Matka w tamtych czasach była młodą wiślańską, ewangelicko-augsburską farmaceutką, często miewała dyżury nocne i o najciemniejszych godzinach, o trzeciej albo o czwartej nad ranem, budził ją przeciągły dzwonek, paniczne kołatanie i rytualny okrzyk:
– Pani magister! Pani magister! Przypadek nagły i wymagający natychmiastowej interwencji! Przypadek absolutnie nie cierpiący zwłoki!
Za oszklonymi drzwiami kolebała się zwalista postać, u jej stóp warował pies. Doktor Swobodziczka roztrzęsioną ręką podawał receptę, na której widniało magiczne, przynoszące ulgę, a może nawet euforię zaklęcie: “Morph. Hydr. 002”. Głos mu się łamał naturalnie, doktor zgoła nie musiał imitować spazmatycznego sposobu mówienia.
– Pani magister… Na Zameczku aktualnie przebywa towarzysz pierwszy sekretarz Władysław Gomułka, dostał nagłej kolki, potworne bóle, głowa państwa zwija się w męczarniach, wezwano mnie… Pani magister rozumie, sprawa wagi państwowej.
Za pierwszym, a może nawet i za trzecim razem (Pani magister, na Zameczku przebywa aktualnie premier Józef Cyrankiewicz, dostał nagłej kolki…) był w tym brawurowym pretekście jakiś rys prawdopodobieństwa. Przedwojenny Zameczek prezydenta Mościckiego służył teraz istotnie jako wilegiatura dla dygnitarzy najwyższego szczebla, o niejednym zmierzchu widywaliśmy kawalkady wołg i czajek wolno sunące drogą na Kubalonkę, dalekie światła kładły się na pancernych karoseriach. w bliskiej obecności przywódców (niewiarygodne orszaki sunące przez lesiste zbocza o mglistym poranku, przedstawiciele władz centralnych w asyście towarzyszących im osób ruszają na grzybobranie), w bliskiej obecności, a nawet w nagłej (choć wedle doktryny byli ponadludzcy, czyli bezcieleśni) dolegliwości premiera albo pierwszego sekretarza było zatem pewne prawdopodobieństwo, ale przecież gdy się rychło okazało, iż wedle Swobodziczki Gomułka i Cyrankiewicz (niżej doktor na ogół nie schodził) musieliby bez przerwy mieszkać na Zameczku i mieć w dodatku nieustanną, choć przemienną kolkę, rychło zatem, a nawet wcześniej jeszcze, wszystko było jasne. Sam Swobodziczka zresztą z czasem przestał się troszczyć o jakąkolwiek wiarygodność swej wersji wydarzeń, mechanicznie wygłaszał formułę o Zameczku, dygnitarzu i kolce, podawał receptę, brał ampułki, siadał na pobliskiej ławce w samym środku rynku, otwierał torbę, wyjmował strzykawkę, igłą przekłuwał spodnie na wysokości uda i dokonywał przez nogawkę subtelnej i wprawnej iniekcji domięśniowej. Wielki doktor Swobodziczka – doktor Morfina, doktor Kodeina, doktor Gorzałka, doktor Nikt.
Wiślanie do dziś śpiewają pieśni sławiące jego kunszt lekarski, do dziś usłyszeć tu można historie o powstrzymanych przez niego zarazach, o straszliwych chorobach, które przeganiał bez śladu, o bezbłędnych diagnozach, które nieomylnie stawiał. Wypalała się jego dusza, słabło jego ciało, mowa jego była coraz mniej wyraźna, ale kunszt lekarski zostawał nietknięty. Pożar nałogu trawił w nim wszystko z wyjątkiem umiejętności. z najwyższym trudem zakładał słuchawki, ale skryty w labiryncie wnętrzności szczurzy pisk choroby słyszał doskonale, ręce dygotały przy wypisywaniu recept, ale wypisywał ściśle to, co trzeba. Kiedy kierował do szpitala – szpital był nieuchronny, kiedy zalecał antybiotyk – antybiotyk działał, kiedy kazał przez pół roku zbierać korę dębową, parzyć i codziennie pić napar – wiadomo było, że półroczna kuracja poskutkuje. Był wirtuozem chronologii choroby. Za siedem dni się poprawi, za dziesięć dni przejdzie, za dwa tygodnie stanie się na nogi – mówił – i jak mówił, tak było: za siedem dni się poprawiało, za dziesięć przechodziło, po dwóch tygodniach stało się na nogach. Kiedy Swobodziczka przeszedł na emeryturę (a emerytura jego bardzo krótko trwała), kiedy swój przedśmiertny pobyt na świecie ograniczył do codziennych pobytów w gospodzie “Piast”, nawet tam ustawiały się kolejki do jego stolika. w asyście czarnego wilczura pojawiał się punkt siódma rano, duszkiem wypijał prostowniczą setkę, drobnymi łykami zapijał ją piwem, psu warującemu pod stołem nalewał do blaszanego garnka słuszną miarkę, unosił dłoń i wielkopańskim gestem zezwalał zbliżyć się pierwszemu pacjentowi.
