— Ідзі за імі, Х’югі, не пакідай іх. Мы з Мэгі едзем у Драгеду па павозку. — Ён выпусціў з рук Мэгі, дапамог ёй сесці на яе буланую. — Едзем, Мэгі, хутка зусім сцямнее. Нельга ж пакідаць іх тут на ўсю ноч, а яны з месца не скрануцца, пакуль мы не вернемся.

Hi на падводзе, ні на лёгкай калясцы праехаць было немагчыма — колы вязлі ў гразі; нарэшце Джэк і стары Том ланцугамі прычапілі ліст рыфленага жалеза да вупражы двух ламавых коней, Том верхам на племянным кані вёў гэтую запрэжку за повад, а Джэк ехаў наперадзе і свяціў самым вялікім ліхтаром, які толькі знайшоўся ў Драгедзе.

Мэгі засталася дома, сядзела ў гасцінай перад камінам, а місіс Сміт марна ўгаворвала яе паесці, і слёзы цяклі па твары старой аканомкі, балюча было глядзець на маўклівае, затоенае гора, якое дзяўчына не ўмела сцішыць рыданнямі. Раптам з параднага ўвахода пачуўся стук дзвярнога малатка, і місіс Сміт павярнулася і пайшла адчыняць, па дарозе ніяк не магла даўмецца, хто ж гэта дабраўся да іх у такое бездарожжа, і, як заўсёды, дзівілася, з якой хуткасцю разносяцца весткі праз многія і многія мілі, што аддзяляюць у гэтым маланаселеным краі адну сялібу ад другой.

На верандзе ў цыратовым плашчы паверх касцюма для верхавой язды стаяў айцец Ральф, наскрозь прамоклы і заляпаны граззю.

— Дазволіце ўвайсці, місіс Сміт?

— Ох, святы айцец! — ускрыкнула аканомка і, на вялікае здзіўленне свяшчэнніка, кінулася яму на грудзі. — Як вы даведаліся?

— Місіс Кліры паведаміла мне тэлеграмай — аканом заўсёды трымае ў курсе прадстаўнікоў уладальніка, і я вельмі ўдзячны ёй за паслугу. Архібіскуп ды Канціні-Верчэзе дазволіў мне паехаць. Вось імечка, га? А мне, паверце, даводзіцца вымаўляць яго па сто разоў на дзень. Я паляцеў самалётам. Пры пасадцы ён дзюбнуўся носам у балота і перакуліўся, так што, яшчэ не ступіўшы на зямлю, я ўжо зразумеў, як яе развезла. Прыгожы мой, міленькі Джылі! Я пакінуў чамадан у айца Уоці, выпрасіў каня ў шынкара з «Імперыяла», ён прыняў мяне за вар’ята і пабіўся аб заклад, што я загразну на паўдарозе. Ну годзе, місіс Сміт, не трэба плакаць! Дарагая мая, пажар хоць і страшны, але гэта яшчэ не канец свету! — Усміхаючыся, ёр паляпаў старую па плячах, якія ўздрыгвалі ад рыданняў. — Я ўсё стараюся вас суцешыць, а вы нават не слухаеце. Прашу вас, не плачце.

— Значыць, вы нічога не ведаеце, — праз слёзы сказала місіс Сміт.

— Чаго? Чаго я не ведаю? Што такое... што здарылася?

Твар айца Ральфа раптам збялеў, ён адштурхнуў аканомку і крыкнуў:

— Дзе Мэгі?

— У гасцінай. Місіс Кліры яшчэ там, на выгане, з нябожчыкамі. Джэк з Томам паехалі па іх. Ох, святы ойча, хоць я і веру ў бога, але іншы раз не хочучы падумаеш, што ён бывае занадта жорсткі. Ну чаму ён узяў адразу абодвух?

Але айцец Ральф ужо яе не слухаў, паспешліва крочыў у гасціную, сцягваючы на хаду з сябе плашч, пакідаючы мокрыя, брудныя сляды на падлозе.

— Мэгі! — сказаў ён, падышоў да дзяўчыны і апусціўся на калені каля яе крэсла, мокрымі рукамі сціснуў яе зледзянелыя рукі.

Мэгі саслізнула з крэсла, прынікла да свяшчэнніка, прыпала галавой да прамоклай наскрозь кашулі і заплюшчыла вочы — наперакор болю і гору яна адчула сябе шчаслівай, і ёй захацелася, каб гэтае імгненне доўжылася вечна. Ён прыехаў, гэта доказ яе ўлады над ім, усё ж такі яна перамагла.

— Я мокры да ніткі, мілая Мэгі, ты прамокнеш, — прашаптаў ён, прытуліўшыся шчакой да яе валасоў.

— Ну і хай. Вы прыехалі!

— Прыехаў. Хацеў пераканацца, што ты жывая і здаровая, адчуў, што я тут патрэбны, павінен убачыць усё сваімі вачамі. Ах, Мэгі, і бацька твой, і Сцю! Як гэта здарылася?

— Бацьку заспеў пажар, і Сцю яго знайшоў. А яго самога забіў вепр, зваліўся на яго, калі ўжо Сцю яго падстрэліў. Джэк з Томам паехалі, каб іх прывезці сюды.

