– Ale, dlaczego tylko my?

– Och, to zupełnie proste. Łatwiej jest coś mocno wmówić kilku osobom niż słabo większemu tłumowi. Chciał, żebyśmy spróbowali zatrzymać ludzi. Wyszliby- śmy wtedy na wariatów.

Człowiek na ławce jak gdyby usłyszał ich wymianę zdań, bo rozpłynął się wolno w powietrzu. Jakub skrzywił się.

– Sprawdzimy, czy siedzi tam nadal? – zapytał bez przekonania.

– Bo ja wiem? – zastanowiła się Monika.

– Chodźmy – powiedział Semen.

Więc poszli. Ławka wydawała się pusta. Ale wokół niej powietrze dziwnie drgało. Coś nieznacznie zniekształcało perspektywę. Dziewczyna wyciągnęła rękę.

– Nie ręką – zaprotestował potomek kozaków.

Z rękawa wyciągnął krótką nahajkę splecioną ciasno z dwunastu rzemieni. Monika machnęła nią nad ławką. Trafiła w coś. Iwan Iwanowicz zmaterializował się w okamgnieniu.

– Podłe dziewuszydło – powiedział. – Jeszcze ci za to dam do wiwatu. Muszę tylko wymyślić jak.

– Może byś się tak wyniósł w diabły? – zapytał egzorcysta. – Tu nie kurort wypoczynkowy. Mamy dość własnych problemów.

– Z wampirami na przykład – czarownik zachichotał. To chyba było niezłe?

– Usiłowałeś mnie zabić.

Dziewczyna i starzec popatrzyli zdumieni. Nic o tym nie wiedzieli.

– Dobra, dobra. Odczep się ode mnie. Mam prawo tu być.

– To moja ziemia.

– Chcesz tu nadal mieszkać?

– Owszem, mam taki zamiar.

– Pogadamy o tym jutro. W niedzielę nie wychodzi mi zbyt dobrze czarowanie.

Jakby na przekór tym słowom znowu zaczął znikać. Monika obmacała starannie ławkę. Była pusta.

– Nie męcz się – powiedział Jakub. – Poszedł sobie już chwilę temu. Rozmawialiśmy z jego odbiciem.

– Czy pan mi czegoś nie dosypał do wczorajszej kolacji?

– Gdzież bym śmiał. Zresztą, chyba nie jadłaś wczoraj z uwagi na ból zęba?

– To prawda…

– I jak, pomogło? Bo jakoś zapomniałem rano zapytać.

– Pomogło. Od tej pory zawsze będę stosowała ten sposób.

– Jaki sposób? – zaciekawił się Semen.

– Pan Jakub polecił mi przyłożyć do policzka końskie g… odchody.

– A, moja szkoła. To ja przyniosłem tą metodę na ten grunt.

– Jest świetna.

– I chcesz ją nadal stosować – dodał Jakub z uśmiechem. A gdzie dziecko drogie znajdziesz w mieście końskie pączki?

– Na przedmieściach mieszka trochę węglarzy. Myślę, że jak poszukam, to znajdę.

– No wiesz? Zbierać tak z ulicy… Semen zakrztusił się ze śmiechu.

– Strasznie niehigienicznie – zakpił.

– Nie o to chodzi. Jeszcze ją zobaczy ktoś znajomy i będzie miała zepsutą opinię.

– Rozejrzę się najpierw dookoła – obiecała.

Byli już koło ratusza – odrapanej rudery, która była siedzibą władz miejskich w połowie ubiegłego wieku, a od tamtej pory każdy kolejny właściciel pogłębiał jedynie stan ogólnej dewastacji, gdy na ulicy koło nich zatrzymał się mercedes piaskowej barwy. Wysiadła z niego kobita w futrze obwieszona biżuterią jak choinka. Podbiegła truchtem.

– Przepraszam, to pan jest Jakub Wędrowycz?

– Aha – przyznał się egzorcysta.

– Byłam u pana w domu, sąsiedzi powiedzieli mi, że poszedł pan do kościoła. Jest pan moją ostatnią nadzieją.

– Hmm, my się znamy?

– Jestem Rozalia Kaczyńska. Jestem znajomą księdza Wilkowskiego.

– Aha. Co u niego?

– Jest sekretarzem biskupa warszawsko- praskiego. Pnie się do góry.

– To słyszałem. Czym mogę pani pomóc?

– Przyjechaliśmy z mężem i bratem. Chodzi o mojego syna.

– Jest chory?

– Coś w tym rodzaju. Zostawiłam ich u pana na podwórku. Pojedzie pan ze mną? Proszę.

– Muszę zabrać ze sobą moją asystentkę.

– Oczywiście. Jedźmy!

– Semen, ty?

– Podrzućcie mnie do krzyżówek.

– Oczywiście – kobieta była tak szczęśliwa, że podrzuciłaby go nawet na księżyc.

