sterowni

wypełniły

się

animacjami

przedstawiającymi pobliską gwiazdę i otaczający ją układ planetarny. Załoga Djangonzalo

Cervantesa jeszcze przez sześć minut będzie musiała polegać wyłącznie na odczytach

czujników. Wizja zostanie włączona dopiero po wykonaniu pełnego zwrotu, gdy gwiazda

centralna tego systemu zniknie sprzed dziobu masywnego krążownika.

Na wyświetlaczach stanowiska dowodzenia pojawiły się pierwsze raporty. Przybywało ich

z każdą sekundą. Zdecydowana większość nagłówków uspokajała soczystą zielenią, tylko

kilka było pomarańczowych, ale tego należało się spodziewać. Tarcze okrętu pracowały

z maksymalną wydolnością, nic więc dziwnego, że w niektórych generatorach dochodziło do

lokalnych przeciążeń. Nie było to jednak nic, co mogłoby zagrozić misji.

Henryan przeglądał te alerty, nie koncentrując się jednak zbytnio na ich treści. To było

zadaniem wachtowych. Rutynowa robota, procedury, przez które przechodzili setki razy

w czasie wieloletniej służby. Widział ich wokół siebie w półmroku wielkiego mostka.

Pracowali w niemym skupieniu, jak automaty. Nie zauważał u nich żadnych oznak niepokoju

czy zdenerwowania. Zachowają zimną krew, dopóki na ekranach przed nimi nie pojawi się

kolor czerwony…

Szlag – zaklął pod nosem, widząc w górnym prawym rogu wyświetlacza migoczący

miarowo rubinowy punkt. Czując mrowienie u nasady karku, otworzył zwięzły raport

wachtowego z pionu nawigacyjnego. Problem nie dotyczył jego okrętu, ale prócz krążownika

w konwoju lecącym na Uliettę znajdowało się ponad sześćdziesiąt transportowców i arek

kolonizacyjnych. Awaria bądź utrata którejkolwiek z tych jednostek oznaczałaby

niewyobrażalne problemy… Ta misja, choć nie wiedział jeszcze czemu, otrzymała najwyższy

priorytet.

Henryan nie rozumiał, dlaczego kazano mu scedować dowodzenie prowadzoną właśnie

operacją ewakuacyjną na innego oficera, ale nie dyskutował, gdy nadeszły rozkazy, i mimo

protestów zdesperowanych kolonistów natychmiast wycofał Cervantesa z Ugandy 6. W pasie

minus cztery dołączył do formowanego właśnie konwoju – a raczej przypadkowej zbieraniny

statków kolonizacyjnych, transportowców i okrętów wojennych wycofanych równie

pośpiesznie z innych eskadr w tej części pasa – by po otrzymaniu kolejnych dyrektyw wykonać

skok na Uliettę. Nie miał nawet czasu na zrobienie porządnej odprawy, czuł więc tym większy

niepokój, że któraś z towarzyszących mu cywilnych jednostek zaczęła się rozsypywać,

narażając na szwank całą operację.

Odetchnął z ulgą dopiero wtedy, gdy przeczytał pierwsze zdania wiadomości. Raport nie

dotyczył konwoju, tylko jednej z planet systemu gwiezdnego, do którego właśnie skoczyli.

– Co pan o tym sądzi, komandorze Hines? – zapytał, odwracając się do współdowódcy

krążownika, młodego Latynosa o wyjątkowo głęboko osadzonych, czarnych oczach i orlim

nosie. Na mostku, przy podwładnych, zawsze zwracali się do siebie zgodnie z regulaminem.

Javiernesto przerzucał już kolejne pliki astroatlasu floty, sprawdzając wcześniejsze wpisy

i coraz mocniej kręcąc głową.

– W życiu nie słyszałem o podobnym błędzie w klasyfikacji – przyznał po chwili. – To

niemo…

– Weszliśmy na kurs zbliżeniowy, komandorze. – Dalsze słowa Święckiego zagłuszył

komunikat ze stanowiska nawigacyjnego.

Ekrany boczne wypełniła upstrzona gwiazdami czerń przestrzeni, na czołowym mieli

ponadto widmowy pas jądra galaktyki, na którego tle jaśniało osiemnaście planet krążących

wokół słońca Ulietty. Z tej odległości nie różniły się one wcale od pobliskich gwiazd, mogli

je więc rozpoznać wyłącznie dzięki naniesionym przez komputery znacznikom.

– Skan Delty – rozkazał natychmiast Hines.

– Jest skan Delty.