Айцец Ральф нічога больш не гаварыў, толькі абнімаў Мэгі і закалыхваў, як маленькую, і нарэшце жар каміна крыху падсушыў яго кашулю і валасы, і ён адчуў, што з дзяўчыны пачало сыходзіць здранцвенне. Тады ён узяў яе за падбародак, прыўзняў ёй галаву, пакуль яна нарэшце не глянула на яго, і, не думаючы, пацалаваў. Падсвядомы парыў, народжаны не страсцю, проста міжвольны адказ на тое, што ён убачыў у гэтых шэрых вачах. Як нейкі безасабовы абрад, своеасаблівае прычасце. Рукі Мэгі слізганулі пад яго рукамі і сашчапіліся ў яго за спінай; ён мімаволі зморшчыўся, прыдушана войкнуў. Мэгі крышачку адхінулася ад яго.

— Што з вамі?

— Відаць, пры пасадцы выцяўся аб нешта рэбрамі. Самалёт урэзаўся па самы фюзеляж у старую мілую гразь Джылі, нас добра-такі страсянула.

— Дайце пагляджу.

Упэўненымі пальцамі Мэгі расшпіліла на ім яшчэ вільготную кашулю, сцягнула рукавы, выцягнула яе з-пад пояса. Пад гладкай смуглай скурай крыху ніжэй рэбраў барвова-сіняй паласой з аднаго боку да другога цягнуўся страшны кровападцёк. У Мэгі перахапіла дыханне.

— Ох, Ральф! I з гэтым вы ехалі ад самага Джылі?

Як жа ж вам балела! А цяпер вам як? He млосна? Можа, у вас усярэдзіне што парвалася?

— Ды не, усё цэлае, і, пакуль я ехаў, нічога такога не адчуваў, шчыра кажу. Я вельмі спяшаўся сюды, каб на свае вочы ўбачыць, што з табою нічога не здарылася. Калі б было ўнутранае кровазліццё, яно, напэўна, даўно б ужо дало знаць аб сабе. Што ты, Мэгі, о божа, не трэба!

Нізка апусціўшы галаву, Мэгі асцярожна краналася губамі барвова-сіняга кровападцёка, далоні яе слізганулі па яго грудзях да плячэй, і адкрытая палкасць гэтага руху ашаламіла айца Ральфа. Узрушаны, спалоханы, намагаючыся што б там ні было вызваліцца, ён адштурхнуў яе галаву, але неяк так атрымалася, што Мэгі зноў апынулася ў яго абдымках, нібы змяінымі кольцамі абвіла, здушыла яго волю. Забыўся боль, забылася святая царква, забыўся бог. Ён знайшоў яе вусны, прагна раскрыў іх сваімі вуснамі, моцна прыціснуў яе да сябе, мацней, яшчэ мацней, і ўсё ж не мог так зліцца з ёю, каб сцішыць, наталіць магутны, неадольны парыў. Мэгі падставіла яму шыю, агаліла плечы, скура там была халаднаватая, пяшчотная, больш шаўкавістая, чым атлас; і яму здалося — ён тоне, апускаецца ўсё глыбей і глыбей, задыхаецца, бездапаможны. Яго натуральная чалавечая сутнасць прыдушыла ўсю істоту, страшным цяжарам крышачы душу, і цёмнае застаялае віно яго пачуццяў раптам хлынула на волю. Ён гатовы быў зарыдаць, апошнія кроплі жадання выціснуліся з яго пад гнётам чалавечай сутнасці, і ён адарваў рукі Мэгі ад свайго нікчэмнага цела, сеў на ступні, звесіў галаву, быццам засяродзіў усю ўвагу на сваіх дрыготкіх руках, што ўпалі на калені. Што ж ты зрабіла са мной, Мэгі, і што яшчэ зробіш, калі я табе паддамся?

— Я люблю цябе, Мэгі, і заўсёды буду любіць. Але я свяшчэннік, я не магу... проста не магу!

Яна парывіста паднялася, паправіла блузку, паглядзела на яго зверху ўніз, усміхнулася вымучанай усмешкай, ад якой толькі яшчэ выразнейшы стаў боль паражэння ў яго вачах.

— Нічога, Ральф. Я пайду пагляджу, ці ёсць у місіс Сміт чым вас накарміць, потым прынясу бальзам. Цудоўны сродак ад сінякоў — боль знімае лепш за пацалункі, магу вас запэўніць.

— Тэлефон працуе? — выціснуў з сябе айцец Ральф.

— Працуе. Гадзіны дзве таму назад працягнулі часовую лінію проста па дрэвах і падключылі нас.

Але калі Мэгі пайшла, ён яшчэ колькі мінут збіраўся з сіламі і толькі тады падсеў да пісьмовага стала Фіі.

— Калі ласка, міжгароднюю. Гаворыць свяшчэннік дэ Брыкасар з Драгеды... а, прывітанне, Дорын, значыць, вы па-ранейшаму на камутатары. Я таксама рады пачуць ваш голас. У Сіднеі тэлефаністак не пазнаеш, проста адказвае нудны, раздражнены голас. Мне патрэбна тэрміновая размова з яго высокапраасвяшчэнствам архібіскупам, папскім легатам у Сіднеі. Нумар ХХ-2324. А пакуль адкажа Сідней, дайце мне, Дорын, калі ласка, Бугелу.

Толькі паспеў ён сказаць Марціну Кінгу пра няшчасце ў Драгедзе, як далі сувязь з Сіднеем, але даволі было б і адной фразы Марціну Кінгу. Ад яго і ад тых, хто падслухоўваў на агульнай лініі, вестка разнясецца па ўсёй акрузе, і ў каго хопіць храбрасці пусціцца па джыланбаўнскім бездарожжы, той паспее на пахаванне.