А Мэгі ўздыхнула з палёгкаю і прыхінулася да дзвярэй, ногі яе не трымалі; у рэстаран яна ўжо не пойдзе, хоць бы давялося галоднай сядзець да самага вяртання ў Данглаў. Дзякуй яму, гаспадар пасяліў яе ў нумары побач з жаночым пакоем, туды, калі трэба, яна дабярэцца. Нарэшце ногі сталі як быццам не такія вялыя, Мэгі хістаючыся даклыгала да ложка, села і, апусціўшы галаву, глядзела на свае рукі, якія моцна калаціліся.
Усю дарогу да Інгема яна ў думках шукала найлепшага спосабу дзеянняў, і ўнутраны голас крычаў — хутчэй, хутчэй! Раней ёй ніколі не даводзілася чытаць пра распусту і спакусніц, першы раз такія кнігі трапіліся ёй у Хімельхоху, аднак і цяпер, узброеная сякімі-такімі ведамі, яна не вельмі верыла, што зможа і сама зрабіць гэта. Але калі трэба — значыць, трэба, бо як толькі яна загаворыць з Люкам, усяму канец. Язык свярбіць выказаць яму ўсё, што яна пра яго думае. Але яшчэ мацней пячэ нецярпенне вярнуцца ў Драгеду і ведаць, што Ральфаваму дзіцяці ўжо нічога не пагражае.
Нягледзячы на спякоту і духату яе ахапілі дрыжыкі, але яна раздзелася і легла, заплюшчыла вочы і прымусіла сябе думаць толькі пра адно: Ральфаваму дзіцяці нішто не павінна пагражаць.
Люк прыйшоў у гасцініцу адзін, было каля дзесяці вечара, і футбалісты ніколечкі яму не перашкодзілі — амаль усе паспелі ў дым напіцца, а тыя, што яшчэ не зваліліся, ужо нічога не бачылі і не заўважалі, апрача сваіх піўных куфляў.
Людвіг не памыліўся, за тыдзень на кухні Люк няблага адпачыў, быў лагодны і рады павесяліцца. Калі Браўнаў сынок прыбег у барак і сказаў пра званок Мэгі, Люк якраз дамываў талеркі пасля вячэры і збіраўся з’ездзіць на веласіпедзе ў Інгем на звычайную суботнюю выпіўку ў кампаніі Арнэ і іншых секараў. Жончын прыезд аказаўся прыемнаю разнастайнасцю: пасля таго месяца ў Этэртане, як ні вымотвала праца на плантацыях, Люка часам цягнула да Мэгі. Толькі страх, што яна зноў пачне патрабаваць «кідай трыснёг, пара прыдбаць свой куток», перашкаджаў яму зазірнуць у Хімельхох кожны раз, калі ён быў паблізу. Але цяпер яна сама да яго прыехала — і ён зусім не супраць прабавіць з ёю ноч у пасцелі. Дык вось, ён паспяшаўся перамыць посуд, і, на шчасце, давялося круціць педалі ўсяго з паўмілі, далей падвёз спадарожны грузавік. Але пакуль ён ішоў з веласіпедам тры кварталы да гасцініцы, радасць чакання астыла. Усе аптэкі ўжо зачыненыя, a «французскіх гасцінчыкаў» у яго няма. Ён пастаяў перад вітрынаю, поўнаю старога, размяклага ад гарачыні шакаладу і дохлых мух, і паціснуў плячамі. Нічога не зробіш, рызыкнём. Наперадзе толькі адна ноч, а калі будзе дзіця, дык, можа, гэтым разам болей пашанцуе і народзіцца хлопчык.
Пачуўшы стук у дзверы, Мэгі перапалохана ўскочыла, басанож падышла да дзвярэй.
— Хто там?
— Люк, — адазваўся голас.
Яна адамкнула, прачыніла дзверы і схавалася за імі, калі Люк расчыніў іх насцеж. I, толькі ён увайшоў, замкнула дзверы і прыпынілася, гледзячы на яго. А Люк глядзеў на яе: пасля нараджэння дзіцяці грудзі ў яе сталі паўнейшыя, круглейшыя, спакуслівейшыя, і саскі ўжо не ружаватыя, а яркія, пунсовыя. Калі б Люка трэба было распаліць, аднаго гэтага было даволі; ён падхапіў Мэгі на рукі і занёс на пасцель.
Развіднелася, а яны яшчэ не сказалі ні слова, хоць яе дакрананне даводзіла яго да шалёных парываў, ніколі раней не зведаных. I вось яна адсунулася ад яго і ляжыць, нейкая раптам зусім чужая.
Люк з асалодаю пацягнуўся, пазяхнуў, адкашляўся. Папытаўся:
— Чаго гэта ты раптам прынеслася ў Інгем, Мэг?
Яна павярнула галаву, вялікія вочы глядзяць пагардліва.
Гэта яго ўкалола.
— Дык чаго ты прынеслася? — паўтарыў ён.
I зноў маўчанне, толькі той самы калючы пагляд, здаецца, яна проста не жадае адказваць. Даволі смешна пасля такое ночы.
Але вось яе губы задрыжалі ва ўсмешцы.
— Я прыехала сказаць табе, што вяртаюся дадому, у Драгеду.
Спярша ён не паверыў, але паглядзеў уважлівей у вочы ёй і зразумеў — праўду кажа.
— Чаму? — папытаўся ён.
— Я ж папярэджвала цябе, чым кончыцца, калі ты не возьмеш мяне ў Сідней, — сказала Мэгі.