Chorowałem na wszystko. Chorowałem nieustannie. Chorowałem zajadle. Chorowałem pasjami. Uwielbiałem wizyty doktora Swobodziczki, wdychałem zapach medykamentów i alkoholu, syciłem się popłochem, jaki doktor niezmiennie wzbudzał wśród domowników. Zrzucał z ramion barani kożuch, w pieczołowicie przez matkę wywietrzonej sypialni zapalał papierosa, zakładał słuchawki i zaczynał mnie osłuchiwać. Oddychać. Nie oddychać. Oddychać głęboko. Zaciągał się kłębami dymu, kaszlał chrapliwym i studziennym kaszlem nałogowego palacza.
– No tak – mówił – kaszel, znowu kaszel. – Przecież on nie kaszle, panie doktorze – wtrącała blada jak ściana i bliska konwulsji matka. – On nie, ja kaszlę – Swobodziczka nie przerywał badania – ja kaszlę i kompletnie nie wiem, co z tym zrobić, jakoś nie przechodzi – zdecydowanym ruchem zdejmował słuchawki. Szedł do stołu, wyjmował receptariusz.
– On będzie kaszlał za dwa dni. Za dwa dni kaszel przyjdzie. a za siedem dni, czyli w sumie za dziewięć dni kaszel przejdzie. Ile on ma lat? – Dziewięć – mówiła matka, w głosie jej słychać było wyraźną ulgę. Doktor przyglądał mi się uważnie. – Dziewięć lat, dziewięć lat, to już najwyższy czas, żeby zacząć rozglądać się po świecie, najwyższy czas, żeby zacząć jakieś typowania. Powiedz, Jerzy, które wolisz, które ci się bardziej podobają, katoliczki czy ewangeliczki? – Katoliczki – odpowiadałem bez namysłu, uskrzydlony wreszcie legalną możliwością mówienia o kobietach. – Katoliczki, a zwłaszcza Urszula i Aldona. – Masz absolutną rację – mówił ze śmiertelną powagą i po chwili dodawał jeszcze jakieś tajemnicze zdanie, zwłaszcza, jak się zdaje, kluczowego w tym zdaniu wyrażenia: “ekumeniczne żądze”, nie tylko nie rozumiałem, ale i prawie nie słyszałem, matka jak pantera rzucała się w kierunku stołu, zasłaniała mnie własnym ciałem, zagłuszała słowa doktora histerycznymi w swej serdeczności zaprosinami do kuchni, skąd zresztą po dobrej chwili słychać było mityczny odgłos: brzęk wyjmowanych z kredensu kieliszków.
Domysłu, że sam skracał swoje życie i z tego powodu darzył samobójców niechęcią i pogardą, doktor Swobodziczka – jestem pewien – nigdy by nie potwierdził. Żadnym słowem, żadnym gestem, za nic nie dałby po sobie poznać, że widzi w ich desperacji własne, w formie skrzywione, lecz w treści prawdziwe odbicie. Jemu rzekomo chodziło wyłącznie o to, że nasi straceńcy zawsze szli w głąb gór i w głąb lasu i tam przepadali, i tam w niedostępnych matecznikach znajdowali sposobną bukową (lasy mieszane) gałąź. a przecież powinni późniejszy trud żywych mieć na względzie, a przecież powinni celem ułatwienia wszelkich pośmiertnych procedur i czynności wieszać się na skraju.
Na przykład młody Oyermah. Nikomu by do głowy nie przyszło, że tak się stanie. Tydzień przedtem byliśmy tam z ojcem, widny i rozległy dom na wzgórzu, pokryte świeżym tynkiem zabudowania gospodarcze, kurza ferma i inne bogactwa; szczęśliwi i zamożni Oyermahowie jako jedni z pierwszych w tych stronach mieli telewizor i po to tam poszliśmy, była telewizyjna transmisja meczu Górnik-Tottenham (4:2 dla Górnika). Siedzieliśmy na pluszowej kanapie, piliśmy herbatę, stary Oyermah na piętrze grał na pianinie, młody z nami mecz oglądał, piękna jak anielica żona młodego w ciężkiej brokatowej sukience przechodziła przez amfiladę izb, senne dziecko cicho bawiło się na szmaragdowym jak Orinoko dywanie, kury gdakały na podwórzu, Górnik prowadził nawet 4:0, po meczu poszliśmy do domu, robiło się ciemno. Za siedem dni życie przeszło jak ręką odjął. Za siedem dni młody Oyermah zwariował, zabił żonę i dziecko i poszedł w głąb lasu na Jarzębatej, i tam się powiesił w niedostępnym miejscu.
Doktor Swobodziczka klął na czym świat stoi, miotał obelgi, ocierał pot z czoła, groził, że to ostatni samobójca, do którego idzie. w sumie było to trochę dziwne, samobójców nie znosił, ale w końcu zawsze był gotów na każde wezwanie, zjawiał się prędko nawet w środku nocy. (Niewątpliwie bezsenność sprzyjała jego ruchliwości – nałóg – jakby powiedział Szymon Sama Dobroć – nieubłaganie wiedzie do bezsenności, potem bezsenność wzmacnia nałóg). Można też przypuścić, że doktor osobliwie lubił na przykład zimowe podróże do najdalszych dolin, przecież taka jazda saniami w śniegu i w mrozie nie mogła się obyć bez czegoś mocniejszego, jak inaczej ocalić przed zamarznięciem ekspedycję ratunkową?