Pojechali. Kobieta prowadziła jak szalona. Na Starym Majdanie byli po dwudziestu minutach. Na ławeczce przed domem Jakuba siedzieli dwaj mężczyźni. Między sobą trzymali chłopaka lat około siedemnastu. Chłopak był punkiem. Wyglądał obrzydliwie. Na głowie miał „irokeza”, po bokach wygolone. W uchu wisiał mu kolczyk zrobiony z żyletki i agrafki. Ubrany był w czarną, skórzaną kurtkę, powycieraną do niemożliwości. Na plecach odznaczał się wyraźnie napis wykonany białą olejną farbą. „No Future”. Na nogach miał powyciągane i podarte jeansy i obleśne glany także posmarowane białą farbą. Na nagim torsie pod kurtką wisiały mu rozliczne blaszane znaczki. Jakub skrzywił się.

– To tutaj to robota dla psychiatry – wyraził swoją opinię.

– Zawrzyj dupę – powiedział młodzieniec, spluwając mu leniwie pod nogi.

– Co mam zrobić?

– Jest pan najlepszym egzorcystą w kraju. Mój syn najwyraźniej uległ opętaniu.

Jakub popatrzył na niego smutno i pokiwał głową.

– Wygląda na beznadziejny przypadek – zawyrokował. Ale zrobię, co się da.

– O czym pierdoli ten facet? – zaciekawił się punk.

– Zamknij się wreszcie – wrzasnął jeden z mężczyzn, zapewne jego ojciec lub wuj.

Punk znowu splunął. Jakub zastanawiał się przez chwilę.

– Popilnujcie go jeszcze moment – poprosił. Muszę się przygotować.

– Tylko się pospiesz stary dziadu, bo mam wieczorem koncert!

Jakub otworzył drzwi domu i wszedł do środka. Wrócił po chwili z kluczami od szopy. Z szopy pobrał cztery paliki zrobione ze stalowego pręta zbrojeniowego, takie, jakimi przypina się krowy na pastwisku, tylko ździebko dłuższe. Tak około metra długości.

– Niech pani skoczy do sąsiadów i kupi kurę – powiedział. – Proszę powiedzieć, że to dla mnie. To sprzedadzą.

Kobieta pobiegła truchtem. Jakub zszedł do piwniczki. Wyszedł po chwili bez palików i bez młotka.

– Napijesz się winka? – zapytał punka.

– Jabole są ok. Dużo procent?

– A czterdzieści.

Przyniósł butelkę. Młodociany kandydat na degenerata odkorkował ją fachowo i pociągnął łyk.

– Niezłe. Trzydzieści stopni.

– Pij sobie.

– Czy to rozsądne? – zapytał starzy z mężczyzn.

– Wszystko jest pod kontrolą- uspokoił go egzorcysta. Poszedł do obórki, skąd po chwili wrócił, dźwigając dwa snopki konopi. Wróciła matka z kurą. Kura gdakała przeraźliwie. Egzorcysta przygotował cztery sznurki.

– Ręce i nogi – polecił.

Założyli chłopakowi pętle na ręce i nogi i zacisnęli. Cokolwiek było w butelce, całkowicie go oszołomiło. Nie stawiał oporu.

– Moniko, chodź z nami do pomocy.

Znieśli go do piwnicy i położyli rozkrzyżowanego na ziemi.

– My go trzymamy, a ty wbijaj kołki – polecił. Dziewczyna stanęła na wysokości zadania. Przełożyła przez pętle pręty i zaczęła wbijać je drewnianym młotem, aż weszły w ziemię prawie całe. Na końcach miały specjalne haki uniemożliwiające zsunięcie.

– Dobrze, możecie go puścić.

Puścili. Jeniec szarpnął się w więzach z całej siły.

– Dobry środek oszałamiający, ale działa bardzo krótko – wyjaśnił Jakub. – Używał go jeszcze mój ojciec przy kastrowaniu prosiaków.

Leżący i przypalikowany wyrzucił z siebie wiąchę przekleństw tak koszmarnych aż dziewczyna zaczerwieniła się po końce uszu. Część wywrzaskiwanych tekstów dotyczyła, jej osobiście. Pozostali nie przejęli się tym. Pani Rozalia zagryzła wargi.

– Nic mu się nie stanie? – zapytała z niepokojem. – Nie sądzę. Jak do tej pory nie było poważniejszych wypadków. Proszę dać mi kurę.

Podała mu. Wbił w ziemię jeszcze jeden kołek, tym razem krótszy. Z torby, wiszącej na drzwiach, wydobył kilkanaście świec. Powtykał je w ziemię wokół leżącego. Z kieszeni wydobył buteleczkę wody święconej i wyrysowawszy na ziemi wokół chłopaka i kury krąg, pochlapał wodą jego linię. Następnie wydobył z kieszeni bryłkę czegoś, co wyglądało jak plastelina i okleił kurze wokół szyi, wplatając w to kilka drutów.

– Będzie bardzo szybka – wyjaśnił, choć właściwie nic z jego wypowiedzi nie wynikało.

– Wyjmijcie akumulator z samochodu i postawcie koło drzwi – polecił.

Jeden z mężczyzn poszedł wykonać jego polecenie. Jakub przeciągnął od kury dwa cienkie druty do akumulatora.