Люк шчыра здзівіўся:
— Ды ты што, Мэг! Гэта ж было паўтара года назад, ліха на яго! Ды я ж вазіў цябе адпачываць! Месяц у Этэртане — гэта, ведаеш, каштуе нямала! Я не мільянер яшчэ і ў Сідней цябе вазіць!
— Ты два разы ездзіў у Сідней, і абодва разы без мяне, — упарта сказала Мэгі. — Першы раз я магу яшчэ зразумець, я тады чакала Джасціну, але ў гэтым годзе ў студзені, калі ліло як з вядра, мне таксама не шкодзіла б адпачыць і пагрэцца на сонейку.
— Фу, чорт!
— Ну і скнара ж ты, Люк, — ціха прадаўжала Мэгі. — Ты атрымаў ад мяне дваццаць тысяч фунтаў, гэта мае асабістыя грошы, і ўсё роўна табе шкада патраціць няшчасных некалькі фунтаў, каб звазіць мяне ў Сідней. Толькі і ведаеш што грошы! Брыдка на цябе глядзець.
— Я тваіх грошай не чапаў, — разгублена прамямліў Люк. —Яны ўсе цэлыя, ляжаць у банку, і яшчэ колькі прыбавілася.
— Што праўда, то праўда. Яны так у банку і застануцца. Ты ж і не збіраешся іх траціць, што, няпраўда? Ты на іх молішся, пакланяешся ім, як залатому цяляці. Прызнайся шчыра, Люк, ты проста жмінда. I ў дадатак безнадзейны асталоп. Падумаць толькі — абыходзіўся з жонкаю і дачкою горай, чым з сабакамі, не тое што не клапаціўся — думаць пра іх забыўся! Самазадаволены, самазакаханы, бессардэчны нягоднік, вось ты хто!
Люк увесь пабялеў, яго калаціла, ён не знаходзіў слоў: каб Мэгі так раз’юшана на яго накінулася, ды яшчэ пасля такое ночы... гэта ўсё роўна як калі б цябе насмерць уджаліў які-небудзь матылёк. Ашаломлены такімі несправядлівымі абвінавачаннямі, ён не ведаў, як ёй растлумачыць, што сумленне яго зусім чыстае. Як кожная жанчына, яна мяркуе пра ўсё павярхоўна, дзе ўжо ёй ацаніць усю веліч яго задумы.
— Ох, Мэг! — вымавіў ён нарэшце разгублена, пакорна амаль з адчаем. — Ну хіба я калі-небудзь блага з табою абыходзіўся! Нічога падобнага! Ніхто не можа сказаць, што я з табою хоць раз жорстка абышоўся. Ніхто гэтага не скажа! У цябе і яда была, і страха над галавою, ты жыла ў цяпле...
— Дзіва што! — перабіла Мэгі. — Вось гэта залатыя словы. Ніколі ў жыцці не было мне цяплей. — Яна пакруціла галавою і засмяялася. — Якая карысць з табою гаварыць? Як са сценкаю...
— I з табою тое самае!
— Думай як хочаш, — холадна сказала Мэгі, устала, нацягнула трусікі. — Я не збіраюся з табою разводзіцца, — сказала яна. — Болей я замуж не выйду. А калі табе спатрэбіцца развод, ты ведаеш, дзе мяне знайсці. Па законе вінаватая буду я, праўда? Вось гэта я табе пакідаю — ва ўсякім выпадку, так паглядзіць на справу аўстралійскі суд. Можаце ўдвух з суддзёй паплакаць адзін аднаму ў камізэльку — во якія ўсе жанчыны вераломныя і няўдзячныя.
— Я цябе не пакідаў, — заявіў Люк.
— Можаш пакінуць сабе мае дваццаць тысяч фунтаў, Люк. Але болей ты ад мяне не атрымаеш ні капейкі. На свае грошы я буду гадаваць і выхоўваць Джасціну, а можа, калі пашчасціць, і яшчэ адно дзіця.
— А, во яно што! Значыць, табе ад мяне толькі і трэба было яшчэ адно дзіця, ліха на яго? Вось, значыць, дзеля чаго ты сюды прынеслася — па такую лебядзіную песню, па апошнюю памятку ад мяне, каб было што завезці ў Драгеду! He я табе спатрэбіўся, а яшчэ адно дзіця! Я сам ніколі табе і не быў патрэбен, праўда? Для цябе я племянны бык, болей нічога! Ну і ўліп жа я!
— Амаль заўсёды так яно і ёсць, мужчыны для жанчын проста племянныя быкі, — злосна сказала Мэгі. — Ты разбудзіў ува мне ўсё самае благое, Люк, табе гэтага нават не зразумець. Можаш радавацца! За тры з палавінаю гады я табе прынесла куды болей грошай, чым твой трыснёг. Калі я нараджу яшчэ дзіця, цябе гэта не датычыць. Болей я не жадаю цябе бачыць — ніколі, да самае свае смерці.
Яна была ўжо зусім адзетая. Узяла сумачку, чамадан, у дзвярах павярнулася.
— Я дам табе адну параду, Люк. На выпадак, калі пад старасць ты болей не зможаш секчы трыснёг і раптам зноў знойдзеш сабе жанчыну. Ты ж не ўмееш цалавацца. Залішне разяўляеш рот, заглынаеш жанчыну, як удаў. Сліна — гэта яшчэ нічога, пакуль у ёй не патонеш. — Яна гідліва выцерла губы тыльным бокам рукі. — Мяне ванітуе ад цябе! Вялікі самазакаханы Люк О’Ніл, пуп зямлі! Нікчэмнасць!
