Henryan do reszty stracił rezon. Był pewien, że dowództwo przełknie sprawę korekty wagi

wystrzeliwanych ładunków. Ryzyko katastrofy było zbyt duże, każda rozsądna osoba prędzej

czy później przyznałaby mu rację, nawet gdyby po drodze zebrał trochę cięgów. Na to był

przygotowany, ale gdy usłyszał, że admiralicja wie o samowolce z Xana, dotarło do niego, że

jego wczorajsza decyzja może zostać uznana za podobny nieprzemyślany wyskok. A to

diametralnie zmieniłoby optykę postrzegania problemu.

– Czy to już wszystko? – zapytał pułkownik.

– Jeśli można, chciałbym poruszyć temat ewakuacji – zaczął ostrożnie Święcki.

– Słucham.

– Chyba znalazłem sposób na ocalenie większej liczby kolonistów.

– To ich ratujcie, co mnie do tego – warknął rozeźlony pułkownik.

– Ale… – Henryan oblizał spierzchnięte wargi. – Ale to będzie wymagało kolejnej, choć

naprawdę niewielkiej ingerencji w harmonogram załadunku rudy.

Rutta nabrał tchu, jakby zamierzał znów się wydrzeć. Twarz mu lekko pociemniała. Udało

mu się jednak powstrzymać wybuch.

– Możecie się wyrażać jaśniej? – zapytał.

– Tak jest. Mam już dokładne wyliczenia. – Święcki przesłał mu plik.

Wystarczyło jedno spojrzenie na dokument, by pułkownik eksplodował.

.

CZTERNAŚCIE

System Ulietta, Sektor Zebra,

23.10.2354

Z centrum łączności do apartamentu Truffaut można było dotrzeć w trzy minuty. Henryanowi

zabrało to jednak dwa razy dłużej, ponieważ musiał się najpierw uspokoić. Definitywna

odpowiedź Rutty zasmuciła go. Liczył, że dzięki obrazowemu raportowi głównego inżyniera

dowództwo przełknie naprawdę niewielkie dodatkowe straty, a wizja uratowania prawie stu

pięćdziesięciu tysięcy ludzi za cenę kilku kontenerów rudy wyda się wielkiemu admirałowi

bardziej niż akceptowalna. Pułkownik rozwiał jednak definitywnie jego nadzieje. Nie, po

prostu nie i już. Ściśle tajne łamane przez poufne było po stokroć ważniejsze od życia

kolonistów.

A skoro nawet tak trzeźwo patrzący oficer jak Rutta jest na nie… Trzeba znaleźć inne

rozwiązanie. Drążenie tematu może tylko pogorszyć sprawę – uznał Henryan, maszerując

korytarzem w kierunku mieszkania Ninadine.

Gdy siadał przy stole, minę miał tak ponurą, że wszyscy natychmiast umilkli.

– Z tego, co widzę, przełożeni nie są chyba zachwyceni pańskim planem – zagaił doktor

Pallance.

Święcki nie odpowiedział. Myślał. Coś mu właśnie zaświtało…

– Został pan zdjęty ze stanowiska dowodzenia? – zainteresował się Fitz.

Henryan pokręcił głową.

– Na razie nie – odparł zgodnie z prawdą.

Nie był jednak pewien, czy podczas następnej rozmowy z pułkownikiem nie dowie się

o swojej dymisji. Ktoś inny mógłby się nawet ucieszyć z takiego obrotu sprawy, ale dla niego

byłaby to najgorsza z klęsk. Miałby na sumieniu sto pięćdziesiąt tysięcy niepotrzebnych ofiar,

aczkolwiek technicznie biorąc, kto inny przypieczętowałby ich los.

– W takim razie musimy skupić wszystkie wysiłki na dostosowaniu kontenerów

znajdujących się w przestrzeni – stwierdził autorytatywnie Dupree. – Pod pańską nieobecność

zastanawiałem się nad tym problemem i doszedłem do wniosku, że gdybyśmy uprościli nieco

modyfikacje, zdążylibyśmy przygotować nawet sześć takich pseudohabitatów.

– Może to nie będzie konieczne – mruknął Henryan.

Wszyscy spojrzeli na niego z wyczekiwaniem. Święcki milczał jednak. Pochyliwszy się nad

stołem, sięgnął po pierwszą z brzegu butelkę i nalał sobie pół szklanki bursztynowego, ostro

pachnącego płynu. Nie wypił wszystkiego duszkiem, ponieważ nie chciał się upić, ale

pociągnął spory łyk.

