomyślałaś… Przecież… przecież on ma prawo wiedzieć!

Ach, prawo. No tak. Rzeczywiście: ma prawo wiedzieć. Tylko że kochany, dobry, uczciwy Pawełek nie przypuszcza zapewne, że ja sama nie jestem tak całkowicie pewna, z kim to dziecko będę miała!

Oczywiście, to nie jest tak, że lecę do łóżka z każdym, kto mi się nawinie. Ale, ponieważ stanowię jednostkę mniej więcej prawidłowo rozwiniętą biologicznie, ta biologia czasami daje znać o sobie. A że zajęta nienormalną pracą w dzień i w nocy nie zdołałam postarać się o stałego, kochającego amanta, żywiącego wobec mnie uczciwe zamiary, zdarzało mi się w sprzyjających okolicznościach ulegać naturze z amantami – nazwijmy to – sporadycznymi. Jakoś dotąd nie trafiło mi się, żeby amant sporadyczny wyrażał chęć przeistoczenia się w stałego. Nie spędzało mi to specjalnie snu z powiek, żadnego bowiem z nich nie miałam ochoty oglądać dzień i noc, w stanie galowym i rozmamłanym, namiętnym i obojętnym, zdrowym i chorym, pracowitym i leniwym. Żadnemu też nie miałam ochoty prać skarpetek. No, może teraz skarpetki pierze raczej pralka, ale tu chodzi o zasadę. Mówiąc romantycznym językiem naszych prababek, nie udało mi się w żadnym z nich skutecznie zakochać. Prawdziwą, romantyczną miłość przeżyłam w życiu dwukrotnie: kiedy miałam dwanaście lat i straciłam głowę dla nauczyciela angielskiego w szkole, a potem kiedy pokochałam namiętnie Harrisona Forda jako Hana Solo w „Gwiezdnych wojnach”, na skutek czego obejrzałam ten film osiemnaście razy.

Niestety, ani anglista, ani Han Solo nie odpowiedzieli na moje płomienne uczucia, które w końcu wygasły, pozostawiając miłe wspomnienia.

Potem był jeszcze ktoś, ale… lepiej nie wspominać, sama tak nakręciłam, że nic z tego nie wyszło.

Podczas ostatnich wakacji (cha, cha – to mogą być naprawdę ostatnie prawdziwe wakacje, bo co to za wakacje z dzieciaczkiem na garbie!) trafiło mi się dwóch. Pierwszego z nich znałam już od dość dawna i miałam zawsze niejasne wrażenie, że facet na mnie leci. Ja też na niego leciałam, owszem; był szalenie przystojny oraz interesujący, a w jego obecności przechodziły mnie dreszcze. Kolega dziennikarz z warszawskiej telewizji. Starszy ode mnie i żonaty już ze dwa albo i trzy razy. Jednakowoż nie miałam zamiaru się za niego wydać, zwłaszcza że coś mówiło mi cichutko, że facet jest łajdaczyną. Ale jakim seksownym.

Spotkaliśmy się na wakacyjnym szkoleniu reporterskim. Szkolenia tego typu są, jak wiadomo, poświęcone głównie piciu wódeczki i zacieśnianiu kontaktów koleżeńskich. Sprzyjają temu okoliczności – ogólny luz i wspólny hotel w miejscowości wypoczynkowej, której włodarze chcą mieć dobre kontakty z telewizją. No więc zacieśniliśmy te kontakty – ku obopólnemu zadowoleniu, zwłaszcza że nie miałam do niego żadnych interesów zawodowych i nie potrzebowałam wejścia do jego redakcji (od dawna je miałam). On też zatem nie czuł się zobowiązany do żadnych świadczeń w ramach firmy. Mogliśmy więc rozstać się jak przyjaciele. Przyszło mi to tym łatwiej, że zniknęły gdzieś owe dreszcze, które piękny Stanisław budził we mnie wcześniej. Może były to dreszcze dotyczące wyłącznie nieznanego?

Drugi wakacyjny amant poderwał mnie z zaskoczenia.

