Sveltas vi kiel preĝeja kandelo, Glave trapikas min via rigard'. Kara, renkont' kun vi estus fabelo — Sendu min aŭtodafeon pro ard'. Mi ne postulas kareson, feliĉon. Ĉu mi ofendu vin per la kares'? Arte kontemplas nur tra la latison Plukon, kaj amas vin ĝis sinforges'! Preter, forpreter vin pelas la vento… Sunbrunigita, permesu, Mari'! Al la kerub' malblindiĝi momente. Dolĉa dolor' sagu koron ĝis kri'! Softe brunbuklojn mi plektas konfide Kun kriptaj versoj — juvel-diamant'. Mi aman koron forĵetas avide Al sombra font' de okulobrilant'. (A. Blok) Ты, осень, всё сместила и сломала — Так много красок и так света мало, Так дни укоротились, так длинны Глухие ночи в седине луны. Чем мы перед природой виноваты, Что шлет туман, подобье серой ваты, — Что ветер сыр, что холодна вода, И нет за то ни спроса, ни суда! Напрасны сетованья и вопросы — То облик правды, голос чистой прозы, И никаким идиллиям вовек Не одержать над этой явью верх. И всё же в стылость, сырость, серость, слякоть Не позволяй душе скисать и плакать, И верь, — за мглой и снежной белизной Блеснёт ручей, разбуженный весной. Ведь это также внутренняя правда Рассвета, леса, поля, луга, сада, Покинувшего рощу соловья. А значит — вместе с ними и твоя. (Николай Грибачёв) Aŭtuno! Rompas ĉion vi, transmetas — Koloroj buntas, sed la lumo etas, Mallongas tagoj, nigras nokta long', Obtuza sub livida luna blond'. Ĉu de l' natur' ni estas kulpigataj, Ke ĝi nebulojn sendas grizavatajn, — Ke vent' humidas kaj malvarmas akv', Neniu respondecas pri la akt'! Enketi kaj lamenti plene vanas — Honesta proz' ĝi estas, voĉ' veranas, Kaj ajna idilio en final' Senpovas antaŭ tiu ĉi real'. Sed dum malvarmo, ŝlimo, kot', malseko Ne lasu ĝemi vin en feblo-eko Kaj kredu, post neĝblank', tenebra temp' Ekbrilos roj', vekita de printemp'. Ja estas same ĝi la vero ena De herb', arbar', aŭroro kaj ĝardeno, De bosk' fluginta urĝe najtingal', Kaj sekve via en eventual'. (Nikolaj Gribaĉov) Покуда солнце людям светит С небесной выси голубой, Не верю я, чтоб жизнь на свете Сама покончила с собой. Нет, я не верю в гибель мира В кромешной атомной золе, Чтоб ни Толстого, ни Шекспира, И ни травинки на Земле. Я верю в разум человека, В его порыв дружить, любить, В потребность тихого ночлега И в жажду строить и творить. В его возвышенные чувства И дерзкой мысли торжество, В его науку и искусство. В него. И больше ни в кого! Я верю верой беспредельной, Она живёт в моей крови, Я верю песне колыбельной И первой бережной любви. Я в нашу память верю свято, Она сердца доныне жжёт, Она гремит грозой набата И от войны нас бережёт. Я верю верою заветной, Она, как мать, мне дорога. Я верю в то, что флаг рассветный Взошёл над миром на века. Ничем той веры не измерить, Никак её не сокрушить. Пока живу, я буду верить, Пока я верю — буду жить! (Николай Доризо) Dum lumas suno al homaro De bluĉiel' kun alta fid', Ne kredas mi, ke vivo-karo Mem finos sin per suicid'. Ne kredas mi mortagonion De l' mondo sub nuklea cindr', Tolstoj jam nul', Ŝekspir' nenio, Ĝis herb' al ĉio sort' de tindr'. Mi kredas al la homa saĝo Kaj streb' al amikec' kaj am', Bezon' de mildrifuĝo plaĉa, Konstru-avido, krea flam', Al aŭdac-triumfaj pensoj, Kaj noblaj sentoj de la hom', Al lia arto kaj scienco. Lin kredas mi, nenion krom! Senlime kredas malhumile, La kred' en mia vivas sang', Al kanto kredas ĉelulila, Unua tutpudora am'. Mi sankte kredas la memoron, Bruligas koron ĝi ĝis nun, Bruigas la alarmsonoron Kaj de milit' defendas nin. Per kred' mi kredas sakramenta, Ĝi karas, kiel la patrin', Ke l' flag' aŭroris prominente Por heli super mond' sen fin'. Nemezurebla estas kredo, Ĝin provi rompi estas van'. Dum vivas mi, mi kredos plede, Dum kredas, estos mi vivant'! (Nikolaj Dorizo) |
