што ў выніку снамі зрабілася

пасткамі па завуголлях заўчаснай памяці

глянь у акно

мы з табою зусім не выраслі

дрэвы ўсё тыя ж

не помню як называюцца

2011

зорачка

самалётамі неба распоратае

як іголкамі

дзіркі свецяцца

людзі іх называюць зоркамі

латку — месяцам

там мядзведзіцы белыя

умкі

лапкай нос прыкрываюць употай

вецер сыпле згары падарункі

аэрапортам

і лятуць угару феерверкі

і грукочуць салюты

ўночы

зорка долу без парашута

раптам скочыць

а калі я яе пабачу

і жаданае ўрэшце спраўдзіцца

падзялюся з табой

дзіцячай

лепшай радасцю

2011

Травень, Чэрвенка

Помніцца, азнаёміўшыся з маёй творчасцю,

твой тата спытаўся, ці праўда, што я алкаголік.

Магчыма, я часам быў схільны да перабольшання,

адно што няшчырасцю не злоўжываў ніколі.

Тым вечарам мы ўладкаваліся ў шматпавярховіку,

знайшоўшы адкрыты балкон на апошнім паверсе,

палілі, пілі і штосьці наўкола фоткалі —

словам, лячыліся ад вясновай дэпрэсіі.

Адтуль адкрываўся цудоўны выгляд на ўскраіну,

дзе я нарадзіўся і ездзіў у школу тралейбусам,

пакуль не парваў з мінулым. Мой выбар быў правільны —

хаця б і таму, што ў выніку мы сустрэліся.

Мінала залева, і ў небе, надвое падзеленым,

плавалі на даляглядзе пунсовыя ветразі,

стаяла вада на пляскатых дахах панэльнікаў

і галубы сядзелі вакол на беразе.

І побач былі ўсе тыя, каго мы помнілі,

каго мы знаходзілі і незваротна страчвалі,

а ўсе, хто былі не з намі, цяпер настойвалі на адваротным —

і мы іх ласкава лічылі таксама нашымі.

Шэрагі ценяў мігцелі між нашымі душамі,

і мы іх лавілі з балкона ў полі над прорваю,

а ўнізе паблісквалі вокнамі цёмныя лужыны

і адлюстроўвалі шэрае неба над горадам.

2012

аэрадромная

у дзяцінстве я быў камуністам —

але, праўда, толькі часова.

зрэшты, кім я яшчэ мог вырасці

ў ваколіцах аэрапорта.

не ўяўляю, як не зарабіў сабе

падваення асобы:

баба казала, што ленін добры,

бацька даводзіў, што той — казёл.

абое нічым не падмацоўвалі.

я іх паслаў да чорта.

наш дом будавалі, вядома ж, палонныя немцы

(а можа, не немцы. і нават зусім не палонныя)

але на франтоне пакінулі

серп ды молат, і год пабудовы.

адсюль у мяне любоў да рэтра-эстэтыкі

і таталітарнай сімволікі ўвогуле.

дзяцінства запомнілася херова:

адсутнасцю голаду і хваробаў,

парай даўно забытых сяброў,

першымі спробамі складзеных словаў

і парадаксальнай любоўю адначасова

да зорак і трактароў.

мы патроху сыходзілі вонкі з еўропы,

выводзячы стуль гарнізоны і танкі.

еўропа глядзела на нас скрозь чарнобыль

і запрашала завітваць назаўтра

мы карысталіся з пажадання.

калі б не гуманітарная дапамога з германіі,

мы б тут даўно загнуліся на хрэн —

прычым і ў тэхнічным, і ў гуманітарным плане.

нам забывалі тлумачыць, хто нашыя ворагі,

мы патаналі ў палітыцы, каляфутболе ды алкаголі.

мы не жадаем нікому роляў, якія нам давялося выконваць.

нашы бацькі — ветэраны перабудовы, мы самі — апошнія,

хто шчэ хоць штосьці помніць.

як птушкі вандроўныя на раздарожжы,

мы колеры неба спрабуем на дотык,

клеім мадэлі з паперы жоўтых абгортак —

планеры і гелікоптэры

і глядзім падазрона на кожнага,

хто нарадзіўся потым.

2011

сон у апошнюю летнюю ноч

сядзіш за сталом ашчаперыўшы галаву

пальцамі скроняў крануся патыліцы вуснамі

шэптам вушэй я кудысьці цябе заву

штосьці плявузгаю абы ісці насустрач

па цёмнай вуліцы

калі незнарок выпадае адзіная ноч

неяк ужо шчыра кажучы робіцца цяжка

пляшка ідзе за пляшкай адна за адной

і праз акно за зацяжкай ляціць зацяжка

а тады завітае сябар і так мне піша:

давай мы з табою цяпер абыдземся без лішняга:

дзеля здароўя твайго і майго фізічнага і псіхічнага

кіньма ўжываць алкаголь.

як лічыш?

я пішу:

ты хіба што зусім здурнеў,

гэта ж восень ужо на парозе.

ты сівець пачаў за мяне раней,

пра сябе вось і непакойся.

а што асабіста датычыць мяне,

я й забыўся, хто гэтыя двое:

фізічнае з псіхічным здароўі.

даўно, разумееш, не бачыліся,

а я й не плачу.

усё.

2011

аўтапілот

скочыўшы без парашута праз адчыненыя дзверы

я лячу скрозь стратасферу пералічваючы страты

я ў нішто даўно не веру не люблю не спадзяюся

я ўсяго зрабіў багата акрамя таго што мусіў

толькі сам і вінаваты

хто не хоча скочыць долу са сваіх шматпавярховак

я лаўлю ўсіх вас на слове не паліце і не спіце

не вучыце новых моваў не пішыце на санскрыце

на іўрыце і трансліце пагатоў адначасова

укантакце і ў твітэр

ўніз наперад галавою я збягаю па спіралі

балансуючы на краі танчу вычварныя танцы

дзе б мяне вы ні шукалі я знаходжуся на зломе

лепей нават не шукайце гэты свет мяне не зловіць

зрэшты ён і не збіраўся

пад крылом палае горад бомбы крыюць наваколле

гаснуць словы застаюцца толькі шкло бетон і камень

гэта ўсё роўнабакова мне пляваць што будзе потым

і дрыготкімі рукамі я запісваю размову

са сваім аўтапілотам

2011

прадчуванне

гэта можа здарыцца ў кожны момант

рана ці позна а ўсё адно

у кожнай барбары свая бона

якая напоіць яе віном

сядзім у бары і сонны горад

паволі сплывае на дно

вуліцы вымерлі сёння цёмныя

ў шчыліны вільня вылазіць вонкі

зорка палын залівае двары

водарам тонкім

прэч ад ракі дзе вядзьмаркі-дальтонікі

у фіялетавы неба колер

скокаюць з берагу

але яно і само патоне

імёны мастоў безнадзейна забытыя

і заблукалыя сны з залюстроўя

ціха і стомлена перапытваюць

дзе з іх каторы

раней ці пазней усё так і адбудзецца

дарма што тэрмін пакуль невядомы

мы з табою яшчэ паваюем

за кожную вуліцу

гаморы й садома

2011

перадкалядная

касцёл

гатычны аловак званіцы ў альковічах

цуд між палёў падарунак дасланы з космасу