W dużym gronie znajomych żeglowaliśmy po zalewie. Właścicielem łódki był emerytowany kapitan żeglugi wielkiej, któremu znudziło się pływanie po dużej wodzie, ale trochę jednak tęsknił za dowodzeniem jednostką, kupił więc sobie luksusowy jacht (żona omal się z nim przez to nie rozwiodła, bo żywiła prawdziwą nienawiść do każdej wody z wyjątkiem kolońskiej) i urządzał sympatyczne rejsy dla krewnych i znajomych Królika. Nazywał się Królikiewicz, a wszyscy, łącznie z własnym wnukiem, nazywali go Tatą.

Znalazłam się na pokładzie tego jachtu jako przyjaciółka najmłodszej z jego córek. Załogę stanowili zaś między innymi dwaj koledzy jego najstarszego wnuka, studenci Wyższej Szkoły Morskiej. Może to trochę skomplikowanie wygląda, ale facet miał cztery córki mocno zróżnicowane wiekowo, tak że kiedy najmłodsza – Daria – była w moim wieku, najstarsza – Zosia – miała już dwudziestodwuletniego syna, Karolka. Z Karolkiem polubiliśmy się bardzo, bo był to człowiek śpiewający i robiłam kiedyś o nim i jego zespole program. Nawet nieźle nam ten program wyszedł, a ja odkryłam na własny użytek bogaty świat pieśni marynarskich. Coś w sam raz dla subtelnej kobiety.

Otóż Karolek kochał pętać się na Tatowym jachcie po rozmaitych akwenach i zazwyczaj zabierał na pokład swoich kumpli. Bywali oni mniej lub więcej udani – tym razem udani byli obaj więcej. Stanowili stały trzon załogi pływającej, której pozostali członkowie wymieniali się w czasie wakacji.

Marcin, podobnie jak Karolek, śpiewał. Dysponował przepięknym aksamitnym i dźwięcznym barytonem, którego chętnie używał. Siadali sobie z Karolkiem byle gdzie na pokładzie i godzinami śpiewali rzewne irlandzkie ballady, grając przy tym na gitarze lub na irlandzkim flecie, zwanym u nas flażoletem, a u nich thin whistle , cienkim gwizdkiem. Ma on przeraźliwie tęskne brzmienie i prawie do łez nas doprowadzał, zwłaszcza kiedy dodawaliśmy jeszcze do muzyki odrobinę irlandzkiej whisky, którą Tatunio Królik posiadał w ilościach przemysłowych (przywiózł sobie kiedyś taką pamiątkę z rejsów do Dublina).

Drugi kolega Karolka, Jarek, muzyką specjalnie się nie przejmował, w śpiewach udziału też nie brał, ponieważ słuchu nie miał za grosz. Mawiał, że opanował pierwszy stopień muzykalności: odróżnia kiedy grają, a kiedy nie. Miał za to niesłychany wprost urok osobisty. Wiele razy usiłowałyśmy z Daszą zdefiniować, na czym ten jego urok polega, ale nigdy się to nam nie udało. Sympatyczny był po prostu szalenie i już. Przy tym w ogóle się nie narzucał. Nigdy się nie zdarzyło, żeby przekroczył granicę dobrych obyczajów. Pracowity był niemożliwie i kiedy całe towarzystwo leżało pokotem na pokładzie, Jarek czuwał nad linami, żaglami, sterem, naszym samopoczuciem, drinkami, kanapkami i tym, żebyśmy, broń Boże, nie doznali porażenia słonecznego. Nie było w tym cienia służalczości, gdzie tam. Jarek wyglądał, jakby wszystkie czynności wykonywał mimochodem i bez wysiłku.

À propos wyglądał – uczciwie mówiąc, Marcin i Karol byli od niego dużo przystojniejsi. Obaj wysocy, muskularni i opaleni blondyni, obaj błękitnoocy – prawie jak bracia. Podobali się nam szaleńczo – to znaczy mnie obaj, a Darii Marcin. Karol był jej siostrzeńcem i jego uroda nie miała na nią wpływu. A w ogóle podziwiałyśmy ich wyłącznie abstrakcyjnie. Dzieciaki! Dwadzieścia trzy lata przy naszych przekroczonych trzydziestkach…

Jarek nie był taki przepiękny. Przy tych posągowych facetach wyglądał nieco myszowato. Szare i nieduże oczka, włosy bez koloru, nos za długi, uszy za duże, ręce zaniedbane haniebnie… Tylko ten jego cudny charakter! Nie można było go nie lubić. No i zbudowany był też bardzo przyzwoicie, ale oni tam w Szkole Morskiej pewnie w ogóle nie przyjmowali graślawych krasnoludków.

