Agnieszka wyszła za mąż przed ośmiu laty. Była zakochana i szczęśliwa jak nigdy w życiu. Jej wybranek był tym pierwszym, wymarzonym, z którym chciała spędzić resztę swojego życia. On, czuły i kochający – zdawał się nie widzieć poza nią świata. Zapewniał o dozgonnej miłości i wierności. Początek bajkowy, jakich wiele. Kłopoty zaczęły się w chwili, gdy dziewczyna spostrzegła pierwsze oznaki choroby. Zaczęła walkę z czasem. Niemal instynktownie zapragnęła mieć dziecko i nieomal w ostatniej chwili udało się jej, gdyż mąż dowiedziawszy się o chorobie żony zaczął się od niej odsuwać, a po paru miesiącach wyprowadził się do swojej matki – po usilnych namowach tej ostatniej. Co więcej – matka kategorycznie zabroniła mu odwiedzać żonę, bo w przeciwnym wypadku wyrzuci go z domu i… „będzie musiał do końca życia podcierać dupę kalece”. Tymczasem kaleka, jeszcze wówczas całkiem sprawna, szczęśliwie urodziła piękną, zdrową córeczkę. Wkrótce po tym wydarzeniu jej stan pogarszał się z tygodnia na tydzień. Wycieńczona ciężkim porodem dziewczyna, nie miała dość sił do walki ze straszną chorobą. Trzymała się jednak bardzo dzielnie. Motywacją i całą nadzieją była teraz dla niej (po odejściu męża) maleńka Dorotka. Dzieckiem opiekowała się wspólnie z matką która, choć mieszkała w innym miejscu, każdego dnia spędzała wiele godzin z córką i wnuczką. Tymczasem teściowa nie próżnowała – postanowiła za wszelką cenę odebrać dziecko matce. Nie kierowały nią bynajmniej żadne wzniosłe uczucia, a już na pewno nie dobro maleństwa. Według jej planu – syn miał na zawsze pozostać z nią, a dziecko odbierze Agnieszce „za karę”. Była przekonana, że Agnieszka z pełną świadomością i premedytacją wyszła za Andrzeja, wiedząc o swojej chorobie, aby związać mu życie i zrobić z niego pielęgniarza. W końcu dopięła swego – sąd przyznał ojcu opiekę nad dzieckiem, uznając jednocześnie matkę za niezdolną do jego wychowania Po wyroku stan Agnieszki znacznie się pogorszył. Mogła już tylko leżeć i płakać z żalu za dzieckiem. Razem z nią rozpaczała zbolała matka. Ta maleńka istota, którą im zabrano, była dosłownie jedyną radością ich życia, które w przypadku córki wypalało się teraz z każdym dniem. Babcia Dorotki na kolanach prosiła teściową i zięcia, aby choć na kilka minut w tygodniu pozwolili przyprowadzić ją do córki – bezskutecznie. Nowa opiekunka stwierdziła bez ogródek, że „widok ciężko chorej kobiety mógłby przestraszyć małą”.

Trudno mi opisać ból, jaki wyrażały zmęczone, przekrwione oczy Agnieszki. Ściskała w rękach oprawiony obrazek dziecka. Wyła, trzęsła się i łkała nie mając już łez do płaczu. Straciła wszystko co miała – małżeństwo, młodość, marzenia, plany, jedyne dziecko i wszelką nadzieję. Czekała na śmierć. Cóż miałem jej powiedzieć – że „Bóg Jest Miłością?”

Powyższą historię, nie mającą wiele wspólnego z tematem spowiedzi, przytoczyłem nie bez powodu. Niech będzie ona przeciwwagą dla innej, jeszcze bardziej makabrycznej, której finałem było prawdziwe morderstwo.

Popełniła je synowa na znienawidzonej świekrze. Przez kilka miesięcy podtruwała ją, dodając systematycznie do posiłków niewielkie dawki trucizny na szczury. Prawie 80 – letnia staruszka, nie mająca do tej pory poważniejszych kłopotów ze zdrowiem, zaczęła nagle odczuwać silne bóle brzucha i opadać z sił. Miejscowy doktor nauk medycznych zalecił kurację ziołami i ścisłą dietę. W aromatycznych ziółkach strychnina rozpuszczała się nadzwyczaj dobrze. Kobietę nękały notoryczne wymioty. Umierała powoli pod wpływem trucizny i ciągłego niedożywienia. Lekarz, na podstawie czarnej barwy wymiocin, wydał ostateczną diagnozę: zaawansowany rak żołądka. Po tym wyroku synowa, „opiekująca się troskliwie” zbolałą „mamusią”, zwiększyła radykalnie dawki i wkrótce nastąpił zgon. Naturalnie z okazji pogrzebu zrozpaczona morderczyni, wraz z innymi członkami rodziny, przystąpiła do spowiedzi. Zatajając śmiertelny grzech, przyjęła następnie świętokradzko Komunię Świętą.

