Wiadomość o odnalezieniu Lincolna oraz historia wielkiej manipulacji Stantona zelektryzowały Amerykę. Ale nie doszło do żadnego kataklizmu. Dzieci w szkołach nadal wkuwają na pamięć Mowę Gettysburską – tak jak wkuwali ich dziadkowie.

Ciało Lincolna z największą ostrożnością i szacunkiem zabrano z pokładu pancernika i przewieziono do Waszyngtonu. Stolica nie szczędziła sił i środków na uroczystości i ceremonie. Na schodach Kapitolu aż pięciu żyjących prezydentów złożyło hołd dawno zmarłemu poprzednikowi. Przemówienia ciągnęły się w nieskończoność, a politycy prześcigali się w cytowaniu Lincolna, a nawet Carla Sandburga*

[Carl Sandburg – poeta, autor popularnej biografii Lincolna przyp. red.)].

Doczesne szczątki szesnastego prezydenta nie spoczęły na cmentarzu w Springfield.

Na specjalne polecenie urzędującego prezydenta wykuto kryptę w podstawie sławnego pomnika z białego marmuru, górującego nad Potomakiem. Nie protestował nikt – nawet deputowani z Illinois.

Ogłoszono święto. Miliony ludzi w całym kraju jeszcze raz zobaczyły na ekranach telewizorów zmumifikowaną twarz człowieka, który przeprowadził państwo przez najtrudniejsze zakręty jego historii. Cały zresztą program telewizyjny tego dnia wypełniły relacje z uroczystości pogrzebowych; wszystkie inne wiadomości zostały zepchnięte na margines. W nocy sieci telewizyjne wróciły wprawdzie do swoich zwykłych programów i serwisów informacyjnych, ale jeszcze przez kilka następnych dni główni komentatorzy i prezenterzy mówili niemal wyłącznie o uroczystym powrocie Lincolna.

Rozłąka starego zacnego Abe z pancernikiem, na którym spędził sto trzydzieści jeden lat, nie potrwa długo. Kongresmeni, jednomyślni jak nigdy, uchwalili specjalny fundusz na przetransportowanie CSS Texas z Mali do Waszyngtonu. Okręt zajmie honorowe miejsce na błoniach waszyngtońskich, w sąsiedztwie swego przymusowego pasażera. Dzielną załogę okrętu pochowano, z wielką pompą i z hucznym akompaniamentem dixielandowych orkiestr, na wojskowym cmentarzu Konfederacji w Richmond – mieście, z którego wyruszyli na swój pierwszy i jedyny rejs.

Kitty Mannock i jej samolot wrócili do Australii, gdzie zgotowano im entuzjastyczne, graniczące z ekstatycznym szałem powitanie. Kitty spoczęła w grobowcu Muzeum Wojska w stolicy. W muzeum znalazł się również jej wierny Fairchild FC-2W po odrestaurowaniu umieszczono go w dostojnym towarzystwie Southern Cross, słynnego długodystansowego samolotu Sir Charlesa Kingsford-Smitha.

Tylko paru fotografów i dwaj dziennikarze uczestniczyli w uroczystości odznaczenia Hali Kamil i admirała Sandeckera za ich zasługi w ratowaniu świata przed kataklizmem czerwonych glonów. Pewnie nie byłoby nawet tylu, gdyby nie fakt, że przyznane przez Kongres odznaczenia przypinał osobiście, w przerwie między licznymi przemówieniami, prezydent Stanów. Później jednak odbyła się w Nowym Jorku specjalna sesja Organizacji Narodów Zjednoczonych, podczas której uhonorowano Sekretarza Generalnego długotrwałą, burzliwą owacją. Sandecker tymczasem powrócił do swego biura w NUMA, by spokojnie zabrać się do pracy nad kolejnym projektem badawczym, według własnego, sprawdzonego i rygorystycznie przestrzeganego reżimu.

Doktor Darcy Chapman i Rudi Gunn zostali zgłoszeni do Nagrody Nobla – ale nie dostali jej. Nie przejęli się tym jednak i szybko wrócili na południowy Atlantyk, by badać wpływ nadal wielkiego, choć kurczącego się już, czerwonego zakwitu na inne formy życia w oceanie. Wkrótce dołączył do nich doktor Frank Hopper, który mimo surowego zakazu lekarzy opuścił przedwcześnie szpital. Twierdził, że w atmosferze pracy na statku badawczym szybciej dojdzie do zdrowia – i chyba miał rację.

