Przedwojenna dziesięciozłotówka z Piłsudskim, carskie ruble, austro-węgierskie korony, kopia talara w srebrze, kilka jednodolarówek, chińska moneta z pandą, dwustuzłotówki na trzydziestolecie PRL. Zebrała się niezła garść srebra. Na koniec dorzuciłem jeszcze dwie monety z papieżem. W zwalczaniu wampirów nie należy zapominać o religii.

Wrzuciłem zbiorek na wagę. Prawie pół kilograma. Nie jest źle. Tablice fizyczne, ciężar właściwy srebra: 10,49 grama na centymetr sześcienny. Da się z tego odlać sztabkę długości czterdziestu centymetrów i centymetrowej szerokości. Potem przekuję ją na miecz. No, właściwie nie miecz. Sztylet. Za szafą znalazłem odpowiednią listwę. Starannie natarłem ją wazeliną kosmetyczną i okleiłem grubą warstwą gipsu. Potem wyciągnąłem ze środka. Forma jest.

Dochodziła dwudziesta pierwsza, gdy na parapecie postawiłem blaszany kubek, zawierający najpiękniejsze egzemplarze mojej kolekcji monet. Forma, wstawiona w wiadro z piaskiem, czekała. Westchnąłem z bólem, patrząc na połyskujące krążki metalu. Twarze władców, daty wbicia, łacińskie sentencje. Jednak w przyrodzie nie ma litości. Musiałem poświecić kolekcję, by choć minimalnie, zwiększyć moją szansę przeżycia…

Jeśli ludzkość ocaleje, zbiorę nową. Jeśli nie, nie będzie to miało żadnego znaczenia, a może i dobrze, że ten zbiorek nie wpadnie w łapska jakiegoś wampirzego szczeniaka… Przeżegnałem się i włączyłem lampę lutowniczą. Płonący propan butan daje tysiąc siedemset stopni Celsjusza. To prawie dwa razy więcej, niż potrzebowałem.

Nieduża piekarnia, obok sklepik firmowy i dom. W oknie żółte światło. Zadzwoniła do furtki. Gdzieś wewnątrz rozległ się melodyjny dźwięk gongu.

Drzwi się otworzyły i stanął w nich chłopak mniej więcej w jej wieku.

– O, jest zguba. – Ucieszył się na widok Vlany. – Dali nam znać, że będziemy mieli gościa. Niepokoiliśmy się. Wejdź, proszę.

Pospiesznie wciągnął ją do domu i zatrzasnął drzwi. Przez chwilę patrzył przez judasza.

– Wybacz – powiedział. – Względy ostrożności… Jesteś stamtąd? Z drugiego świata?

– To wasz jest drugi – zaprotestowała.

Uśmiechnął się lekko.

– To zależy, od której strony się patrzy.

Z piętra zbiegła duża, brązowa suka, doberman.

– Moja siostra. – Chłopak wskazał ją gestem.

Vlana spojrzała, zdezorientowana, ale zwierzę już przechodziło metamorfozę. Śliczna, ciemnowłosa dziewczyna podała jej smukłą dłoń.

– Nina. – Przedstawiła się. – To mój brat, Sławek.

– Vlana. – Wampirzyca uścisnęła jej rękę. – Wybaczcie, że pytam, ale… Jesteście wilkołakami?

– Aha.

Próbowaliście kiedyś topić srebro w mieszkaniu? Nie róbcie tego nigdy! Czy się stopiło? Oczywiście, że się stopiło. Ponadto spaliła się emalia z kubka, zapełniając pokój kłębami gryzącego dymu, a w dodatku temperatura skoczyła tak, że firanki nadtopiły się same. Powinienem był to przewidzieć i odsunąć je trochę dalej. Parapet ucierpiał mniej, tylko potrzaskał na kawałki, ale zbrojenia utrzymały go w kupie. Wiadro trzeba było dać metalowe, a przynajmniej forma nie powinna dotykać dna… Palące się resztki wazeliny wzbogaciły powietrze o jeszcze jedną nutę zapachową. I szyba jedna poszła, nie wiem czemu, pewnie też od gorąca… Schłodziłem odlew pod kranem i dopiero wtedy rozbiłem formę. Wyszło całkiem nieźle. Miałem nieduże kowadełko i odpowiedni młotek. Teraz wystarczyło kuć cierpliwie, aż do uzyskania pożądanego kształtu.