Zapłynęliśmy któregoś dnia do takiej prywatnej mariny w małej wiosce na wyspie Wolin. Ślicznie tam było jak w bajce. Nieduży pomościk, wszystkie wygody, woda, prąd, a na brzegu tawerna w rybackim stylu, ozdobiona zwisającymi sieciami, baryłkami, pływakami i takim różnym rybackim bardzo malowniczym śmieciem.

Tato Królik pierwszy wytoczył się na pomost i od razu ruszył w stronę otwartych drzwi tawerny z głośnym wołaniem:

– Pani Ewelino! Goście walą! Węgorzyka pani zadysponuje! I zupę rybną, bo moja załoga jeszcze nie jadła takiej zupy!

Z drzwi wychynęła obszerna blondyna w różowej bluzce z dekoltem.

– A kto to się tak ogłasza? No, nie! Oczom nie wierzę! Pan kapitan! Niech padnę! Pan kapitan! Panie kapitanie!

Rozwarła ramiona i rzuciła się w objęcia Taty Królika, całując go rozgłośnie w oba policzki. Byliśmy przyzwyczajeni do rozmaitych oryginalnych znajomości naszego wodza, więc nie dziwiąc się niczemu, karnie ustawiliśmy się za jego plecami, do powitania z obszerną panią Eweliną. Wbrew moim oczekiwaniom, uścisk dłoni miała rzeczowy, prawie męski.

– Bardzo się cieszę! Bardzo! Państwo nie wiedzą, a pan kapitan był kapitanem na trzech statkach, na których mój małżonek pływał jako ochmistrz! Mąż bardzo pana kapitana dobrze wspominał, zawsze, zawsze… Świeć Panie nad jego duszą… Teraz mam drugiego, ale to nie to samo. Walery, chodź szybciej, pan kapitan Królikiewicz, opowiadałam ci!

Na pomoście zjawił się drugi małżonek (ale to nie to samo) pani Eweliny, osobnik duży i łagodny – i po wylewnym przywitaniu nastąpiła błyskawiczna narada robocza.

– Walerciu, słuchaj: zupa z tego sandacza i z leszcza od Nowickiego, pulpeciki, smażony węgorz, smażony sandacz. Dużo ma być, powiedz dziewczynom, taka załoga na pewno dużo potrzebuje. – Tu pani Ewelina z aprobatą spojrzała na umięśnione torsy Karola i jego koleżków. – Panie kapitanie, siadajcie, czujcie się jak w domu!

Malutka marina okazała się rajem nie z tej ziemi. Właścicielka otworzyła nam skarbnicę swego serca i swojej gościnności (wszystko dla pana kapitana!). Rozsiedliśmy się przy wygodnych stołach, a po niejakim czasie służebne panienki zaczęły nam donosić nieziemskie frykasy. Kiedy już zaspokoiliśmy pierwszy głód niebywałą zupą rybną z pulpecikami, a na scenie pojawiły się góry smażonego węgorza i sandacza, pani Ewelina uznała, że teraz już wypada dołączyć do nas, co też uczyniła, zabierając ze sobą dla towarzystwa – nie męża Walerego, o nie – po prostu skrzynkę szkockiej. Uznała widocznie, że jedną butelką pana kapitana nie uhonoruje dostatecznie. Z niejakim zdziwieniem przyjęła naszą prośbę o duże ilości gazowanej mineralnej, ale władczym głosem nakazała personelowi jej spełnienie. Dla siebie i Taty Królika zadysponowała tylko lód. Nie za dużo!

– No, kochani – powiedziała po pewnym czasie i kilku kieliszkach – teraz my sobie z panem kapitanem porozmawiamy o starych Polakach, a wy może byście chcieli potańczyć?