Święcki zastanawiał się tylko chwilę.

– Co będzie, jeśli dojdzie do zawalenia któregoś z filarów?

– Co będzie? – zaśmiał się Drechsler. – To zależy. Jeśli stracimy podporę po wystrzeleniu

kontenera, wyłączymy ejektor, wydrukujemy potrzebny element i uzupełnimy nim konstrukcję.

– Jak długo to potrwa?

– Co najmniej dobę. Samo profilowanie toru może trwać kilka godzin, do tego dochodzą

próbne wyrzuty i tak dalej. Ale to jest ta bardziej optymistyczna wersja – zastrzegł. – Gorzej,

jeśli coś rozsypie się podczas wystrzeliwania ładunku, a to jest o wiele bardziej

prawdopodobne.

– Co wtedy? – zapytał Henryan, chociaż przeczuwał, jaką usłyszy odpowiedź.

– Nic. – Przewodnik wzruszył ramionami. – Koniec zabawy. Rozchwiany kontener rozniesie

kawał toru. Dziesiątki filarów i setki metrów szyny.

Milczeli przez dłuższą chwilę. Wyłączenie jednego działa elektromagnetycznego

zmniejszyłoby możliwości ekspedycyjne o jedną piątą. O niemal sto tysięcy ton na każdą

godzinę załadunku, a to przemnożone przez co najmniej dobę, a może i więcej…

– Czy zmniejszenie obciążenia do dopuszczalnego poziomu coś zmieni? – wyszedł

z propozycją Święcki.

Drechsler skinął głową.

– Tak. Stanowczo tak, ale nie wolno mi podjąć takiej decyzji. Nikt z nas nie ma

wystarczających uprawnień.

– Proszę to zatem zrobić na moją odpowiedzialność – rzucił Henryan.

– Da mi pan to na piśmie?

– Oczywiście. Zaraz po powrocie przedyskutuję ten problem najpierw z głównym

inżynierem, a potem z przełożonymi. Bez obaw, powiem im, co tu widziałem, nie wspominając

o pańskiej roli. Nie wiemy, ile czasu nam zostało, niewykluczone więc, że będziemy mieli

godzinę albo dwie zapasu, co pozwoli wyrównać straty, chociaż jeśli któreś z pozostałych

dział wysiądzie przed terminem, stracimy znacznie więcej niż półtora miliona ton.

– Ja też skontaktuję się z odpowiednimi osobami. W ciągu godziny przejdziemy na nowy

system – obiecał Drechsler.

– Skąd to opóźnienie? – zainteresował się Henryan.

– Taka zmiana wymaga wprowadzenia korekt do oprogramowania setek maszyn i robotów,

nie mówiąc już o ustaleniu nowego harmonogramu dla załóg holowników, które zajmują się

przeładunkiem na orbicie.

– Jakim przeładunkiem?

– To pan nie wie? – zdziwił się Drechsler.

– Jak już chyba wspomniałem, z racji wykonywanego zawodu bardziej znam się na

rozpieprzaniu wszystkiego laserami niż wystrzeliwaniu rudy w kosmos.

– Proszę wybaczyć głupie pytanie, wszyscy mamy w małym palcu cały proces, sądziłem

więc, że i panu powiedziano co i jak.

– Wiem tylko tyle, że mam nadzorować załadunek tego rdzeniowca i chronić go do chwili

wykonania skoku nawet za cenę życia moich ludzi.

– Rozumiem i nie zazdroszczę. Z tego, co słyszałem…

– Czy możemy przejść do rzeczy? – przerwał mu bezceremonialnie Święcki, któremu wcale

nie uśmiechało się przekazywanie dowództwu hiobowych wieści.

– Tak jest. Kontenery wystrzeliwane z ejektorów trafiają na niską orbitę, gdzie są

przechwytywane przez holowniki i podłączane do śluz orbitujących luzem ładowni.

Przepompowujemy rudę… – Zawahał się. – To tylko potoczne określenie, ponieważ tak

naprawdę chodzi o ciśnieniowe pom…

– Nie muszę znać wszystkich szczegółów.

– Tak, tak. Oczywiście. Na czym to skończyłem?

– Na przepompowywaniu.

– Właśnie. Ruda trafia do orbitujących luzem ładowni, potem drony sprowadzają

opróżnione kontenery nad specjalne pułapki magnetyczne, czyli tak zwane lądowiska. Stamtąd

przewozimy je ponownie do magazynów, napełniamy i po raz kolejny wysyłamy w kosmos.