– Tak to wygląda. – Vlana skończyła referować.

Siedzieli w kuchni. Na kuchence warczała sokowirówka, napełniana drobiową wątróbką. Z wężyka do szklanki powoli skapywała krew. Wampirzyca wypiła już chyba z pół litra. W smaku płyn był obrzydliwy, ale przynajmniej czerwone pragnienie osłabło i nie przeszkadzało jej myśleć.

– Będzie z tym problem. – Sławek w zadumie obejrzał zdjęcie Jakubowskiego. – Ja na jego miejscu zwiewałbym jak najdalej od przejścia. On może być w tej chwili nawet w USA…

– Dzień musi przeczekiwać w ukryciu – zauważyła Nina.

– Jeśli zdobył maść ochronną, to nie musi. – Wampirzyca pociągnęła jeszcze łyczek krwi.

– Może… – westchnął chłopak.

– Pogrzebmy w Internecie – zaproponowała jego siostra. – Może w lokalnych wydaniach gazet sprzed kilku dni. Niewykluczone, że skoro bywał tu wcześniej, są jakieś informacje o pogryzieniach? Gdybym znała choć jedno miejsce, gdzie znaleziono zwłoki ofiary, to może udałoby mi się drania wytropić?

– Jakim cudem? – Vlana popatrzyła na nią, zaskoczona.

– W ciele psa mam psi węch – wyjaśniła dziewczyna.

– Ale potrzebowałabyś próbki jego zapachu…

– E… – Nina machnęła dłonią. – Nie trzeba. Wybacz, moja droga, ale wy, wampiry, cuchniecie jak rzeźnia miejska. Czuć was krwią na kilometr.

Wampirzyca z niedowierzaniem powąchała rękaw sukni. Nie poczuła nic. Ale uwierzyła.

Poszli grzebać w sieci.

Zawsze wiedziałem, że sąsiedzi to banda kretynów. Cisza nocna obowiązuje dopiero od dwudziestej drugiej. A przecież było dopiero piętnaście minut później! Nie dali mi kuć w spokoju. Najpierw walili w rury, a ponieważ taki drobiazg nie może zniechęcić obrońcy ludzkości, poszczuli mnie policją. Gliniarzy było dwu.

– Panie Rychnowski – powiedział wyższy. – Nie można tak hałasować po nocy. Ludzie też chcą odpocząć.

– Ale ja muszę – jęknąłem.

– A co tak właściwie pan robi? – zaciekawił się niższy funkcjonariusz.

Co miałem odpowiedzieć? Prawdę!

– Kuję miecz ze srebra do walki z wampirami – wyjaśniłem z godnością.

Nie uwierzyli, więc zaprosiłem ich do środka. W pokoju nadal było gorąco jak w piekle, czoła stróżów prawa od razu zrosił gęsty pot. Gliniarze długo kontemplowali spalone firanki, parapet oraz lampę lutowniczą. Pokazałem im też, oczywiście, kowadło, młotek i częściowo już sklepaną sztabę.

– Może wezwiemy lekarza? – zasugerował pierwszy.

Jego partner poskrobał się po głowie.

– To tylko powierzchowne oparzenie, nic mi nie będzie. Już je opatrzyłem. – Uspokoiłem ich sumienia.

– Panie Rychnowski, trzeba się wczuć w sytuację innych ludzi – powiedział policjant surowo. – I choć trochę im współczuć.

– Toż właśnie się wczułem – zaprotestowałem. – Po to kuję miecz, by bronić ich przed wampirami.

