Na przykład młody Oyermah. Nikomu by do głowy nie przyszło, że tak się stanie. Tydzień przedtem byliśmy tam z ojcem, widny i rozległy dom na wzgórzu, pokryte świeżym tynkiem zabudowania gospodarcze, kurza ferma i inne bogactwa; szczęśliwi i zamożni Oyermahowie jako jedni z pierwszych w tych stronach mieli telewizor i po to tam poszliśmy, była telewizyjna transmisja meczu Górnik-Tottenham (4:2 dla Górnika). Siedzieliśmy na pluszowej kanapie, piliśmy herbatę, stary Oyermah na piętrze grał na pianinie, młody z nami mecz oglądał, piękna jak anielica żona młodego w ciężkiej brokatowej sukience przechodziła przez amfiladę izb, senne dziecko cicho bawiło się na szmaragdowym jak Orinoko dywanie, kury gdakały na podwórzu, Górnik prowadził nawet 4:0, po meczu poszliśmy do domu, robiło się ciemno. Za siedem dni życie przeszło jak ręką odjął. Za siedem dni młody Oyermah zwariował, zabił żonę i dziecko i poszedł w głąb lasu na Jarzębatej, i tam się powiesił w niedostępnym miejscu.

Doktor Swobodziczka klął na czym świat stoi, miotał obelgi, ocierał pot z czoła, groził, że to ostatni samobójca, do którego idzie. w sumie było to trochę dziwne, samobójców nie znosił, ale w końcu zawsze był gotów na każde wezwanie, zjawiał się prędko nawet w środku nocy. (Niewątpliwie bezsenność sprzyjała jego ruchliwości – nałóg – jakby powiedział Szymon Sama Dobroć – nieubłaganie wiedzie do bezsenności, potem bezsenność wzmacnia nałóg). Można też przypuścić, że doktor osobliwie lubił na przykład zimowe podróże do najdalszych dolin, przecież taka jazda saniami w śniegu i w mrozie nie mogła się obyć bez czegoś mocniejszego, jak inaczej ocalić przed zamarznięciem ekspedycję ratunkową?

Wszędzie szedł, wszędzie jeździł. Każdym nieszczęśnikiem się zajął, ale młodym Oyermahem i innymi, na innych drzewach wiszącymi desperatami, nie chciał się zajmować. Klął wtedy i bluźnił. Wierzę, chcę wierzyć, że prócz lęku była też w tym specjalna profilaktyka, przeklinał tych, co już to zrobili, by ci, w których poranionych sercach wzbierał taki zamiar, wiedzieli, że jak to uczynią, narażą się na złe słowo i wzgardę, i na straszne przekleństwo doktora Swobodziczki.

Wiem, że nie chciał iść, bo bał się iść. Bał się zapierającej dech w piersiach zachwycającej pokusy ziemi spiętrzonej. Dusza jego była w popiołach, ale iskra świadomości płonęła, wiedział, że kędy się obróci, może ruszyć w głąb mieszanych lasów na Czantorii, na Stożku, na Baraniej i na Jarzębatej. Dobrze widział ścieżki idące wpierw w górę, a po drugiej stronie zbiegające w dół. Oszalały z rozpaczy czarny wilczur biegnie tam i z powrotem, w końcu znajduje ścieżkę nieomylnie prowadzącą do gospody “Piast”, siada pod stołem, chłepce ciepłe piwo z blaszanego garnka i daremnie czeka na przyjście swego pana zbawiciela, amen.