– Już po wszystkim? – zapytał Marek. – Złapali Gosselina czy może sam palnął sobie w łeb?

Vandoosler wlał w siebie szklankę wody, zanim się do nich odezwał.

– Wyobraźcie sobie człowieka, który dostał nożem w brzuch i wie, że zaraz umrze. Jeżeli ma siłę i możliwość zostawienia wiadomości, co wtedy pisze?

– Nazwisko zabójcy – powiedział Łukasz.

– Wszyscy się z tym zgadzają? – zapytał Vandoosler.

– To przecież oczywiste – powiedział Marek.

Mateusz skinął głową.

– Dobrze – przyznał Vandoosler. – Ja również tak myślę. W mojej karierze widziałem wiele takich przypadków. Ofiara, jeżeli tylko może, jeżeli tylko wie, zawsze pisze nazwisko zabójcy. Zawsze.

Vandoosler, na którego twarzy malowała się troska, wyjął z kieszeni marynarki kopertę, do której wsunął zdjęcie czarnego samochodu.

– Krzysztof Dompierre – podjął – przed śmiercią napisał nazwisko na brudnej karoserii samochodu. Przez trzy dni to nazwisko jeździło po Paryżu. Właściciel samochodu dopiero teraz zauważył ten napis.

– „Jerzy Gosselin” – powiedział Łukasz.

– Nie – Vandoosler pokręcił głową. – Dompierre napisał „Zofia Simeonidis”.

Vandoosler rzucił zdjęcie na stół i opadł na krzesło.

– Żywy trup – wyszeptał.

Trzej mężczyźni, niezdolni wydusić z siebie słowa, podeszli, żeby przyjrzeć się zdjęciu. Żaden z nich nie śmiał go dotknąć, jakby wzbudzało w nich lęk. Napis zrobiony palcem przez Dompierre’a był niezbyt wyraźny, nieregularny, bo konający musiał wyciągnąć rękę, żeby dosięgnąć dołu karoserii. Ale nie było cienia wątpliwości: pisane z przerwami, jakby konający zbierał resztki sił, widniało tam imię i nazwisko „Zofia Simeonides”. Co prawda „Z” było trochę rozmazane, „f” obniżyło się, przypominając „n”, a ortografia nazwiska błędna, bo zamiast „Simeonidis” Dompierre napisał „Simeonides”. Marek przypomniał sobie, że Dompierre tak właśnie nazywał śpiewaczkę. Zapewne znał jej nazwisko głównie ze słyszenia i dlatego je przekręcił.

Zdruzgotani, siedzieli w milczeniu, każdy sam z własnymi myślami, z dala od czarno-białej fotografii, która rzucała to potworne oskarżenie. Zofia Simeonidis żyła. Zofia zamordowała Dompierre’a. Mateusza przebiegł dreszcz. W to wczesne piątkowe popołudnie nad „refektarzem” zaciążyła atmosfera strachu i odrazy. Słońce wdzierało się przez okna, ale Marek czuł, że ma zlodowaciałe palce, a po kręgosłupie biegają mu mrówki. Zofia żyła, sfingowała własną śmierć, paląc inną kobietę w samochodzie i podrzucając na dowód bazaltowy kamyk, piękna Zofia nocami krążyła po Paryżu, snuła się po ulicy Chasle. Tuż pod ich nosem. Żywy trup.

– A co z Gosselinem? – zapytał półgłosem Marek.

– To nie on – odparł tym samym tonem Vandoosler. – Zresztą wiedziałem o tym już wczoraj.

– Wiedziałeś?

– Przypominasz sobie te dwa włosy Zofii, które Leguennec znalazł w piątek, czwartego czerwca w bagażniku samochodu Lex?

– Jasne – mruknął Marek.