– A nie można wykuć go jutro? – zasugerował drugi.

Zadumałem się.

– Jutro może być już za późno.

– A nie może pan iść z tym do garażu albo do piwnicy? I ludzkość pan uratuje, i sąsiadom nie będzie przeszkadzać.

W sumie niegłupi pomysł. Zażądałem tylko, żeby wcześniej sprawdzili piwnicę, czy nie ma w niej jakichś wampirów. Wiadomo, to bydełko lubi takie miejsca. Sarkali trochę, ale przeszli się po korytarzach pod blokiem i zajrzeli we wszystkie zakamarki. Wreszcie poszli. Kułem miecz przy słabym świetle czterdziestowatowej żarówki, aż mi ręka omdlała.

Poważne gazety jakoś nie zajęły się tym tematem, za to na plotkarskich serwisach to i owo udało się wygrzebać.

– Trzy studentki zamordowane w ciągu dwu tygodni – przeczytała Nina. – Czy policja kryje niebezpiecznego szaleńca?

Sławek przeleciał wzrokiem tekst artykułu.

– Wynika z tego, że na warszawskiej Starówce znaleziono zwłoki trzech dziewczyn. Wszystkie uśmiercono w ten sam sposób, wyssano krew, a potem na wszelki wypadek skręcono kark.

– W człowieku jest sześć do ośmiu litrów krwi – powiedziała jego siostra. – Na jak długo mu to wystarczy?

– Trzy do czterech dni – wyjaśniła wampirzyca. – Jeśli przybył tu przedwczoraj…

– Wczoraj znaleźli kolejne zwłoki. Ale tylko trochę nadpite. – Chłopak przeglądał serwisy.

– Może zaatakuje dziś, może nie – mruknęła Vlana. – Szansa jest…

Pukanie wyrwało profesora z drzemki.

– Kto tam? – zapytał.

– Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

– No, nareszcie! – Otworzył drzwi. – Zawiadomiłem was trzy tygodnie temu.

– Major Kot i doktor Sperański. – Agent przedstawił siebie i swojego towarzysza. – Komisja do spraw badania zagrożeń o niskim prawdopodobieństwie. Z pańskiego listu wynika, że przechwytuje pan telewizję ze świata równoległego, zamieszkanego przez wampiry.

– Właśnie.

– W dodatku można ją odebrać tylko w tej okolicy?

– Najsilniejsze źródło jest pomiędzy wałami kolejowymi. Z interferencji sygnału wyliczyłem, że wpada do naszego świata przez szczelinę o szerokości około metra.

– Jeśli pan pozwoli – odezwał się cywil. – Chciałbym sprawdzić to naszym sprzętem…

Wniósł do pokoju dwie walizki.

– Ależ… Oczywiście. Już robię miejsce na stole. A tu jest gniazdko.

– A więc na jakim paśmie łapał pan te rzekome przekazy? – Zaciekawił się doktor.

– Już, już podaję.

Gość wprowadził dane do komputera. Odbiornik szybko odnalazł odpowiedni zakres.

– Hmm… Faktycznie coś tu jest. System kodowania standardowy, pal-secam.

– Czy to nie dziwne? – Agent spojrzał na profesora. – Że w świecie równoległym posługują się naszym sprzętem, a w każdym razie bardzo podobnym, wykorzystującym nasze standardy kodowania? Przecież cywilizacja rozwijająca się tam powinna różnić się całkowicie od naszej…

– Nie bardzo potrafię to wyjaśnić – przyznał uczony. – Zapewne jednak…

– Obraz bardzo słaby – zameldował doktor znad walizki. – Zaraz spróbuję go wyostrzyć… No, i gotowe.

Major spojrzał mu przez ramię. Na ekranie monitora, śnieżąc, pojawił się film.

– To, pańskim zdaniem, telewizja ze świata równoległego, zamieszkanego przez wampiry? – zapytał słodziutko.