Hiram Yaeger dostał od NUMA wysoką premię i dodatkowy dziesięciodniowy płatny urlop. Pojechał razem z całą rodziną na wakacje do Disneylandu, ale podczas gdy dzieci korzystały z uciech krainy fantazji, on sam wziął udział w seminarium na temat systemów archiwizacji komputerowej.

Generał Hugo Bock osobiście dopilnował, aby bohaterscy obrońcy Fort Foureau zostali godnie nagrodzeni, a rodziny poległych otrzymały hojną rekompensatę. Potem zdecydował się odejść na emeryturę; wolał zrobić to w momencie największych sukcesów i chwały, niż czekać, aż zmusi go do tego wiek i ogólne osłabienie sprawności. Jako całkiem już prywatna osoba zamieszkał w małej wiosce bawarskiej u podnóża Alp.

Pułkownik Levant, zgodnie z najlepszymi życzeniami Pitta, dostał medal Organizacji Narodów Zjednoczonych za zasługi dla pokoju, awans na generała i stanowisko dowódcze, opuszczone przez Boćka.

Kapitan Pembroke-Smythe, wyleczywszy się w rodzinnej posiadłości w Kornawalii z afrykańskich ran, wrócił do służby w swoim brytyjskim pułku. Już jako major został przyjęty na specjalnej audiencji przez królową, która odznaczyła go Orderem Najwyższej Zasługi. Dziś dowodzi jednostką wojsk powietrzno-desantowych do zadań specjalnych.

Julien Perlmutter, szczęśliwy, że nie sprawdziły się jego proroctwa, a naród amerykański przyjął prawdę o Lincolnie i Stantonie bez paniki i degrengolady moralnej – miał też pozytywne powody do satysfakcji. Za zasługi w odkryciu tej prawdy otrzymał tyle dyplomów, adresów i listów pochwalnych od towarzystw historycznych z całego świata, że mógł nimi wytapetować ściany największego pokoju w całym domu. Oczywiście nie zrobił tego.

Al Giordino odnalazł rezolutną pianistkę, którą poznał na jachcie Massarde'a na Nigrze. Okazało się, że jest do wzięcia, a w dodatku, z powodów zupełnie niezrozumiałych dla Pitta, zagustowała w towarzystwie małego amerykańskiego Włocha. W każdym razie przyjęła ochoczo jego zaproszenie na wspólną wyprawę w bajeczny podwodny świat Morza Czerwonego.

Co się zaś tyczy samego Dirka Pitta…

Dla tej części Kalifornii czerwiec to pełnia sezonu. Szosą wzdłuż sławnego siedemnastomilowego odcinka wybrzeża między Monterey i Carmelem sunęły zderzak w zderzak karawany turystów. Podziwiali słynne widoki z okien samochodów, zatrzymując się jedynie na wielkich parkingach wzdłuż Cannery Row, gdzie w niezliczonych kioskach można było napić się czegoś chłodnego, a w równie licznych restauracyjkach zjeść coś z nieprzebranych darów morza. I jechali dalej – pograć w golfa w Pebble Beach, zobaczyć stromiznę Big Sur, zrobić zdjęcia o zachodzie słońca na Point Lobos. Plątali się wśród winnic, zaliczali szczególnie stare i wysokie cyprysy, włóczyli się po plażach, gdzie podziwiali ślizgające się po wodzie pelikany, słuchali z zachwytem poszczekiwania fok i łoskotu łamiących się fal.

Państwo Rojas byli całkiem niewrażliwi na te uroki przyrody po trzydziestu dwu latach spędzonych w domku w stylu chaty wiejskiej w Pacific Grove. Niezwykłe otoczenie traktowali jako coś normalnego i oczywistego. Ten szczególny rodzaj ślepoty estetycznej ustępował jedynie wtedy, gdy do domu przyjeżdżała Eva. Ona nadal patrzyła na półwysep Monterey oczyma zachwyconego dziecka, jak ktoś, kto patrzy na swój pierwszy w życiu naprawdę własny samochód. Zawsze natychmiast po przyjeździe wyrywała rodziców z wygodnej rutyny i na nowo uczyła ich cenić proste, naturalne piękno, w którym żyli.