– Naprawdę nie da się skrócić czasu ładowania dział elektromagnetycznych? –

wyartykułował w końcu pytanie, które od pewnego czasu nie dawało mu spokoju.

Dupree pokręcił zdecydowanie głową.

– Nie. W ciągu czterystu sekund gromadzimy minimalną ilość energii potrzebnej do

wystrzelenia pełnego kontenera.

– A co by się stało, gdyby wystrzeliwać je, powiedzmy, co trzysta dziewięćdziesiąt pięć

sekund?

Dyrektor spojrzał na kapitana z politowaniem.

– Musiałbym to dokładnie przeliczyć, ale podejrzewam, że impuls byłby na tyle słaby, że

ładunek

nie

osiągnąłby

docelowej

orbity.

Proszę

pamiętać,

że

w

działach

elektromagnetycznych moc przyrasta wykładniczo. Poza tym w normalnych warunkach

stosowaliśmy interwały sześciusetsekundowe – przypomniał.

– Wiem, ale chciałbym, żeby pan sprawdził, czy byłaby możliwość urwania paru sekund,

choćby trzech, jeszcze lepiej czterech.

– A co nam to da?

– Proszę przeliczyć – zachęcił go Święcki.

Wpadł na to przed momentem. Przypadkiem. Nie był nawet pewien, czy takie

wyszarpywanie sekund ma jakikolwiek sens, uznał jednak, że skoro czepiają się ostatniej

deski ratunku, i ten pomysł warto rozważyć.

– Przy trzech sekundach różnicy wyekspediujemy do godziny zero dwa dodatkowe

kontenery – odezwał się Fitz, zanim dyrektor kopalni zdążył dokonać stosownych obliczeń. –

Przy pięciu czynnych liniach da nam to dziesięć habitatów.

– A kolejne cztery albo nawet pięć możemy zmontować w przestrzeni – dodała

podekscytowana Truffaut.

Dupree wyłączył naręczny komputer i przeniósł wzrok na kapitana.

– Jeśli urwiemy choćby dwie sekundy, kontenery nie zdołają wejść na orbitę, ale… –

uśmiechnął się szeroko – …nasze holowniki i tak zdołają je przejąć. To będzie ostra jazda, na

granicy zdolności maszyn, niemniej wykonalna.

– Super! – ucieszył się Święcki. Ulżyło mu, być może dlatego, że alkohol zaczynał już

szumieć w głowie.

Fitz szybko ostudził jego radość.

– Tyle że przy dwu sekundach uda nam się dodać tylko po jednym kontenerze.

– I tu się pan myli, profesorze. – Dupree sięgnął ochoczo po butelkę najstarszej whisky. –

Nasze habitaty nie będą wypełnione rudą, więc na ich wystrzelenie będzie trzeba kumulować

energię tylko przez dwieście siedemdziesiąt sześć sekund. – Zaśmiał się na cały głos. – Jest

pan szalony, kapitanie – dodał z niekłamanym podziwem.

– Przez grzeczność nie zaprzeczę – odparł zadowolony z siebie Henryan.

Roześmiali się szczerze. Chyba znaleźli w końcu rozwiązanie, którego tak rozpaczliwie

potrzebowali.

– A co z admiralicją? – zainteresowała się Ninadine.

– Jeśli ktoś z zarządu się dowie, że przyśpieszenie ejektorów jest możliwe, dodatkowy

ładunek będzie zawierał wyłącznie rudę – wtrącił natychmiast Dupree.

– To niestety smutna prawda, która dotyczy zarówno naszych szefów, jak i przełożonych

kapitana – poparł go Fitz.

– Co w takim razie zamierza pan zrobić? – Doktor odwrócił się, podobnie jak pozostali,

w kierunku Święckiego.

– Myślę… – zawahał się Henryan. – Myślę, że na razie pominę ten szczegół w raportach.

– Pozostają zatem prezesi – powiedziała Truffaut.

– I ich pieski – dodał kąśliwie doktor.

– Jak to wygląda od strony technicznej? – zapytał Fitz, kierując te słowa do dyrektora

kopalni.

Dupree znowu się zamyślił. Nie należał do ludzi, którzy rzucają słowa na wiatr. Wolał

zastanowić się trzy razy, zanim otworzył usta. Dobra cecha – stwierdził w duchu Henryan,

czekając na ostateczną opinię jedynego w tym gronie fachowca.

– Widzę tylko jedno rozwiązanie – powiedział po dłuższej chwili dyrektor kopalni. –

Musimy tak wszystko ustawić, żeby zaufani donosiciele co do jednego znaleźli się w tym