ловіць сігналы з нізкага неба над вёскай

сувязь з нябёсамі лепшая тут за сотавую

меншыя кошты

мяжа

паміж светамі прывідная і даўняя

зямля абяцаная скарбы і кантрабанда

бетонныя доты слупы драты і шлагбаўмы

крыжы прыдарожныя з выцвілымі абразамі

як паказальнікі

бель

накрывае адчаем чорныя коміны

нават сабакі памоўклі ўсё спакойна

найбольшы узровень маўчання прыпаў на могілкі

супаўшы з адсоткам шчасця нібы выпадкова

замкнулася кола

К+М+Б+

каляды

мая беларусь непрыстойна заходняя

у вокнах палаюць агні без шуму і галасу

ладны вяпрук падыходзіць да скону годна

ён ведае правілы і не шкадуе ані

што ўсё гэтак склалася

2011

калядная хроніка падзеяў (кхп)

Увечары места схавалася ў снезе па вокны,

зрэнкі ялінак зялёныя мройліва звузіла,

цёпла задыхала дымам дрыготкім праз коміны,

сцяўшы пад коўдраю доўгія пальцы вуліцаў.

Уночы сталіца поўніцца рознай набрыддзю —

нават не трэба перапісу насельніцтва.

Дзесьці у хостэле, стомленая ад радасці,

Дзева Марыя люляе малога Езуса.

Уранку ўсе праспяць, акрамя маршрутчыкаў

і машыністаў аўтазаводскай лініі,

і пралятуць анёлы, усцяж фарбуючы

шэрыя сцены ў колеры бела-сінія.

Удзень, спахапіўшыся, горад патоне ў апокрыфах —

кожны сцвярджацьме, як быццам стаяў пры калысцы,

што, калі веры даць тром вандроўным астролагам,

у немаўляці будзе цяжкое дзяцінства.

І толькі, толькі

Божая Маці, развёўшы далоні пад покрывам,

рукі ўзняўшы над дахамі, стане маліцца.

2011

* * *

так, у дзяды можна трапіць проста,

нават калі не служыў у войску,

нават калі ты дзяўчына —

усё магчыма.

усіх нас чакае машына. сігналіць.

хоць часам усё абяртаецца жартам,

і аскепкі люстэрка — адзіная страта —

але, да жалю,

ніхто з нас не ведае, што будзе заўтра

і толькі ловіць сігналы смерці,

якая ўчора ўжо абяцала

за намі заехаць.

а прадчуванні і спачуванні

ў адчаі змяшаюцца на экранах,

і кожны першы яшчэ прашэпча:

зарана.

але вырашаюць, зрэшты, наверсе,

і калі-небудзь мы ўсе там сустрэнемся.

час не чакае, пара збірацца.

дзе тваё джала, смерць?

у срацы.

2011

Muranowska

А дзявятай з рэсэпшэна ступіш у шэрую раніцу

і адразу запальваеш, бо не паліў ад вечара.

Лістапад у Варшаве, трамваі, алея Андэрса,

карацейшае за цыгарэту жыццё чалавечае.

Паэты звычайна згараюць, што натуральна,

зважаючы на іх лад існавання й мыслення.

Парадаксальная логіка: хлопец з Муранава

горкай іроніяй лёсу празваны фашыстам.

Акупацыя, націск. Грамадства паціху сыходзіць у

канспірацыю. У межах культурна-асветніцкай працы

браўся рэдагаваць падпольную перыёдыку,

ставячы ў назве мастацтва вышэй за нацыю.

Паўстанне, як гэта бывае заўжды, раптоўнае.

Апошні шанец давесці, і ён скарыстаецца

з выбуху на світанні. Не будзе помніка.

Нават завулка не стане. Алея Андэрса.

Цыгарэта пагасла. Глядзіш на пустое месца,

у люстэрку асфальтавым адбіваешся свечкай,

ловіш сігналы, як сэрца пад брукам б’ецца.

Гайцы. Варшава. Сорак чацвёрты — вечнасць.

Полымя подых. Вецер у вербах.

Польскае поле эксперыментаў.

Постаці мёртвых. Повязь з легендай.

Poets never surrender.

2012

пачатак

усё пачыналася з ранішніх цёплых тралейбусаў,

што нас калыхалі ў снах замест першай пары,

у цёмных падвалах мы слухалі нашыя лекцыі,

у мокрых падворках адказвалі на семінарах;

усё пачыналася з брудных прыступак сектара

і аўтазакаў, з сабакаў на першы выезд,

дзе мы здавалі нашую летнюю сесію

з практыкай, абаранялі свае курсавыя;

усё пачыналася з ціхіх запыленых лецішчаў

і шумных мастоў над транспартнымі развязкамі,

сонечных дзённых промняў і зораў увечары,

з горкіх апладысментаў і слёз ад радасці.

глобусы, атласы, компасы за непрыдатнасцю

выкінуўшы, на пошукі новага полюса

вырушым, не забываючы, як прыўкрасна

ўсё пачыналася, і ўсё ніяк не скончыцца.

2012

Рэвалюцыйная

Піўніцы на Рэвалюцыйнай у пятніцу ўвечары,

як ніжні паверх атмасферы Верхняга горада, —

найлепшае месца, дзе абвяргаюцца сцверджанні,

што слова не верабей, а маўчанне — золата.

Ціха пазвоньваюць куфлі над кніжкаю Рудзіша —

у гэтай падземцы ты сам абвяшчаеш станцыі.

Выхад да цягнікоў, што ідуць у мінуўшчыну,

неба пад Менскам пяшчотна крануўшы пальцамі.

Сумна мігцяць у вітрынах самотныя ёлачкі,

пахне ва ўніверсамах перцам і спецыямі,

суграмадзяне п’юць за ўік-энд надыходзячы,

поруч патруль спецназу каваю грэецца.

Плошча свабоды роўная суме выпітага,

дрэмлюць уверсе на дрэвах анёлы і д’яблы.

Дванаццаць удараў ратушнага гадзінніка —

і гэтае места ператвараецца ў яблык.

2012

Альберт Эйнштэйн

Альберт Эйнштэйн, прафесар Белдзяржуніверсітэта,

выходзячы з лабараторыі на падворак каля фантана,

запальвае цыгарэту і заляцаецца да студэнтак.

Дзяўчаты з яго смяюцца: вось чорт кудлаты,

як апантаны.

Альберт ужо размаўляе амаль без акцэнту,

хоць піша канспекты лацінкай.

Нядаўна, між іншым, прасіў прэзідэнта пра пенсію.

Здавалася, што дамовіліся. Аказалася — не зусім:

праз некалькі дзён па тым прэзідэнт застрэліўся.

Вось непрыемнасць.

А ў Менску тым часам канец неспакойных трыццатых,

у кінатэатрах аншлаг:

Альберт са студэнтамі збег замест лекцый

на новую стужку Чапліна,

і кожны смяецца, як быццам не ведае, што адбываецца па начах,

як быццам гэта сакрэт за сямю пячаткамі.

І толькі Эйнштэйну насамрэч усё абыякава, ён усвядоміў даўно:

ці тут, ці ў Берліне загінуць — хоць шанец адзіны на сто —

а ніколі не позна.

А хтосьці абавязкова ўспомніць, а як і не ўспомніць — усё адно.

Сур’ёзна, якая розніца. Усё адно.

Бо ўсё адносна.

2012

Станцыя Беларусь

Лібава-роменская чыгунка мінае тут лінію Сталіна,

якая спрадвеку наш родны край на паловы няроўна дзеліць

пад белым крылом старога бусла, якога вельмі аддалена