толькі ў небе начным чырванеюць і падаюць зоркі

і зямля пад нагамі палае апалай лістотай.

2012

r.a.p.

Знаёмства з Падляшшам, я помню, як гэта было:

дзве тысячы пяты год, Гарадок, «Басовішча»,

болей за ўсё мы думалі пра бухло,

меней за ўсё — пра мову ці пра Яновіча.

Старыя сельпо, перакошаныя платы,

заводы ля трасаў, аднолькава раздзяўбаныя,

аўто з Беластока, дарожны аперытыў,

кампанія даўнаў з далёкасяжнымі планамі.

Дзеці абодвух народаў, агульны турзлёт,

разам адзіная радасць з супольнаю стомаю,

ранішні лес і пахілены мокры намёт,

дзе мы з табою марылі пра аўтаномію.

Правозячы джынджэрс і палены джын з д’юці фры,

хаця на мяжы ўсе мытні давалі дабро яму,

мы рознілі добра свае і чужыя віры,

бо пчолы й вужы howoryli z nami po swojomu.

2013

наадварот

а яшчэ я хацеў бы сустрэцца з вамі на вуліцы

і прычым не вачыма а проста так лоб у лоб

і калі б раптам з гэтай прычыны ўсе адвярнуліся

на той момант магчыма яно нават лепей было б

і няхай параўнанне не самае мілагучнае

пакаранне сваё я б адбыў ад званка да званка

бо свабода часам усё ж такі надакучвае

нават горш за сумёты напрыканцы сакавіка

2013

вальс «марыся»

я з магілёва. так склалася —

у трыццаць дзявятым, у верасні,

паслалі мяне настаўніцай

у вёску паблізу берасця.

раз напрыканцы чэрвеня

бачу: суседзі на вуліцы

грэюцца ля цяпельца

з працаў маркса і энгельса,

а гаспадыня мне кажа:

«я вашы рэчы склала.

тут пяць хвілін да вакзала —

едзьце, яшчэ паспееце,

пакуль ёсць такая магчымасць —

танчы адсюль, дзяўчынка,

танчы хутчэй, бо зараз

яшчэ не тое пачнецца».

вы ж гуляеце ў танчыкі?

вось, на нас іх і тэсцілі.

ліпень, карта «айчына»,

рубіліся амаль месяц.

потым — фізічная праца,

усе тры гады акупацыі.

словам, калі б не немцы…

самі ўсё разумееце.

пасля вайны — у менску.

муж працаваў на трактарным,

я працавала з дзецьмі.

ну і, вядома — танцы.

іначай не ўратавацца —

проста кахайце і танчыце.

у любой сітуацыі.

запамінайце, прыдасца.

2013

Тучынка

Восень. Неба дапальвае дрэвы і подыхам

ветру попел лістоты страсае ў лужыны.

Людзі дапальваюць лісце за дрэвамі ўпотай,

кашляюць. Небу потым хлусяць: прастуджаныя.

Кальварыя прачынаецца зноў адна.

Навокал імчаць у траліках тыя, што выжылі,

і калі яны кажуць: «Вайна? Якая вайна?» —

у яе на грудзях дрыжаць жалезныя крыжыкі.

На Тучынку не прыходзяць з нябачных франтоў

няпрошаныя падпальшчыкі і падпольшчыкі.

На гэтых магілах ніхто не накрые стол,

горад амаль без жыдоў — яшчэ тое відовішча.

Туман над лагчынай, самотны лакаматыў

па рэйках пхаецца, трэнькае нешта кволае.

Час не спяшаецца. Можна сказаць, застыў.

Можна сказаць, што часу не стала ўвогуле.

2013

ліст

пара ўжо навесці парадак паміж стасункамі

вечнасць малюе зорачкі на крыле

пра вас дваіх не напіша газета з рысункамі

але

ён не настойвае праўда насамрэч яму лістападава

ў сне падавалася ўсё патанала ў журбе

толькі аблокі над даляглядам нешта нагадвалі

ён пазней зразумеў што трэба сказаць табе

2013

дробязі

вось ты: знайшла падарункі маме і тату,

купіла пакунак цукерак малодшай сястры,

бабулі, дзядулю і нават стрыечнаму брату.

прыбраная хата і ёлка агнямі гарыць.

вось ён: закупаецца ў краме разам з сябрамі,

грунтоўна, з запасам, каб два разы не ўставаць.

хаця, натуральна, нечага ўсё-ткі не стане —

на гэты выпадак у іх прыхавана трава.

у мяне да вас тэрміновае паведамленне:

уначы, як толькі праб’е дванаццаць гадзін,

у абедзве хаты ўляціць па статку аленяў

і спытае: чаму ты адна? чаму ты адзін?

і перш чым вы паспрабуеце апраўдацца,

яны даядуць цукеркі, дапаляць траву

і перададуць умову свайго працадаўцы,

каб вы не дурылі болей яму галаву,

што налета да вас абаіх яны зноў прыходзяць,

знаходзяць — няважна з кім і няважна дзе —

і пытаюць: што вы рабілі ў мінулым годзе?

крый вас божа, калі да дробязяў не супадзе.

2013

лёгкія еўропы

забіваючы жыгулі, вагоны, ікарусы,

мы правозілі праз мяжу кантрабанду блокамі,

і калі ў нас часам пыталіся: «што вы паліце?»

мы заўсёды спакойна адказвалі: «толькі лёгкія».

мы вучыліся на каліноўцы ні з плошчы ні з пушчы, мы

на нулёўцы ў лодзі за год павывучвалі польскую,

мы жыўцом сузіралі зянона — цяпер мы відушчыя,

а каменны лог і кузніца — нашыя полюсы.

сумуючы па радзіме, як гэта ні пафасна,

бадзяліся па вакзалах і спалі на вуліцы.

мы самі не ў курсе, як так усё ўдала склалася —

яна нас не звала, але мы ўсё роўна вярнуліся.

і вось мы стаім цяпер перад вашымі вокнамі,

блукаючыя мазгі, гарадскія даўншыфтэры,

і палім чырвоныя мальбара проста блокамі,

і аблокі плывуць па-над намі фінальнымі цітрамі.

а потым — пачатак другога сезона, і трэйлеры

падказваюць, што нікому не будзе сорамна.

паснула пад спойлерам заўтра, дзьме вецер між вербамі,

а сёння пабелены стомаю месяц між зорамі

песціць халоднымі промнямі поле навокал, і

дрэмле ў бярлозе мядзведзіца на небакраі.

дзесьці глыбока ўсярэдзіне, паміж лёгкімі,

сэрца еўропы. б’ецца — значыць кахае.

2013