Szli w kierunku płaszczyzny ekliptyki systemu, zatem planeta, ku której zmierzali,

znajdowała się w tej chwili w górnej części kopułowatego ekranu. Musieli zadrzeć głowy, by

ją zobaczyć. Po chwili jednak maleńka biała plamka zaczęła rosnąć, by po kilku sekundach

znaleźć się w samym centrum gigantycznego holowyświetlacza.

Majestatyczna błękitno-biała kula wyglądała jak najprawdziwsza planeta tlenowa. Na

pierwszy rzut oka niewiele się różniła od Ziemi, schowana pod gęstym welonem chmur,

pokryta konturami rdzawych lądów i szafirowymi wodami oceanów, z nieodłącznymi

lodowymi czapami na biegunach.

– To niemożliwe – powtórzył Hines, przenosząc wzrok na Święckiego.

Według astroatlasu powinni spoglądać na wypalony promieniowaniem, pozbawiony

atmosfery kawał skały, na którym nie miało prawa być nawet jednego kryształka lodu, nie

mówiąc już o żywej bakterii. Tak przynajmniej wynikało z klasyfikacji najpierw przyznanej

Delcie przez analityków dalekiego zwiadu, a potem zatwierdzonej przez komisję

astronawigacyjną Federacji. Takie samo zaszeregowanie widniało we wszystkich

dokumentach korporacji Etoile Blanc, która miała wyłączną licencję na eksploatację złóż

Ulietty.

– Terraformowali ją? – zapytał z niedowierzaniem Henryan, gdy tylko zdołał się otrząsnąć

z pierwszego szoku.

To była pierwsza planeta tlenowa, jaką widział na własne oczy. Jeśli wierzyć

astroatlasowi, w poznanej i zdobytej przestrzeni wszystkich pięciu metasektorów Federacji

istniało tylko trzydzieści siedem globów mających własną atmosferę, ale tylko dwadzieścia

dziewięć spośród nich było tlenowych, czyli takich, na których człowiek mógłby żyć prawie

jak na Ziemi, choć w większości przypadków dopiero po doprowadzeniu do odpowiednich

zmian ekosfery, zwanych powszechnie terraformowaniem.

– Nie – zaprzeczył zdecydowanie Hines. – Wykluczone. W cztery lata można doprowadzić

do znaczących zmian składu atmosfery i zacząć ujarzmiać biosferę, ale na pewno nie da się

zmienić kawałka martwej skały w tętniącą życiem kopię Ziemi. Spójrz tylko na odczyty…

Henryan zerknął na podesłany mu dokument. Dziewięćdziesiąt dwa procent ciążenia

standardowego, temperatury w zakresie od minus osiemdziesięciu trzech stopni na biegunach

do plus czterdziestu czterech w pasie równikowym, kąt nachylenia osi wynoszący tylko dwa

stopnie, skład atmosfery różniący się nieznacznie od ziemskiej, choć analiza widmowa

pokazywała też, że w troposferze znajdują się wciąż gazy stanowiące potencjalne zagrożenie

dla człowieka. Było ich jednak na tyle mało, że ludzie mogliby spędzić na powierzchni całą

dobę standardową, nie korzystając w tym czasie z masek czy respiratorów. Przy używaniu

wspomnianego sprzętu życie tutaj zakrawałoby na bajkę.

– Nie chciałbym snuć zbyt daleko idących przypuszczeń, ale zaczynam rozumieć, skąd ten

pośpiech i odwołanie nas z Ugandy 6 – rzucił Święcki, zamykając raport. – Chyba trafiliśmy

właśnie do czyjegoś prywatnego raju.

Nie mieściło mu się w głowie, że jakąkolwiek korporację może być stać na zorganizowanie

tak gigantycznego przekrętu, a jednak miał przed oczami widomy dowód, że nie jest to

niemożliwe. Gdyby nie inwazja Obcych, o istnieniu tej planety wiedziałby tylko krąg

wtajemniczonych, zapewne dość wąski…

Z zamyślenia wyrwało go miganie żółtej kontrolki. Zaraz po wyjściu z nadprzestrzeni

Henryan zameldował o dotarciu konwoju do celu i właśnie otrzymał odpowiedź. Tyle że

przekaz kwantowy nie został nadany z dowództwa metasektora, jak się tego spodziewał,

a z samej admiralicji. Przesłano go bezpośrednio z Systemów Centralnych z pominięciem

drogi służbowej.

Nie odebrał wiadomości od razu. Przez krótką chwilę trzymał palec nad wirtualnym,

migoczącym soczystą żółcią klawiszem, jakby się bał, że muśnięcie wirtualnej powierzchni