ужо немагчыма спыніць гэты момант

калі да свабоды ўсяго пару крокаў

але мы заўжды прачынаемся ўдома

няхай сабе позна і надта далёка

і нават аблокі паснулі па комінах

ціха навокал і ў гэтым спакоі

шэраму воку нічога новага

неба без колеру

гарадское

2011

Зубная карта горада

Малочныя гараджане ўсмоктваюць у кроў з малаком

бяссонне, якое цурком павольна цячэ па венах,

і не разагнаць іх ні Ігаравым, ні нейкім іншым палком —

нават палком міліцыі адмысловага прызначэння.

Карэнныя гараджане бароняць сваіх двароў

ад недапалкаў, варонаў і неўладкаваных парковак —

іх дзеці ніколі не ўведаюць, чаму ў іх бяссонная кроў,

з радзільні адразу трапляючы ў панэльны шматпавярховік.

І горад не спіць уночы — гуляе, пакуль малады,

міргаючы ў цемры гарэзліва ілюмінацыяй вуліцаў,

але ён таксама хоча, як іншыя гарады,

каб урэшце ў яго прарэзаліся свае гараджане мудрасці.

2010

Элвіс ідзе па праспекце

Ранак спявае над Менскам,

танчыць на вуліцах квецень,

горадам коціцца вестка —

Элвіс ідзе па праспекце.

Не па ТВ, не ў газеце —

баба адна расказала:

Элвіс ідзе па праспекце —

проста, куды ні папала.

Песня ліецца праз вокны,

словы кладуцца на вецер,

Элвіс смяецца ў натоўпе,

Элвіс ідзе па праспекце.

Маці ўсміхаецца дзецям,

муж усміхаецца жонцы,

Элвіс ідзе па праспекце

і пасміхаецца сонцу.

Хто павядзе мільёны?

Хто вынаходзіць тэтрыс?

Хто ганаровы донар?

Хто разлівае «Бэйліз»?

Хто разгружаў вагоны?

Хто падымае ветразь?

Дзеці, скажыце, хто ён?

— Элвіс!

Вядома, Элвіс.

2010

верхні горад

вер — мы сустрэнемся ў горадзе

дзе ліхтары адбіваюцца ў хмарах

мы сядзем на воблаку і пагаворым

бязлюдныя вуліцы ўкрые туманам

мы будзем прыпальваць проста ад зорак

а нашыя словы падхопіць вецер

і панясе іх urbi et orbi

распавядзе ўнукам і дзецямзваротны адлік

тры, два, адзін

дзесьці ўгары

ўдарыць гадзіннік

забомкае

валяцца знічкі ўніз

вярніся ў дзяцінства

мяне з сабою

вазьмі

і мы застанемся ўдвох

змоўкні, я сам усё добра помню

кожнае слова: аціхлы двор

музычнае школы на плошчы свабоды

старыя сябры маладыя зноўку

і зажылі пухіры на далонях

мамін крык далятае з вокнаў

чуеш: воўка, пара дадому!

вецер паўторыць urbi et orbi

чэрці, анёлы ці простыя людзі

спі спакойна, мой верхні горад

веру — усе там будзем

2011

Пра дзеда, бабулю і танцы

Гэта была першая ў горадзе акцыя «музыка замест бомбаў»:

гэтаксама, як некалі хрысціяне збіраліся ў катакомбах —

варта было праставіць флян вартаўніку Пятровічу,

і вас ужо чакала зямля з ключамі ад бамбасховішча.

Дзверы жалезныя адмыкаліся: унізе расшпільвалі гузікі,

пілі віно і гулялі ў карты — а ўгары грала музыка.

Раён тады толькі яшчэ будаваўся, але людзі здалёк прыходзілі,

а першым героем на гэтым дансе быў мой дзядуля Валодзя.

Вова быў ва ўсім піянер і, вядома ж, касіў пад Элвіса,

год ён меў столькі, як я цяпер, — тады яны і сустрэліся.

Дзед быў як я — цыбаты й худы, бабуля была прыгожая.

(Тут можна было б напісаць «як ты», але гэта занадта пошла.)

Словам, разлік быў марны, без шанцаў на вынік —

але, на шчасце,

дзед быў нумар адзін па танцах —

не ў прыклад няўдзячным нашчадкам.

Гэтым, між іншага, ён і скарыў сэрца красуні-камвольшчыцы.

Мараль тут простая будзе, сябры: без усякага перабольшання,

можна з адказнасцю заявіць, сыходзячы з вышэйапісанага —

калі б не рок-н-рол ды твіст, фіг нарадзілася б мама.

А значыць, і я таксама.

2011

Бабуля слухае музыку

Схавай бабулін пашпарт —

няхай яна забудзе

пра ўласныя гады.

Зрабі яе бязважкай,

пераканай у цудзе,

вярні яе туды,

дзе школа-праца-танцы,

дзве змены на заводзе

і дурасць-з-галавы,

дзе дзеці падшыванцы,

дзе муж яе, Валодзя,

вясёлы і жывы.

У светлы край юнацтва

ёй дзверы прыадчыняць

скрыпічныя ключы —

ты зможаш адшукаць іх

з закрытымі вачыма,

і песня загучыць

пра восеньскае лісце,

што ападае долу…

Хвалюешся дарма:

яна і не пазнае,

што гэта іншы голас —

бо розніцы няма.

Бабуля праўду кажа,

што новага пад сонцам

не знойдзеш на зямлі,

і ёй з табою ў вашай

агульнай маладосці

няма чаго дзяліць.

Яна ўжо не такая,

як іншыя старыя,

суседкі са двара,

і болей не ўзгадае,

і зноўку не заные,

што паміраць пара…

Кінь чытаць гэты чортаў верш.

Помні: аднойчы і ты памрэш:

у рэшце рэшт, паміраць не страшна.

Схавай

бабулін

пашпарт.

2011

Рэквіем

Дзесьці на мяжы Камароўкі з Пярэспай,

дзе блукаюць хмары між бетонных вершалінаў,

непрыкметна скончылася нашае маленства,

сказала доўга жыць і адляцела проста ў вырай.

Мокрыя паснулі ўспаміны па сумётах,

першымі пралескамі ўзышлі фотаальбомы —

мы клікалі вясну, а дачакаліся балота,

потым плюнулі на ўсё і не вярнуліся дадому.

Гэта не канец, калі табе не ўсё знаёма,

простае і яснае — усё як ты любіў.

І не пытай мяне, з якога я раёна, —

у мяне няма нічога, акрамя магіл.

Месяц у акне. Зноў кагосьці павезлі —

дымна за дваром і ўсё наогул як заўсёды.

Сонца пасміхнецца — вызваляецца месца.

Сёння — не цябе, і гэта добрая нагода.

Ведаеш, на небе з нас даўно ўжо смяюцца,

восень у дарозе пазяхае нецярпліва,

а дзесьці нашы першыя, няспраўджаныя глупствы

сохнуць засталіся па запыленых архівах.

Гэта шчэ не смерць — мы трымаем абарону,

доўгая дарога аж пад самы небасхіл.

І не пытай мяне пра нашыя імёны —

у мяне няма нічога, акрамя магіл.

2011

Марскія фігуры

Мора хвалюецца моўчкі, не заўважаючы нас, —

можа, прызнацца не хоча, тоячы долу адказ.

Ворагаў лютыя вочы цемраю зеўраюць. Праз

іхныя цені мы крочым.

Мора хвалюецца — раз.

Мы разглядаем абліччы, стоеныя паміж хваль.