Zamordowana starsza kobieta była za życia uosobieniem dobroci i serdeczności. Kochała i szanowała ją cała rodzina. Cieszyła się ogólną sympatią sąsiadów i znajomych. Cicha, pokorna; zawsze skora do pomocy dzieciom, zwłaszcza odkąd zmarł jej mąż – pragnęła poświęcić się im bez reszty. Chciała spędzić resztę swego życia ciesząc się ich szczęściem oraz upragnionymi wnukami. To właśnie było głównym powodem, dla którego oddała synowi i jego wybrance solidny, przestronny dom i niemałe gospodarstwo. Popełniła jednak jeden błąd, który kosztował ją życie – zatrzymała dla siebie jeden (zdaniem synowej – „najpiękniejszy”) spośród czterech pokoi. Jej „ingerowanie” w życie młodych sprowadzało się do gotowania dla nich obiadów i pomocy w gospodarstwie, na miarę nadwątlonych wiekiem sił.

Jednak młoda synowa zapragnęła być jedyną panią domu i gospodynią „całą gębą”. Marzył jej się duży salon z kominkiem w pokoju teściowej. Mierziła ją obecność „starej” kiedy przyjmowała w domu swoje towarzystwo, choć tamta siedziała wówczas za dwoma ścianami. Starzy ludzie – jak później wyznała – zawsze działali na nią przygnębiająco: „wydawało mi się, że w moim nowym, wymarzonym domu po prostu śmierdzi od tej starej”.

Minęło ponad pół roku od zbrodni. Wyrzuty sumienia przywiodły ją w końcu do kratek konfesjonału. Po łamiącym, pełnym rezygnacji i wzruszenia głosie wyczułem, iż nie będzie to zwyczajna spowiedź. Była jeszcze młodą dziewczyną. Popełniając tę straszną, wyjątkowo bezsensowną zbrodnię myślała, że świat leży u jej stóp i trzeba za wszelką cenę go sobie podporządkować. Chciała, choćby po trupach, żyć pełnią życia; pokonać wszelkie przeszkody na drodze do wyznaczonych celów i szczęścia, którym wówczas była dla niej pełna niezależność. Według jej słów, miało to podłoże w domu rodzinnym, gdzie traktowano ją wyjątkowo surowo, a despotyczni rodzice, na przekór buntowniczemu usposobieniu córki – do końca, tj. do jej ślubu i odejścia z domu – podejmowali za nią wszystkie, nawet najdrobniejsze decyzje. „Wyrwałam się od nich jak pies z łańcucha, ale w tej nowej, nareszcie własnej „budzie” zawadzała mi ta biedna, stara kobieta” – załkała z wielkim bólem w głosie dziewczyna.

„…Nie miałam żadnego powodu żeby jej nienawidzieć; chciałam ją tylko… usunąć. Potem, gdy już to się stało, nie odczułam ulgi – raczej pustkę. Z czasem zaczęło mi nawet brakować „starowinki”; jej pomocy, porady, dobrego słowa, którego nigdy mi nie szczędziła. Dopiero wówczas uświadomiłam sobie, co tak naprawdę się stało. Od tej pory nie przespałam spokojnie jednej nocy. Chciałam sama nadać sobie jakąś pokutę, bo nie wyobrażałam sobie, że mogę kiedykolwiek wyjawić komuś swój grzech. Czy jest jednak coś, co może go zmazać? Jak mam z nim dalej żyć!?”

Z pewnością nie „coś”, ale Ktoś mógł to uczynić. To, co u ludzi jest niemożliwe – jest możliwe u Tego, Który nas wszystkich powołał do życia i umarł na krzyżu za największych grzeszników. Może był to podszept Ducha Świętego, a może tylko moja ludzka intuicja – wiedziałem jednak, że ta zbłąkana owca już otrzymała przebaczenie. Jej Niebieski Ojciec wyszedł na drogę i przez pół roku czekał na nią, a kiedy wróciła – Jego przebaczająca miłość była tym większa i bardziej oczywista, im głębszy był jej żal i niepewność.

„Idź i nie grzesz więcej” – powiedziałem, udzielając jej rozgrzeszenia.

Długo w nocy myślałem o tym, jakie tragiczne i pokrętne scenariusze potrafi pisać życie. Byłem do głębi wstrząśnięty tą całą historią. Kiedy w końcu zasnąłem, miałem sen – wizję. Zobaczyłem Chrystusa wiszącego na bardzo wysokim krzyżu. Z głębokich ran Zbawiciela płynęła obficie krew, której całe strugi – spadając – w powietrzu dzieliły się na miliony mikroskopijnych kropelek. Pod krzyżem ujrzałem młodą zabójczynię, pełną bólu i skruchy – stojącą ze zwieszoną głową. Nagle jedna z czerwonych drobinek krwi upadła na nią. Dziewczyna podniosła głowę i uśmiechnęła się – została oczyszczona!

„Chwała na Wysokości Bogu!” – powitałem głośno nowy dzień, wstając rano z łóżka.