– Tych włosów nie było tam dzień wcześniej. Kiedy w czwartek dowiedziałem się o pożarze w Maisons-Alfort, zaczekałem, aż zapadnie noc, i poszedłem gruntownie oczyścić bagażnik auta. Po latach pracy w policji został mi mały, dość praktyczny zestaw podręczny. Jest w nim odkurzacz na baterie i idealnie czyste torby. W bagażniku nie było nic, ani jednego włosa, ani złamanego paznokcia, ani skrawka odzieży. Tylko piasek i kurz.

Zdumieni ewangeliści wpatrywali się w Vandooslera. Marek wszystko sobie przypomniał. To tamtej nocy, siedząc na schodach, dumał nad ruchami tektonicznymi płyt litosfery. A chrzestny szedł wysikać się pod drzewkiem i niósł plastikową torbę.

– To prawda – przyznał. – Myślałem, że idziesz się odlać.

– Przy okazji zrobiłem i to – powiedział Vandoosler.

– Aha! – mruknął Marek.

– To spowodowało – podjął Vandoosler – że kiedy nazajutrz rano Leguennec kazał zabrać samochód i po sprawdzeniu go znalazł dwa włosy, ja tylko się śmiałem. Miałem dowód, że Aleksandra nie ma nic wspólnego z tym morderstwem. I potwierdzenie tego, że ktoś późną nocą, już po mnie, podrzucił ten dowód rzeczowy, żeby pogrążyć dziewczynę. W dodatku nie mógł tego zrobić Gosselin, ponieważ Julia potwierdziła, że wrócił z Caen dopiero w piątek przed obiadem. To prawda, sprawdziłem.

– Do diabła, dlaczego w takim razie nic nie powiedziałeś?

– Bo moje działania były nielegalne, a nie mogłem utracić zaufania Leguenneca. A poza tym wolałem, żeby zabójca, kimkolwiek był, wierzył, że wszystko toczy się zgodnie z jego planem. Chciałem trzymać go na smyczy, ale pozwoliłem, żeby była tak długa, że jej nie spostrzegł, bo wtedy można obserwować, gdzie pojawi się zwierzę, pewne siebie i na pozór wolne.

– Dlaczego Leguennec nie zabrał wozu już w czwartek?

– Stracił sporo czasu. Ale przypomnij sobie, że zyskaliśmy pewność, że to ciało Zofii, dość późno w ciągu dnia.

Najpierw podejrzenie padło na Relivaux. Nie sposób ogarnąć od razu wszystkich szczegółów, wszystko zatrzymać i nadzorować już w pierwszym dniu śledztwa. Jednak Leguennec czuł, że nie działa wystarczająco szybko. Nie jest idiotą. Dlatego nie oskarżył Aleksandry. Nie był pewien tych włosów.

– A Gosselin? – zapytał Łukasz. – Po co prosił pan Leguenneca o aresztowanie go, skoro był pan pewien jego niewinności?

– To to samo. Należało pozwolić, żeby akcja się rozwijała, żeby wydarzenia biegły, prowokując kolejne. I obserwować, jak wykorzysta je morderca. Zabójcy trzeba zostawić swobodę, żeby mógł popełnić błąd. Zauważ, że za pośrednictwem Julii pomogłem Gosselinowi uciec. Nie chciałem, żeby dopadli go za tę starą historię z usiłowaniem gwałtu.

– To on był napastnikiem?

– Z pewnością. Odpowiedź mogłeś wyczytać z oczu Julii. Ale nie zabójcą. A właśnie, święty Mateuszu, czy mógłbyś pójść do Julii i poprosić, żeby zawiadomiła o tym brata?

– Sądzi pan, że Julia wie, gdzie on teraz jest?

– Oczywiście, że wie. Na pewno gdzieś na wybrzeżu. Może w Nicei, Tulonie, Marsylii albo gdzieś w okolicy. Gotów jest w każdej chwili uciec na drugi brzeg Morza Śródziemnego, posługując się fałszywym paszportem. Możesz jej też powiedzieć o Zofii Simeonidis. Ale niech wszyscy mają się na baczności. Ta kobieta wciąż żyje i gdzieś tu jest. Ale gdzie? Nie mam zielonego pojęcia!