Ale tym razem było inaczej. Tym razem nie mogła zabrać ich na wycieczkę rowerową ani nakłonić do wspólnej kąpieli w rześkich bryzgach fal Pacyfiku. Nie mogła właściwie robić niczego, z wyjątkiem wylegiwania się w ogrodzie koło domu. W dwa dni po opuszczeniu szpitala, gdzie leczyła się z ciężkich obrażeń odniesionych w Fort Foureau, wciąż jeszcze była przykuta do wózka inwalidzkiego. Jej organizm, wycieńczony do ostateczności w katordze Tebezzy, dzięki prawidłowemu, zdrowemu odżywianiu wrócił do normy, a nawet lekko ją przekroczył. Tę nieznaczną nadwyżkę w talii mogłaby zgubić odpowiednią gimnastyką, ale to nie wchodziło w grę, dopóki tkwiła w gipsowych pancerzach.

O ile ciało szybko wracało do zdrowia, dusza pozostawała wciąż chora. Powodem cierpień był brak jakichkolwiek wiadomości od Pitta. Odkąd pożegnała go w ruinach starego fortu Legii Cudzoziems-kiej, by odlecieć do Mauretanii, i dalej, do szpitala w San Francisco, miała wrażenie, jakby zapadł się pod ziemię. Telefon do admirała Sandeckera upewnił ją jedynie, że Pitt nadal przebywa na Saharze.

– Może pojechałabyś ze mną na golfa – spytał ojciec, obserwując jej ponurą minę.

Popatrzyła w jego wesołe szare oczy i uśmiechnęła się na widok niesfornych jak zwykle, zwichrzonych siwych włosów.

– Nie sądzę, żebym w tym stanie zdołała trafić w piłkę – rzekła.

– Och, nie myślałem o graniu. Ale mogłabyś jeździć ze mną po polu.

Namyślała się przez chwilę, potem skinęła głową.

– Właściwie dlaczego nie? Ale – uniosła w górę zdrową rękę i poruszyła prawą stopą – pod jednym warunkiem: to ja prowadzę wózek.

Matka nie była zachwycona pomysłem męża, ale pomagając Evie wsiąść do dużego rodzinnego chryslera, udzieliła mu jedynie krótkiej przestrogi:

– Uważaj, żeby nie zrobiła sobie jakiejś krzywdy.

– Obiecuję, że wróci tu w takim samym stanie, w jakim ją zabieram – zażartował ojciec.

Pan Rojas wybił piłkę w kierunku czwartej dziury komunalnego pola golfowego w Pacific Grove, otaczającego latarnię morską na Point Pinos. Piłka wylądowała za blisko, w pułapce piaskowej.

– Już nie te mięśnie – powiedział z rezygnacją. Siedząca za kierownicą elektrycznego wózka Eva wskazała ręką ławkę, ustawioną na małym tarasie widokowym nad morzem.

– Tato, nie będziesz miał nic przeciwko temu, że opuszczę następne pięć dziur? Jest tak pięknie, że chętnie posiedzę sobie tutaj i popatrzę na ocean.

– Jasne, córeczko, nie mam nic przeciwko temu. Zabiorę cię w drodze powrotnej.

Podjechali ku torom. Ojciec pomógł Evie przenieść się na ławkę, potem usiadł za kierownicą, machnął wesoło ręką i ruszył przez pole golfowe w stronę trzech kolegów, czekających przy drugim wózku.

Lekka mgła wisiała nad wodą, ale Eva widziała długi odcinek brzegu otaczającego łukiem zatokę i dalej biegnącego niemal prostą linią na północ, w stronę miasta Monterey. Morze było spokojne; niewielka fala wywoływała jedynie złudny efekt, jakby pod rozległą łąką glonów kręciło się całe stado kretów. Powietrze przesycone było ostrym zapachem wodorostów, wyrzuconych na skały i szybko wysychających na słońcu. Zauważyła stadko wydr, baraszkujących wesoło wśród kamieni.Nagle blisko, niemal nad jej głową, rozległ się ostry krzyk mewy. Odwróciła głowę i zobaczyła stojącego za ławką mężczyznę.