– Nie ładujecie tych kontenerów do ładowni rdzeniowca?

– A jaki by to miało sens? Wyobraża pan sobie, ile by ich trzeba, żeby przewieźć sto

siedemdziesiąt dwa miliony ton rudy? Cała nasza korporacja nie dysponuje taką liczbą

kontenerów.

– Ciekawe – mruknął Święcki. – Bardzo ciekawe…

.

DZIESIĘĆ

W drodze powrotnej komunikator Święckiego rozgrzał się do białości. Meldunki z księżyca

napływały co chwilę – Drechsler wywiązał się ze swojej części zadania znakomicie,

podobnie jak główny inżynier. Okazało się, że nie trzeba go specjalnie namawiać do

sporządzenia dokładnych analiz. Kwadrans po odlocie wahadłowca jego ludzie ruszyli

w teren, by przeskanować wszystkie podpory torów. Pełne wyniki tych ekspertyz powinny się

pojawić za mniej więcej dwie godziny, ale już wstępne raporty dowodziły jasno, że decyzja

podjęta przez Henryana nie była pochopna. Sześć na dziesięć sprawdzonych do tej pory

filarów miało poważne wady strukturalne.

Na drugim kanale Święcki rozmawiał równolegle z Truffaut. Nie chciał tracić cennego

czasu, dlatego jeszcze przed wylotem z kopalni poprosił, by zaraz po jego powrocie odbyło

się – wyłącznie w wąskim gronie zaufanych osób – spotkanie, na którym mógłby przedstawić

swój nowy pomysł. Nie będąc pewnym, czy szalona wizja, na którą wpadł podczas rozmowy

z Drechslerem i która nabrała wyraźniejszych kształtów, gdy przepytał kilku innych

inżynierów, ma szanse powodzenia, postanowił ją omówić z ludźmi posiadającymi nie tylko

wystarczającą wiedzę fachową, ale i możliwości wdrożenia w życie tego planu, o ile okaże

się sensowny. Drechslerowi wolał o tym na razie nie wspominać, ponieważ przez księżycowe

łącza korporacji mogli porozmawiać szczerze tylko w trakcie postoju w polu magnetycznym

toru, a kiełkująca mu w głowie idea należała do gatunku tych najbardziej szalonych i co

więcej, wymagała poniesienia kolejnych strat przy załadunku, istniało więc spore

prawdopodobieństwo, że pracownicy lojalni wobec właściwego zarządu – ci, których tak się

obawiał zastępca dyrektora – utrącą inicjatywę, zanim uda się ją urzeczywistnić.

Ninadine odpowiedziała na chwilę przed lądowaniem wahadłowca, informując Henryana,

że wszystko jest już gotowe. Oficjalną przykrywką spotkania z nią, Dupree, Pallance’em

i jeszcze jednym człowiekiem, którego tożsamości na razie nie znał, miała być wystawna

kolacja na cześć, jak to określono, „wybawcy Delty”.

Dobrze, że nie zbawiciela – uznał, obserwując przez transparentną plastal granatowe wody

oceanu i zbliżającą się szybko pastelową plamę kolonii, za którą aż po znajdujące się na

horyzoncie góry ciągnęły się szmaragdowe gęstwiny.

Nie wiedzieć czemu, Truffaut zaśmiała się, gdy zasugerował podczas jednej

z wcześniejszych rozmów, że chciałby przejść się po tych lasach…

.

JEDENAŚCIE

Henryan wpadł do siebie tylko na moment, by wziąć szybki prysznic i włożyć mundur

galowy. Skoro miała to być oficjalna okazja, nie widział powodu, dla którego miałby iść na

spotkanie w kombinezonie. Tak brzmiała wersja na użytek kolonistów, gdyby któryś z oficjeli

miał odwagę i zapytał, dlaczego kapitan spóźnia się na ważną uroczystość. W rzeczywistości

Święcki zapragnął odrobiny luksusu. Szklaneczki, a nawet dwu, bezwonnego rumu i długiego,

gorącego prysznica w najprawdziwszej wodzie. Ludzkość utraci kontrolę nad tą planetą już za

trzydzieści kilka godzin, warto więc zakosztować choć odrobiny wygód, jakie oferowała

człowiekowi, który większą część życia spędził w ciasnych kajutach przy sztucznej grawitacji.

Odświeżony i rozluźniony wkroczył kwadrans po czasie do znacznie skromniejszej kwatery

Ninadine. Menadżerowie trzeciego szczebla nie byli specjalnie rozpieszczani przez zarząd