Mateusz oderwał wzrok od czarno-białej fotografii, leżącej na błyszczącym, drewnianym stole, i wyszedł po cichu.

Oszołomiony Marek czuł, że braknie mu sił. Zofia martwa. Zofia żywa.

– „Powstańcie, zmarli!” – szepnął Łukasz.

– A zatem – mówił wolno Marek – to Zofia zabiła obu krytyków? Za to, że się nad nią pastwili i że mogli zniszczyć jej karierę? Przecież takie rzeczy się nie zdarzają!

– Owszem, wśród śpiewaczek taka reakcja jest prawdopodobna – odparł Łukasz.

– Miałaby zabić ich obu… A potem ktoś się domyślił… a ona wolała zniknąć, niż stanąć przed sądem?

– Niekoniecznie ktoś – powiedział Vandoosler. – To mogło być to drzewko. Zofia była zabójczynią, ale była też bardzo przesądna, lękliwa, może żyła w obawie, że pewnego dnia jej zbrodnia zostanie wykryta. Drzewo, które w tajemniczych okolicznościach pojawiło się w jej ogrodzie, mogło być wystarczającym powodem, by wpadła w panikę. Widziała w nim groźbę, zapowiedź szantażu. Kazała wam je wykopać, sprawdzić, czy nic się pod nim nie kryje. Ale drzewo nie kryło niczego ani nikogo. Wyrosło tylko po to, żeby coś znaczyć. Czy otrzymała list? Tego się nie dowiemy. Tak czy inaczej postanowiła zniknąć.

– I mogła na tym poprzestać! Nie musiała nikogo palić, żeby upozorować własną śmierć!

– Tak właśnie zamierzała postąpić. Chciała przekonać wszystkich, że uciekła ze Stelyosem. Jednak zaabsorbowana planowaniem ucieczki, zapomniała o przyjeździe Aleksandry. Przypomniała sobie o tym zbyt późno. Ale zorientowała się, że siostrzenica nie przyjmie do wiadomości, że mogłaby zniknąć, nie czekając na nią, i że doprowadzi do wszczęcia śledztwa. Musiała podrzucić jakieś ciało, żeby mieć spokój.

– A Dompierre? Skąd wiedziała, że będzie węszył w tej sprawie?

– Prawdopodobnie ukrywała się w domu w Dourdan. Tam właśnie zauważyła Dompierre’a, gdy szedł do jej ojca. Podążyła jego tropem i zabiła go. Ale on napisał jej nazwisko.

Marek nagle krzyknął. Bał się, było mu gorąco, drżał.

– Nie! – krzyczał. – Nie! Tylko nie Zofia! Nie ona! Ona była piękna! To straszne, przerażające!

– „Historykowi nie wolno odrzucać żadnej prawdy” – powiedział Łukasz.

Ale Marek wybiegł, krzycząc do Łukasza, żeby wypchał się swoją historią, i gnał ulicą, zatykając uszy dłońmi.

– Jest nadwrażliwy – wyjaśnił Vandoosler.

Łukasz wrócił do swojego pokoju. Chciał zapomnieć. Pracować.

Vandoosler został sam ze zdjęciem. Bolała go głowa. Leguennec prawdopodobnie przeczesywał teraz rejony, w których gromadzili się bezdomni. Szukał zaginionej 2 czerwca kobiety. Kiedy się rozstawali, zarysowywał się pewien trop w rejonie mostu Austerlitz. Niejaka Luiza, stara mieszkanka tego miejsca, tak przywiązana do swojego kąta, że żadne groźby nie zdołały jej przepędzić spod kolumny, gdzie urządziła sobie domek z kartonów, Luiza znana z popisów plugawego krasomówstwa na Dworcu Lyońskim, od przeszło tygodnia nie pojawiała się u siebie. Bardzo możliwe, że piękna Zofia zabrała ją ze sobą i podpaliła.

Tak, naprawdę bardzo bolała go głowa.